Το τανγκό της ισότητας

Γνώμη - Κείμενο του Γιώργου Κούρου

Σίγουρα τα ποσά που ακούγονται το τελευταίο διάστημα, όσον αφορά στα χρέη προς το Δημόσιο, είναι εντυπωσιακά και δημιουργούν αίσθηση στην κοινή γνώμη, που μάλλον είναι και το ζητούμενο, αφού σε αρκετές περιπτώσεις τα ονόματα που οδηγούνται στον εισαγγελέα είναι, όπως λέμε στη δημοσιογραφική γλώσσα, τρανταχτά.

Όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να παταχθεί η φοροδιαφυγή και να εισπραχθούν τα ληξιπρόθεσμα χρέη, αφού είναι ο μόνος δρόμος για να ορθοποδήσει η οικονομία και να σταματήσουν να πληρώσουν τα συνήθη υποζύγια, να διευρυνθεί η φορολογική βάση και γενικά να αισθανθούμε ότι ζούμε σε ένα κράτος δικαίου.

Και καλώς επομένως όσοι χρωστούν να πληρώσουν! Όλοι όμως, ακόμη και το Δημόσιο. Γιατί εάν μπορείς, σε ένα κράτος δικαίου, να «κρεμάς στα μανταλάκια» τους φοροφυγάδες και όσους δεν εξοφλούν τα χρέη τους προς την Εφορία ή τα Ασφαλιστικά Ταμεία, θα πρέπει να έχεις «όπλα» για να αντιμετωπίσεις ανάλογα και το κράτος που δεν πληρώνει.

Και το Ελληνικό Δημόσιο, δυστυχώς, έχει πολλά χρέη. Το ποσό προσεγγίζει τα 7 δισ. ευρώ, όσο δηλαδή το ύψος της 6ης δόσης που αναμένουμε από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ! Ποιος θα τα πληρώσει αυτά;

Πώς οι επιχειρήσεις ή οι επιτηδευματίες, στους οποίους χρωστάει το Δημόσιο και εξαιτίας αυτού του

λόγου βρίσκονται στο «κόκκινο», θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το κράτος;

Ποιον θα στείλουν στον Εισαγγελέα και στη φυλακή εάν δεν εισπράξουν τα χρέη τους και αναγκαστούν να βάλουν «λουκέτο»; Καλό θα είναι οι ασκούντες την οικονομική πολιτική να γνωρίζουν ότι η «συμμόρφωση προς τις υποχρεώσεις» δεν αφορά μόνο τους πολίτες, αλλά και το ίδιο το Δημόσιο. Δεν μπορεί ένας μισθωτός, συνταξιούχος, να πληρώνει τους φόρους στην ώρα του και όταν έρθει η ώρα να πάρει το εκκαθαριστικό της Εφορίας με επιστροφή φόρου να εισπράττει τα χρήματα, σχεδόν, ένα χρόνο μετά και χωρίς τόκο. Όπως στο τανγκό χρειάζονται δύο, έτσι και σε θέματα φορολογικού δικαίου «χορεύουν» δύο.

Το υπουργείο Οικονομικών, δηλαδή το κράτος, και φυσικά οι φορολογούμενοι. Και στη συγκεκριμένη σχέση, δυστυχώς, αρκετές φορές, οι υποχρεώσεις του ενός είναι άρρηκτα συνδεμένες με τις υποχρεώσεις του άλλου. Και όταν ένας εκ των δύο συμβαλλομένων δεν τις τηρεί τότε το «συμβόλαιο» σπάει.

Πηγή : naftemporiki.gr

Ο μαγνητισμός της διάλυσης

Κείμενο της Λίνας Παπαδάκη

«Χρειάζεται ένα άλλο πολιτικό σύστημα για να κάνει την εξαίρεση της δεύτερης Ελλάδας, κανόνα» σημείωσε στην κατακλείδα του κειμένου του ο Ηλίας Μόσιαλος, έχοντας προηγουμένως αναλύσει τις παθογένειες του υπάρχοντος και τις δυνάμεις που συντηρούν τον λαϊκισμό, τον κρατισμό και την ισοπέδωση της πρώτης Ελλάδας.

Το πολιτικό σύστημα που αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια του, δομήθηκε στην ουρά δυο ηγετών. Ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν τα πρόσωπα που διέθεταν τα καλά και τα κακά για να χαλιναγωγήσουν και να φανατίσουν μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού.

Διάλεξαν ονόματα, έφτιαξαν συνθήματα και αντιλήφθηκαν το λαϊκό αίσθημα που ακολούθησε της πτώσης της χούντας. Η Ελλάδα ετοιμαζόταν να χαρεί την ελευθερία και βιαζόταν να πάρει τον ευρωπαϊκό της αέρα . Οι ιδέες ξαναδιαβάζονταν, ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, ο καπιταλισμός ξαναμπήκαν στο λεξιλόγιό μας και η επιλογή της κυβέρνησης ορίστηκε από τις βασικές αρχές και τα βιώματα της εποχής.

Οι ιδέες πέπλο λανθασμένης στρατηγικής απέτυχαν να φθάσουν το στόχο τους. Το όραμά τους απεδείχθη εικονικό και όσοι τις εκμεταλλεύτηκαν, βουλιάζουν τώρα μαζί με τους κόμπους του.

«Χρειάζεται ένα άλλο πολιτικό σύστημα» παραδέχεται ένας πολιτικός του σημερινού. Μα για να γεννηθεί κάτι νέο πρέπει πρώτα να σπάσει το παλιό, να κομματιαστεί και οι κόκκοι του να ενωθούν όχι με γνώμονα τις παραγράφους των καταστατικών αλλά τον μαγνητισμό της στιγμής. Τα επίκαιρα ζητήματα.

Ποιος νοιάζεται πια για τη  φόρμα μιας σκέψης παρελθοντικής; Τώρα είναι η ευκαιρία να βγουν απ’ τα παραδοσιακά κόμματα όσοι μπορούν να δουν καθαρά, ψύχραιμα και μακριά. Να ξεχωρίσουν, να κάνουν ένα βήμα μπροστά, κρατώντας σφιχτά την εμπειρία και τολμώντας για την ευκαιρία. Η αλλαγή δεν θέλει ούτε ήλιο ούτε δάδα ούτε σφυροδρέπανο. Θέλει ενόραση στην πολιτική και διορατικότητα στην πράξη.

Πηγή : protagon.gr

Ένα ξεκάθαρο τελεσίγραφο

Άρθρο του Γιώργου Καπόπουλου για την  "ΗΜΕΡΗΣΙΑ"

Την Τετάρτη 23 Νοεμβρίου, η Γερμανία, με την αποτυχία διάθεσης των ομολόγων της, πήρε ένα ξεκάθαρο μήνυμα από τις αγορές: Η εμπιστοσύνη των επενδυτών για το δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης έχει κλονισθεί συνολικά με υπαιτιότητα της κυβέρνησης Μέρκελ και για να αντιστραφεί το κλίμα δεν αρκούν πλέον οι συμβιβασμοί και οι συμψηφισμοί της τελευταίας στιγμής.

Με δεδομένο ότι μέσα στο 2012 η Ευρωζώνη θα χρειασθεί να αντλήσει από τις αγορές περίπου 800 δισ. ευρώ, θα πρέπει να γίνει από το Βερολίνο στροφή 180 μοιρών ώστε να μη βρεθούν οι πάντες, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας, σε κρίση δανεισμού:

Το αργότερο μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής της 9ης Δεκεμβρίου, θα πρέπει να έχουν αναιρεθεί όλοι οι λόγοι που προκάλεσαν την κρίση εμπιστοσύνης, από την αβεβαιότητα για το ύψος της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στη διάσωση χωρών με δημοσιονομικά προβλήματα έως και τον τερματισμό της συζήτησης περί ασύντακτης χρεοκοπίας, ακόμη και με τη μορφή απειλής για να ληφθούν οδυνηρά μέτρα.

Σχήματα του τύπου πρώτα μεταρρύθμιση των συνθηκών για δημοσιονομική πειθαρχία γερμανικού τύπου και μετά οικονομική διακυβέρνηση και πολιτική ένωση, στο πλαίσιο των οποίων μπορεί να υπάρξει κάποια μορφή ευρω-ομολόγου, θα αφήσουν παγερά αδιάφορους αγορές και οίκους αξιολόγησης.

Δύο κινήσεις απαιτούν εδώ και τώρα οι αγορές, για να δείξουν εκ νέου εμπιστοσύνη στο δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης:

Πρώτον, να λειτουργήσει τώρα η ΕΚΤ ως ύστατος δανειστής, όπως η Fed στις ΗΠΑ, εγγυώμενη ότι με το εργαλείο της «ποσοτικής χαλάρωσης» διασφαλίζει την αποπληρωμή των δανειστών της Ευρωζώνης.

Δεύτερον, με την απαιτούμενη εξισορρόπηση των πολιτικών δημοσιονομικής σταθεροποίησης στην Ευρωζώνη να υπάρξει επιστροφή στην ανάπτυξη, τη μόνη μακροπρόθεσμη διέξοδο των χωρών-μελών από την υπερχρέωση.

Η Ευρωζώνη έφθασε στη σημερινή συνολική κρίση δανεισμού με υπαιτιότητα της Γερμανίας, που έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να κλονίσει την εμπιστοσύνη των επενδυτών, με ένα στρατηγικής σημασίας ερώτημα να εξακολουθεί να μένει αναπάντητο: Πρόκειται για ανεπάρκεια της κυβέρνησης συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Φιλελευθέρων, για απίστευτο επαρχιωτισμό και εσωστρέφεια της Μέρκελ στην προσπάθειά της να αποφύγει εσωτερικό πολιτικό κόστος και φθορά ή για συνειδητή επιλογή που έγινε με βάση μία κρυφή ατζέντα επιβολής της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. συνολικά;

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψουμε την πρώτη ερμηνεία, καθώς ο κυβερνητικός συνασπισμός στο Βερολίνο υφίσταται μία συνεχή φθορά και πτώση, που δεν έχει επηρεασθεί από τις καθυστερήσεις και τις παλινωδίες της Μέρκελ στη διαχείριση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Με τα σημερινά δεδομένα, ύστερα από αλλεπάλληλες ήττες σε τοπικές εκλογές, η συντριβή των Φιλελευθέρων στις προσεχείς εκλογές έχει «κλειδώσει» την απομάκρυνση της Μέρκελ από την εξουσία.

Η δεύτερη εκδοχή φαίνεται πιο αληθοφανής, καθώς αν δεν υπήρχε η κλιμάκωση της πίεσης των αγορών ακόμη και σε βάρος της Γερμανίας, Ιταλία, Ισπανία και Γαλλία πρόβαλαν να μην έχουν άλλη επιλογή παρά την αποδοχή του πλαισίου μιας γερμανικής Ευρωζώνης.

Και χωρίς την επίθεση των αγορών, επρόκειτο για μία πύρρειο νίκη, με τη Γερμανία να εγκλωβίζεται στην ύφεση σε λίγους μήνες.

Αν το Βερολίνο υπολόγιζε να επιβάλει σήμερα όσα δεν μπόρεσε να επιβάλει στο Μάαστριχτ πριν από είκοσι χρόνια, οι αγορές του ζητούν εδώ και τώρα να απεμπολήσει πολλά από τα κεκτημένα της ιδρυτικής του ευρώ συνθήκης.

Ανεπάρκεια ή δόλος;

Η Ευρωζώνη έφθασε στη σημερινή συνολική κρίση δανεισμού με υπαιτιότητα της Γερμανίας, που κλόνισε την εμπιστοσύνη των επενδυτών, με ένα στρατηγικής σημασίας ερώτημα να εξακολουθεί να μένει αναπάντητο: Πρόκειται για ανεπάρκεια της κυβέρνησης συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Φιλελευθέρων ή για συνειδητή επιλογή που έγινε με βάση μία κρυφή ατζέντα επιβολής της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρωζώνη;

Πηγή : imerisia.gr

Το Υπόγειο

Άρθρο του Γιάννη Μπασκόζου για το "ΒΗΜΑ"

∆ιάβασα πρόσφατα στα «Νέα» µια αναφορά στο υπόγειο του Νικολάκη, χωρίς πολλές πληροφορίες. Ας πούµε δυο λόγια παραπάνω για όσους το αγνοούν. Πρόκειται για έναν ιστορικό χώρο, από αυτούς που δεν θα ξαναγίνουν. Στέκι λογοτεχνών, παλαιοβιβλιοπωλείο, χώρος πνεύµατος και οινοπνεύµατος. Ο Κωστής Νικολάκης ξεκίνησε ως τσιγκογράφος, δουλεύοντας για ιστορικά «µαγαζιά» – Ασπιώτη - ΕΛΚΑ, εφηµερίδα «Εστία», περιοδικό «Θέατρο» του Κώστα Νίτσου, τυπογραφείο Γιάννη Μακρή, τυπογραφείο «Κωνσταντινίδη - Μιχαλά» – αλλά και για ζωγράφους και χαράκτες όπως ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Τάσος.

Γνωστός στους βιβλιόφιλους έγινε µε το περίφηµο καρότσι του που αλώνιζε µε καλά και σπάνια βιβλία στο Μοναστηράκι. Εγώ πρόλαβα το καρότσι στην τελευταία στάση του, στην αρχή της οδού Χέυδεν. Ηταν ένα ενηµερωµένο βιβλιοπωλείο, γι’ αυτό και έγινε στέκι ανθρώπων που αναζητούσαν το καλό βιβλίο. «Μίαν πρωίαν όµως εθεάθη µε εν καρότσιον πλήρες βιβλίων, κυλιόµενο µεν, αλλά σταθµευµένο επί πεζοδροµίω, έχοντας µπλοκαρισµένη την δεξιάν ρόδαν δι’ ενός ζεύγους υποδηµάτων, άτινα εχρησιµοποίει ως σφήνας, το νούµερο των οποίων δεν πρέπει να ήτο µικρότερον των τεσσαράκοντα πέντε τσαγκάρικων µονάδων. Οταν δε διερχόµενος χωροφύλαξ τού συνέστησε να αιχµαλωτίση την αριστεράν ρόδαν αντί της δεξιάς, ούτος ηρνήθη. ∆ιά την ενέργειάν του αυτήν εκατηγορήθη και εδιώχθη, όµως, δυστυχώς, ουδέποτε ανεγνωρίσθη η ηρωική του πράξις και ως εκ τούτου δεν του απενεµείθη εισέτι ο τίτλος του αντιστασιακού» όπως αναφέρει χιουµοριστικά ο Κώστας Εµµανουηλίδης.

Μ’ αυτά και µ’ αυτά η χούντα δεν του ανανέωσε την άδεια και ο Κωστής το 1972 αναζήτησε µόνιµη στέγη στο υπόγειο της 3ης Σεπτεµβρίου 91, απέναντι από τον ΟΤΕ. Μέσα στην πίεση και στη σύγχυση των καιρών το υπόγειο του Κωστή έγινε απάνεµο λιµανάκι για λογοτέχνες και λογοτεχνίζοντες. Πέρασαν πολλοί από το υπόγειο, όπως ο Μάριος Μαρκίδης, ο Κορνήλιος Καστοριάδης όταν βρισκόταν στην Αθήνα, ο Γιώργος Καραβασίλης, ο Γιάννης Βαρβέρης, ο Βασίλης Βασιλικός, ο Μένης Κουµανταρέας... Ακόµη και σήµερα κάποιες Τετάρτες θα βρεις µέσα τον Γιάννη Κοντό, τον Γιώργο Μαρκόπουλο, τον Κωστή Γκιµοσούλη κ.ά. Ο Νικολάκης δηµιούργησε παράλληλα εκδοτικό οίκο µε το όνοµα της σκοτεινής θεάς Εκάτης, εκδίδοντας σπάνια βιβλία όπως τον περίφηµο «Χρυσό κλώνο» του G. Fraser, ταξιδιωτικά κείµενα περιηγητών, έργα του Στάινερ, του Ελυάρ, του Λοτραµόν κ.ά.

Προχθές κατέβηκα ξανά τα δυο σκαλιά του υπόγειου. Ο Κωστής είναι πάντα εκεί, χαµογελαστός, έτοιµος να σε ξεναγήσει σε παλιά καλά βιβλία, έχοντας πια για βοηθό τον γιο του Χρήστο.

Ολα καλά.

Πηγή : tovima.gr

Ευρωπαϊκός εκτροχιασμός...

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το "ΕΘΝΟΣ"

Τα μονομερή μέτρα λιτότητας, χωρίς ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό σχέδιο ρεαλιστικής χρηματοδότησης με αναπτυξιακή στόχευση των χωρών που έχουν πρόβλημα, θα αποδειχθούν μια "τρύπα στο νερό"...

Από κρίση χρέους μερικών χωρών της Ευρωζώνης, τελικά η "κρίση" έγινε "κρίση του ευρώ" και εν τέλει έθεσε υπό αμφισβήτηση την Ευρωζώνη στο σύνολό της και κατ' επέκταση ακόμα και την ΕΕ! Αιτία γι' αυτήν τη μετεξέλιξη είναι το γεγονός ότι οι "Μερκοζί" αρνήθηκαν εξαρχής και πεισματικά να δουν την ουσία της κρίσης, που είχε ως ένδειξη (πυρετό) τις εθνικές δημοσιονομικές αποκλίσεις ή ακόμα και τους εκτροχιασμούς, αλλά η βαθύτερη αιτία βρισκόταν στις γενετικές συστημικές ατέλειες του ευρώ, που η διεθνής κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος έφερε στην επιφάνεια οξύνοντας τις ευρω-εσωτερικές αντινομίες και ανισότητες.

Ετσι υιοθετήθηκε μια "κλασική" καταστροφική συνταγή βίαιης οριζόντιας λιτότητας, η οποία δημιουργεί με τη σειρά της μια ανεξέλεγκτη ύφεση, η οποία στη συνέχεια υπονομεύει την απόδοση των μέτρων της δημοσιονομικής προσαρμογής, οπότε απαιτούνται νέα περιοριστικά μέτρα κ.ο.κ.

Ετσι το έλλειμμα για να "μαζευτεί" χρειάζεται άντληση πολλαπλάσιων οικονομικών πόρων -μέχρι ασφυξίας- από την πραγματική οικονομία σε ένα περιβάλλον ραγδαία μειούμενης ρευστότητας. Ενώ παράλληλα, λόγω των υψηλών τόκων, το χρέος διευρύνεται και καθίσταται μη διαχειρίσιμο. Σταδιακά οι "αγορές" άρχισαν να "χτυπούν" μία - μία τις απροστάτευτες και με προβλήματα δανεισμού χώρες, αρχίζοντας από τις πιο ευάλωτες και πηγαίνοντας στις πιο ισχυρές, όσο οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης δεν "έχτιζαν" ένα αποτελεσματικό οικονομικό ανάχωμα. 

Αποτέλεσμα σήμερα το "κόστος δανεισμού" να χτυπάει την πόρτα σχεδόν όλων των χωρών της Ευρωζώνης, καθώς δεν αποτιμάται μόνο η αδυναμία μιας χώρας ή δύο ή τριών, αλλά συνολικά του ευρώ ως νομίσματος, σε συνδυασμό με "κινδύνους" που αφορούν την ύπαρξη της ίδιας της Ευρωζώνης!

Δραστικοί τρόποι αντιμετώπισης υπάρχουν (από το ευρωομολόγο μέχρι τη διαφορετική λειτουργία της ΕΚΤ). Ομως κάποιος πρέπει σε τελευταία ανάλυση να "πληρώσει" γιατί, ως γνωστόν, "τζάμπα γεύματα δεν υπάρχουν". Αλλά δυστυχώς αυτοί που μπορούν διστάζουν λόγω "πολιτικής μυωπίας" παρ' ότι η κρίση έρχεται καταπάνω τους! Ηδη, η κατάσταση τείνει να ξεφύγει και να γίνει ανεξέλεγκτη. Το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει τα χάλια του. Ο υπόλοιπος κόσμος δύσκολα το δανείζει. Τα κεφάλαια ζητούν καλύτερα "καταφύγια" εκτός Ευρώπης, πλην εκείνων που κάνουν σκληρά κερδοσκοπικά παιχνίδια. Οι δανειακές ανάγκες των ευρωπαϊκών χωρών για το 2012 είναι εξαιρετικά μεγάλες και οι "καχυποψίες" εκτινάσσουν τα επιτόκια στα ύψη. Αρα χρειάζονται συνολικές και συστημικού χαρακτήρα απαντήσεις από την Ευρωζώνη. Τα μονομερή μέτρα λιτότητας, χωρίς ένα ευρύτερο σχέδιο ρεαλιστικής χρηματοδότησης, αναπτυξιακού χαρακτήρα των χωρών της Ευρωζώνης, θα αποδειχθούν μια "τρύπα στο νερό", με πολλά όμως ανθρώπινα θύματα...

Πηγή : www.ethnos.gr

Ζει η 26η Οκτωβρίου;

Άρθρο του Γεώργιου Π. Μαλούχου για το "ΒΗΜΑ"

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Το οικοδόμημα τρίζει συθέμελα και οι τριγμοί του δεν μπορούν άλλο να κρυφτούν πίσω απ’ την «κακή» Ελλάδα, η οποία, με τα όσα συμβαίνουν, έχει πλέον περάσει σε τρίτο αν όχι σε τέταρτο επίπεδο στη διεθνή συζήτηση.

Το -ψυχολογικό- σοκ της ξαφνικής γερμανικής αδυναμίας δανεισμού ήταν τεράστιο, οι «αγορές» βγάζουν δόντια και κραυγές, οι χώρες και οι κοινωνίες ουρλιαχτά, οι θεσμικοί παράγοντες της Ε.Ε. ψελλίζουν «ευρωομόλογο», το Βερολίνο μόνο που δεν τους δέρνει, η «τριμερής» Μέρκελ – Σαρκοζί – Μόντι ήταν μια πλήρης απογοήτευση, οι υποβαθμίσεις απειλούν και άλλες χώρες που μέχρι χθες ήταν «καλά παιδιά», ενώ η Γερμανία, σύροντας μαζί της και τη Γαλλία, έχει το μυαλό της καρφωμένο μόνον στο πώς θα αλλάξει τις ευρωπαικές συνθήκες για να αποκομίσει τα δικά της οφέλη, προκαλώντας ήδη έντονες αντιδράσεις που θα κορυφωθούν τον επόμενο μήνα, όταν το σχέδιο φτάσει στη Σύνοδο Κορυφής.

Μέσα σε αυτό το… ειδυλλιακό περιβάλλον, πρέπει κανείς να αναρωτηθεί πλέον πολύ σοβαρά αν η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου «ζει» ακόμα, ή, αν, αντιθέτως, έχει ήδη την τύχη που γνώρισε ξαφνικά μέσα σε ένα βράδυ και η προκάτοχός της συμφωνία της 21ης Ιουλίου.

Τα κενά στο πρόγραμμα PSI είναι δεδομένα. Τα αποτελέσματα στους ελληνικούς δείκτες, αποκαρδιωτικά. Η αύξηση της έντασης του ευρύτερου προβλήματος έχει κάνει φανερό ότι η 26η δεν αποτελεί πλέον λύση, υπό την έννοια του συνολικού κατευνασμού πια της κατάστασης, αφού το πρόβλημα ξέφυγε, ακόμα κι αν για την Ελλάδα η εν λόγω συμφωνία μπορούσε να κάνει κάτι.

Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν υπάρχει η παραμικρή εγγύηση ότι το πρόγραμμα θα γίνει τελικά δεκτό, υπό το βάρος των ευρύτερων δυσμενών εξελίξεων, από όλα τα μέρη που πρέπει να το υιοθετήσουν για να τεθεί σε εφαρμογή. Το ακριβώς αντίθετο φαίνεται να έχουμε μπροστά μας.

Ετσι, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, δεν μπορούμε παρά να δούμε καθαρά ότι, δυστυχώς, το αδιέξοδο, είναι πλέον κάτι παραπάνω από ορατό. Είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο, ασχέτως αν η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει και δεν μπορεί να δεχθεί κάτι τέτοιο.

Η γερμανική πολιτική έχει επιλέξει ένα δρόμο που αρχίζει πια να μην έχει γυρισμό.

Το Βερολίνο επιμένει αυτιστικά και ηγεμονικά αμετακίνητο στο «όλα ή τίποτα» και η ζυγαριά δείχνει να κλείνει πια στο «τίποτα». Όμως οι Γερμανοί δεν σκέπτονται έτσι.

Και είναι φανερό πια σε όλους, ότι θα φτάσουν μέχρι το τέλος. Και το τέλος θα είναι, πιθανότατα, η στιγμή που, υπό το κράτος του γενικευμένου πλέον πανικού, θα επιχειρήσουν να ανταλλάξουν βίαια και εκβιαστικά την απελευθέρωση κάποιας μορφής χρηματοδότηση με την πλήρη θεσμική ανατροπή του συνόλου του ευρωπαικού οικοδομήματος, κάτι που εμείς εδώ εξακολουθούμε να μην παίρνουμε στα σοβαρά, ενώ, αντίθετα, αυτός πλέον είναι ο επίσημα εκπεφρασμένος στόχος της γερμανικής ατζέντας.

Όμως ο δρόμος αυτός, είναι αδιέξοδος. Αλλωστε, οι ευρωπαικές χώρες, πριν κληθούν να δώσουν «γη και ύδωρ» στους Γερμανούς για να «σωθούν», είναι βέβαιο ότι θα αντιληφθούν ότι το ίδιο λάθος το διέπραξαν, έστω και σε μικρότερο βαθμό, πριν από μερικούς μήνες: όταν άκριτα και επιπόλαια δέχθηκαν να ψηφίσουν τη θέσπιση του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας που και πάλι επέβαλλε η Γερμανία στη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου αυτού του έτους.

Συμφώνου που ουσιαστικά αντικαθιστά το παλιό Σύμφωνο Σταθερότητας με πρόνοιες κατά πολύ σκληρότερες και δεσμευτικότερες εκείνου, που όχι μόνον δεν απελευθερώνει δυνάμεις και εργαλεία δράσης απέναντι στην κρίση, αλλά, αντιθέτως, τα περιστέλλει ακόμα περισσότερο.

Ισως, και πάλι υπό το βάρος της πίεσης, τότε δεν κατάλαβαν τι ακριβώς έκαναν και πόσο μεγάλη σημασία είχε η εν λευκώ υπογραφή τους που με τέτοια προθυμία δόθηκε.

Τότε, άλλωστε, η Γερμανία δεν είχε ρίξει ακόμα στο τραπέζι τις πραγματικές προθέσεις της για το νέο θεσμικό οικοδόμημα, κάτι που έχει γίνει σήμερα, προκαλώντας τον τρόμο όχι σε απειλούμενες χώρες, αλλά ακόμα και σε κράτη που στέκουν μια χαρά δημοσιονομικά – μέχρι και από το Λουξεμβούργο υπήρξαν χθες οξύτατες αντιδράσεις…

Ολοι βλέπουν πλέον ότι, με ευρωπαικά μέτρα και κριτήρια, ο δρόμος αυτός δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο στον γκρεμό. Και, γι αυτό, μιλούν ακόμα για «λάθη», για «ανικανότητες» και για διάφορα συναφή, που ουδεμία σχέση έχουν με τον πυρήνα της ζοφερής πραγματικότητας.

Δυστυχώς, δυσκολεύονται ακόμα να συνειδητοποιήσουν το απόλυτα προφανές: ότι με γερμανικά κριτήρια, ο δρόμος αυτός, οδηγεί κάπου – ή, τουλάχιστον, ότι αυτό πιστεύει το Βερολίνο. Και πράγματι οδηγεί: απλώς, οδηγεί κάπου αλλού…

Πηγή : www.tovima.gr

Ηταν η ώρα των Γερμανών

Άρθρο του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου για το "ΕΘΝΟΣ"

Φαίνεται ότι από παροιμίες στη Γερμανία δεν τα πάνε καλά. Και γι' αυτό δεν θα έχουν ακούσει πως "όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, η φωτιά θα φτάσει και στο δικό σου", ή πως "όλοι μέσα στην ίδια βάρκα είμαστε", ή πως "δεν ροκανίζεις ποτέ το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεσαι". Ή και πολλές άλλες. Αλλά από χθες θα πρέπει να έχουν ξεκινήσει προγράμματα ταχύρυθμης εκπαίδευσης επί του αντικειμένου. Αν πίστευαν πως η κρίση είναι ένας ιός που σαρώνει την Ευρωζώνη, αλλά εκείνους δεν πρόκειται να τους αγγίξει, τώρα μάλλον θα έχουν διαπιστώσει ότι ζούσαν με ψευδαισθήσεις.

Και, φυσικά, το θέμα πλέον είναι τι θα κάνουν τώρα που ξέρουν ότι από τις αποφάσεις που θα πάρουν θα κριθεί και η δική τους τύχη και όχι μόνο των δημοσιονομικά ανεύθυνων Ελλήνων, Ιρλανδών, Πορτογάλων, Ισπανών και Ιταλών. Αλλωστε, από άποψη χρέους, ούτε οι Γάλλοι, ούτε και οι ίδιοι οι Γερμανοί υστερούν. Και πλέον αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι απλοί παρατηρητές ή ακόμη και ρυθμιστές του προβλήματος που βιώνει η Ευρωζώνη, αλλά συμμέτοχοι σ' αυτό.

Δεν είμαι σε θέση να ξέρω πότε ήταν η προηγούμενη φορά που η γερμανική οικονομία είχε αντιμετωπιστεί από τις αγορές τόσο μειωτικά όσο χθες που παρουσιάστηκε το φαινόμενο να μη βρίσκουν από ένα σημείο και μετά αγοραστή τα δεκαετή γερμανικά ομόλογα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ζούμε σε μια Ευρώπη η οποία αλλάζει με ασύλληπτα γρήγορους ρυθμούς και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει πώς τελικά θα εξελιχθεί.

Ισως ένας τρόπος να προσεγγίσουμε τις εξελίξεις που δρομολογούνται είναι να αναλογιστούμε πού βρισκόταν η Ευρωζώνη τους πρώτους μήνες του προηγούμενου χρόνου και πού βρίσκεται σήμερα. 

Ούτε καν στα σπάργανα ή έστω σαν ιδέα δεν υπήρχε τότε η λειτουργία μηχανισμού στήριξης. Και σήμερα βρισκόμαστε στα πρόθυρα της δημιουργίας του ευρωομολόγου, που ακόμη και Γερμανοί έχουν αρχίσει πια ν' αποδέχονται ότι είναι η μοναδική αυτήν τη στιγμή λύση για να ξανασταθεί η Ευρωζώνη στα πόδια της.

Και για να έρθουμε και στα δικά μας, όσο ο πυρετός ανεβαίνει στην Ευρώπη τόσο τα φώτα της δημοσιότητας φεύγουν από πάνω μας και οι πιέσεις λιγοστεύουν. Και μετά και τις επιστολές μπορεί και να εκλείψουν.

Πηγή : www.ethnos.gr

Ο Σαρκοζί έχει κάθε λόγο να φοβάται ότι θα είναι ο επόμενος «πρώην»

Το Βήμα, The New York Times

Με την ταπεινωτική ήττα των Σοσιαλιστών στην Ισπανία την περασμένη Κυριακή, η κρίση του ευρώ, που μετράει τώρα δύο χρόνια, έχει ήδη ανατρέψει οκτώ κυβερνήσεις στην Ευρώπη, στέλνοντας ρίγη τρόμου στο μέγαρο των Ηλυσίων ακόμη και στον Λευκό Οίκο. Το βασικό ζήτημα ήταν η δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων με τη λιτότητα, την αβεβαιότητα και οποιοδήποτε κόμμα ή συνασπισμό τυχαίνει να βρίσκεται στην εξουσία.

Αλλά υπό την πίεση των αγορών και τις απαιτήσεις της Γερμανίας, του ντε φάκτο οικονομικού ηγέτη της Ευρώπης, όλες οι νέες κυβερνήσεις χρειάστηκε να δεσμευθούν για «μια από τα ίδια». Καθώς οι αγορές στρέφονται από τον έναν εύκολο στόχο στον άλλο, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα, η Φινλανδία, η Δανία, η Σλοβακία, η Ιταλία και η Ισπανία, όλες άλλαξαν κυβερνήσεις είτε μέσω εκλογών είτε μέσω κοινοβουλευτικών ελιγμών. Ο πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί έχει κάθε λόγο να φοβάται ότι θα είναι ο επόμενος «πρώην», με τα spread των γαλλικών ομολόγων στα ύψη, την ανάπτυξη της οικονομίας στα Τάρταρα και τις προεδρικές εκλογές τον Απρίλιο.

Ο κίνδυνος υποβάθμισης των γαλλικών ομολόγων έχει αποδυναμώσει πολιτικά τον Σαρκοζί, υπονομεύοντας τις προσπάθειές του να παραμείνει ισότιμο μέλος του γαλλο - γερμανικού διδύμου που, με την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ, ηγείται της προσπάθειας επίλυσης της κρίσης του ευρώ. Προς το παρόν το πρόβλημα είναι η εξάπλωση της κρίσης και η εμπιστοσύνη των αγορών. Σε γενικές γραμμές οι αγορές θέλουν να δουν την Ευρώπη και κυρίως τη Γερμανία να στηρίζει τα χρέη της Ιταλίας σήμερα και της Γαλλίας αύριο. Και η Γερμανία θέλει να βρει έναν τρόπο να το κάνει χωρίς να δεσμεύσει και πάλι τους γερμανούς φορολογούμενους.

Η Γερμανία, κυρίαρχη αλλά όχι αρκετά ισχυρή για να περάσει το δικό της, είναι αδιάλλακτη ως προς μία σειρά αλλαγών στις Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης - αλλαγές που θα επιβάλουν μία γερμανικού τύπου δημοσιονομική πειθαρχία στις 17 χώρες της ευρωζώνης, αλλά στην πορεία μάλλον διχάζουν την ΕΕ των 27 κρατών μελών. Και ενώ η Γερμανία πιέζει τους εταίρους της για μία πιο μακροπρόθεσμη λύση στις θεσμικές αποτυχίες της ευρωζώνης, δεν έχει να προτείνει και πολλά για την άμεση κρίση της κερδοσκοπίας των αγορών που εξαπλώθηκε στην Ιταλία και τώρα εξαπλώνεται στη Γαλλία.

Ενώ το Παρίσι ποθεί να είναι ένας σημαντικός παίκτης σε έναν πιο ενοποιημένο ευρωπαϊκό «πυρήνα» - τα 17 κράτη μέλη της ευρωζώνης - διαφωνεί με το Βερολίνο ως προς τη διαμόρφωσή του. Επίσης διαφωνούν στο εάν μία νέα συνθήκη είναι απαραίτητη, κάτι που θα χρειαζόταν τουλάχιστον τρία χρόνια. Η προοπτική μίας ευρωζώνης με δικούς της αυστηρούς κανόνες και εσωτερικές υποχρεώσεις δυσαρεστεί τις δέκα χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκτός ευρωζώνης, αν και όλες εκτός από τη Σουηδία, τη Δανία και τη Βρετανία - που έχουν επιλέξει να βρίσκονται εκτός ευρώ - υποχρεούνται να προωθήσουν μεταρρυθμίσεις ώστε να υιοθετήσουν κάποια στιγμή το ευρώ, αν επιβιώσει.

Οι Γερμανοί αισθάνονται ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) είναι ο τελευταίος αξιόπιστος οργανισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αξιωματούχοι στο Βερολίνο υποστηρίζουν ότι αν χρηματοδοτούσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα έθετε σε κίνδυνο της θέση της ως της συνετής διαχειρίστριας του ευρώ.

«Αν η ΕΚΤ να αγοράζει τοξικά κρατικά ομόλογα σε μεγάλες ποσότητες θα υπονομευθεί η εμπιστοσύνη της παγκόσμιας επενδυτικής κοινότητας στον τελευταίο λειτουργικό θεσμό της ευρωζώνης» σχολίασε ο Γκούντραμ Μπ. Γουλφ, αναπληρωτής διευθυντής στο ινστιτούτο οικονομικών ερευνών Bruegel. Και τόνισε : «Η Γαλλία, που δέχεται επίθεση κερδοσκόπων, αντιλαμβάνεται ότι κινδυνεύει. Ωστόσο τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα αν όλο το οικοδόμημα του ευρώ τιναχθεί στον αέρα».

Πηγή : www.tovima.gr

Η... σταθερότητα της αστάθειας!

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το "ΕΘΝΟΣ"

Η αστάθεια σε όλα τα επίπεδα μοιάζει να είναι ο πιο... σταθερός παράγοντας της περιόδου που διανύουμε. Στα πολιτικά κόμματα λ.χ. οι αναταράξεις (οριζόντιες και κάθετες) είναι συνεχείς και κανένα "ξόρκι" δεν φαίνεται να είναι... αποτελεσματικό. Ούτε π.χ. οι "διαγραφές" που επισείει ο κ. Σαμαράς, για να "μπει τάξη" στη σύγκρουση μεταξύ λαϊκής δεξιάς και φιλελευθέρων, γιατί είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα και όχι "ανύπαρκτο", όπως ισχυρίζεται ο πρόεδρος της ΝΔ. Ούτε η "άτακτη διαδοχολογία" που άρχισε στο ΠΑΣΟΚ, η οποία με τον τρόπο που γίνεται... ενισχύει τελικά τον κ. Παπανδρέου (!), ενώ από πλευράς ουσίας "τρελαίνει" το... σύμπαν, καθώς σημερινοί υπουργοί χειριστές του "μνημονίου" και φιλόδοξοι διάδοχοι σπεύδουν και δηλώνουν ότι ο ένας π.χ. θέλει να ανασυστήσει την... Κεντροαριστερά, ο άλλος να προβάλει την... κοινωνική διάσταση του ΠΑΣΟΚ και ο τρίτος να αναθερμάνει τον... σοσιαλιστικό χαρακτήρα του!

Κάντε λίγο... "κράτει", παιδιά, γιατί θα σας κρεμάσουν κουδούνια... Η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή και περίπλοκη για τόσο αφελή και αναξιόπιστα πολιτικά τερτίπια ανασυγκρότησης. Ο δεύτερος ασταθής παράγοντας είναι τα "μέτρα" για τα οποία έχουμε δεσμευθεί και ο τρόπος υλοποίησης τους. Εχουμε σημαντικές καθυστερήσεις και σημαντικές αποκλίσεις από τους στόχους, ενώ τα χρονικά περιθώρια είναι λίγο να πούμε ότι είναι... απλώς στενά. Η κατάσταση της "κρατικής μηχανής" είναι πολύ κακή, ενώ τα μη καλώς σχεδιασμένα μέτρα, τη στιγμή της υλοποίησής τους δημιουργούν τεράστια προβλήματα και παντός είδους "παρεπόμενες απώλειες". Πέρα όμως από τις εύκολες πολιτικολογίες, εάν κανείς δει τα πράγματα με αυστηρή "τεχνοκρατική προσέγγιση", τα σύννεφα στον ορίζοντα ενός "εκτροχιασμού" πυκνώνουν...

Τέλος, εξίσου ασταθής παράγοντας είναι πια συνολικά το ευρωπαϊκό περιβάλλον. Πολλοί αναλυτές θεωρούν ήδη ξεπερασμένες τις αποφάσεις του Οκτωβρίου, τις οποίες προσπαθούμε τώρα (όσο μας αφορούν) να υλοποιήσουμε εμείς. Ηδη στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι και στο Βερολίνο έχει αρχίσει η μάχη για τα "νέα μοντέλα" διαχείρισης της κρίσης, καθώς για μια ακόμα φορά η κρίση "πρόλαβε" τα αργοπορημένα γερμανικά σχέδια. Το ευρωομόλογο έχει τεθεί πάλι στο τραπέζι των συζητήσεων, επισήμως από τον Μπαρόζο σε τρεις εκδοχές με τη μορφή μιας "Πράσινης Βίβλου". Απ' ό,τι φαίνεται, η κ. Μέρκελ (με την Ιταλία και την Ισπανία στον... κρόταφο) δεν το αποκλείει πλέον κατηγορηματικά, αλλά το συναρτά με ένα σκληρό θεσμικό και οικονομικό πλαίσιο. Ολα ανοιχτά λοιπόν, με τον... "λύκο" να κόβει βόλτες σ' όλη την Ευρώπη και μεις να χτενιζόμαστε...

Πηγή: www.ethnos.gr

Η τύχη του ευρώ

Άρθρο του Τάσου Μαντικίδη για το "ΒΗΜΑ"

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που όποιος ανέβαινε στο «τρένο του ευρώ» υποτίθεται ότι έκλεινε πίσω του ερμητικά την πόρτα και πετούσε μακριά το κλειδί, αφού όπως αναφερόταν επιβιβαζόταν με εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Η ιδέα εξάλλου από την αρχή, όπως ανέφεραν ευρωπαίοι αξιωματούχοι, ήταν η δημιουργία μιας νομισματικής ένωσης με απεριόριστη διάρκεια.

Οι Γερμανοί μάλιστα είχαν και μια έκφραση γι' αυτό: «Κοινό πεπρωμένο» (Schicksalsgemeinschaft), για να περάσουν την ιδέα ότι η δημιουργία του ευρώ δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα να γίνει κομμάτια. Σήμερα ωστόσο οι κατά καιρούς δηλώσεις των «Merkozy», άνοιξαν το «κουτί της Πανδώρας», αφού όπως λέγεται οι ηγέτες της ευρωζώνης είναι έτοιμοι να δεχτούν το αδιανόητο.

Για ορισμένους μάλιστα, η Ελλάδα έχει ήδη αποκτήσει ένα νέο κλειδί το με το οποίο μπορεί να ανοίξει την πόρτα της εξόδου. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι θα είναι πολύ δύσκολο να απομονωθεί η Ελλάδα. Εάν μπορεί μια χώρα να φύγει από την ευρωζώνη, τότε γιατί όχι δυο ή τρεις, ή και οι 17 μαζί;

Μπορείς να ξεχωρίσεις όμως τα αυγά από την ομελέτα; Αυτό καλούνται ουσιαστικά, για ορισμένους αναλυτές, να καταφέρουν οι ηγέτες της ευρωζώνης και η διεθνής ελίτ της νομισματικής πολιτικής, εάν θέλουν να αναμορφώσουν ομαλά την ευρωζώνη - είτε αφήνοντας την Ελλάδα να βγει από το ευρώ είτε δημιουργώντας ένα σκληρό πυρήνα χωρών με ένα "μαλακό" περίβλημα.

Η δυσκολία της αποστολής τους αποδεικνύεται και από την ασυνήθιστη πρόταση του Βρετανού ευρωσκεπτικιστή Λόρδου Wolfson, ο οποίος προσφέρει 250.000 λίρες σε όποιον βρει τρόπο να διαλυθεί η ευρωζώνη χωρίς να προκληθεί χάος. Κανείς δεν θα προσφερόταν να χαρίσει τόσα χρήματα, εάν η απάντηση στον γρίφο ήταν προφανής. Ο πιθανός κίνδυνος από τη διάλυση της ευρωζώνης, τόσο για τις οικονομίες των χωρών της όσο και για το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, είναι τόσο μεγάλος που πολλοί συχνά τον επικαλούνται ως τον κύριο λόγο για τον οποίο δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο.

Σχεδόν κανένας δεν πιστεύει ότι μπορεί να επιτευχθεί οποιαδήποτε ανασύνθεση της ευρωζώνης χωρίς να κλονιστεί η εμπιστοσύνη των πολιτών, κάτι που θα προκαλούσε με τη σειρά του φυγή των επενδυτών και πλήγμα στις τράπεζες, τουλάχιστον τόσο ισχυρό όσο και αυτό που προκάλεσε η κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008. Εάν γνώριζε κανείς ότι τα ευρώ του πρόκειται σύντομα να μετατραπούν, για παράδειγμα, σε δραχμές, ή σε κάποιο νέο αδοκίμαστο νόμισμα που ας το αποκαλέσουμε ευρώ του Νότου, θα τα άφηνε να κάθονται στο λογαριασμό του;

Καθώς οι επενδυτές ζυγίζουν το ενδεχόμενο διάλυσης του ευρώ, αρχίζουν να συνεκτιμούν τον επενδυτικό κίνδυνο που συνεπάγεται η πιθανή επανεισαγωγή των εθνικών νομισμάτων. Στο σενάριο αυτό, η ισοτιμία της νέας δραχμής θα κατέρρεε. Σημαντική υποτίμηση θα υφίστατο και η νέα ιταλική λίρα καθώς και η ισπανική πεσέτα. Ακόμα και το γαλλικό φράγκο θα υποχωρούσε έναντι του νέου, ρωμαλέου γερμανικού μάρκου. Αυτό έδωσε στους επενδυτές άλλον ένα λόγο να πουλήσουν σχεδόν όποιο μη-γερμανικό ομόλογο κατέχουν - δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο τη χρηματοδότηση των χωρών.

Σύμφωνα με τη Nomura, οι επενδυτές θα πρέπει να αναλογιστούν τρεις κύριες παραμέτρους όταν αποτιμούν το ρίσκο «αναπροσαρμογής νομίσματος»: τη νομική δικαιοδοσία στην οποία υπόκεινται οι υποχρεώσεις, το εάν μια διάσπαση μπορεί να συμβεί με μια μορφή πολυμερούς συμφωνίας και τον τύπο της διάσπασης της ευρωζώνης που εξετάζεται, συμπεριλαμβανομένου και του εάν το ευρώ θα πάψει να υπάρχει.

Στο σενάριο του «σκληρού» ευρω των χωρών του πυρήνα, το ρίσκο της αναπροσαρμογής σε άλλο νόμισμα είναι σημαντικά υψηλότερο για τις υποχρεώσεις που υπόκεινται σε εθνικό δίκαιο στις περιφερειακές χώρες παρά για αυτές σε ξένη νομοθεσία.

Στο σενάριο της πλήρους διάσπασης της ευρωζώνης, η αποτίμηση του ρίσκου ίσως εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το εάν η διαδικασία συμφωνηθεί πολυμερώς και από το εάν θα καθιερωθεί μια νέα ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα (ECU-2) για να διευθετήσει τα συμβόλαια που είναι σε ευρώ.

Καθώς όταν πληγεί η αξιοπιστία ενός συστήματος, η κατάρρευσή του μπορεί να επέλθει ταχύτατα, ο φόβος για αποσύνθεση της ευρωζώνης κινδυνεύει να γίνει αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Ο πιο πρόσφορος τρόπος για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη της αγοράς σήμερα θα ήταν να βρει η ΕΚΤ κάποιον τρόπο να στηρίξει τις κυβερνήσεις που ακολουθούν λογική οικονομική πολιτική. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, η κεντρική τράπεζα και η Γερμανία - που είναι και ο κύριος χρηματοδότης της ευρωζώνης - αντιστέκονται σθεναρά, θεωρώντας μάλιστα πως θα πρέπει να κάνεις τη ζωή δύσκολη στις χώρες της περιφέρειας προκειμένου να αντιμετωπίσουν άμεσα τα χρόνια προβλήματά τους.

Όπως όμως επισημαίνουν πολύ στην αγορά, η ΕΚΤ και η Γερμανία θα πρέπει να θυμούνται, ότι το καρότο αποτελεί εξίσου καλό κίνητρο με το μαστίγιο. Αν δεν βρουν μάλιστα σύντομα κάποιο καρότο να προσφέρουν, το ευρώ τελικά μπορεί να μην επιζήσει.

Πηγή : www.tovima.gr

Τυπωθήτω ευρώ ή αντίο Ευρωζώνη

 Άρθρο Του Χάρη Σαββίδη

Η Aγκελα Μέρκελ παραδέχτηκε, χθες, αυτό που εδώ και ημέρες υποστήριζαν οι αναλυτές και προεξοφλούν οι αγορές: Η κρίση εισέρχεται σε μία νέα φάση, αγγίζοντας πλέον το σύνολο της Ευρωζώνης. Αυτό που ακόμα αρνείται να δεχθεί η καγκελάριος είναι ότι ο δρόμος που οδηγεί στην έξοδο από την κρίση περνά από την... Φραγκφούρτη. Προκειμένου να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των αγορών στα δημόσια οικονομικά της Ευρωζώνης απαιτούνται κεφάλαια που ουδείς θέλει και μπορεί να διαθέσει -ούτε τα πλουσιότερα μέλη της Ευρωζώνης, ούτε οι αναδυόμενες οικονομίες, ούτε το ΔΝΤ. Για το λόγο αυτό ως μόνη λύση μένει η εκτύπωση ευρώ, την οποία αργά ή γρήγορα η Γερμανία θα αναγκαστεί να αποδεχθεί, προκειμένου να αποφύγει τη διάλυση της Ευρωζώνης.

Στο Βερολίνο το έχουν αντιληφθεί αυτό από καιρό και προσπαθούν να διαμορφώσουν τις συνθήκες ώστε να εξασφαλίσουν τα περισσότερα δυνατά ανταλλάγματα πριν πουν το «τυπωθήτω». Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η ρητορική περί πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης και αλλαγής των Συνθηκών. Αυτό θα είναι το τίμημα για να ξεκινήσουν τα... τυπογραφεία στη Φραγκφούρτη. Εφόσον, βέβαια, αυτό συμβεί και υποχωρήσουν οι πιέσεις των αγορών, η διαπραγματευτική θέση των Γερμανών θα εξασθενήσει.

 Στον αντίποδα, όσο καθυστερεί η εμπλοκή της ΕΚΤ τόσο φουντώνει η «πυρκαγιά» στην Ευρωζώνη και άρα γίνεται δυσκολότερη η κατάσβεσή της. Κατά συνέπεια, στη Γερμανία έχουν κίνητρο να αναβάλλουν την απόφαση για οριστική λύση (ώστε να βελτιώσουν τη διαπραγματευτική τους θέση), αλλά πρέπει να υποχωρήσουν προτού είναι πολύ αργά. Είναι θετικό που η καγκελάριος Μέρκελ αντιλαμβάνεται ότι η κρίση κλιμακώνεται. Δεν είναι, όμως, σαφές αν έχει συνειδητοποιήσει την ταχύτητα αυτής της κλιμάκωσης. Oτι δηλαδή ίσως η νέα φάση της κρίσης να αποδειχθεί ο επίλογος της Ευρωζώνης.

Πηγή: www.imerisia.gr

Και μετά ήρθαν τα σουβλάκια...

Άρθρο του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου για "Το ΕΘΝΟΣ"

Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο όσοι βίωσαν την εφηβεία τους στα χρόνια της χούντας, και ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια της, θα πρέπει συνολικά ν' αποκαλούνται "γενιά του Πολυτεχνείου". Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο το Πολυτεχνείο και οι μερικές εκατοντάδες φοιτητές που το δημιούργησαν θα πρέπει να στιγματίζονται για συμπεριφορές και πρακτικές με τις οποίες δεν είχαν και δεν απέκτησαν ποτέ καμία σχέση. Και ποτέ δεν θα καταλάβω αυτήν την αρθρογραφική μανία που καταλαμβάνει κάποιους κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, και τους εξωθεί να αποφαίνονται απαξιωτικά για τα ελάχιστα από τα αγόρια και τα κορίτσια του ξεσηκωμού εκείνου που ασχολήθηκαν στη συνέχεια με τη δημόσια ζωή.

Ξέρετε ποιο είναι το σημαντικότερο και κοινό στοιχείο των εορτασμών της επετείου του Πολυτεχνείου από το 1974 μέχρι και σήμερα; Οτι ήταν και είναι απόντες εκείνοι που τότε ήταν παρόντες. Κι αυτό τα λέει όλα. Και για τη σεμνότητα του χαρακτήρα τους και για την ανιδιοτέλεια της δράσης τους. Οι πρωταγωνιστές επέλεξαν να μη βγουν ποτέ στη σκηνή και το χειροκρότημα το ιδιοποιήθηκαν άλλοι, που ή γνώριζαν κάποιους ή κάτι είχαν ακούσει ή είχαν περάσει απ' έξω ή είχαν παρακολουθήσει τις εκπομπές του σταθμού. Και μαζί τους ήρθαν τα σουβλάκια, οι μικροπωλητές, η καπηλεία, ο ευτελισμός, αν όχι και ο εξευτελισμός που αποσκοπεί να κατεβάσει στο ύψος των πολλών το ανάστημα των λίγων.

Και ξέρετε τι είναι αυτό που μ' αγανακτεί περισσότερο; Είναι η βλακεία ή η κακοήθεια που κάνει κάποιους να διατείνονται ότι ορισμένοι εξαργύρωσαν τους αγώνες τους μπαίνοντας στην πολιτική. Δυστυχώς ήταν λίγοι που μπήκαν. Θα έπρεπε να ήταν περισσότεροι, πολύ περισσότεροι. Γιατί αν στο ξεκίνημα μιας νέας δημοκρατικής πορείας δεν μετέχουν εκείνοι που έχουν αγωνιστεί και ματώσει, ποιοι είναι εκείνοι που θα πάρουν τη σκυτάλη; Αυτοί που συνεργάστηκαν με τον δυνάστη ή αυτοί που σφύριζαν αδιάφορα κι έχτιζαν καριέρες;

Και για να μην ξεχνιόμαστε, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα ο κυρίαρχος λαός επέλεξε να παραδίδει πεισματικά τη σκυτάλη σε εκπροσώπους της γενιάς του '30 (Κ. Καραμανλής), του '40 (Κ. Μητσοτάκης), του '50 (Α. Παπανδρέου) και του '60 (Κ. Σημίτης). Α, ναι... και να εκλέγει βουλευτή τον Αλέκο Παναγούλη από τη δεύτερη κατανομή. Γιατί έπρεπε κι αυτός να κοντύνει.

Πηγή: www.ethnos.gr

«Τζάμπα μάγκες και τσογλάνια»

Άρθρο του Βασίλη Χιώτη για το www.tovima.gr

Ολόκληρος ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει εσχάτως μεταξύ των σκληροπυρηνικών και των μετριοπαθών στην Ν.Δ. συμπυκνώνεται στον πολιτικό λόγο του κ. Φαήλου Κρανιδιώτη.

Ο δικηγόρος και πολιτικός φίλος του κ. Αντώνη Σαμαρά, έχει κατορθώσει να διχάσει την αξιωματική αντιπολίτευση, γιατί με τις απόψεις του εκφράζει μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης που βαρέθηκε τους πολιτικούς με την δήθεν ευπρέπεια και τον ψεύτικο πολιτισμό τους, την ξύλινη γλώσσα τους και την απερίγραπτη ικανότητά τους να λένε ψέματα.

Αλλά από την άλλη πλευρά, όποιος ασκεί κριτική, θα πρέπει να το κάνει εντός ορισμένων πλαισίων κοσμιότητας και θα πρέπει να μην υπάρχει αμφιβολία ότι με τα όσα λέει, δεν εξυπηρετεί συγκεκριμένα προσωπικά του ή κομματικά συμφέροντα.

Όταν ο κ. Κρανιδιώτης μιλάει για «νεοφιλελεύθερα τσογλάνια που συμπεριφέρονται ως «Γκρούεζες» του ’50 και συνωμοτούν σε παρακάμαρες» ή θα πρέπει να διευκρινίσει ότι δεν αναφέρεται σε εκλεγμένους βουλευτές, ή θα πρέπει να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να μιλάει έτσι για πολιτικούς που εξελέγησαν με την ψήφο του λαού στον οποίο ομνύει.

Κι αν δεν το αντιλαμβάνεται ο ίδιος , θα πρέπει μάλλον να του το επισημάνει η ηγεσία του κόμματος του, το οποίο προφανώς του έχει ήδη υποσχεθεί ότι θα πολιτευθεί.

Κι επειδή προφανώς δεν γνωρίζει καλά την πολιτική, θα πρέπει κάποιος να του πει, ότι αν μιλάει κάποιος για τσογλάνια και δεν τολμά να τα κατονομάσει, τότε και ο ίδιος είναι «τζάμπα μπάγκας». Ή γιαλαντζί ντερβίσης, όπως θα γράφει το δικό του λεξικό πολιτικής συμπεριφοράς… 

Λιτότητα made in Greece

Πηγή: tovima.gr
'Αρθρο του Π.Καψή

Για τα παράδοξα του μνημονίου και της ύφεσης έχουν κατά καιρούς γραφτεί πολλά. Όπως για παράδειγμα ότι περισσότερο από το ένα τρίτο της προβλεπόμενης μείωσης του ΑΕΠ στην πενταετία 2008-2012 σημειώθηκε πριν το μνημόνιο όταν το δημόσιο έλλειμμα ξεπερνούσε το 15%. Από χθες μπορούμε να επισημάνουμε ένα ακόμα: ενώ στην Ελλάδα η ύφεση συνεχίζεται, με πτώση μεγαλύτερη του 5% το τελευταίο τρίμηνο, στην Πορτογαλία, παρά το δικό της μνημόνιο, η μείωση περιορίστηκε στο 0,4% ενώ στην Ιρλανδία το ΑΕΠ ανεβαίνει!

Τι τρέχει; Γιατί η λιτότητα κάνει τόσο κακό στην Ελλάδα όχι όμως στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία; Και τελικά φταίει το μνημόνιο -όπως με απόλυτη σιγουριά μας διαβεβαιώνουν οι αναλυτές από τα πρωινάδικα ως τα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων- ή τελικά η εικόνα είναι πιο σύνθετη; Δύο παρατηρήσεις, μια μάλλον τεχνική και μια μάλλον πολιτική.

Παρατήρηση πρώτη. Περισσότερο από το ένα τρίτο της ύφεσης, εκτιμούν έγκριτοι οικονομολόγοι, οφείλεται στην περικοπή των δημοσίων επενδύσεων. Αυτό πάλι οφείλεται στην προσπάθεια της κυβέρνησης να αντισταθμίσει την αδυναμία της να πετύχει τον στόχο για την αύξηση των φορολογικών εσόδων- μια προσπάθεια που αποδείχθηκε αυτοκαταστροφική. Η λύση που προκρίθηκε από την Ευρώπη ήταν η εξ ολοκλήρου χρηματοδότηση των επενδύσεων από το ΕΣΠΑ χωρίς να απαιτείται δηλαδή η περίφημη εθνική συμμετοχή. Δύο χρόνια, ωστόσο, όλο ακούμε για το ΕΣΠΑ και οι επενδύσεις δεν προχωρούν. Συμπέρασμα πρώτο: οι ευθύνες βαρύνουν κατ' αρχήν την κυβέρνηση.

Παρατήρηση δεύτερη. Ένα εξ ίσου σημαντικό μέρος της ύφεσης οφείλεται στην ελληνική ιδιαιτερότητα, την φυγή των καταθέσεων και την συνακόλουθη πιστωτική ασφυξία. Αυτό με τη σειρά του οφείλεται στον πανικό που επικράτησε στην Ελλάδα για τις δυνατότητες επιτυχίας του προγράμματος- πανικός που βέβαια προκλήθηκε από τις μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις και την αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος να πετύχει στοιχειώδη συναίνεση. Το ακριβώς αντίθετο από ό,τι συνέβη σε Ιρλανδία και Πορτογαλία. Συμπέρασμα δεύτερο: οι ευθύνες βαρύνουν κατά κύριο λόγο τα κόμματα, βαρύνουν όμως επίσης συνδικαλιστικές ηγεσίες και βέβαια συνδέονται άμεσα με κοινωνικές συμπεριφορές συγκεκριμένων ομάδων που θίγονται.

Προφανώς δεν έχει νόημα να αναζητούμε τώρα την κατανομή των ευθυνών. Έχει ωστόσο μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ότι η λύση δεν βρίσκεται στα άστρα, όπως είπε και ο κ. Παπαδήμος αλλά στα χέρια μας. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να βρεθούμε κάποια στιγμή χωρίς βαρβάρους και ο κατήφορος να συνεχίζεται!

Η νέα κυβέρνηση να διεκδικήσει να επιστραφούν όλα τα κλεμμένα

Πηγή: ethnos.gr
Άρθρο του Θ. Λυρτσογιάννη

Να επιστραφούν όλα τα κλεμμένα. Την ώρα που πολλοί συμπολίτες μας δεν έχουν χρήματα για πετρέλαιο, την ώρα που οι οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων συμπιέζουν ζωές, υπάρχουν ορισμένοι "εξυπνάκηδες" (κοινώς κλέφτες) που απολαμβάνουν τους καρπούς της μεγάλης λεηλασίας.

Ηρθε η ώρα η παρούσα κυβέρνηση με αποφασιστικότητα να διεκδικήσει την επιστροφή των κλεμμένων. Οταν το φάρμακο αγοράζεται φέτος σε τιμή χαμηλότερη 93,8% κάποιοι έκλεψαν το Δημόσιο, έκλεψαν τους φορολογούμενους, έκλεψαν αυτούς των οποίων μειώθηκε ο μισθός ή η σύνταξη.

Οταν δεκάδες χιλιάδες ενθυλακώνουν τη σύνταξη "πεθαμένων", όταν άλλοι τόσοι παίρνουν αναπηρική που δεν δικαιούνται, κλέβουν τα Ταμεία που τώρα ψάχνουν δανεικά για τις συντάξεις, το κράτος και τους πολίτες. Οταν το πλιάτσικο ξεπέρασε κάθε φαντασία, η κυβέρνηση οφείλει με συνοπτικές διαδικασίες να ζητήσει να επιστραφούν τα κλεμμένα. Δεν αποτελεί λαϊκισμό, όπως κάποιοι βιαστούν να πουν. Αποτελεί στοιχειώδη πράξη δικαιοσύνης. Ο κ. Λοβέρδος (που κατά κοινή ομολογία κάνει πολύ καλή δουλειά), για παράδειγμα, να μην περιοριστεί μόνο στη διενέργεια νέων διαγωνισμών για μείωση τιμών.

Να ζητήσει να επιστραφούν τα κλεμμένα από υπαλλήλους και εταιρείες. Γιατί το πλιάτσικο ήταν οργανωμένο. Ο κ. Σπυρόπουλος να βρει χρήματα για τις συντάξεις ζητώντας πίσω τα 6 δισ. (τόσο ο ίδιος τα υπολόγισε) από τις κλεμμένες συντάξεις. Ολοι οι υπουργοί να απαιτήσουν να επιστραφούν τα κλεμμένα. Και οι δικαστές να μη βραδυπορήσουν. Ενεργώντας με αίσθημα πατριωτικής ευθύνης να ανοίξουν όλες τις υποθέσεις της μεγάλης λεηλασίας του λαού.

Τελείωσαν τα ψέματα

                                                                                 Πηγή:  pkool.gr

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Οι πρώτες εξαγγελίες του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου ήταν αυτές που περίμενε το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και οι υπόλοιποι αρχηγοί των κομμάτων θα πρέπει να τιμήσουν με τη συμπεριφορά τους αυτήν την κυβέρνηση.

Αυτό που έγραφα τις προάλλες και έχω την αίσθηση ότι πιστεύει το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, ήταν αυτό που εξήγγειλε και ο Λουκάς  Παπαδήμος. Το “κόψιμο” του κράτους και η αλλαγή του φορολογικού συστήματος είναι μονόδρομος. Ότι κι αν σημαίνει αυτό. Δεν μπορεί να ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα, γιατί τότε δεν πρόκειται να έρθει ποτέ η ανάκαμψη και ανάπτυξη της οικονομίας.

Παρά τη φράση του Αντώνη Σαμαρά ότι “… δεν συγκυβερνάμε”,  μου φαίνεται ότι ο πρόεδρος της ΝΔ είναι πιο cool απέναντι στη νέα κυβέρνηση, απ’ ότι ο Γιώργος  Παπανδρέου. Το λέω αυτό γιατί βλέπω τον Γιώργο να θέλει να παρεμβαίνει. Πράγμα που ίσως δημιουργήσει προβλήματα. Κακά τα ψέματα, δεν γίνεται οι δύο αρχηγοί να προβαίνουν σε δηλώσεις και ενέργειες που ξεπερνούν τις αρμοδιότητες του νέου πρωθυπουργού. Αναγκάστηκαν να συγκυβερνήσουν και πρέπει να τιμήσουν την απόφασή τους. Τελείωσαν τα ψέματα και εννοώ τα ψέματα που έλεγε ο καθένας τους.

Ο Σαμαράς ειδικά έχει μόνο να κερδίσει απ’ όλη την ιστορία, γιατί όταν φτάσουν οι εκλογές, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Αντίθετα, ο  Γιώργος θα αντιμετωπίσει μεγάλες φουρτούνες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, παρότι του δόθηκε μια προσωρινή ανοχή. Και του δόθηκε γιατί οι υπόλοιποι δεν θέλουν να  κάνουν μπουρδέλο το μαγαζί – μέχρι τουλάχιστον να λήξει ο δανεικός ορίζοντας της νέας κυβέρνησης. Φυσικά, κανείς πολίτης δεν ενδιαφέρεται για το τι θα γίνει στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Ας κάτσουν, λοιπόν, στη μπάντα και ας λειτουργήσουν, ως συνήθως, υπόγεια δελφίνοι και κηπουροί.

By the way, αν τα πράγματα πάνε καλά, πιστεύω ότι οι εκλογές δεν θα γίνουν στις 19 Φεβρουαρίου όπως λένε, αλλά αργότερα. Επιτρέψτε μου μια παρένθεση σε αυτό το σημείο: Η περίεργη ελληνική Αριστερά, πρωτοφανής για τα παγκόσμια δεδομένα, ίσως πρέπει κάποια στιγμή να κατεβάσει ταχύτητα και να σταματήσει να πηγαίνει με χίλια προς τον τοίχο. Είναι σαφές ότι έχασε το “παιχνιδάκι” που είχε στα χέρια της, μιας και οι Έλληνες δεν έχουν πλέον τη διάθεση να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε βαβούρα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΜΕ. Έχασαν, λοιπόν, προς το παρόν, όμως μπορούν ακόμα να βοηθήσουν τη χώρα. Δεν τους ζητάει κανείς να κάνουν τις κότες, απλώς να μην υποστηρίζουν απαράδεκτα πράγματα για την αριστερά. Να μην υποστηρίζουν τον οποιονδήποτε χάνει ένα προνόμιο, αρνούμενοι το όφελος για χιλιάδες άλλους. Ας φύγουμε για λίγο από την τρέλα. Η ανάκαμψη και ανάπτυξη χρειάζεται ηρεμία στο κοινωνικό σύνολο, χρειάζεται προοπτική και αισιοδοξία. Και ένα τέτοιο περιβάλλον πρέπει να οικοδομήσουμε…

Οι προσδοκίες των πολιτών

πηγή: ethnos.gr

Αρθρογραφία

Πάγια οι προγραμματικές δηλώσεις μιας κυβέρνησης αποτελούν πολιτικό γεγονός ιδιαίτερης σημασίας, αφού προκαθορίζουν θεωρητικά τις βασικές επιλογές και πολιτικές που θα προωθηθούν στη διάρκεια της θητείας της. Κι όταν μάλιστα η κυβέρνηση αυτή έχει χρονικό ορίζοντα λίγων μόνο μηνών και πολύ συγκεκριμένο έργο να επιτελέσει, τότε οι προγραμματικές δηλώσεις αποκτούν αυτονόητα ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα.

Δεν είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς τι αναμένει ν' ακούσει σήμερα από τον νέο πρωθυπουργό ο μέσος πολίτης. Γνωρίζει, φυσικά, ότι δεν είναι σε θέση να προβεί σε ανατρεπτικές εξαγγελίες και σε πολιτικές που θ' ακυρώσουν φορολογικά και άλλα βάρη που έχουν ήδη επιβληθεί. Οπωσδήποτε, όμως, προσδοκά ν' ακούσει ότι δεν πρόκειται ν' ακολουθηθεί η συνταγή η οποία προσδιόρισε έως τώρα τα μέτρα που έχουν ληφθεί στο πλαίσιο της προσπάθειας για την εξυγίανση της οικονομίας.

Κοντολογίς, αναμένει ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν για όσο θα κατέχει το πρωθυπουργικό αξίωμα ο Λ. Παπαδήμος νέοι φόροι και περικοπές μισθών και συντάξεων, αφού με τον τρόπο αυτό θ' αποτραπεί και το ενδεχόμενο ακόμη μεγαλύτερης ύφεσης, εξαιτίας της περαιτέρω μείωσης της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και των συνταξιούχων. Κι από κει και πέρα εκείνο που επίσης αναμένει είναι ν' ακούσει μέτρα και αποφάσεις που θα του δίνουν την αίσθηση ότι συνθέτουν μια πολιτική, η οποία του επιτρέπει να εκτιμά ότι υπάρχουν προοπτικές ν' αρχίσει κάποια στιγμή η αντίστροφη μέτρηση για την ανάταξη της οικονομίας.

Και, φυσικά, εκείνο που κυρίως προσδοκά σήμερα η κοινή γνώμη είναι ν' ακούσει ότι θα καταβληθούν προσπάθειες και θα προωθηθούν δράσεις που θα έχουν ως στόχο ν' απεμπλακεί, επιτέλους, η χώρα από τα σημερινά δημοσιονομικά της αδιέξοδα και να εισέλθει στη φάση της ανάπτυξης, αφού μόνο μ' αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να δει ο απλός πολίτης ν' αχνοφέγγει κάποιο φως στην άκρη του τούνελ της δίχρονης έως τώρα σκληρής δοκιμασίας του.

Προς νέο πολιτικό σκηνικό

Πηγή: ethnos.gr

Άρθρο του Γ. Δελαστικ

Η πρωθυπουργοποίηση του Λουκά Παπαδήμου και η διακυβέρνηση της χώρας εκ μέρους του κατά τους επόμενους μήνες με τη στήριξη ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσει σημαντικά το υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό και πρωτίστως τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των πολιτικών κομμάτων. Οχι μόνο αυτών που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, αλλά και των κομμάτων της Αριστεράς που παραμένουν πλέον μοναδική αντιπολίτευση.

Για την ώρα θεωρούμε αβάσιμες τις εκτιμήσεις ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου μπορεί να οδηγήσει σε αναδιάρθρωση του κομματικού τοπίου - στην αποχώρηση δηλαδή ικανού αριθμού στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και στη συγκρότηση νέου κομματικού σχηματισμού. Δεν νομίζουμε καν ότι θα υπάρξουν πολιτικές επιπτώσεις ανάλογες με εκείνες των κυβερνήσεων Τζανετάκη και Ζολώτα το 1989 - 1990 που τελικά οδήγησαν στη διάλυση του ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς και τις δυο διασπάσεις του ΚΚΕ με καταλύτη τη συγκυβέρνηση των τριών τότε κομμάτων.

Αυτό φυσικά μένει να αποδειχθεί, αλλά για την ώρα δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να οδηγηθούν τα πράγματα προς τα εκεί. Απλώς από τώρα μπορεί κανείς να εκτιμήσει ότι σε πολιτικοκομματικό επίπεδο ο μεγάλος κερδισμένος από τη συγκυβέρνηση θα είναι το ΠΑΣΟΚ και η μεγάλη χαμένη θα είναι η ΝΔ. Σοβαρά κέρδη θα υπάρξουν και για τον ΛΑΟΣ.

Το ΠΑΣΟΚ θα κερδίσει διπλά. Σε επίπεδο πολιτικής γραμμής μπορεί να ισχυρίζεται ότι δικαιώθηκε: ζητούσε κομματική συνεργασία στη βάση του Μνημονίου και τελικά η ΝΔ όντως προσχώρησε στο μνημονιακό μέτωπο, παρά τις ισχυρότατες επί ενάμιση χρόνο αντιδράσεις της.

Κερδισμένο θα βγει όμως το ΠΑΣΟΚ και σε επίπεδο κομματικής επιρροής. Θα ανακοπεί δραστικά η μέχρι πρότινος ισχυρή διαρροή ψηφοφόρων του προς την "αντιμνημονιακή" ΝΔ. Τέτοιου είδους μετακίνηση από το ΠΑΣΟΚ προς τη ΝΔ δεν έχει πλέον κανένα νόημα, μετά τη στροφή Σαμαρά. Αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ μπορεί πλέον βάσιμα να ελπίζει σε επαναπατρισμό των συντηρητικών αντιμνημονιακών ψηφοφόρων του που είχαν στραφεί προς τη ΝΔ. Οι διαρροές ψήφων του ΠΑΣΟΚ τώρα θα είναι πολύ μικρότερες και μόνο προς τα αριστερά του - άρα εξ ορισμού πιο περιορισμένες.

Η ΝΔ όμως θα έχει απώλειες σε πολλά επίπεδα. Πρώτα πρώτα ο Α. Σαμαράς απογοήτευσε μεγάλο τμήμα της κομματικής και εκλογικής βάσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από εκεί που για πρώτη φορά στη ζωή τους οι δεξιοί ψηφοφόροι αισθάνονταν ότι υπερέχουν των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και σε πατριωτισμό και σε φιλολαϊκότητα, τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουν τη χλεύη τους για το ότι καθυστερημένα συντάσσονται στη γραμμή Παπανδρέου που μέχρι τώρα λοιδορούσαν. Χαμένη βρίσκεται η ΝΔ, όπως προαναφέραμε, και λόγω του ότι παύει πλέον να αποτελεί πόλο έλξης δυσαρεστημένων με το Μνημόνιο ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.

Παράλληλα, με τη στροφή του ο πρόεδρος της ΝΔ γκρέμισε το μέχρι πρότινος αδιαπέραστο τείχος που είχε υψώσει με την αντιμνημονιακή πολιτική του μεταξύ του κόμματός του και του ΛΑΟΣ, το οποίο είχε εξαρχής ταχθεί αναφανδόν υπέρ του Μνημονίου. Κανένας ψηφοφόρος της ΝΔ, όσο δεξιός και αν ήταν, δεν διενοείτο να μετακινηθεί προς τον ΛΑΟΣ αν δεν ήταν υποστηρικτής της μνημονιακής πολιτικής.

Αυτό το φράγμα έπεσε από τη στιγμή που η ΝΔ προσχώρησε στο "μνημονιακό" στρατόπεδο. Διευκολύνονται έτσι οι μετατοπίσεις ψηφοφόρων της ΝΔ προς τον ΛΑΟΣ - πόσω μάλλον που τώρα πλέον οι ηγεσίες των δύο κομμάτων της Δεξιάς συνεργάζονται αρμονικά ακόμη και σε κυβερνητικό επίπεδο υπό τον πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο.

Οσο για τον Γιώργο Καρατζαφέρη, πετυχαίνοντας να συμμετάσχει στη συγκυβέρνηση κατόρθωσε να αποτινάξει τη ρετσινιά του ακραίου δεξιού κόμματος με το οποίο κανένας δεν θέλει να συνεργαστεί και περνάει τώρα ως ισότιμος παίκτης στην κεντρική πολιτική σκηνή, πλήρως αποδεκτός. Αντικειμενικά τέθηκαν οι βάσεις για μετεκλογική συνεργασία ΝΔ - ΛΑΟΣ!

Πρόκληση: Η Αριστερά μόνη στην αντιπολίτευση

Θα εκμεταλλευθεί εκλογικά άραγε η Αριστερά και κυρίως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ το γεγονός ότι μετά τη στροφή της ΝΔ της ανήκει πλέον αποκλειστικά όλος ο χώρος της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης; Παρόλο που είναι βέβαιο πως όλα τα κόμματα της Αριστεράς θα σημειώσουν εκλογική άνοδο, η καταφατική απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα δεν είναι τόσο εύκολη όσο φαίνεται. Πέραν πάσης αμφιβολίας, η συγκλονιστική απεργία και διαδήλωση της 19ης Οκτωβρίου και τα πρωτοφανή γεγονότα στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου πυροδότησαν την παραίτηση Παπανδρέου. Η πρωθυπουργοποίηση Παπαδήμου όμως απορρόφησε τους πολιτικούς κραδασμούς και τα κόμματα - πυλώνες του συστήματος συσπειρώθηκαν με τη συγκυβέρνηση. Θα δούμε αν η Αριστερά μπορεί να κερδίσει από αυτή την αναμέτρηση.

«Ωδινεν όρος και έτεκεν μυν»

Πηγή: ethnos.gr

Άρθρο του Π.Παναγιώτου

Ηταν προφανές ότι το "κυοφορούμενο τέκνο" μιας σοβαρής εθνικής συνεννόησης στην πραγματικότητα δεν το ήθελε, για μικροκομματικούς υπολογισμούς, κανένας. Αφού έγιναν διάφορες απόπειρες... έκτρωσης, πήγε χθες βράδυ με το ζόρι να γεννηθεί ένα "παιδί", που προοριζόταν για... έκθετο! Ετσι όμως δεν λύνεται κανένα πρόβλημα. Βαθαίνει η κρίση αντί να δημιουργούνται συνθήκες αντιμετώπισής της. Το λάθος είναι ότι ο κ. Σαμαράς και ο κ. Παπανδρέου προσπάθησαν να δώσουν μια κυβέρνηση εθνικής αποστολής, με το βλέμμα όχι μόνο στραμμένο, αλλά υποταγμένο σε σκληρά βουλευτικά και κομματικά κριτήρια.

Ο κ. Σαμαράς μονίμως επιθυμεί, πάση θυσία, να απομειώσει τον χαρακτήρα της δικής του συμμετοχής στο συνεργατικό σχήμα και να το "φορτώσει" στο ΠΑΣΟΚ. Ο δε κ. Παπανδρέου, υπό το κράτος στελεχιακών πιέσεων και μικροϋπολογισμών, υιοθέτησε την πλέον υπονομευτική για τον ίδιο και την παράταξή του επιλογή νέου πρωθυπουργού, τον κ. Πετσάλνικο! Και το εάν θέλει να υπονομεύσει την παράταξή του είναι δικαίωμά του, όχι όμως και τη χώρα. Ευτυχώς, το παιχνίδι των αφελών και επικίνδυνων μικροϋπολογισμών κατέρρευσε, πριν καν προλάβει ο κ. Παπανδρέου να αναγγείλει τον κ. Πετσάλνικο και μάλιστα εντός του Προεδρικού Μεγάρου, που πήγε για να τον αναγγείλει! Ολα αυτά δείχνουν το μέγεθος της κατάπτωσης του πολιτικού συστήματος της χώρας και την αναξιοπιστία των ηγετικών προσωπικοτήτων των δύο μεγάλων κομμάτων. Ευτυχώς, η φαρσοκωμωδία (έχουμε δυστυχώς ζήσει πολλές και συνεχόμενες τον τελευταίο καιρό) ναυάγησε.

Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. Χρειαζόμαστε ισχυρό και πραγματικό πρωθυπουργό, όχι κομματικές μαριονέτες, σε διατεταγμένη υπηρεσία. Που να ξέρει τα θέματα, να είναι αναγνωρίσιμος στα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας και ένα νέο κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο με επαγγελματική επάρκεια. Επίσης καθαρά πολιτικά πρόσωπα απ' όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων, που θέλουν να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Τίποτα λιγότερο! Και ουσιαστική στήριξη από τα δύο μεγάλα κόμματα. Αλλιώς δεν γίνεται δουλειά... Καλώς ή κακώς, πρόσωπα γι' αυτό τον ρόλο, στη θέση του πρωθυπουργού, δεν έχουμε πολλά. Η λύση Παπαδήμου είναι αναγκαία. Επρεπε ήδη να είχε υιοθετηθεί, χωρίς να προηγηθούν αυτές οι ανοησίες, που ζήσαμε χθες το βράδυ. Δυστυχώς, αρνούνται ακόμα τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας να αντιληφθούν ότι χωρίς μια εθνική συμφωνία, με έναν ιστορικό πολιτικό και κοινωνικό συμβιβασμό (και πριν και μετά τις εκλογές), δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω...

Τώρα ο Γιώργος δικαιώνεται;

πηγή:tovima.gr

Άρθρο του Π.Καψή

Μήπως διαβάζουμε ανάποδα την πραγματικότητα; Μήπως τελικά η κίνηση του Γ. Παπανδρέου για την προκήρυξη δημοψηφίσματος δικαιώνεται από τα πράγματα; Τις τελευταίες ημέρες έχει αρχίσει και αναπτύσσεται μια τέτοια επιχειρηματολογία. Και επισημαίνονται δύο παράπλευρες συνέπειες της κρίσης.

Πρώτον η Ευρώπη κινητοποιήθηκε και μπροστά στον κίνδυνο μιας γενικότερης αποσταθεροποίησης αποφάσισε να αυξήσει την πίεση προς την Ελλάδα, να απαιτήσει συνεργασία των κομμάτων και κυρίως δέσμευση και της αντιπολίτευσης ότι θα τηρήσει όλες τις δεσμεύσεις της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου 2.

Δεύτερον μπροστά στον φανερό κίνδυνο εξόδου από την ευρωζώνη αλλά και την ασφυκτική πίεση της κοινής γνώμης για τον φόβο της χρεοκοπίας αναγκάστηκαν να κινητοποιηθούν και τα ελληνικά πολιτικά κόμματα και να αποδεχθούν την συνεργασία κάνοντας έτσι το πρώτο βήμα για μια πολύ πιο αποφασιστική αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας.

Μέσα σε μια τέτοια συλλογιστική, οι παράπλευρες απώλειες, ο βαρύτατος δηλαδή τραυματισμός της αξιοπιστίας του πρωθυπουργού στην Ευρώπη, ο ταπεινωτικός τρόπος αντιμετώπισης της Ελλάδας από τους εταίρους αλλά και η προσωρινή έστω απώλεια κάθε δυνατότητας διαπραγμάτευσης της Ελλάδας απέναντι στους όρους των εταίρων - δανειστών μας, αποτελούν δευτερεύοντα ζητήματα που θα ξεπεραστούν με τον χρόνο.

Είναι πράγματι έτσι; Αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε. Με δυο πολύ μεγάλα ερωτηματικά. Το πρώτο αφορά την κυβέρνηση συνεργασίας. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε την παραμικρή διασφάλιση ότι θα πετύχει στο έργο της. Αντιθέτως, λίγο αν δει κανείς κάτω από τις γραμμές των δηλώσεων στελεχών της ΝΔ είναι σαφές ότι αποτελούν πολύ απρόθυμους εταίρους.

Ακόμα χειρότερα, ακόμα δηλαδή και αν η συνεργασία αποδειχθεί ειλικρινής, τίποτα δεν μας διασφαλίζει ότι η νέα κυβέρνηση θα έχει τις πολιτικές προϋποθέσεις για να λύσει τα προβλήματα που οδήγησαν τις κυβερνήσεις του ΠαΣοΚ σε αδιέξοδο. Μπροστά σε μια γενικευμένη εξέγερση των δημοσίων υπαλλήλων -όχι όλων αλλά πάντως μιας σημαντικής μερίδας ακτιβιστών- η κυβέρνηση ουσιαστικά παρέλυσε. Πώς θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα η νέα κυβέρνηση και αρκεί μια ευρύτερη κοινοβουλευτική στήριξη για να περάσει τις αλλαγές που απαιτούνται;

Γεγονός που μας οδηγεί στο δεύτερο μεγάλο ερωτηματικό, την στάση των πολιτών. Αρέσκονται ορισμένοι να λένε ότι με τις τελευταίες εξελίξεις στην ουσία το δημοψήφισμα κερδήθηκε. Αλλά βέβαια αυτό θα πρέπει να επιβεβαιωθεί στις κάλπες. Και μια ενδεχόμενη αποτυχία της συνεργασίας που θα μας άφηνε χωρίς εναλλακτικές λύσεις μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικά εκλογικά αποτελέσματα και να βάλει τη χώρα σε ένα σπιράλ αποσταθεροποίησης.

Αλλά βέβαια όλα αυτά είναι πρόωρα. Αυτό που σήμερα προέχει είναι να πετύχει η συνεργασία!

Εδώ και τώρα κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας

πηγή:ethnos.gr

Αρθρογραφία Έθνος

Εχουν παρέλθει ήδη τρία εικοσιτετράωρα από τη στιγμή που ξεκίνησε και επίσημα το εγχείρημα της συγκρότησης κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας και μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να έχει σημειωθεί ουσιαστική πρόοδος. Είναι μία εξέλιξη εθνικά επικίνδυνη και η παράταση της εκκρεμότητας αυτής είναι ενδεχόμενο να οδηγήσει σε συνέπειες, τις οποίες η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού απεύχεται.

Τα μηνύματα από τους εταίρους μας δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών. Αξιώνουν σαφή και συγκεκριμένη δέσμευση ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα κατανοεί τη σοβαρότητα του διακυβεύματος και δεν θ' αναζητήσει διέξοδο σε κυβερνήσεις περιορισμένης ευθύνης και μικροκομματικής ιδιοτέλειας. Διότι δυστυχώς προς αυτή την κατεύθυνση διαπιστώνουν ότι κινούνται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο αρχηγός του Α. Σαμαράς με τα όσα αποδέχεται και στη συνέχεια αναιρεί.

Αλλά τα περιθώρια μικροκομματικών τεχνασμάτων έχουν εξαντληθεί. Η χώρα χρειάζεται πραγματική κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, με ισχυρό πρωθυπουργό και συμμετοχή απ' όλα τα πολιτικά κόμματα, που επιθυμούν να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Πρωθυπουργό, ο οποίος διαθέτει κύρος, αναγνώριση και εμπειρία στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ο οποίος θα δώσει "καθαρό σήμα" στους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι η Ελλάδα θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Οτιδήποτε λιγότερο θα είναι κατώτερο των περιστάσεων. Στις δύσκολες αυτές ώρες η χώρα δεν έχει ανάγκη από κυβέρνηση-μαϊμού ή από πρωθυπουργό - μαριονέτα ή από υπουργούς οι οποίοι δεν θα είναι σε θέση ν' αναλάβουν την όποια πρωτοβουλία μέσα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους. Τέτοιες λύσεις, που ουσιαστικά θα ερμηνευτούν, αλλά και θα είναι μία σαφής προσπάθεια εφησυχασμού ή και εξαπάτησης των εταίρων και δανειστών μας, θα οδηγήσουν στο αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα από εκείνο που θέλουμε και χρειαζόμαστε.

Βιώνουμε αυτές τις μέρες τη μεγαλύτερη ίσως κρίση που γνώρισε μεταπολεμικά ο τόπος. Ποτέ άλλοτε δεν κινδυνεύσαμε να καταντήσουμε οι απόβλητοι της Ευρώπης. Αυτή την απειλή αντιμετωπίζουμε. Και δεν το κρύβουν οι εταίροι μας. Μας το επισημαίνουν με τον κατηγορηματικότερο και μη επιδεχόμενο την παραμικρή αμφισβήτηση τρόπο. Και κανένας σ' αυτόν τον τόπο, πολιτικός ή και απλός πολίτης, δεν επιτρέπεται να υποδύεται ότι δεν αντιλαμβάνεται το μήνυμά τους.

Περισσότερο απ' όλους δεν δικαιούται να το υποδύεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γνωρίζει καλά ο Α. Σαμαράς ότι το εθνικό του καθήκον είναι να συμβάλει ώστε ν' αποτραπεί ο κίνδυνος αποπομπής της χώρας από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Αλλά μια τέτοια συμβολή προϋποθέτει και αποδοχή των όποιων προσωπικών ή κομματικών θυσιών συνεπάγεται. Η συγκυρία επιβάλλει να προτάξει τον πατριωτισμό, τον οποίο αναμφίβολα διαθέτει.

Η μέχρι τώρα στάση του Α. Σαμαρά δείχνει ότι κινείται και αποφασίζει έχοντας πρωτίστως κατά νου την εκλογική αναμέτρηση, οποτεδήποτε διεξαχθεί αυτή. Αυτό υποδήλωνε η αρχική πρότασή του, αυτό επιβεβαιώνουν οι μέχρι τώρα κινήσεις του. Αποτελεί γενική εκτίμηση - και δεν έχει διαμορφωθεί άδικα - ότι κύρια φροντίδα του είναι να μη χρεωθεί μέτρα ή αποφάσεις που θα σκιάσουν το μεθοδικά καλλιεργούμενο επί ενάμιση χρόνο αντιμνημονιακό προφίλ του και δεν θα του επιτρέψουν ν' αντλήσει τα εκλογικά οφέλη που προσδοκά.

Αλλά με τέτοιες λογικές και σκοπιμότητες η προσπάθεια που καθυστερημένα αναλαμβάνεται για μια συστράτευση των πολιτικών δυνάμεων του τόπου τορπιλίζεται και δεν πρόκειται ν' αποδώσει. Ο καθένας το αντιλαμβάνεται. Και ταυτόχρονα θα πρέπει ν' αντιλαμβάνεται και τις συνέπειες που θα προκαλέσει μια τέτοια συμπεριφορά στην περίπτωση κατά την οποία το εγχείρημα της συγκρότησης μιας σοβαρής και αξιόμαχης πολιτικής κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας αποτύχει.

Είναι πολλά και μεγάλα τα λάθη που έχει διαπράξει το πολιτικό σύστημα της χώρας στις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης. Αυτή την ώρα τού δίνεται η ευκαιρία να εξιλεωθεί ως έναν βαθμό και να συμπαραταχθεί για τη σωτηρία της χώρας. Οποιος υπονομεύσει την προσπάθεια θα είναι υπόλογος στην Ιστορία και στο έθνος.

Ελπίδα για τη χώρα

πηγή: www.ethnos.gr

Έθνος Άρθρογραφία

Τα προβλήματα παραμένουν, οι κίνδυνοι καραδοκούν, αλλά η απειλή της άμεσης κατάρρευσης έχει εκλείψει και διασφαλίστηκαν τα χρονικά περιθώρια για να ξεκινήσει η προσπάθεια ανάκτησης της αξιοπιστίας και του κύρους της χώρας.

Εκείνο που ουσιαστικά φαίνεται να επιτεύχθηκε είναι η εφαρμογή της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου. Θα ολοκληρωθούν όλες οι προβλεπόμενες απ' αυτή διαδικασίες, θα διασφαλιστεί η χρηματοδότηση της οικονομίας μας, θα καταβληθεί η 6η και εκκρεμούσα δόση και μετά θα πάμε σ' εκλογές για ν' αποφασίσει ο λαός ποιος ή ποιοι θα διαχειριστούν τις τύχες του στη συνέχεια.

Ενα νέο ξεκίνημα επιχειρείται, σε τελική ανάλυση, από χθες. Αν και κατά πόσο θ' αποδειχθεί αποτελεσματικό, θα διαφανεί από τις πρώτες κιόλας μέρες. Και το κριτήριο θα είναι η διάθεση ειλικρινούς και γόνιμης συνεργασίας που θα επιδειχθεί και από τις δύο πλευρές. Κάτι που κάθε σώφρων πολίτης επιθυμεί και εύχεται. Γιατί αν δεν σταλεί από τις πρώτες κιόλας αποφάσεις που θα ληφθούν στο πλαίσιο του σχηματισμού της κυβέρνησης το μήνυμα της αγαστής συνεργασίας και της ανιδιοτελούς συμβολής στην κοινή προσπάθεια, το παιχνίδι θα έχει χαθεί πριν ακόμη ξεκινήσει.

Αναμφίβολα το βάρος για να εξελιχθούν όλα ομαλά πέφτει στους ώμους των δύο αρχηγών. Αυτοί είναι που με τις εντολές τους, αλλά και το παράδειγμά τους, θα διαμορφώσουν, εκτός από το κυβερνητικό σχήμα, και το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθούν ο πρόεδρος και τα μέλη τής υπό σχηματισμό κυβέρνησης. Αν αυτοί, έστω και προς στιγμήν, υποκύψουν στον πειρασμό κινήσεων ή δηλώσεων μικροκομματικής υστεροβουλίας, θα πλήξουν, ίσως και ανεπανόρθωτα, το εγχείρημα το οποίο με κοινή απόφασή τους δρομολόγησαν χθες.

Για τον Γ. Παπανδρέου και τον Α. Σαμαρά άνοιξε χθες ένα νέο κεφάλαιο όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην προσωπική τους πορεία. Μέχρι τώρα έχουν υπάρξει στενοί φίλοι και σκληροί πολιτικοί αντίπαλοι. Τώρα ήρθε η ώρα να λειτουργήσουν και ως συμμέτοχοι σε μια εθνική προσπάθεια. Ελπίζουμε να σταθούν έως το τέλος στο ύψος των ευθυνών τους.

Τραβάμε το σχοινί...

πηγή: http://www.naftemporiki.gr

Άρθρο του Π. Φ. ΚΑΚΟΥΡΗ

Η αποκόμιση εντυπώσεων στην εγχώρια πολιτική σκηνή καθίσταται πλέον επικίνδυνη, αφού οι Ευρωπαίοι εταίροι δείχνουν να χάνουν την υπομονή τους μαζί μας. Με καθυστέρηση ετών, αρχίζουν να πιστεύουν ότι δεν αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα ούτε τα κρίσιμα ζητήματα και ετοιμάζονται να ζήσουν και χωρίς εμάς, αν έστω και στο παραπέντε δεν συμμορφωθούμε.

Το μήνυμα που εξέπεμψαν ηγέτες της Ευρωζώνης, στελέχη της Κομισιόν και σύσσωμος ο ευρωπαϊκός Τύπος, συμπυκνώνεται στην ύφανση σχεδίων για μια Ευρωζώνη χωρίς την Ελλάδα, που θα είναι η χειρότερη δυνατή προοπτική. Οσοι νομίζουν ότι νοσταλγούν τη δραχμή, θα πρέπει να σκεφτούν ότι η προοπτική αυτή είναι απολύτως καταστροφική υπό τις σημερινές συνθήκες.

Η οργή των Ευρωπαίων εταίρων δεν ήταν απρόκλητη. Δεν ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν να τελειώνουμε με την Ελλάδα. Την προκαλέσαμε. Στις 26 Οκτωβρίου, συμφωνήθηκε η νέα δανειακή σύμβαση και το κούρεμα κατά 100 δισ. ευρώ των ελληνικών ομολόγων. Λίγες μέρες μετά, οι ξένοι ηγέτες, που έχασαν ατέλειωτες ώρες διαπραγματεύσεων, έμαθαν ότι η ελληνική κυβέρνηση θα κάνει δημοψήφισμα τον Ιανουάριο, για να εγκρίνει ο ελληνικός λαός τη σύμβαση ή και να την απορρίψει. Οποιοσδήποτε θα εξοργιζόταν.

Τελικά το δημοψήφισμα «πνίγηκε» στην τρικυμία των γενικότερων πολιτικών εξελίξεων, αλλά ο εκβιασμός των εταίρων παραμένει. Δεν μας εκταμιεύουν την 6η δόση, αν προηγουμένως δεν εγκριθεί η δανειακή σύμβαση από τη Βουλή.

Σημειωτέον, η 6η δόση είχε εγκριθεί από το άτυπο Eurogroup και απέμεναν τα τυπικά, αλλά οι εταίροι πάτησαν φρένο, εκβιάζοντας ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Είναι κοινό μυστικό ότι, χωρίς τις δόσεις από το δάνειο της τρόικας, με μαθηματική ακρίβεια η χώρα θα οδηγηθεί στη χρεοκοπία, αφού οι δαπάνες μας είναι υψηλότερες των εσόδων και τα ταμιακά διαθέσιμα εξαντλούνται.

Την αδυναμία μας αυτή εκμεταλλεύονται οι εταίροι και χρησιμοποιούν την 6η δόση, αλλά και τη νέα σύμβαση, ως μοχλό πίεσης να δρομολογήσουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Ζητούν ξεκάθαρα διασφαλίσεις, ότι το περιεχόμενο της νέας δανειακής σύμβασης και οι όροι δεν θα αλλάξουν από μια άλλη κυβέρνηση. Πώς θα γίνει αυτό, δεν μας λένε. Παρατηρούν όμως ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα κόμμα που δεν θέλει να αφήσει την εξουσία και το άλλο να φοβάται να την αναλάβει.

Τι μπορεί να συμβεί αν χρεοκοπήσουμε;

πηγή: http://www.newsbeast.gr

Όλα κρέμονται από μία κλωστή: η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας και η έξοδος της χώρας μας από το ευρώ απέκτησαν οντότητα στις Κάννες, μετά το τελεσίγραφο που απηύθυναν Μέρκελ και Σαρκοζί.

Η Real News, ζήτησε τη συμβουλή οικονομολόγων και παρουσιάζει τις πιθανές, εφιαλτικώς επιπτώσεις μιας άτακτης χρεοκοπίας.

Οι καταθέσεις θα είναι αυτές που θα δεχθούν το πρώτο πλήγμα. Εάν επιστρέψουμε στη δραχμή, η ισοτιμία δεν θα είναι η ίδια με αυτή που είχε εισέλθει η χώρα μας στο ενιαίο νόμισμα. Υπολογίζεται ότι με τη νέα ισοτιμία, οι καταθέσεις θα συρρικνωθούν έως και 75%.

Σημαντικό πρόβλημα θα παρουσιαστεί και στα βασικά καταναλωτικά είδη. Τα σούπερ μάρκετ θα αδειάσουν και η αδυναμία της Ελλάδας να κάνει εισαγωγές θα προκαλέσει έλλειψη διαφόρων ειδών στην αγορά. Ελλείψεις θα παρατηρηθούν σε φάρμακα και μπορεί να κινδυνέψουν ασθενείς που πάσχουν από χρόνια και σοβαρά νοσήματα.

Μετά την κήρυξη πτώχευσης θα υπάρξει στάση πληρωμών. Το Δημόσιο θα χρειαστεί να συρρικνωθεί και θα απολυθούν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι. Οι συντάξεις θα σταματήσουν να καταβάλλονται για κάποιο διάστημα και όταν τελικά καταβληθούν θα είναι αισθητά μειωμένες.

Οι τράπεζες θα παραμείνουν κλειστές για αρκετές ημέρες, έως ότου κυκλοφορήσει το νέο νόμισμα. Όταν ανοίξουν θα υπάρχει όριο στις αναλήψεις, προκειμένου να αποφευχθεί η ολική κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.

Τα δάνεια θα μετατραπούν από ευρώ σε δραχμές, με τη νέα ισοτιμία. Εκτιμάται ότι θα υπάρξουν διευκολύνσεις, ούτως ώστε να μπορέσουν οι δανειολήπτες να αποπληρώσουν το χρέος τους όταν αρχίσει να ανακάμπτει η οικονομία.

Τέλος, δραματικές αυξήσεις, αλλά και ελλείψεις αναμένεται να παρατηρηθούν στα καύσιμα, καθώς η χώρα μας βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στις εισαγωγές.

Ανθρώπινες αδυναμίες...

Πηγή: http://www.tovima.gr/

Άρθρο του Π.Καψή

Σε περιόδους κρίσης μπορεί κανείς να μετρήσει καλύτερα τα πραγματικά μεγέθη και τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Oταν τα πράγματα πάνε καλά, όλοι μπορεί να είναι επιτυχημένοι. Oταν χαθούν όμως τα εξωτερικά στηρίγματα και όταν θα πρέπει κανείς να αναζητήσει μέσα του τη δύναμη για να σταθεί στα πόδια του, λίγοι περνούν αλώβητοι τη δοκιμασία.

Τότε, για παράδειγμα, φαίνεται ποιοι διαθέτουν ψυχραιμία και ορθή κρίση _ όχι αναγκαστικά εξυπνάδα _ και μπορούν να σταθμίσουν σωστά τα πράγματα. Και ποιοι πάνω στον πανικό και στην παρόρμηση θα παρασυρθούν στο λάθος.

Στην κρίση οι κερδισμένοι θα κριθούν για τη μεγαθυμία τους και την ικανότητά τους να αποφύγουν αυτή την τόσο διαδεδομένη αρρώστια των πολιτικών, την αλαζονεία. Οι χαμένοι πάλι θα δείξουν πόσο μπορούν να σηκώσουν τον σταυρό τους με αξιοπρέπεια, να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να αποφύγουν τις μικρότητες των τρομαγμένων ανθρώπων.

Στα δύσκολα φαίνεται και ποιοι διαθέτουν θάρρος _ θάρρος, όχι θράσος _ να διακινδυνεύσουν τη θέση τους αλλά και τη δημοφιλία τους όχι για να ακολουθήσουν τη φορά των πραγμάτων μα για να υπερασπιστούν αρχές και αξίες.

Και βέβαια στην κρίση φαίνεται ποιοι είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν το πλοίο με την πρώτη και ποιοι τιμούν τις σχέσεις τους και αναλαμβάνουν τις ευθύνες που τους αναλογούν _ δεν νοιάζονται απλώς να γλιτώσουν την αφεντιά τους.

Με μια έννοια, από κάθε κρίση γινόμαστε πλουσιότεροι _ και όσοι τις ζούμε από πρώτο χέρι και όσοι τις παρακολουθούμε ως παρατηρητές. Γνωρίζουμε καλύτερα τους άλλους και μπορούμε έτσι να καταλάβουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Και κρίνουμε. Οχι με χαρά και εκδικητικότητα, όμως, αλλά, όσο είναι δυνατόν, με συμπάθεια και κατανόηση.

Γιατί αλίμονο στον τόπο που γέννησε την τραγωδία αν δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι το πιο δύσκολο πράγμα στον καιρό της κρίσης είναι να μπορέσεις να διαχειριστείς αντιφατικά συναισθήματα και αλληλοσυγκρουόμενα «πρέπει» χωρίς ποτέ να είμαστε όλοι σε θέση να υπερβούμε τις ανθρώπινες αδυναμίες μας. Οσο αποκρουστικές και αν φαίνονται μερικές φορές!

Άλλο ένα Βατερλό για την ελληνική οικονομία

Πηγή : http://www.protothema.gr

Άρθρο του Γ.Δημητρομανωλάκη

Οι δυο τελευταίες ημέρες ήταν ένα Βατερλό για την ελληνική οικονομία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις μετοχές και στα πρωτοσέλιδα του γαλλικού τύπου που μιλούσαν για «ΧΑΟΣ». Μιλάω και για την καθημερινότητα . Δείτε γιατί: Εκατοντάδες συμφωνίες είτε ήσσονος είτε μείζονος σημασίας για τον επιχειρηματικό κόσμο ακυρώθηκαν. Δεκάδες πολίτες έτρεξαν έντρομοι στις τράπεζες ενοικίαζαν θυρίδες για να βάλουν τις λιγοστές οικονομίες τους. Απλά κρατήστε δυο γεγονότα:

• Μεγάλος σουπερμαρκέτας και μεγαλοεισαγωγέας της χώρας (δραστηριοποιείται μεταξύ άλλων στην εισαγωγή τυριών) έλεγε σε φίλους του ότι χθες το πρωί ότι είχε 2 ραντεβού: Στο ένα θα ελάμβανε 200.000 ευρω από προμηθευτή του που

του οφείλει τα χρήματα αυτά εδώ και 6 μήνες. Στο δεύτερο επρόκειτο να δώσει προκαταβολή 30.000 ευρώ για να ενοικιάσει ένα κατάστημα. Αποτέλεσμα: Και τα δυο ραντεβού ακυρώθηκαν. Και οι δυο του είπαν περίμενε να δούμε. Σημειώστε ότι έπρεπε με τα 200.000 ευρώ να πληρώσει τους υπάλληλους του..

• Σε μεγάλη τράπεζα στην Κηφισίας δεκάδες πολίτες (κυρίως συνταξιούχοι αλλά και ελεύθεροι επαγγελματίες) έχουν περάσει την πύλη του υποκαταστήματος και γεμάτοι αγωνία ρωτούν τους υπάλληλους να τους δώσουν κάποιες συμβουλές. Τι θα γίνει, τι πιστεύουν κλπ. Οι υπάλληλοι προσπαθούν να τους καθησυχάσουν. Σε κάποιες περιπτώσεις τα καταφέρνουν και σε κάποιες άλλες όχι. Αποτέλεσμα. Ορισμένοι ενοικιάζουν θυρίδες και βάζουν μέσα χρήματα και με τα μετρητά ανά χείρας έλαβαν τα χρήματα και πήγαν στον σπίτι τους.

Κυβέρνηση εθνικής ενότητας

πηγή : http://www.ethnos.gr

ΕΘΝΟΣ Αρθρογραφία

Θεωρητικά η διαδικασία έχει ξεκινήσει. Οχι, δυστυχώς, με την ένταση και την αποφασιστικότητα που επιβάλλουν οι περιστάσεις και η σοβαρότητα του προβλήματος, αλλά επιδείχθηκε κάποια διάθεση προσέγγισης ανάμεσα στον Γ. Παπανδρέου και τον Α. Σαμαρά για τον σχηματισμό κυβέρνησης που θ' αναλάβει να διασφαλίσει την εφαρμογή της δανειακής σύμβασης της 27ης Οκτωβρίου και να οδηγήσει, μετά, τη χώρα σε εκλογές.

Φαίνεται, όμως, ότι ο δρόμος θα είναι σχετικά μακρύς. Η προσέγγιση, αν επιτευχθεί, δεν θα είναι υπόθεση ενός ή δύο εικοσιτετραώρων. Aλλωστε, οι εκφρασθείσες χθες απόψεις των δύο πλευρών απέχουν αρκετά η μία από την άλλη και δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι είναι δυνατό να συγκλίνουν από τη μία μέρα στην άλλη.

Ομως, στη φάση που βρισκόμαστε και ιδιαίτερα μετά την προχθεσινή ατυχή κατάληξη της ιδέας του Γ. Παπανδρέου για δημοψήφισμα είναι κατεπείγουσα η ανάγκη να επιταχυνθούν οι διαδικασίες και να προχωρήσει η κύρωση της δανειακής σύμβασης από τη Βουλή. Oσο γρηγορότερα συντελεστούν όσα πρέπει να γίνουν, τόσο γρηγορότερα θ' αρχίσει η εφαρμογή της νέας σύμβασης και θα ξεκινήσει και η αντίστροφη μέτρηση για την προσφυγή στις κάλπες και την ανάδειξη της νέας κυβέρνησης.

Ως τώρα είναι αρκετές και σοβαρές οι υποθέσεις που έχουν διαχειριστεί ο Γ. Παπανδρέου και ο Α. Σαμαράς. Ωστόσο, η συγκεκριμένη που έχει να κάνει με τον σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης, η οποία θ' αναλάβει να μας βγάλει από τα σημερινά αδιέξοδα, ίσως αποδειχθεί κάποια στιγμή ως μία από τις σημαντικότερες, αν όχι η σημαντικότερη.

Θα έπρεπε από καιρό να είχαν καθίσει στο ίδιο τραπέζι και να είχαν αναζητήσει συναινετικές πρακτικές για να στηρίξουν τη χώρα σ' αυτές τις δύσκολες ώρες. Αλλά τώρα δεν έχουν ούτε τα περιθώρια ούτε τη δικαιολογία για να το αποφύγουν. Οταν η πατρίδα κινδυνεύει, οι υπεύθυνοι και σοβαροί πολιτικοί δεν της αρνούνται τις υπηρεσίες που απελπισμένα αποζητά απ' αυτούς.