Άρθρο του Οδυσσέα Ιωάννου
Αρχίζεις πια να τους
χωρίζεις αλλιώς τους ανθρώπους. Κάθε εποχή και οι διαχωριστικές γραμμές της.
Μεθυσμένες γεωμετρίες οι παλιές ευθείες, σαν αρμοί σε παζλ. Τώρα υπάρχουν
εκείνοι που βγαίνουν σαν πράσινοι μίσχοι μέσα από πέτρα και οι άλλοι, εκείνοι
με το ασήκωτο βάρος στα μάτια, στο σώμα, στα λόγια. Δεν είναι εκείνος ο βαρετός
διαχωρισμός του life style ανάμεσα σε ανθρώπους “θετικής ενέργειας” και σε
κατσούφηδες. Τον είδαμε αυτόν. Το πρωί ουρλιάζαν στην τηλεόραση για το πόσο
καλά περνάνε και το βράδυ στις συνεδρείες τους και τα group therapy λυγίζαν
μέχρι το γόνατο, έτρεφαν το κενό με κενό και φεύγαν πιο πεινασμένοι.
Το σώμα μου αρχίζει
πια να διαλέγει ανθρώπους. Χωρίς σκέψη, ενστικτωδώς, γυρίζουν τα φυλλαράκια μου
προς το φως, μόνα τους, πώς το εμποδίζεις αυτό; Ας τους ονομάσω αποφασισμένους.
Με απλήρωτους λογαριασμούς ή όχι, με καλή δουλειά ή όχι, με σακατιλίκια στα
προσωπικά τους ή όχι, αποφασισμένοι για όλο τον δρόμο που τους αναλογεί. Χωρίς
αυτιστικές παρηγοριές ότι “όλα θα πάνε καλά”, δίχως στερεότυπα χτυπήματα
κουράγιου στην πλάτη, μακριά από τις ζωούλες που τρέχουν σαν σκίουροι στο δάσος
να κρυφτούν στην ζεστή κουφάλα ενός καλύτερου μέλλοντος. Παραμένουν έξω στο
δάσος, πίνουν το νερό τους τρεχούμενο, φτιάχνουν παρέες με άλλους “ξεχασμένους”
έξω, και τα πρωινά τους ξυπνήματα τα ζουν σαν μικρά πάρτυ που δεν τους τα
υποσχέθηκε κανένας. Με συνθλίβει η ακινησία των παραλυμένων. Πλακούντες
σε κρυψώνες μέχρι να περάσει η μπόρα, ξεραμένα αίματα. Πάντα είχα το ένα μου
μάτι επάνω στους ανυπεράσπιστους. Θέλεις από ιδιοτέλεια; Για να με κοιτάξουν κι
εκείνοι όταν θα είμαι κάτω και δεν θα έχω κουράγιο να χαρώ ούτε μια μέρα του
Ιούλη; Εντάξει, έστω.
Ξέρεις, πολλές φορές
γίνεσαι ο καλύτερος αγωγός ενός πράγματος χωρίς εσύ ο ίδιος να είσαι αυτό το
πράγμα. Συμβαίνει. Κάποια στιγμή καλείσαι να τα διαχωρίσεις αυτά τα δύο. Και
πρέπει να είσαι απόλυτα ειλικρινής και είναι επώδυνο και επικίνδυνο. Δεν είσαι
ψεύτης αν μπορείς να εκφράσεις την θλίψη των άλλων δίχως εσύ να είσαι
θλιμμένος. Δεν έχεις κοροϊδέψει κανέναν αν κατάφερες κάποτε να δώσεις αληθινό
σώμα στην μελαγχολία, αλλά εσύ χαιρόσουν το κάθε τι μικρό μέσα στη μέρα σου.
Ήσουν καλός αγωγός της μελαγχολίας, αλλά δεν ήσουν η μελαγχολία. Πολλοί το
βρίσκουν ύποπτο αυτό. Ενώ δεν βρίσκουν καθόλου ύποπτο το αντίθετο. Εννοώ, την
βαριά θλίψη που σε πλακώνει όταν διαβάζεις συνεντεύξεις μεγάλων κωμικών του
παλιού κινηματογράφου, ή όταν μαθαίνεις για την ζωή τους, έξω από το πανί. Δεν
ξέρω τι είναι αληθινό και τι φτιαχτό. Μπορώ μόνο να ορκιστώ ότι γίνεται.
Χαρούμενοι άνθρωποι με ταλέντο στην λύπη. Μελαγχολικοί, με χάρισμα στο γέλιο.
Σαν καρναβάλι, σαν μεγάλο λούνα παρκ με δύο μόνο παιδάκια.
Πλατιάζω. Ήθελα μόνο
να πω πως θέλω να είμαι με όσους είναι έξω, στο δάσος. Στις κουφάλες θα μπούμε
μια και καλή…
