Οι επόμενοι μήνες θα είναι εξαιρετικά κρίσιμοι για το μέλλον της Ελλάδας. Τομές που δεν έγιναν την τελευταία εικοσαετία, θα πρέπει να γίνουν σε μικρό χρονικό διάστημα και αυτό ενώ η χώρα εισέρχεται όλο και πιο βαθιά σε περίοδο ύφεσης. Η τρόικα, και κατ’ επέκτασιν η κυβέρνηση, είναι εξαιρετικά πιθανό να χρειασθεί να τροποποιήσουν το Μνημόνιο και να αναζητήσουν νέους, πιο επώδυνους, τρόπους περικοπής της κρατικής σπατάλης. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είναι ευχάριστο.
Είναι όμως ανάγκη, πέρα από τις όποιες διαφωνίες και τον θεσμικό ρόλο που παίζει πάντοτε η αντιπολίτευση, να επικρατήσει ένα κλίμα εθνικής συναίνεσης και πολιτικής ωριμότητας. Τί σημαίνει πρακτικά αυτό; Πως ο κ. Παπανδρέου θα μπορούσε να αποφύγει τις εμπρηστικές δηλώσεις και πράξεις κατά της Ν.Δ. και να αναζητήσει κοινούς τόπους με αυτή. Πως ο κ. Σαμαράς θα πρέπει να αποφύγει την πόλωση και να αντιληφθεί ότι όσες τομές γίνονται σήμερα είναι αναπόφευκτες, ασχέτως του ποιος βρίσκεται στην εξουσία. Πως, τέλος, η Αριστερά να καταλάβει ότι η δημοκρατία μας βάζει όρια για το έως πού μπορεί να φτάσει η διαμαρτυρία και πού αρχίζει η αμφισβήτηση της έννομης δημοκρατικής τάξης.
