Είναι αλήθεια ότι η
οικονοµική κρίση και τα όσα ατελή ανεπτύχθησαν τα προηγούµενα χρόνια για την
αντιµετώπισή της επέδρασαν καταλυτικά στο σώµα της ελληνικής οικονοµίας και
κοινωνίας.
Η βαθιά ύφεση, τα άπειρα λουκέτα και ο πολλαπλασιασµός των ανέργων κλόνισαν την πίστη των πολιτών, διαµόρφωσαν κλίµα απαξίας για τα κόµµατα και το ευρωπαϊκό ιδεώδες ξέφτισαν.
Ορισµένοι, αρκετοί για την ακρίβεια, εξαιτίας ακριβώς της οικονοµικής περιδίνησης, των εισοδηµατικών απωλειών και άλλων δυσκολιών, συζητούν µε ευκολία πλέον την επιστροφή στο εθνικό νόµισµα.
Και έναντι αυτής είναι έτοιµοι ακό µη και να διαγράψουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Κάποιοι µάλιστα δηλώνουν υπέρµαχοι της αυτάρκειας, της εθνικής περιχαράκωσης και ενός ιδιότυπου αποµονωτισµού, που καθόλου δεν ταιριάζει στις παραδόσεις και στα ήθη του ελληνικού λαού.
Ωστόσο στη µακραίωνη ιστορία τους οι Ελληνες έχουν να επιδείξουν µόνο εξωστρέφεια, κινητικότητα και δηµιουργία. Ουδέποτε συµφιλιώθηκαν µε την ιδέα της κλειστής και αποµονωµένης επικράτειας.
Υπό αυτή την έννοια, η µάχη της παρούσης περιόδου δεν µπορεί να διεξάγεται απλώς για το ευρώ, για το ενιαίο ευρωπαϊκό νόµισµα, αλλά για όσα ευρύτερα απορρέουν από τη συµµετοχή µας στην ευρωζώνη.
Η παραµονή µας δεν είναι απλώς ζήτηµα οικονοµικό, αλλά ταυτόχρονα κουλτούρας και αντίληψης πολιτισµικής.
Τα άυλα και µη αποτιµώµενα αγαθά, όπως αυτά της ελεύθερης επιλογής, των ατοµικών και ανθρώπινων δικαιωµάτων, της ασφάλειας εντέλει, ατοµικής, συλλογικής και εθνικής, όλα αυτά δηλαδή που συνδέονται και διασφαλίζονται από τη συµµετοχή µας στο προηγµένο και εξελισσόµενο ευρωπαϊκό σχήµα προόδου, έχουν πολύ µεγαλύτερη αξία από τις πρόσκαιρες απώλειες που η παρούσα κρίση επιφέρει.
Είναι, µε άλλα λόγια, το ευρώ υπέρτερο του νοµίσµατος αγαθό και το διακύβευµα πολύ µεγάλο για να προσπερνάται.
Κάτι που µπορούν να αντιληφθούν και όσοι από τους άδολους – γιατί υπάρχουν και υποχθόνιοι και δόλιοι που φαντάζονται την εποχή όπως οι µαυραγορίτες της Κατοχής – υπερασπιστές της δραχµής αξιολογούν µονοσήµαντα την τρέχουσα κρίση και τις συνέπειές της.
Θα έλεγε κανείς ότι η εποχή είναι ιδιαίτερη, ξεχωριστή και επιβάλλεται, παραφράζοντας τον Στέλιο Ράµφο, να υπερβούµε «τον καηµό του ενός» και να πορευθούµε µε βάση τους συλλογικούς καηµούς του έθνους, του λαού, των πολιτών, των περισσοτέρων εν τέλει που πριν από δέκα χρόνια είδαν τις προσδοκίες τους να εκπληρώνονται και τώρα νιώθουν ότι µπορεί να επιστρέψουµε στην εποχή των σπηλαίων...
Η βαθιά ύφεση, τα άπειρα λουκέτα και ο πολλαπλασιασµός των ανέργων κλόνισαν την πίστη των πολιτών, διαµόρφωσαν κλίµα απαξίας για τα κόµµατα και το ευρωπαϊκό ιδεώδες ξέφτισαν.
Ορισµένοι, αρκετοί για την ακρίβεια, εξαιτίας ακριβώς της οικονοµικής περιδίνησης, των εισοδηµατικών απωλειών και άλλων δυσκολιών, συζητούν µε ευκολία πλέον την επιστροφή στο εθνικό νόµισµα.
Και έναντι αυτής είναι έτοιµοι ακό µη και να διαγράψουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Κάποιοι µάλιστα δηλώνουν υπέρµαχοι της αυτάρκειας, της εθνικής περιχαράκωσης και ενός ιδιότυπου αποµονωτισµού, που καθόλου δεν ταιριάζει στις παραδόσεις και στα ήθη του ελληνικού λαού.
Ωστόσο στη µακραίωνη ιστορία τους οι Ελληνες έχουν να επιδείξουν µόνο εξωστρέφεια, κινητικότητα και δηµιουργία. Ουδέποτε συµφιλιώθηκαν µε την ιδέα της κλειστής και αποµονωµένης επικράτειας.
Υπό αυτή την έννοια, η µάχη της παρούσης περιόδου δεν µπορεί να διεξάγεται απλώς για το ευρώ, για το ενιαίο ευρωπαϊκό νόµισµα, αλλά για όσα ευρύτερα απορρέουν από τη συµµετοχή µας στην ευρωζώνη.
Η παραµονή µας δεν είναι απλώς ζήτηµα οικονοµικό, αλλά ταυτόχρονα κουλτούρας και αντίληψης πολιτισµικής.
Τα άυλα και µη αποτιµώµενα αγαθά, όπως αυτά της ελεύθερης επιλογής, των ατοµικών και ανθρώπινων δικαιωµάτων, της ασφάλειας εντέλει, ατοµικής, συλλογικής και εθνικής, όλα αυτά δηλαδή που συνδέονται και διασφαλίζονται από τη συµµετοχή µας στο προηγµένο και εξελισσόµενο ευρωπαϊκό σχήµα προόδου, έχουν πολύ µεγαλύτερη αξία από τις πρόσκαιρες απώλειες που η παρούσα κρίση επιφέρει.
Είναι, µε άλλα λόγια, το ευρώ υπέρτερο του νοµίσµατος αγαθό και το διακύβευµα πολύ µεγάλο για να προσπερνάται.
Κάτι που µπορούν να αντιληφθούν και όσοι από τους άδολους – γιατί υπάρχουν και υποχθόνιοι και δόλιοι που φαντάζονται την εποχή όπως οι µαυραγορίτες της Κατοχής – υπερασπιστές της δραχµής αξιολογούν µονοσήµαντα την τρέχουσα κρίση και τις συνέπειές της.
Θα έλεγε κανείς ότι η εποχή είναι ιδιαίτερη, ξεχωριστή και επιβάλλεται, παραφράζοντας τον Στέλιο Ράµφο, να υπερβούµε «τον καηµό του ενός» και να πορευθούµε µε βάση τους συλλογικούς καηµούς του έθνους, του λαού, των πολιτών, των περισσοτέρων εν τέλει που πριν από δέκα χρόνια είδαν τις προσδοκίες τους να εκπληρώνονται και τώρα νιώθουν ότι µπορεί να επιστρέψουµε στην εποχή των σπηλαίων...
