Σκουπιδιάρικα

Της Λώρης Κέζα για το "ΒΗΜΑ"


Ας δούμε την εικόνα. Κάποιοι συνεδριάζουν, στα φανερά, με φανερή ατζέντα, εκπροσωπώντας νομίμως χιλιάδες δημότες. Κάποιοι απέξω σχεδιάζουν εισβολή, για να σταματήσει η συζήτηση. Θέλουν να διακόψουν τη διαδικασία εκπροσωπώντας τον εαυτό τους. Αναφερόμαστε στο δημοτικό συμβούλιο της Θεσσαλονίκης και στους εργαζόμενους στην καθαριότητα. Ας θυμηθούμε το πρόβλημα: η Θεσσαλονίκη μονίμως πήζει στο σκουπίδι. Τη μια χαλάνε τα απορριμματοφόρα, την άλλη γίνεται απεργία. Τα δικαιολογητικά: δεν αγοράστηκαν ανταλλακτικά, δεν επαρκεί το συνεργείο, δεν πληρώθηκαν οι υπερωρίες, έγιναν περικοπές στους μισθούς. Το αποτέλεσμα είναι οι αηδιαστικοί λοφίσκοι, τα τρωκτικά, η μυρωδιά σαπίλας, η απειλή της πανούκλας.

Είναι άραγε το πρόβλημα των σκουπιδιών ατομικό πρόβλημα του δημάρχου κ. Γιάννη Μπουτάρη; Μοιάζει να είναι καθώς η αντιπολίτευση δεν θέλει την καθαριότητα: επιδιώκει τη φασαρία, τις εντυπώσεις, το κανάκεμα. Η προαναφερθείσα συνεδρίαση διασφαλίστηκε από την αστυνομία, την οποία κάλεσε ο δήμαρχος για να μη γίνει το «ντου». Προσέξτε τώρα πως η απειλή εισβολής γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κ. Γκιουλέκας δήλωσε: «Το γεγονός ότι ζητεί τις δυνάμεις της αστυνομίας για να περιφρουρήσει τη συνεδρίαση καταλύει κάθε έννοια της δημοκρατίας και της ελευθερίας». Πού το είδε αυτό γραμμένο, ότι καταλύεται η δημοκρατία προστατεύοντας τον διάλογο;

Υπάρχει λοιπόν μια πυραμίδα στο πρόβλημα. Στη βάση είναι ο λάθος τρόπος διαχείρισης, ότι τα σκουπίδια πετιούνται ανάκατα ενώ με την ανακύκλωση θα μπορούσαν να περιοριστούν θεαματικά (σε προηγμένες χώρες διαχωρίζεται και αξιοποιείται το 90% των σκουπιδιών). Πιο πάνω μπαίνουν τα διαδικαστικά προβλήματα, ότι δηλαδή στον ντεμοντέ τρόπο αποκομιδής υπάρχουν πρακτικά ζητήματα, όπως η ελλιπής συντήρηση οχημάτων. Μετά μπαίνουν τα εργασιακά και η διασφάλιση των ανθρώπων. Πάνω πάνω, ως ασήμαντο κι ελαφρύ στοιχείο είναι η πρόσφατη συνεδρίαση. Το αν κλήθηκε η αστυνομία μπορεί να μπει σε κάποιαν άλλη ατζέντα από τον κ. Γκιουλέκα: να προτείνει επισήμως στο κόμμα του προοδευτικές θέσεις για τη λειτουργία της αστυνομίας. Στην παρούσα φάση όμως το πρόβλημα είναι το σκουπιδαριό.

Αν η Θεσσαλονίκη αποκτούσε ένα σύγχρονο σύστημα διαχείρισης σκουπιδιών θα ήταν κέρδος όλων και όχι νίκη του κ. Γιάννη Μπουτάρη. Οι πρώτοι που θα έπρεπε να στηρίξουν την ιδέα είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι καθαριότητας, που έχουν ζήσει στο πετσί τους το σκουπίδι. Μια δημιουργική πρόταση θα ήταν, εφόσον φοβούνται για τις θέσεις τους, να ζητήσουν οι ίδιοι τη μετάθεσή τους σε τμήμα ενημέρωσης των δημοτών. Να πάνε πόρτα πόρτα για να εξηγήσουν πώς και γιατί το γυαλί και η οργανική ύλη μπορούν να γίνουν πηγή εσόδων για την πόλη, αρκεί να πετιούνται τιτίζικα. Να συμβάλλουν δηλαδή στη μετάβαση σε νέα εποχή. Η αντιπολίτευση επίσης θα μπορούσε να βοηθήσει στη λύση: περισσότερους ψηφοφόρους θα κερδίσει αν πρωταγωνιστήσει σε μια νέα προσπάθεια παρά αν τη σαμποτάρει.

Ο κ. Γιάννης Μπουτάρης εισάγει καινά δαιμόνια στη Θεσσαλονίκη. Διεθνείς διαγωνισμούς για τη διαχείριση των σκουπιδιών, συνεργασία με ιδιώτες. Οι μικροκομματικές δυνάμεις τον τραβάνε προς τα πίσω και αυτό είναι εξίσου αηδιαστικό με έναν ξέχειλο κάδο.

Πηγή : tovima.gr

Να διορθώσουμε τα δικά μας λάθη

Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς για την kathimerini.gr


Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν οι εταίροι και δανειστές μας είναι να σιωπήσουν από τώρα έως τις 17 Ιουνίου. Δεν θα το κάνουν γιατί η Ε.Ε. δεν έχει μια ενιαία φωνή και γιατί ο κάθε ξένος ηγέτης και αξιωματούχος έχει το δικό του «κοινό» στο οποίο πρέπει να μιλήσει για την ελληνική κρίση. Τα διλήμματα έχουν πλέον γίνει αρκετά καθαρά στον ελληνικό λαό και από εδώ και πέρα είναι θέμα των Ελλήνων πολιτικών να πουν την αλήθεια. Κανένας λαός δεν μπορεί να αποφασίσει για την τύχη του έχοντας ένα πιστόλι στον κρόταφο. Γιατί και έτσι να αποφασίσει, ο στιγμιαίος τρόμος δεν θα τον κάνει ανεκτικό ή λογικό κατά την ταραχώδη περίοδο που θα ακολουθήσει, όποιος και αν κερδίσει. Εχω, όμως, δύο ενστάσεις στο πώς αντιμετωπίζουμε τις δηλώσεις τύπου Λαγκάρντ. Πολλές φορές αντιδρούμε ως λαός με έναν οπαδικό σχεδόν φανατισμό που φτάνει τα όρια του χουλιγκανισμού. Το κάναμε σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν βρίζοντας προσωπικά τους ξένους, στοχοποιώντας χώρες και άτομα. Ποτέ, μα ποτέ δεν βγήκαμε κερδισμένοι από αυτή την τακτική. Μπορεί να μας εκτονώνει, να μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα με τη λογική ότι «τους τα είπα εγώ ένα χεράκι». Δεν δουλέυει όμως έτσι το πράγμα στις διεθνείς σχέσεις, όπου αυτό που μετράει είναι οι συμμαχίες που διαθέτεις, η συγκυρία συμφερόντων και ισχύος των συνομιλητών σου. Οσες, λοιπόν, βρισιές και αν γράφουμε στο Διαδίκτυο, ο αντίκτυπος θα είναι περιορισμένος και πολλές φορές αρνητικός. Αυτό είναι το πρόβλημα με αυτόν τον μάγκικο ψευτοπατριωτισμό εσωτερικής κατανάλωσης. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν κέρδισε, ό,τι κέρδισε, στη Διάσκεψη των Παρισίων με ψευτοτσαμπουκάδες, ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μας έβαλε στην ΕΟΚ με αυτή την τακτική. Ηταν ενδοτικοί ή προδότες; Κάθε άλλο, ήξεραν όμως να κερδίζουν την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη των ισχυρών ξένων που μπορούσαν να επηρεάσουν τα συμφέροντα της πατρίδας τους. Οι πραγματικές «μαγκιές» του έθνους γράφτηκαν, άλλωστε, με αίμα από τους προγόνους μας που πολεμούσαν επί δέκα και πλέον χρόνια, όχι από οπαδούς της αυτάρεσκης χουλιγκανικής διαμαρτυρίας...

Και κάτι ακόμη. Βρίσαμε την, όντως αψυχολόγητη, κ. Λαγκάρντ, αλλά μήπως έχει πολύ άδικο για το ότι δεν πληρώνουμε φόρους; Και δεν μιλάμε για μεγαλοφοροφυγάδες μόνο σε μια χώρα που καλώς ή κακώς οι μεγάλες εταιρείες δεν φοροδιαφεύγουν. Μιλάμε για τον «αγανακτισμένο» κηπουρό που ουδέποτε έδωσε απόδειξη και τον εστιάτορα στα νησιά που δίνει ένα χαρτί με το περίφημο «κλάσμα»: τόσα με απόδειξη, τόσα χωρίς. Ολα αυτά δεν είναι βαθιές παθογένειες της δικής μας κοινωνίας; Ο ελληνικός λαός έχει υποφέρει και δοκιμάζεται σκληρά. Οσοι όμως τον οδηγούν στη γλυκειά παρακμή της θυματοποίησης και της αίσθησης πως «όλοι τον κυνηγάνε», δεν προσφέρουν στην υπόθεση της επιβίωσης ενός ιστορικού έθνους. Για να πάμε μπροστά πρέπει να διορθώσουμε τα δικά μας λάθη, να πείσουμε ότι είμαστε αξιόπιστοι ως κράτος και ως χώρα και μετά να διεκδικήσουμε με απεριόριστο τσαμπουκά ό,τι χρειάζεται για να σταθούμε στα πόδια μας

Πηγή : kathimerini.gr

Είμαστε οι Οθωμανοί

Του Κώστα Γιαννακίδη για το protagon.gr


Στις 29 Μαϊου του 1453 ο Σουλτάνος Μεχμέτ Β', ο επονομαζόμενος και Πορθητής, εισήλθε έφιππος στην Κωνσταντινούπολη. Ώρες νωρίτερα, οι στρατιώτες του είχαν σπάσει την αμυντική γραμμή των Ρωμαίων, διαθέτοντας βοήθεια από την άλλη πλευρά των τειχών. Tο μάνταλο δεν σηκώθηκε από ένα χέρι, αλλά από ένα ολόκληρο ρεύμα ανθρώπων που επιθυμούσαν η πολιορκία να τελειώσει το συντομότερο δυνατό, προκειμένου να σώσουν το κεφάλι και, κυρίως, την ορθόδοξη ψυχή τους. Οι ίδιοι κρέμασαν στα σπίτια τους σημαίες, έτσι ώστε οι κατακτητές να γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Στην εθνικά ορθή αφήγηση, τα σημάδια τοποθετήθηκαν από τους Οθωμανούς στρατιώτες, έτσι ώστε να δηλώσουν στους συναδέλφους τους ότι η κατοικία είχε ήδη λεηλατηθεί.

Ασφαλώς δεν είναι η μοναδική αλλοίωση που εσκεμμένα επιβάλλεται στην αλήθεια. Αν η Άλωση της Πόλης είναι η ιστορική κοιτίδα του σύγχρονου ελληνισμού, τότε η διήγηση της εκτυλίσσεται μέσα από σαφείς παραδοχές, αμήχανες τροποποιήσεις και βολικές παραλείψεις. Η εθνική μας ιστοριογραφία εμφανίζει το «γένος» να αντιστέκεται στον πολιορκητή και να γονατίζει μόνο όταν το χέρι του Εφιάλτη, εκείνο που έδειξε το δρόμο στις Θερμοπύλες, απασφάλισε την Κερκόπορτα. Αυτό που ηθελημένα προσπαθούμε να ξεχάσουμε είναι ο εσωτερικός σπαραγμός, η σύγκρουση μεταξύ ενωτικών και ανθενωτικών, η διαμάχη ανάμεσα σε εκείνους που πίστευαν ότι η σωτηρία της Πόλης θα έρθει από τη Δύση και σε εκείνους που προτιμούσαν να διασώσουν την ορθόδοξη πίστη τους. Η πολιτική αριστοκρατία εκχώρησε τη θρησκευτική ηγεμονία στο Βατικανό, γνωρίζοντας ότι η Πόλη πρέπει να ενσωματωθεί στη Δύση για να επιβιώσει. Και η θρησκευτική ηγεσία, μπροστά στον κίνδυνο της έκπτωσης, ξεσήκωσε το ποίμνιο υπέρ Θεού και εναντίον αρχόντων. Δεν ήταν δύσκολο. Η μνήμη από τις Σταυροφορίες έκαιγε με τα καντήλια της Αγίας Σοφίας. Η Ευρώπη είχε λεηλατήσει την Πόλη και τώρα, δια της Ένωσης των Εκκλησιών, έπνιγε την ορθόδοξη πίστη. Οι Παλαιολόγοι έβλεπαν προς τη Δύση. Οι υπήκοοι τους έβλεπαν προς τα καμπαναριά των εκκλησιών.

Ο Λουκάς Νοταράς, Μέγας Λογοθέτης (ας πούμε πρωθυπουργός), είχε διαλέξει στρατόπεδο, όταν εκστόμισε το «καλύτερα το σαρίκι του σουλτάνου, παρά η τιάρα του Πάπα.» Υποτίθεται ότι εξέφραζε την επιμονή στη διατήρηση της ορθόδοξης πίστης και όλων εκείνων των ιδιαιτεροτήτων που καθορίζουν την απόσταση της Ανατολής από τη Δύση. Εξέφραζε και κάτι άλλο: την ανάγκη ενός συστήματος εξουσίας να διατηρήσει την ισχύ του, συναλλασσόμενο με το νέο πόλο δύναμης. Δεν ήταν λίγοι οι κληρικοί και οι μοναχοί που, τις ημέρες της πολιορκίας, διέφυγαν στις γραμμές των Οθωμανών. Και μία από τις πρώτες πράξεις του σουλτάνου ήταν η ανάρρηση στον πατριαρχικό θρόνο του ανθενωτικού Γενάδιου Σχολάριου - στην είσοδο του Πατριαρχείου βρίσκεται και η σχετική τοιχογραφία, με τον σουλτάνο να επιδίδει τα προνόμια στον Πατριάρχη. Στον Λουκά Νοταρά δεν έδωσε τίποτα. Του πήρε. Το κεφάλι.

Κανένας δεν μπορεί να υποθέσει ποια θα ήταν η εξέλιξη των πραγμάτων αν η Δύση έστελνε τελικά βοήθεια και χτυπούσε τους Οθωμανούς. Αν τους απωθούσε, ο καθολικισμός ίσως ενσωμάτωνε την ορθοδοξία και η πολιτιστική ταυτότητα της Δύσης θα έφτανε ως το Βόσπορο. Η βοήθεια δεν ήρθε και, όπως αποδείχθηκε, η διαμάχη ενωτικών-ανθενωτικών ήταν χωρίς ιστορικό αντίκρισμα. Ήταν μάταιη. Όμως το αποτύπωμα της διακρίνεται ακόμα στη συλλογική συνείδηση αυτού που ονομάζουμε «γένος». Η καχυποψία απέναντι στη Δύση, η οχύρωση πίσω από πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, η αντιπαλότητα προς την άλλη πλευρά του νομίσματος, είναι χαρακτηριστικά που διέσχισαν τους αιώνες και εν μέρει εκδηλώνονται ακόμα και σήμερα. Το γένος έχει προσαρμόσει την εσωτερική διαμάχη του στα δεδομένα της εποχής. Η Ευρώπη είναι εκεί, βλέπει. Και οι Οθωμανοί; Φοβούμαι ότι αυτή τη φορά εμείς είμαστε και οι Οθωμανοί.

Πηγή : protagon.gr

Και μετά;

Γράφει ο Παύλος Τσίμας για το protagon.gr

Στην αρχή ήταν σχεδόν διασκεδαστικό. Οι πρώτες, μετεκλογικές τηλε- αντιδικίες των εκπροσώπων του μεγεθυμένου ΣΥΡΙΖΑ με τις παλιές καραβάνες της συρρικνωμένης πασοκονεοδημοκρατίας θύμιζαν κάτι από τηλεοπτικό σίριαλ. Θυμάστε το «λατρεμένοι μου γείτονες», όπου η πολυπληθής οικογένεια ενός νεόπλουτου μανάβη από την Κοκκινιά είχε μετακομίσει στα β.π., σε μια μεζονέτα δίπλα στους κάπως (ελάχιστα) παλαιότερα πλούσιους γείτονες; Κάπως έτσι.
Αλλά δεν είναι πια διασκεδαστικό.

Ακούσατε τις δηλώσεις των αρχηγών αυτό το Σαββατοκύριακο; Είναι σαν ο προεκλογικός λόγος να έχει μπει στην πρίζα. Σαν να ακούς επαγγελματίες πυγμάχους να κάνουν δηλώσεις πριν ανεβούν στο ριγκ. Σαν τα εκλογικά τρέιλερ να αναγγέλλουν ένα σίκουελ του πολέμου των άστρων, όπου οι λευκοί ιππότες θα αναμετρηθούν ξανά με την σκοτεινή δύναμη. Σαν να ξαναζούμε εκείνες τις παλιές εκλογές (οι νεότεροι protagonistes ούτε που θα τις θυμούνται) όπου οι αντίπαλοι παρίσταναν ότι αντιμάχεται το φως με το σκοτάδι.

Από τη μία πλευρά, τα πράγματα μοιάζουν πεντακάθαρα. Ο Σαμαράς (προσέξατε ότι χρησιμοποιεί πότε-πότε τον όρο «συναγερμός», ανασύροντας τον Παπάγο από τα βάθη της δεκαετίας του 50;) επιχειρεί να συσπειρώσει όσους νιώθουν ότι έχουν ακόμη κάτι να χάσουν, για κάτι να φοβούνται μην τους συμβεί. Και χρησιμοποιεί ως σημαία συσπείρωσης τον φόβο. Τον φόβο απέναντι σε ένα φάντασμα νέου «κομουνιστικού κινδύνου». Τον φόβο της δραχμής. Τον φόβο, που δαγκώνει τα σωθικά και παραλύει την σκέψη.

Αλλά ο Τσίπρας; Γιατί ανεβάζει τους τόνους ο Τσίπρας; Γιατί κάνει τις επιθέσεις του όλο και πιο σκληρές, όλο και πιο «επί προσωπικού», όλο και πιο «ηθικά» φορτισμένες με τετριμμένες υπομνήσεις σκανδάλων; Και γιατί καταφεύγει σε ρητορικά και συμβολικά σχήματα, που κάποτε η αριστερά σιχαινόταν, αλλά ο παραδοσιακός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ είναι εξασκημένος να αναγνωρίζει ως οικεία; Μια εξήγηση είναι πως έτσι αμύνεται απέναντι σε επιθέσεις, που πράγματι υπερβαίνουν τα εσκαμμένα και μυρίζουν υστερία. Μια εξήγηση είναι, επίσης, ότι έτσι συσπειρώνει όσους αφήνει απέξω η αντί-συσπείρωση του φόβου, όσους ψηφίζουν με την λογική «γαία πυρί μιχθήτω». Αλλά υποψιάζομαι ότι μπορεί να υπάρχει μια ακόμη εξήγηση: ότι, έτσι, καίει εκ των προτέρων όλες τις γέφυρες, ώστε να μην βρεθεί, στις 18 Ιουνίου, στην θέση που βρέθηκε στις 7 Μαϊου, να πιέζεται για συμμετοχή σε κάποια μορφή εθνικοενωτικής κυβέρνησης.

Δεν παίρνω όρκο για τις σκοπιμότητες. Αλλά αυτό το καθημερινό κούρδισμα της πόλωσης και από τις δύο πλευρές αρχίζει να γίνεται πολύ επικίνδυνο για να είναι πια διασκεδαστικό ή, έστω, ανεκτό.

Γιατί η 18η Ιουνίου θα ξημερώσει, με το hangover της εκλογικής πόλωσης, σε μια χώρα με αρνητικά ταμειακά διαθέσιμα, με μια οικονομία (συμπεριλαμβανομένου του μέχρι πέρυσι υγιούς τουριστικού της τομέα) κλινικά νεκρή, που θα πρέπει να διαπραγματευθεί ξανά, εξ αρχής, το μέλλον της και, για να το κάνει, θα πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο, άμεσης εφαρμογής σχέδιο μεταρρύθμισης του κράτους και παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, που ως τώρα, στα δύο χρόνια της συμφοράς, κανείς δεν έχει βάλει στο τραπέζι.

Και στους καναπέδες των διερευνητικών εντολών θα συναντιούνται, τσακωμένοι, από τη μια εκείνοι που ορκίζονται ότι θα μας κρατήσουν στην Ευρώπη (αλλά δεν έχουν δώσει κανένα σημάδι πως άλλαξαν κάτι από τα κουσούρια τους, που μας οδήγησαν με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης) κι από την άλλη εκείνοι που ορκίζονται ότι θα μας σώσουν, αδαπάνως και ακινδύνως, από την λιτότητα του μνημονίου (αλλά δεν έχουν δώσει κανένα σημάδι ρεαλιστικού σχεδίου που να κάνει τον όρκο τους πιστευτό). Χωρίς, στο μεταξύ, να τους έχουμε βάλει να κουβεντιάσουν. Συγκεκριμένα, επί συγκεκριμένων...

Πηγή : protagon.gr

Εξετάσεις Φυσικής

Παρασκευή 25 Μαΐου, πολλές χιλιάδες παιδιά, παιδιά όλων μας, έδωσαν εξετάσεις στο μάθημα της Φυσικής.
Πριν καν μπουν στις αίθουσες το τρεμούλιασμα, ο κρύος ιδρώτας και το κόκκινο της αγωνίας ήταν κάτι περισσότερο από εμφανή. Γιατί άραγε;
Αναρωτήθηκαν ποτέ οι Φυσικοί το υπουργείο οι υπεύθυνοι (αν υπάρχουν τέτοιοι) γιατί ανάβουν όλα τα λαμπάκια στο κόκκινο; Μόνο στη Φυσική. Όχι στη Χημεία, στη Βιολογία, στα Μαθηματικά, στα Αρχαία κλπ. Γιατί άραγε;

Δεν θα σας κουράσω με αριθμούς και στατιστικά δεδομένα. Τα αποτελέσματα των παιδιών μας τα τελευταία 30 χρόνια και τα στατιστικά δεδομένα αποδεικνύουν πως κάτι σάπιο υπάρχει στο «βασίλειο της φυσικής». Οι εντός των τειχών το ξέρουν. Αν τους «ξεσκίσουμε» θα έχουμε του χρόνου ιδιαίτερα. Τόσο απλό.
Δεν τους νοιάζει που τα ίδια τα αποτελέσματα (δηλαδή τα διαχρονικά τραγικά ποσοστά αποτυχίας) είναι ο αδιάψευστος βαθμολογητής των ίδιων και της δουλειάς που κάνουν(;) εντός των αιθουσών. Εκτός αν δεχτούμε πως τα παιδιά μας είναι κάφροι. Κατά ένα περίεργο τρόπο είναι κάφροι μόνο στο συγκεκριμένο μάθημα. Όχι στη Χημεία, τα Αρχαία, την Ιστορία, …. Μόνο στη Φυσική. Πλέον δεν είναι είδηση η σφαγή στη φυσική. Και πώς να είναι αφού, αντίθετα με τα άλλα μαθήματα, συμβαίνει διαχρονικά για 30 και πλέον χρόνια.
Και φτάσαμε στην φετινή χρονιά. Τα παιδιά μας, που είναι παιδιά όλων μας, δεν ζουν σε άλλη χώρα. Βλέπουν την κατάσταση στα μάτια των γονιών τους. Την «αναπνέουν» στην ατμόσφαιρα.

Την «γεύονται» στα λόγια των γονιών τους. Σε αυτό το περιβάλλον θα περίμενε κανείς από τους φυσικούς έστω ένα μόριο υπευθυνότητας. Μπα, αυτή είναι είδος σε ανεπάρκεια για τους φυσικούς και τους υπεύθυνους. Αποτέλεσμα. Δεν τα ξεσκίσανε τα παιδιά μας. Τα διπλό ξεσκίσανε για να είναι σίγουροι για του χρόνου. Βλέπετε έρχονται και δύσκολες μέρες.
Και τα παιδιά; Τα παιδιά όλων μας; Πως θα μαζέψουν τα συντρίμμια τους να πάνε τη Δευτέρα (και Τετάρτη και Παρασκευή) να δώσουν τα άλλα μαθήματα; Πιάνω τον εαυτόν μου να κάνει ηλίθιες ερωτήσεις. Δεν τους νοιάζει. Όπως δεν τους νοιάζει 30 χρόνια που κρατάει αυτή η «κολόνια».

Κύριοι η αλητεία σας δεν έχει πλέον πάτο. Ειδικά φέτος καταφέρατε να δείξετε (ακόμα και στους πλέον δύσπιστους) πόσο ανάλγητα και ξεδιάντροπα αντιμετωπίζετε χιλιάδες οικογένειες και πρωτίστως τα ίδια τα παιδιά. Δεν έχετε ούτε ιερό ούτε όσιο. Ως εκ τούτου περιττεύει να σας εξηγήσω το: «Ειδικά φέτος».

Αν υπάρχουν και καλοί και ευσυνείδητοι ανάμεσά σας; Προφανώς και υπάρχουν. Πιστεύω οι περισσότεροι. Ε και; Αυτή η αλήθεια (γενική άλλωστε για όποιο σύνολο και να πάρουμε), είναι αρκετή να κρύψει την επί 30 και πλέον χρόνια αλητεία κάποιων;
Αν πάλι δεν πρόκειται για αλητεία, βγείτε να πείτε κάτι. Οτιδήποτε. Αλλά όχι πως έτυχε γιατί 30 χρόνια τυχαίνει. Τυχαίο; Δε νομίζω.

Χρήστος Γιαννίμπας

Πηγή : koutipandoras.gr

Δώστε πίσω την Πάτρα μας

Γράφει ο Νίκος Κακαρίκας για το protagon.gr

Η περιοχή των Ιτέων στην Πάτρα αποτελεί μια από τις παλαιότερες εργατικές συνοικίες της πόλης. Περνώντας μέσα από τα στενά δρομάκια που οδηγούν στην Ακτή Δυμαίων και στο εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής τα χαμηλά σπίτια και οι εργατικές κατοικίες παραπέμπουν σε άλλες εποχές.

Χτες, δεύτερη ημέρα αντιδράσεων έξω από το εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής, με αφορμή τη δολοφονία του Θανάση Λαζανά από τρείς Αφγανούς και περισσότεροι από 2000 κάτοικοι των Ιτέων αλλά και της Λεύκας ζήτησαν την άμεση απομάκρυνση όλων των παράνομων μεταναστών από τις υπέρ το δέον υποβαθμισμένες περιοχές τους.

Λίγο μετά τις 9 το βράδυ, περί τα 100 άτομα επιτέθηκαν και πάλι στις δυνάμεις των ΜΑΤ με πέτρες και 4 μολότοφ αλλά αυτή τη φορά τα επεισόδια έλαβαν τέλος μέσα σε μια ώρα. Σύμφωνα πάντως με  πληροφορίες μεγάλο μέρος των παράνομων μεταναστών που διέμεναν εντός της Πειραϊκής και σε άλλα παλιά εργοστάσια μεταφέρθηκε στην Αθήνα τα ξημερώματα της Τετάρτης.

Στα πηγαδάκια που είχαν στηθεί έξω από το παλιό εργοστάσιο τα παράπονα που άκουγε κανείς από τους πολίτες για τον Δήμο, τη Νομαρχία, την Αστυνομία  και τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών ήταν ατελείωτα. “Κανένας και καμία υπηρεσία δεν αντιμετώπισε το πρόβλημα όπως θα έπρεπε. Όλοι τους έκρυβαν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα αυτής της εγκληματικής πρακτικής και μην μας κατηγορείτε για ρατσιμό και φασισμό. Δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε όταν πέφτει το φως του ήλιου”  ήταν ένα από τα βασικά επιχειρήματα των κατοίκων.

“Δεν είμαστε με τη Χρυσή Αυγή αλλά και δεν μας ενδιαφέρει αν αυτοί που επιτέθηκαν στις αστυνομικές δυνάμεις ή κυνήγησαν μετανάστες είναι με τη Χ.Α” μου λέει μια κυρία.

“Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Όχι τώρα. Εδώ και μια πενταετία. Έπρεπε να δολοφονηθεί ένας νέος λίγα μέτρα από το σπίτι του για να καταλάβουν πως τα πράγματα έχουν εκτραχυνθεί. Τηλεφωνούμε στην Αστυνομία και τους καταγγέλουμε εγκληματικές πράξεις που γίνονται έξω από τα σπίτια μας και μας απαντούν πως δεν υπάρχει διαθέσιμο περιπολικό. Αυτοί που  είναι σήμερα εδώ έχουν ψηφίσει σχεδόν όλα τα κόμματα στις τελευταίες εκλογές. Δεν έχει να κάνει με δεξιά ή αριστερά. Έχει να κάνει με την καθημερινή μας ζωή. Πρέπει κάποιος να πάρει συγκεκριμένες αποφάσεις”.

Το μεγαλύτερο παράπονο που ακούστηκε όμως χτες από τους συγκεντρωμένους κατοίκους ήταν πως έπρεπε να είχε ξεσηκωθεί όλη η Πάτρα και όχι μόνο οι κάτοικοι των Ιτέων και της Λεύκας. “Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος. Είμαστε μόνοι μας εδώ πέρα. Είμαστε κομμάτι της πόλης και θα έπρεπε όλοι οι κάτοικοι να δείξουν πως θέλουν κάτι να αλλάξει στην Πάτρα”.

Φεύγοντας, ρωτάω έναν νεαρό αν αυτοί που κάνουν τα επεισόδια είναι μόνο μέλη της Χ.Α. “Όχι, μου απαντά κοφτά, οι περισσότεροι δεν ανήκουν στην οργάνωση. Αλλά αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση και δεν αλλάξει κάτι άμεσα, οι περισσότεροι, δυστυχώς, θα γίνουν μέλη της Χ.Α."

Πηγή : protagon.gr

Δεν είδε ο Ολάντ τον Τσίπρα… και λοιπόν;

Γράφει ο Θέμης Τζήμας


Ένα πραγματικά ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ- όχι τηλεοπτική φούσκα ή δήθεν κορυφαίος- και αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα, του οποίου το όνομα δεν αναφέρω καθώς δεν ξέρω αν θα το ήθελε, μου έλεγε ότι τα πρώτα χρόνια του ΠΑΚ, ελάχιστοι ξένοι ηγέτες δέχονταν να συναντήσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο λόγος ήταν προφανής: η χούντα, τους ήταν πολύ χρήσιμη και δεν ήθελαν να κάνουν οτιδήποτε ίσως την αποσταθεροποιούσε.
Το έχουμε δει με πολλούς ακόμα ηγέτες και ομάδες στο πέρασμα των χρόνων. Πρώτα διεθνείς παρίες, μετά στον “πάγο” και τελικά αποδεκτοί ακόμα και μετ’ επαίνων για τη δράση τους και το ρεαλισμό τους- ενίοτε ακούγοντας και καμιά συγγνώμη. Φυσικά έχουμε δει και την αντίστροφη πορεία. Θυμηθείτε για παράδειγμα τι συνέβη με το Γιώργο Παπανδρέου, χωρίς φυσικά να καταλήξει ποτέ παρίας: από κατεξοχήν κοσμοπολίτης Έλληνας πολιτικός, με άψογες δημόσιες -και πολύ καλές διεθνείς- σχέσεις, στο τέλος της θητείας του αντιμετωπίστηκε περίπου σαν απόβλητος από το δίδυμο Μερκοζί, όταν πρότεινε το δημοψήφισμα. Σε αυτό βέβαια συνέτειναν τα φερέφωνά τους στο εσωτερικό, που είτε ήταν εξαρχής αρνητικοί στο να μιλήσει ο λαός, είτε έκαναν ωραιότατες κωλοτούμπες και από υπερασπιστές του δημοψηφίσματος, μετά από την ψυχική ενδοσκόπηση που προκαλεί σε όσους την έχουν περάσει μια κρίση σκωληκοειδίτιδας μετετράπησαν σε πολέμιούς του.
Αυτή είναι η “ρεάλ πολιτίκ”, δηλαδή η πολιτική που υπακούει στα κρατικά ή συχνότατα καθεστωτικά συμφέροντα. Τα πρωτόκολλα, η διπλωματία και το διεθνές δίκαιο ακόμα, κάμπτονται σε χρόνο μηδέν ή αξιοποιούνται επιλεκτικά ως φύλλα συκής.
Στην Ελλάδα όλα αυτά αποκτούν υπό την επίδραση του μετώπου παρασιτισμού, φερεφώνων του και ξένου παράγοντα, μια άλλη σημασία: υπουργοί- “πρωτοκλασάτοι” κάθονται κλαρίνο μπροστά σε παράγοντες ξένων πρεσβειών. Δημοσιογράφοι σε διατεταγμένη υπηρεσία αναπαράγουν τη γραμμή που μεταφέρει το κέντρο βάρους όχι στο τι λέμε εμείς αλλά στο τι λένε οι ξένοι για εμάς, με βάση την ανόητη γραμμή περί φιλελλήνων και ανθελλήνων. Και επίδοξοι πρωθυπουργοί διακατέχονται από τη μανία του ετεροπροσδιορισμού προς ξένους πολιτικούς, πολλοί μάλιστα εκ των οποίων αποδείχτηκαν μεγαλύτερες φούσκες από τους δικούς μας, αντιστοίχους. Πόσους επίδοξους Μπλερ, Ζοσπέν, Ρουαγιάλ, Σαρκοζί, Πούτιν και Ομπάμα είδαμε να παρελαύνουν τα τελευταία χρόνια; Πόσοι προσπάθησαν να βγάλουν μια φωτογραφία χειραψίας με κάποιον ξένο ηγέτη, επειδή φαντάζονταν ότι θα μπορούσαν να αντλήσουν μιαν ορισμένη αίγλη από τέτοια ενσταντανέ;
Τα παραπάνω είναι αποδείξεις ενός βαθύτατα συμπλεγματικού και οπορτουνιστικού επαρχιωτισμού, που εν πολλοίς είναι οριζόντιος. Ο ετεροπροσδιορισμός, η επιδίωξη μιας “καλής κουβέντας”, ενός φιλικού χτυπήματος στην πλάτη από “έξω”, ενός άρθρου σε ξένη εφημερίδα, προκειμένου να πειστούν οι “ιθαγενείς” ότι ο όποιος πολιτικός συνιστά “εθνικό κεφάλαιο” αποδεικνύουν την έμφυτη υποτέλεια και κενότητα, που εγγυώνται τη διαπραγματευτική αποτυχία μας ως χώρας. Είναι δε, φυσικό επακόλουθο, με τέτοιες “ηγεσίες”, πάνω μάλιστα στον καμβά της κρίσης, η χώρα, η οικονομία και η κοινωνία να κλυδωνίζονται από κάθε δήλωση ξένων ηγετών, ιδιωτικών φορέων, κερδοσκόπων, ακαδημαϊκών κλπ. Αυτή η κενότητα, η υποτέλεια, ο επαρχιωτισμός είναι που μετατρέπουν τη χώρα σε καρυδότσουφλο μέσα στην τρικυμία και επιδιώκουν να καταστήσουν το λαό τρομοκρατημένη και αδύναμη μάζα. Είναι απολύτως λογικό σε ένα τόσο ανορθολογικό και επαρχιωτικό τοπίο να ταλαντωνόμαστε από την τζάμπα μαγκιά “μέσα”, στην υποτέλεια “έξω”.
Οι ρίζες αυτού του φαινομένου είναι φυσικά βαθιές: εντελώς συνοπτικά έως και απλουστευτικά, η ανολοκλήρωτη αστική εξέλιξη, με την ελλιπέστατη παραγωγική βάση διαμόρφωσε μια μεγαλοαστική τάξη μεταπρατική προς τους ξένους πάτρωνές της και παρασιτική προς το δημόσιο. Στηρίγματά της σε κάθε κρίση ήταν η ξένη βοήθεια- κηδεμονία και οι μηχανισμοί καταστολής του κράτους, που κατά τα άλλα άρμεγε και αρμέγει ακόμα, πετώντας μερικά αποφάγια από το τραπέζι προς τα κάτω, μέσα από πελατειακά δίκτυα συνενοχής, στις περιόδους ευμάρειας. Η ίδια η μικρασιατική καταστροφή είναι ανάμεσα στα άλλα, απόδειξη της ανορθολογικής ταλάντωσης που προκαλεί η εξάρτηση, χωρίς επαρκείς εσωτερικές εφεδρείες και σύνεση.
Η εξάρτηση αυτή πέρασε και στην αριστερά σε δεδομένες φάσεις. Και μόνο η διάσπαση μεταξύ ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού είναι εύγλωττη, όπως και η “ανάγκη” του Ζαχαριάδη να ταϊζει ψέμματα τους συναγωνιστές του περί σοβιετικής βοήθειας. Ελληνικές ηγεσίες μόνο κατ’ εξαίρεση μπόρεσαν να αποφύγουν τη στείρα αντιγραφή ξένων μοντέλων, προς όφελος της ορθολογικής ενσωμάτωσης διεθνών προτύπων, στις εθνικές ιδιαιτερότητες. Κατ’ εξαίρεση παρήγαγαν καινοτόμες και βιώσιμες πρακτικές και πολιτικές.
Και όμως, αυτή η κοινωνία των λίγων εκατομμυρίων που βρέθηκε σχεδόν πάντα- από “μοίρα” αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα και συχνά τραγική- στο κέντρο των τεκτονικών αλλαγών, μέσα στον 20ο αιώνα μόνο, “έβγαλε” πολιτικές φυσιογνωμίες παγκοσμίου εμβέλειας, όπως ήταν ο Ελ. Βενιζέλος, ο Α. Βελουχιώτης, ο Α. Παπανδρέου, ακόμα και ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος- ο μοναδικός πραγματικός ηγέτης της δεξιάς παράταξης- όπως και έναν ατελείωτο αριθμό αγωνιστών.
Τώρα λοιπόν, στην πρώτη μεγάλη, παγκόσμια κρίση στον 21ο αιώνα βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο των δομικών μετασχηματισμών από τους οποίους θα προκύψει ένας άλλος κόσμος- νέος ή παλιός μένει να φανεί. Μόνο που τώρα, επειδή η χώρα έχει συγχρονιστεί με τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό πυρήνα, επειδή η κρίση είναι παγκόσμια και ο χρόνος συμπυκνωμένος, δεν υπάρχουν έτοιμα μοντέλα, δεξιά ή αριστερά για αντιγραφή. Η όποια προοδευτική πολιτική ηγεσία έχει αντίθετα χρέος να συνδιαμορφώσει και να προτείνει το μοντέλο για έναν όντως νέο κόσμο. Αυτή είναι η υποχρέωση των δημιουργικών και προοδευτικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας, της ηγεσίας της, σε συνεργασία προφανώς με διεθνείς δυνάμεις. Αλλά για να γίνει αυτό απαιτείται ορθολογισμός, αξιοπρέπεια, διαπραγματευτική ισχύς, όχι χυδαίος δημοσιοσχετισμός και επαρχιωτισμός.
Δεν είδε λοιπόν ο Ολάντ τον Τσίπρα και είδε το Βενιζέλο. Δεν είδε τον Τσίπρα ή τον είδε λίγο, η ηγεσία του SPD. Ε και; Φυσικά και θα κάνουν “γυμνάσια”, όχι στον Τσίπρα αλλά σε όποια δύναμη επαγγέλλεται πολιτική πέραν της δογματικής προσήλωσης, στην αντί- ευρωπαϊκή στρατηγική του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού. Γιατί ακόμα και αυτοί που δεν είναι δογματικοί νεοφιλεύθεροι θέλουν να ελέγξουν την πορεία των πραγμάτων στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι έτσι διατηρούν προς όφελός τους τη σχετική ευστάθεια του ευρωσυστήματος και ότι κερδίζουν χρόνο . Κατά την άποψή μου απλά χάνουν χρόνο εις βάρος της Ευρώπης αλλά τι να κάνουμε, αυτοί κυβερνούν. Αν αύριο πχ, το ΠΑΣΟΚ αποκτούσε άλλη ηγεσία και άλλη, προοδευτική πολιτική θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βάλουν στον “πάγο” τη νέα αυτή γεσία. Τα ίδια δεν έκαναν και στον Ολάντ πριν εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας;
Ήταν όντως άτοπο και άστοχο το σχόλιο περί “Ολαντρέου”, υπό την έννοια ότι δεν προσφέρει κάτι στη χώρα. Αλλά ειλικρινά όλοι αυτοί που ξεσηκώνονται για ένα ατυχές λογοπαίγνιο, με ορισμένες ίσως διεθνείς προεκτάσεις, πού ήταν όταν ξένοι παράγοντες, θεσμικοί και παραθεσμικοί, πρόσβαλλαν και τσαλαπατούσαν την αξιοπρέπεια και τις βασικές συνταγματικές αρχές της χώρας, την εθνική και λαϊκή κυριαρχία; Πως προστάτευσαν τότε τη διαπραγματευτική ισχύ της χώρας; παρακαλώντας την τρόικα να γυρίσει πίσω από το Σεπτέμβριο μέχρι το Νοέμβριο; υπονομεύοντας την πρόταση για δημοψήφισμα; λέγοντας, λίγο παλιότερα, ότι θα απαγορεύσουν συνταγματικά την πώληση δημόσιας ακίνητης περιουσίας και ψηφίζοντας αμέσως μετά το ταμείο ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας; Ποιώντες την νήσσαν απέναντι σε απαράδεκτες επιβολές ακόμα και ως προς το νόημα των εκλογών;
Στο τέλος, όσα “γυμνάσια” και να κάνουν οι “έξω” στην όποια ηγεσία της χώρας δεν αποδεικνύεται όσο πειθήνια θα ήθελαν, όλοι θα κάτσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Ναι, μέχρι τότε αλλά και πάνω στο τραπέζι θα υπάρξουν εκβιασμοί, αφόρητες πιέσεις, διεθνοπολιτικοί τραμπουκισμοί. Και ναι, η Ελλάδα δεν είναι καμιά υπερδύναμη, ούτε μπορούμε να επικαλεστούμε το “ένδοξο παρελθόν” μας για να βγούμε από τη δύσκολη θέση. Επίσης ναι, χρειάζονται προσεκτικές και ορθολογικές διαπραγματευτικές κινήσεις- που ενίοτε βέβαια συμπεριλαμβάνουν το να φαίνεσαι έτοιμος ακόμα και να σπάσεις το σχοινί.
Ωστόσο ας διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και επιτέλους να δομήσουμε ένα εσωτερικό, κοινωνικό μέτωπο υπέρ της νέας διαπραγμάτευσης για τη χώρα, με πρωταγωνιστές τις προοδευτικές δυνάμεις-τις άλλες τις δοκιμάσαμε. Και όταν θα μας ξαναπούν από τα δελτία των 8 πόσο “προσεβλήθη” κάποιος ξένος αξιωματούχος ή ότι “έφαγε πόρτα” κάποιος Έλληνας πολιτικός, να απαντήσουμε αυτό που- αν θυμάμαι καλά- απάντησε ο Φρανσουά Μιτεράν όταν του είπαν ότι γνωρίζουν για τις εξωσυζυγικές του περιπέτειες: και λοιπόν;

ΥΓ.1 Ας μου συγχωρήσουν οι αναγνώστες πιθανό ιστορικό λάθος ως προς το θέμα Μιτεράν.
ΥΓ.2 Για να προλάβω λογικές αντιδράσεις, όντως δεν είναι ίδιο να μιλάς για τη χρεοκοπία της χώρας σου και για τα εξωσυζυγικά σου κατορθώματα. Λίγη κατανόηση στη λογοτεχνική τοποθέτηση πολιτικών ρήσεων, σε διαφορετικό πλαίσιο, προκειμένου να περιγραφεί γλαφυρότερα, η ουσία.


Πηγή : harta.gr

Η επόμενη μέρα του κ.Τσίπρα

Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης για το "ΒΗΜΑ"


Ας υποθέσουμε ότι όλα πάνε κατ' ευχήν για τον κ. Τσίπρα. Οτι πείθει τα πλήθη και κερδίζει τους ψηφοφόρους με την ορμή της νιότης του. Και στις 17 Ιουνίου αναδεικνύεται μέγας νικητής.

Από την επομένη, ωστόσο, θα έχει να αντιμετωπίσει κρίσιμα θέματα και προβλήματα. Πρώτον, θα πρέπει να σχηματίσει κυβέρνηση. Και επειδή πιθανώς δεν θα επιτύχει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα πρέπει να έχει εκ των προτέρων εξασφαλίσει συμμαχίες ικανές να του προσφέρουν τη στήριξη που θα χρειάζεται.

Αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι την έχει εξασφαλισμένη ή δεν τη χρειάζεται, θα πρέπει επίσης να είναι έτοιμος να αναλάβει το βάρος της διαπραγμάτευσης με τους δύσπιστους και ίσως εχθρικούς εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Εκείνοι θα διεκδικούν εφαρμογή των συμφωνηθέντων ή στην καλύτερη περίπτωση εγγυήσεις προκειμένου να συνεχίσουν να εφαρμόζουν τα απορρέοντα από τις έως τώρα συμφωνίες. Και εκείνος πιθανώς ηρωικά θα προβάλλει αντιστάσεις, επικαλούμενος την καμένη γη που παρέλαβε και την κακή πολιτική που κληρονόμησε. Και επειδή δεν θα υπάρχουν χρονικά περιθώρια, καθώς θα αντιμετωπίζει ταμειακά και άλλα πιεστικά οικονομικά προβλήματα, σχεδόν αναγκαστικά θα αποδεχθεί μια διαδικασία ετεροβαρούς διαπραγμάτευσης. Και, ή θα συμβιβασθεί ή θα τα σπάσει.

Στην περίπτωση ενός συμβιβασμού τίποτε σπουδαίο δεν θα έχει επιτύχει. Μικροκέρδη στην καλύτερη περίπτωση θα εξασφαλίσει, που την προσδοκία του πλήθους δεν θα ικανοποιούν και την απαίτηση του λαού θα επιτείνουν. Θα πρόκειται για την αρχή του τέλους.

Αν τώρα στυλώσει τα πόδια και τα σπάσει με τους ευρωπαίους, εκείνοι θα κλείσουν τις στρόφιγγες προκειμένου να προκαλέσουν ασφυξία και αδιέξοδο. Με τον κόσμο απλήρωτο και την οικονομία αλάδωτη η κατάσταση θα γίνει εκρηκτική και οι υμνητές θα μετατραπούν εν μια νυκτί σε διώκτες.

Αν θέλει ο κ. Τσίπρας να επιτύχει δεν μπορεί να μείνει σε αυτά που έχει. Εχει αποδειχθεί ότι στους καιρούς μας η διακυβέρνηση δεν είναι άσκηση απλή. Θέλει βαθιές επεξεργασίες, σχέδιο ολοκληρωμένο και πρόσωπα επιλεγμένα , με γνώσεις, δυνατότητες και πίστη, ικανά να τρέξουν δύσκολες υποθέσεις και αναλάβουν επικίνδυνες αποστολές.

Η μέχρι τώρα συγκρότηση και το δυναμικό του κόμματός του δεν δείχνουν τέτοιες δυνατότητες. Αντιθέτως φανερώνουν μεγάλες αδυναμίες και ανυπαρξία ολοκληρωμένου και επεξεργασμένου σχεδίου.

Αν λοιπόν ο κ. Τσίπρας θέλει πραγματικά να μείνει και να μην σβήσει ως άλλος διάττοντας αστέρας δεν έχει παρά να χτίσει από τώρα σχέδιο αξιόπιστο ολοκληρωμένο και επιστημονικά άρτιο, ικανό να σταθεί απέναντι στο μνημόνιο που εκείνοι υπερασπίζονται ως άλλο ευαγγέλιο.

Μόνο έτσι θα έχει ο κ. Τσίπρας τύχη και η χώρα ευκαιρία.

Αλλιώς ο ελληνικός λαός, που τόσο εύκολα και με τόση ταχύτητα τον ανέβασε με την ίδια και με ιδιαίτερη σκληρότητα θα τον καταδικάσει και θα τον υποβιβάσει.

Πηγή : tovima.gr

Ποια Ευρώπη, Αντώνη;

Γράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης για το protagon.gr


«Μπαίνω και τι να δω; Τον Ψωμιάδη! Για μια στιγμή νόμιζα ότι έβλεπα εφιάλτη αλλά όχι, ήταν ο ίδιος και ήταν εκεί». Με αυτά τα λόγια μου περιέγραψε κορυφαίο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας την «συνάντηση» του με τον εκπεσόντα περιφερειάρχη Μακεδονίας, στην πρώτη συνεδρίαση της γαλάζιας κοινοβουλευτικής ομάδας. Είχαν περάσει ώρες από την συνάντηση των γαλάζιων βουλευτών (υπό το βλέμμα του Ψωμιάδη) αλλά ο συνομιλητής μου, παρέμενε έκπληκτος και τρομαγμένος. «Λες και είχαμε επιστρέψει στο 2000». «Όχι», τον καθησύχασα, «είμαστε στο 2012, απλά, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης ανέλαβε τον συντονισμό του προεκλογικού αγώνα της Νέας Δημοκρατίας στη Βόρεια Ελλάδα».

Ο Ψωμιάδης (στην Βόρεια Ελλάδα), η Ευρώπη (στη Νότια) και η Ντόρα (στην Κρήτη) είναι, από ό,τι φαίνεται, οι τρεις μεγάλες εμπνεύσεις της Συγγρού, για να «διορθωθεί» το κακό εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου. «Οι εκλογές του Ιουνίου θα είναι μια μάχη για την Ευρώπη», λένε συνεχώς πλέον στα ΜΜΕ οι επιτελείς του Αντώνη Σαμαρά. «Την Ευρώπη που εκπροσωπούμε εμείς». Από πότε όμως αυτή η Νέα Δημοκρατία εκπροσωπεί τα ευρωπαϊκά ιδεώδη και γιατί μας το κρατάγανε μυστικό τόσα χρόνια; Ο σημερινός αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ήταν αυτός που μετέτρεψε σε μείζονα εθνική υπόθεση την … ονομασία των Σκοπίων (κόντρα σε όλη την Ευρώπη). Το που μας οδήγησε εκείνη η «μάχη» - την οποία βέβαια συνέχισε το ημιθανές (και τότε) ΠΑΣΟΚ και ο Ευάγγελος Βενιζέλος (εκπροσωπώντας τον Ανδρέα)-  θα μας το πουν οι διπλωμάτες. Η Ελλάδα έχασε εν μια νυχτί τα μισά της ερείσματα στον σύγχρονο κόσμο. Καθότι κανείς Ευρωπαίος- Αυστραλός – Καναδός - Αμερικανός δεν καταλάβαινε γιατί τέτοιο μένος για μια μικρή νεοσύστατη δημοκρατία που προσπαθούσε να γλυτώσει τον εμφύλιο. Αλλά ας αφήσουμε το παρελθόν και ας πάμε στα πρόσφατα. «Στο τελευταίο μας προεκλογικό σποτάκι θα βρεις το άρωμα της Μεγάλης Ελλάδας»  έλεγαν αρχές Μαΐου, υπερηφανευόμενα, τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Και τι έβλεπες; Κάλλας, πλάνα από πολεμική εκστρατεία, Ελύτη, αφή της ολυμπιακής φλόγας, ένα πλοίο στα ανοιχτά (όχι τον Τιτανικό), αρχαίες κολώνες (όλα ανάκατα) και στο τέλος την Αγία Σοφία (χωρίς μιναρέδες αλλά με σταυρούς πάνω στους τρούλους)!

Αυτό είναι το ευρωπαϊκό όραμα της Ελλάδας; «Η ήττα μας βοήθησε να βρούμε το φως μας» θα μπορούσαν να πουν τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Καμία αντίρρηση, ζητήστε όμως και κανένα συγνώμη για όλα τα προηγούμενα. Εδώ ακόμη και ο Βενιζέλος - που  ξεχειλίζει από εγωισμό – ζήτησε προεκλογικά καμιά δεκαριά συγνώμη – έστω για τα μάτια του κόσμου. Η (σύγχρονη ευρωπαϊκή) Νέα Δημοκρατία αντιθέτως δεν έχει επιδείξει ποτέ ίχνος αυτοκριτικής. Ούτε καν για τον Καραμανλή (της). Ούτε για τις εξαλλοσύνες (της) τα δύο πρώτα χρόνια της κρίσης. Ο Αντώνης Σαμαράς, έλεγε – για δύο χρόνια!- ότι ακριβώς λένε σήμερα και αυτοί που ο ίδιος αποκαλεί «επικίνδυνοι αντιευρωπαϊστές». Τα πρωτοπαλίκαρα του μιλούσαν για «προδοσία» και «κατοχή». Στα σκαλιά της Βουλής οι Νεοδημοκράτες βουλευτές έβριζαν την Μέρκελ, τον Σαρκοζί και τον «άλλο με το καροτσάκι». Και οι γαλάζιοι συνδικαλιστές, χόρευαν αντάρτικα και έκαναν προπόσεις για την απελευθέρωση της χώρας από τους «ξένους». Και να δεχτώ έστω, ότι όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος και στην υπερβολή. Αρκεί όμως κάποια στιγμή να σκύβουν το κεφάλι και να το παραδέχονται. Εκτός αν νομίζουν ότι η Ευρώπη είναι σαν την Coca Cola και πάει με όλα. Και βοηθάει στην χώνεψη κάθε λογής λαϊκισμού.

Πηγή : protagon.gr

Μήπως να φορολογήσουμε την προπαγάνδα;

Γράφει ο ΕΚΔΟΡΟΣΦΑΓΕΥΣ για το koutipandoras.gr

Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για τα κανάλια. Το βλέπει κάποιος στο πρόσωπο της Όλγας. Αυτή η ένταση που έχει ακυρώσει όλη την φρεσκάδα που με μεγάλο κόπο είχε καταφέρει να εξασφαλίσει η έμπειρη παρουσιάστρια. Σκιές και γραμμές,εκεί που απλωνόταν το γέλιο κάθε που εμφανιζόταν στα πλάνα ο Ευάγγελος Βενιζέλος.Προφανώς για όλα φταίει ο Σύριζα.Η Όλγα αναγκάζεται να συνοφρυώσει το πρόσωπο και να ρωτήσει με ένταση «ποιόν εννοείτε» κάθε φορά που κάποιος περιγράφει το κόμμα του Τσίπρα ως κάτι κακό αλλά δεν τον το κατονομάζει κιόλας.

Το βράδυ της Τετάρτης ήταν δύσκολο για την Όλγα αλλά αποδοτικό. Στο πάνελ ήταν το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μηλιός, ο οποίος ανέλυσε πως ως κυβέρνηση θα φορολογήσουν με 1% τις 500 μεγάλες επιχιερήσεις οι οποίες ενώ παρουσιάζουν μεγάλους τζίρους, δεν συνεισφέρουν όσο πρέπει σε φόρους. «Και αν είναι ζημιογόνες» ρώτησε η Όλγα, έχοντας ίσως κάποιες από αυτές στο μυαλό της, μια και γνωρίζει τόσο καλά αυτό τον κύκλο των επιχειρηματιών. Ο Μηλιός τότε απάντησε πως θα ελεγχθεί αν είναι ζημιογόνες στην πραγματικότητα ή κρύβουν κέρδη σε offshore εταιρείες. Αυτό ήταν. Λίγα λεπτά αργότερα ένα δημοσίευμα του Capital, έφτασε σε χιλιάδες mail με τίτλο «Θα φορολογήσουν ακόμη και τις ζημιογόνες επιχειρήσεις». Η Όλγα είχε δώσει τον τίτλο της νύχτας. Είπαμε, για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και που έχει σπάσει το πρόσωπο της Όλγας.

ΥΓ: Δείτε το βίντεο από το οποίο, κατά την Capital, προκύπτει πως ο Μηλιός είπε ότι θα φορολογηθούν «ακόμη και οι ζημιογόνες επιχειρήσεις». Αν το βρείτε πουθενά, κερδίζετε χρυσούν ωρολόγιον. Απ’αυτά που μετράνε τις ώρες της αγωνίας.

Δείτε εδώ το βίντεο

Πηγή : koutipandoras.gr

Ο Τσίπρας στην Τροία

Γράφει ο Αλέξης Καλοκαιρινός για το protagon.gr


Όσοι είδαν τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα χτες το βράδυ στον Στέλιο Κούλογλου (ΝΕΤ) δεν έχουν στο εξής τη δικαιολογία της σύγχυσης. Η σύγχυση καλλιεργείται από δημοσιολόγους που ισχυρίζονται ότι στις επόμενες εκλογές αντιπαρατίθενται μια κεντροδεξιά με πυρήνα τη ΝΔ και μια κεντροαριστερά με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κ. Τσίπρας επιβεβαίωσε αυτό που αποτελεί πάγια, κοινή και δημόσια παραδοχή του πολιτικού φορέα τον οποίο εκπροσωπεί: Δεν έχει καμιά σχέση με την κεντροαριστερά. Η φιλοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ είναι να καλύψει το χώρο «από τα αριστερά της Αριστεράς ως τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ». Σε αυτό το χώρο θέλουν να προσελκύσουν μια πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Όσο για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, σήμερα εκφράζει, «τα συμφέροντα της αστικής τάξης και της διαπλοκής».

Η εχθρότητα του κ. Τσίπρα προς την αστική τάξη είναι έκδηλη και απροκάλυπτη. Είναι εχθρότητα ταξική. Στις ερχόμενες εκλογές, η αστική τάξη θα ηττηθεί από την Αριστερά. Αυτή είναι η εκπεφρασμένη επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ. Το αστικό σύστημα θα σαρωθεί. Τόσο η νέα τάξη που θα κυριαρχήσει επί της αστικής, όσο και το νέο σύστημα που θα αντικαταστήσει την αστική δημοκρατία αφήνονται στο ημίφως της ρητορικής ασάφειας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», το οποίο συναθροίζει μικρά κομμουνιστικά κόμματα που κινούνται στο περιθώριο της πολιτικής ζωής των χωρών τους. Με αυτούς τους συμμάχους ο κ. Τσίπρας (εμφανίζεται να) πιστεύει ότι θα ανατρέψει το αστικό σύστημα της Ευρώπης. Βέβαια, το όπλο που θεωρεί ότι κρατά είναι η απειλή της ελληνικής χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να συναντήσει τη Μέρκελ ζωσμένος με εκρηκτικά. (Τα εκρηκτικά είμαστε εμείς). Αν η Μέρκελ δεν απαρνηθεί τον καπιταλισμό, όπως ρητώς επιτάσσει το μανιφέστο του «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», η Ευρώπη θα γίνει παρανάλωμα. Αυτό (εμφανίζεται να) πιστεύει ο κ. Τσίπρας.

Συνεπώς, σύμφωνα με τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, οι επικείμενες εκλογές στην Ελλάδα έχουν ένα διακύβευμα που υπερβαίνει κατά πολύ τη χώρα και τους πολίτες της. Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών, λέει ο κ. Τσίπρας «θα γίνει ο Δούρειος Ίππος μιας μεγάλης αλλαγής σε όλη την Ευρώπη». Ο κ. Τσίπρας ξεκίνησε τη Μεγάλη Πορεία για να ελευθερώσει τους «ευρωπαϊκούς λαούς». Στο μυαλό του, οι «ευρωπαϊκοί λαοί» θέλουν να απαλλαγούν από τον αστικό πολιτισμό και την αστική δημοκρατία. Από κάποια παρεξήγηση, όμως, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη θέλει όλο και περισσότερο να απαλλαγεί τα έξοδα σίτισης του υποψήφιου σωτήρα της. (Μάλλον η παρεξήγηση οφείλεται στο ότι η έννοια της κοινής γνώμης αποτελεί αστικό εφεύρημα).

Η απειλή του κ. Τσίπρα ότι θα ανατινάξει τη χώρα του καταμεσής στην αγορά της Ευρώπης, αφορά εξίσου τη Μέρκελ, τον Ολάντ και όλους τους υπόλοιπους (δημοκρατικά εκλεγμένους, αν θυμάμαι σωστά) ηγέτες των χωρών της Ε.Ε., που συμβαίνει όλοι τους να ηγούνται αστικών κομμάτων. Αντιστρέφοντας τους όρους, ο κ. Τσίπρας προτίθεται να πουλήσει στους ευρωπαίους αστούς το σκοινί με το οποίο θα κρεμαστούν. Αλλά η αντιστροφή αχρηστεύει το επιχείρημα. Ο κ. Τσίπρας θα πει στους υπόλοιπους ευρωπαίους ηγέτες ότι τους συμφέρει οικονομικά να προσχωρήσουν στους σοσιαλισμό, όπως τον αντιλαμβάνονται οι εναπομείναντες ευρωπαίοι κομμουνιστές. Δηλαδή, θα τους στοιχήσει λιγότερο να πεθάνουν παρά να ζήσουν.

Το πιθανότερο είναι ότι ο βομβιστής θα πεθάνει μονάχος, με τα εκρηκτικά του. Η Ευρώπη, ούτως ή άλλως, θα στρίψει προς μια κατεύθυνση λιγότερης δημοσιονομικής πειθαρχίας, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά χωρίς εμάς. Για λόγους όχι τόσο οικονομικούς όσο πολιτικούς. Για την Ευρώπη, το κόστος υποχώρησης σε πολιτικό εκβιασμό είναι ασύγκριτο με το κόστος της ελληνικής αυτοχειρίας.

Όμως το προφανές φαίνεται αδιανόητο στους περισσότερους Έλληνες. Γεγονός που εξηγεί τη Μεγάλη Πορεία που ξεκινάμε, δεμένοι στη ζώνη του βομβιστή ή κρυμμένοι στην κοιλιά του Δούρειου Ίππου, έτοιμοι να πεταχτούμε και να κυνηγήσουμε τους (ευρωπαίους) αστούς.

Πηγή : protagon.gr

Φόριντ, στερλίνα, δραχμή

Γράφει η Λώρη Κέζα για το "ΒΗΜΑ"


Το νόμισμα δεν είναι το αληθινό πρόβλημα. Κι άλλοι βρίσκονται εκτός ευρώ και το παλεύουν μια χαρά. Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν εγκατέλειψε ποτέ τη στερλίνα για το ευρώ. Η Ουγγαρία, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει το δικό της νόμισμα, το φόριντ αλλά χρησιμοποιεί παράλληλα και το ευρώ. Στην άλλη άκρη βρίσκεται το παλαιό πριγκιπάτο του Μαυροβουνίου, νεότατο κράτος, με φιλοδοξία να γίνει δεκτό στην ευρωπαϊκή αγκαλιά. Δεν έκοψε ποτέ δικό του νόμισμα, χρησιμοποιεί το ευρώ, αποκλειστικά, χωρίς ειδική συμφωνία. Ας μην γελιόμαστε, αν υπήρχε το ελάχιστο δείγμα ανάπτυξης δεν θα υπήρχε τόσο μεγάλος πανικός από την ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι έως τώρα καλλιέργησε με πάθος μόνο ένα πράμα: το πνίξιμο της παραγωγικότητας.

Είναι θλιβερό που η αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων περιορίζεται στα εκλογικά εφήμερα, δηλαδή στο ποιος βρήκε την πιο έξυπνη διατύπωση για μια νέα διαπραγμάτευση του Μνημονίου, ποιος επιδεικνύει πιο υπεύθυνη στάση στην παρούσα συγκυρία, ποιο είναι το κυρίαρχο συμπέρασμα από τις πρόσφατες εκλογές. Κανονικά, εάν δηλαδή επρόκειτο για σοβαρά πρόσωπα, θα εξαντλούσαν όλη τους την ενέργεια για να παρουσιάσουν τον τρόπο με τον οποίο θα βγάλουν τη χώρα από την κόλαση – με μια μακροχρόνια προοπτική. Είναι δεδομένο ότι οι όροι της δανειακής σύμβασης, τα νέα μέτρα που σιγά σιγά θα εφαρμοστούν, επιδεινώνουν την οικονομική κατάσταση. Εν ολίγοις η διαφαινόμενη επιλογή είναι αν θα μας βγάλει από το ευρώ το ένα κόμμα τώρα ή ένα άλλο εν ευθέτω χρόνω.

Αν εξαιρέσουμε κάποιους άνεργους που στράφηκαν στην εκτροφή σαλιγκαριών, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ελπιδοφόρες πρωτοβουλίες στην οικονομία. Ακούμε διαρκώς για μεγάλες επενδύσεις, για ανεμογεννήτριες στα βουνά, για χτισίματα στο πάρκο του Ελληνικού, για καινούργια ξενοδοχεία στις ακρογιαλιές, για μαρίνες, για καντίνες. Μόνο ακούμε. Δεν βλέπουμε – παρά το γεγονός ότι η νομοθεσία γίνεται όλο και πιο ευνοϊκή για τους επενδυτές. Ταυτόχρονα οι μικρές επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία αυξάνεται. Τα κόμματα είχαν τη δυνατότητα κατά τη διετία να εργαστούν πάνω σε συγκεκριμένες προτάσεις αντί να καταθέτουν ιδέες εξόχως φλου. Στην παρούσα φάση ο ψηφοφόρος πρέπει να μάθει λεπτομέρειες, όχι να διαβάσει αφηρημένες αράδες περί τόνωσης της παραγωγικότητας.

Για τα κόμματα αυτά έχουν τη μικρότερη σημασία. Θέλουν να κυβερνήσουν – ο τρόπος με τον οποίο θα κυβερνήσουν είναι δευτερεύουσας σημασίας. Κανένα δεν δίδει αίσθημα ασφάλειας για τα μελλούμενα. Και η ασφάλεια δεν είναι αποκλειστικά προϊόν του νομίσματος. Αν λοιπόν γινόταν ένα θαύμα και η χώρα γινόταν παραγωγική, δεν θα μας πείραζε να επιστρέφαμε στα τάλαντα και στις μνες.

Πηγή : tovima.gr

Η ευλογία των παράνομων μεταναστών

Γράφει ο Παναγιώτης Πασπαλιάρης koutipandoras.gr


Έλληνες… ρωμιοί, γκιαούρηδες, και πάλι Έλληνες. Άραγε ποια είναι η ιστορική συνείδηση αυτού του λαού και ποιες οι δυνάμεις που του απόμειναν; Ποια είναι τα διδάγματα που έχει πάρει από την ιστορία του, από τις περιόδους δόξας και παντοδυναμίας και από αυτές της καταστροφής και του αφανισμού. Εν τέλει ποιος είναι ο ρόλος του σήμερα;
Όλα ξεκινούν από τη γεωγραφία. Ο τόπος αυτός είναι που «ανατέλλει η δύση και δύει η ανατολή», όπως έλεγε η αείμνηστη Έλλη Σκοπετέα. Εδώ οι ορδές των σταυροφόρων, εδώ και οι αλαλαγμοί των μωαμεθανών. Εδώ βαφτίζονταν οι ινδικές και οι απωανατολίτικες θρησκείες και γίνονταν φιλοσοφία, από εδώ ξεκίνησε ο Αλέξανδρος και εγκαθίδρυσε τη δύση στα βάθη της Ανατολής.
Κι όλες οι εποχές δόξας που έζησε τούτος ο λαός προήλθαν γιατί έτυχε οι ηγεσίες του, πνευματικές, πολιτικές, οικονομικές, να έχουν συναίσθηση αυτού του ρόλου. Η αρχαία Αθήνα από τη μια διαφύλαξε με το στόλο της το εμπόριο της ανατολής με τη δύση και με αιχμή τις αδελφόγλωσσες αποικίες των Ελλήνων και από την άλλη έγινε το σχολείο του κόσμου. Το μέσο Βυζάντιο παρείχε το χρυσό του νόμισμα ως μέσο συναλλαγών σε ανατολή και δύση, κι ο αυτοκράτορας την προστασία του σε όσους το κινούσαν. Η Κωνσταντινούπολη για αιώνες μάζευε όλη τη λογιοσύνη του γνωστού τότε κόσμου.
Σήμερα δεν υπάρχουν ηγεσίες. Μετριότητες της κάστας των πολιτικών. Γιατί αν υπήρχαν θα είχαν αντιληφθεί την ευλογία του να μπαίνουν κάθε μέρα εκατοντάδες ρακένδυτοι μετανάστες από τις τρύπες των συνόρων μας. Και την ευκαιρία. Αν σήμερα υπήρχε ένας Περικλής, ένας Φώτιος, ένας Τζιμισχής, και έβλεπαν ψηλά από τα τείχη τη ροή αυτών των ανθρώπων θα είχαν οραματιστεί και τη λύση.
Θα είχαν στείλει διάταγμα στις πολιτείες και τα χωριά και θα είχαν ζητήσει από τους δημοτικούς άρχοντες να ανοίξουν κέντρα υποδοχής. Κάθε ταλαίπωρος μετανάστης θα δικαιούται επαρκές φαγητό, ύπνο, και ιατρική περίθαλψη. Όποιος δήμος δεν μπορεί από μόνος του θα τον συνδράμει το δημόσιο ταμείο. Κάθε μετανάστης θα δικαιούται επιπλέον και μισθό. Εκατό ευρώ στο χέρι και εκατό ευρώ σε υποχρεωτική αποταμίευση. Σε αντάλλαγμα θα έδινε έξι ώρες εργασίας και τρεις ώρες μάθησης. Γλώσσα, αριθμητική, μια τέχνη, οικιακή οικονομία, στοιχεία πολιτεύματος.
Με ένα άλλο διάταγμα θα παρότρυναν όλους τους άνεργους εντός των τειχών να χρησιμοποιήσουν πόρους δικούς τους ή ευρωπαϊκούς για να ανοίξουν βιοτεχνίες, συσκευαστήρια και εργοστάσια. Σε αυτά θα προσλάμβαναν όσους περίσσευαν από τη δουλειά στα αναγεννημένα χωράφια της επαρχίας με τις βιολογικές πια καλλιέργειες. Κόστος για κάθε εργάτη των 6 ωρών διακόσια Ευρώ το μήνα συν έξοδα διατροφής και περίθαλψης. Ό,τι βγάζει σαν προϊόν το εργοστάσιο ή η βιοτεχνία θα πουλιέται στη Δύση σε τιμή πιο ανταγωνιστική και ποιότητα ασύγκριτα καλύτερη από αυτή της άπω ανατολής.
Κι ύστερα, η φωτισμένη ηγεσία θα δίπλωνε σε ένα χαρτί το σχέδιο αυτό και τη συμφωνία του λαού και θα πήγαινε στην Ευρώπη για να διαπραγματευτεί. Ορίστε κύριοι η εσωτερική υποτίμηση και η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Ορίστε και η χρεία μας σε εσάς. Αποφασίσαμε να γίνουμε το σχολείο της Ανατολής. Θα περιθάλψουμε αυτούς τους ανθρώπους, θα τους μορφώσουμε, θα τους εμφυσήσουμε τα δημοκρατικά ιδεώδη και θα τους μάθουμε να σέβονται τις γυναίκες τους. Όταν θα γυρίσουν μετά από 5-6 χρόνια στην πατρίδα τους, θα έχουν ένα κομπόδεμα ικανό και γνώσεις για να ανοίξουν ο,τι επιχείρηση θέλουν, θα πιστεύουν στη δύση, θα είναι φίλοι της Ευρώπης και θα έχουν μια κυρία δίπλα τους και όχι μια μηχανή αναπαραγωγής τέκνων.
Όταν η βασιλεύουσα πόλη κατέρρεε κάποιοι διαπραγματεύονταν με τον πάπα την ένωση και κάποιοι φώναζαν «κάλλιο σαρίκι τουρκικό, παρά τιάρα παπική». Με αντιφάσεις ανίσχυρους εκβιασμούς και απειλές πάμε και σήμερα να διαπραγματευτούμε. Αντί να πάμε με μια πρόταση θετική: Ελλάδα το σχολείο της ανατολής, το ανάχωμα της δύσης. Ανάχωμα πολιτιστικό, οικονομικό, εμπορικό, πολιτικό και στρατιωτικό. Αν βλέπεις την πολιτική χωρίς παρωπίδες και μικροκομματισμούς, αυτό είναι το εθνικό διαπραγματευτικό μας χαρτί. Και σήμερα και πάντα αυτό ήταν.
Τώρα βέβαια θα μου πεις και ποιος ακούει; Άλλοι ονειρεύονται να κυβερνήσουν, άλλοι να πάρουν καμιά θεσούλα ή κάτι από το ΈΣΠΑ, άλλοι να κλείσουν τα σύνορα, άλλοι να γίνει ο βασικός μισθός 1500 και άλλοι τις αυριανές 4 στεφανιογραφίες (1200 Ευρουλάκια και αφορολόγητα). Τι κι αν πολλά από τα όνειρα αυτά θα γίνουν εφιάλτες όταν βουλιάξει το καράβι ολοσχερώς; Και μην ξεχάσω κι αυτούς που θα αφήσουν ένα σχόλιο υπεροχής εδώ από κάτω. Τα ξέρουν όλα, αρνούνται να συζητήσουν. Ίσως να βρίσουν και λίγο και μετά να ρουφήξουν μια γουλιά καφέ. Θέε μου, τι βλακείες διαβάζω πάλι σήμερα!

Πηγή : koutipandoras.gr

Βιαστές και οφθαλμολάγνοι

Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου για το protagon.gr


Ας μην κοροϊδευόμαστε.. Όλη μας η πληροφόρηση είναι μέσω τρίτων. Και ή όποια θέση μας, δεν έχει να κάνει με την γνώση του αντικειμένου αλλά με την εμπιστοσύνη που έχουμε σε κάποιους ανθρώπους. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Όταν ο μανάβης σου, σού πουλάει βιολογική ντομάτα, εμπιστεύεσαι το μανάβη, την ντομάτα μόνο να την φας ξέρεις, τίποτα άλλο. Και αρθρογραφούμε με σθένος, και ποστάρουμε και συμμετέχουμε στον δημόσιο διάλογο με μία σιγουριά που δεν δικαιολογείται από τίποτα πέρα από τα θέλω μας, τους φόβους μας, τις ελπίδες μας, τις αγάπες μας και τις αντιπάθειές μας.

Τι ακριβώς επαγγέλεστε εσείς που δεν χάνετε ευκαιρία να ποστάρετε την βεβαιότητά σας πως μία κυβέρνηση Αριστεράς θα σήμαινε επιστροφή στην δραχμή και ολοκληρωτική καταστροφή για την χώρα, δηλαδή για τους ανθρώπους της;

Έχω ένα μαγαζάκι στην Αιόλου, είκοσι χρόνια, και ξέρω…

Από την άλλη

Τι ακριβώς επαγγέλεστε εσείς κύριε Οδυσσέα μας και αρθρογραφείτε περί του αντιθέτου το protagon;

Έπαιζα είκοσι δύο χρόνια τραγούδια στο ραδιόφωνο και γράφω και λογάκια για τραγούδια… Άλλα έχω κάνει και ένα πέρασμα από την ΑΣΟΕΕ!

Μάλιστα. Σύγκρουση τιτάνων της οικονομικής και πολιτικής σκέψης!

Θα μου πεις, δεν υπάρχουν δεδομένα; δεν υπάρχουν αμπάριζες που προκύπτουν από τις εμπειρίες μας; από την σκέψη μας; από την έως τώρα συμμετοχή μας στο κοινό παιχνίδι του συλλογικού μας βίου; Φυσικά και υπάρχουν. Και πρέπει να τους δώσουμε χώρο, να τολμήσουμε, να εκτεθούμε, να κινδυνέψουμε. Έτσι κι αλλιώς σε αυτήν την χώρα έχουμε δεινοπαθήσει από τους επαγελματίες της πολιτικής και τους πτυχιούχους της Ανωτάτης Βιομηχανικής που θεωρούν πως επειδή κάποτε πήραν ένα δεκαράκι στην μακροοικονομία, παίζουν στα δάχτυλα τα μοντέλα συγκρότησης των κοινωνιών. Αλλά –μην ξεχάσω- και από τους “δημοσιογράφους υπηρεσίας” που σιτίζονται από τους παραπάνω και κερδίζουν γαλόνια από το πόσο ειρωνικοί μπορούν να γίνουν απέναντι στον “εχθρό”.

Το πιο αστείο της εβδομάδας ήταν η –σχεδόν συμπεφωνημένη- κοινή γραμμή επίθεσης στον Τσίπρα, κατηγορώντας τον για έπαρση και αλαζονεία! Προσωπικοί “διθυραμβιστές” του Άκη, επί σειρά ετών, υποστηρικτές του Βενιζέλου και δεξιά χέρια της Ντόρας, (δηλαδή άνθρωποι που ενηλικιώθηκαν στον αποκελιστικό βιότοπο της αλαζονείας της εξουσίας) κατηγορούν κάποιον για αλαζονεία! Δηλαδή, βιαστές κατηγορούν οφθαλμολάγνους ως ανώμαλους...

Τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα μας. Ότι δεν γνωρίζουμε το μέλλον, ψυχανεμιζόμαστε μόνο. Σωστά ή λάθος. Ξέρουμε όμως τί ζούμε. Ο καθένας έχει και τον προσωπικό του κατάλογο με όλες εκείνες τις κατακτήσεις του πολιτισμού μας που οφείλουμε να διαφυλάξουμε με οποιοδήποτε κόστος αλλά και με εκείνα που πρέπει να παλέψουμε να αλλάξουμε με οποιονδήποτε κίνδυνο. Δεν έχω σιγουριές. Δεν ξέρω αν μπλοφάρουν οι Ευρωπαίοι. Δεν ξέρω ακόμη –άκου φοβερό σενάριο συνομωσίας που μου κατέβηκε τώρα- αν τους βολεύει να κάνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά να μας “πετάξουν” έξω από το ευρώ μόνο και μόνο για να κάνει πενήντα χρόνια να ξανασηκώσει κεφάλι η Αριστερά σε όλη την Ευρώπη. Δηλαδή να γίνουμε πειραματόζωο σε όλα. Ξέρω μόνο πως οι ελπίδες μου για μία άλλη πολιτική είναι ζωντανές και πεινασμένες.

Γελάω με τις ευρωπαϊκές εφημερίδες που με χαρακτηρίζουν ακροαριστερό και φανατικό κομμουνιστή!

(Μα καλά, πληρώνονται αυτοί οι άνθρωποι για τους τόσο οξυδερκείς τους χαρακτηρισμούς;). Είμαι μακριά και από τα δύο. Απλά περιμένω, χωρίς μίσος για κανέναν, δίχως το παραμικρό ίχνος εκδίκησης, μία Ευρώπη με κέντρο τον άνθρωπο. Να δικαιώσουμε, στο ελάχιστο έστω, μερικές παραγράφους από τα βιβλία των σπουδαίων ανθρώπων της σκέψης και της φιλοσοφίας που γεννήθηκαν σε αυτήν την ήπειρο. Εσύ θεωρείς πως δεν γίνεται γιατί δεν βγαίνουν τα νούμερα. Έτσι σε έπεισαν οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι που εμπιστεύσαι. Το σέβομαι. Εγώ θεωρώ πως γίνεται. Έτσι με έπεισαν κάποιοι άλλοι και κυρίως τα όνειρά μου που εμπιστεύομαι.. Δύσκολο να κάνει κάποιος από τους δυο μας πίσω, ε;

Και εκείνο που περιπλέκει τα πράγματα είναι πως κανείς μας δεν είναι πορφυρογέννητος...

Πηγή : protagon.gr

Ρομαντική βραδιά επανένωσης της Κεντροδεξιάς

Γράφει ο Νίκος Ζαχαριάδης για το protagon.gr


Μια νύχτα γεμάτη συγκίνηση, νοσταλγία και εκπλήξεις έζησαν όσα παλιά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Α. Σαμαρά, που οργάνωσε surprise party για να κάψουν το μνημόνιο


Αν τους έβλεπε κανείς από μακριά, δεν θα μορούσε να πιστέψει ότι λίγες ημέρες πριν τα μέλη αυτής της παρέας, αντάλλασσαν λόγια βαριά. Κι όμως... Ενωμένοι σαν μια φοιτητική συντροφιά που ξανασυναντήθηκε, κορυφαία στελέχη της παράταξης, έσμιξαν με πρωτοβουλία του Προέδρου Αντώνη Σαμαρά, σε ένα ρομαντικό σκηνικό στη Γαλάζια Ακτή. Εκεί τραγούδησαν, χόρεψαν μπλουζ και έγειραν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου όπως παλιά.

Ακόμα και ο Πάνος Καμμένος δεν μπόρεσε να μείνει ασυγκίνητος, βλέποντας τόσα συναισθήματα και τόσα κοινά βιώματα να ξαναζωντανεύουν: Αν και βρισκόταν σε κώμμα, υποστηρίζοντας την απόφασή του να μη συνεργαστεί ξανά με τους «Δωσίλογους μνημονιακούς ούτε νεκρός», ωστόσο ζήτησε από τον Terens Quick να ετοιμάσει τους απινιδωτές και να ξεκινήσει την διαδικασία ανάνηψης, ώστε να ζήσει κι αυτός την εμπειρία της κεντροδεξιάς παλιγγενεσίας!

Ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς πάντως, σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, τροφοδοτούσε τη φωτιά με σελίδες από το Μνημόνιο 2, θέλοντας να δείξει σε όλους ότι μπροστά στην ανάγκη να ανήκουν σε μια δυνατή παράταξη, λίγη σημασία έχει η ιδεολογία ή οι άλλες διαφορές τους, που μπορούν κάλλιστα να ξεπεραστούν.

Την άποψη του προέδρου, έδειχναν να συμμερίζονται οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους: Ο Κώστας Καραμανλής που σχεδόν μίλησε ξανά από χαρά, η Ντόρα Μπακογιάννη που πέρασε τη βραδιά γελώντας με τα αστεία του Παύλου Χαϊκάλη και ο Γιώργος Καρατζαφέρης που τραγούδησε μαζί με τον Στέφανο Μάνο (κιθάρα), τραγούδια της Γαλάζιας Γενιάς από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο.

(Σημείωση: Το κείμενο αυτό αποτελεί προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Καταναλώστε το υπεύθυνα)

Πηγή : protagon.gr

Κακές Ειδήσεις

Tης Άντας Ψαρρά για το koutipandoras.gr

Ένα ναζιστικό κόμμα, μια φασιστική συμμορία μπαίνει στην Βουλή, και μάλιστα χωρίς αυτό να αποτελεί την πρώτη και κύρια είδηση στα χείλη κάθε πολίτη και κάθε πολιτικού
«Σας αρέσουν οι κακές ειδήσεις: εμένα ναι αν θέλετε κακές ειδήσεις εγώ θα σας πω αλλά γιατί να προτιμάς τις κακές ειδήσεις λέω στον εαυτό μου σ’ αρέσει η οδύνη σ’ αρέσει το χάος, όχι κάθε άλλο απλώς νομίζω πως οι άνθρωποι είναι πολύ πιο ωραίοι πεσμένοι καταγής παρά όρθιοι πείτε μου αν θέλετε τις ειδήσεις μου. Κι ένα άλλο πράγμα που δικαιώνει την προτίμησή μου για τις κακές ειδήσεις έναντι των καλών είναι ο τρόπος με τον οποίο ακούγονται οι κακές ειδήσεις η καταγοήτευση του ακροατηρίου τα μάτια που γουρλώνουν τα στόματα που χάσκουν οι γροθιές που σφίγγουν και ξεσφίγγουν αρπάζονται από την κάθε λέξη με παρακολουθούν με μια ένταση που με χαροποιεί ενώ οι καλές ειδήσεις τους κάνουν να γελούν διακόπτουν τόσο που σκέφτονται και μακαρίζουν την καλή τους τύχη χάνουν τις μισές …» (*)

Να δούμε τις κακές ειδήσεις, λοιπόν. Για να σοκαριστούμε, να σκεφτούμε και να αντιδράσουμε.

-Ένα ναζιστικό κόμμα, μια φασιστική συμμορία μπαίνει στην Βουλή, και μάλιστα χωρίς αυτό να αποτελεί την πρώτη και κύρια είδηση στα χείλη κάθε πολίτη και κάθε πολιτικού.
Η δικαιολογημένη αγωνία για το οικονομικό και κοινωνικό αύριο επέτρεψε την υποβάθμιση της συγκλονιστικής αυτής πραγματικότητας, της μοναδικής αυτής ευρωπαϊκής πρωτιάς με την επαναφορά του Χίτλερ και των οπαδών του στο «λίκνο» της δημοκρατίας και το τέλος, όχι μόνο της μεταπολίτευσης, αλλά της ιστορικής παράδοσης του αντιφασιστικού μετώπου και της ελληνικής αντίστασης.

-Ένα ναζιστικό κόμμα, μια φασιστική συμμορία μπαίνει στην ελληνική Βουλή. Κι ενώ άφωνη η Ευρώπη παρακολουθεί αυτό το μέγιστο πισωγύρισμα της Ελλάδας, η ελληνική κοινή γνώμη και κυρίως οι μεταχρονολογημένες φωνές των πολιτικών και των ΜΜΕ αποφεύγουν ακόμα να ιεραρχήσουν σαν κυρίαρχη αυτή τη ζοφερή εξέλιξη, ενώ αποδεικνύεται πέρα από κάθε αμφιβολία η απόλυτα λανθασμένη τακτική της συνειδητής υποβάθμισης αλλά και αγνόησης της ανόδου των νεοφασιστών.

- Εστω και τώρα, έστω και καθυστερημένα, πρέπει να μάθει ο κόσμος, να θυμηθούν οι παλιοί και να πληροφορηθούν οι νεότεροι ότι ο αντισυστημικός-αντιμνημονιακός χαρακτήρας αυτής της εγκληματικής συμμορίας βάσει και δικαστικών αποφάσεων δεν είναι το κύριο στοιχείο της ταυτότητάς της. Οι αντισυγκεντρώσεις και οι βίαιες αντιπαραθέσεις με τη Χρυσή Αυγή δεν αποδείχτηκαν με κανένα τρόπο ικανές να περιορίσουν το σύγχρονο φλερτ με τον αντισημιτισμό, το ρατσισμό, τον εθνικοσοσιαλισμό, τον εθνικισμό και το έγκλημα, πολλών εξαγριωμένων συμπολιτών μας. Τώρα είναι η κρίσιμη ώρα να ξεδιπλωθεί όλο το περιεχόμενο της πολιτικής πρότασης αυτής της συμμορίας των νεοναζί τώρα πριν να είναι πολύ αργά.

- Οσο οι μούτζες, οι ροχάλες, οι θεωρίες συνομωσίας, το δίκαιο του αίματος και οι εθνικιστικές κορώνες στολίζουν τα σαλόνια μας, τόσο θα αναβιώνει η γερμανική δεκαετία του ΄30 με τα -ήδη- υπό κατασκευή στρατόπεδα, την ισοπέδωση της αξιοπρέπειας των αδύναμων και την εγκληματική μισαλλόδοξη δράση.

* Από το «Υστατο Σήμερα», του Χάουαρντ Μπάρκερ. Το θεατρικό αυτό έργο αφορά στην αναγγελία της είδησης της ολικής καταστροφής, στη Σικελία, του Αθηναϊκού στρατού

Πηγή : koutipandoras.gr

Πολιτικοί τσαρλατανισμοί

Γράφει ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος για το "ΕΘΝΟΣ"


Κανένας δεν αρνείται ότι ο μεγάλος νικητής της περασμένης Κυριακής ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Και κανένας δεν αμφισβητεί ότι είναι αδιανόητο να υπάρξει κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς τη συμμετοχή του. Μόνο που τα δύο αυτά δεδομένα δεν είναι ικανά να ακυρώσουν ορισμένα άλλα, εξίσου σοβαρά ή ενδεχομένως και σοβαρότερα. Οπως, για παράδειγμα, ότι δεν είναι μερικές χιλιάδες ψήφοι και ο εκλογικός νόμος που εμποδίζουν τον Αλ. Τσίπρα να διεκδικήσει τη δεδηλωμένη, όπως ο ίδιος διατείνεται. Για την ακρίβεια είναι το 32% του εκλογικού σώματος ή δύο εκατομμύρια ψήφοι περίπου.

Κατανοώ απόλυτα την κατάσταση ψυχικής ευφορίας στην οποία βρίσκεται ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τα πανηγύρια τελείωσαν και η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα ούτε μικροκομματικά παιχνίδια δικαιολογεί, ούτε αβάσιμες μεγαλοστομίες επιτρέπει. Γι' αυτό και ο αναμφισβήτητος νικητής των εκλογών οφείλει να είναι τουλάχιστον σοβαρός και υπεύθυνος στα όσα λέει και κάνει διαχειριζόμενος τη διερευνητική εντολή. Κι αν μπορεί, και κάπως σεμνός. Το καλάμι είναι κακός σύμβουλος. Ιδιαίτερα όταν τον εξωθεί στην αθλιότητα να αξιώνει δηλώσεις μετανοίας από τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Δεν έγινε ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως κακώς φαντάζεται ο Τσίπρας, επικυρίαρχος της πολιτικής ζωής. Είναι ένα κόμμα που σημείωσε μεν εντυπωσιακή άνοδο, αλλά το 18% είναι με οποιοδήποτε εκλογικό σύστημα 18%, παραμένει, με επιλογή του, ένα κόμμα χωρίς πολιτικές συμμαχίες και είναι προφανέστατη η αδυναμία του να διαχειριστεί τα πλεονεκτήματα που του απέφερε το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής. Γι' αυτό και είναι σαφής η προσπάθειά του να ακυρώσει τα όποια περιθώρια προσέγγισης θα ήταν δυνατό να υπάρξουν. Με τη ΝΔ το κατάφερε ήδη, με το ΠΑΣΟΚ θα το καταφέρει πιθανότατα σήμερα.

Είναι προφανές ότι ο Τσίπρας μετέχει στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών έχοντας κατά νου τις εκλογές στις οποίες μάλλον οδηγούμαστε. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίος ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί τη διερευνητική εντολή. Προεκλογικό αγώνα κάνει περιφέροντας τη διερευνητική εντολή σε συναντήσεις με συνδικαλιστικές και άλλες ηγεσίες και διακηρύσσοντας αστειότητες για «κυβέρνηση με προοδευτικές αριστερές και οικολογικές δυνάμεις εντός και εκτός της Βουλής». Απαράδεκτες κακοποιήσεις ρητών συνταγματικών ρυθμίσεων.

Πηγή : ethnos.gr

Για τον Β' γύρο

Γράφει ο Τάσος Τέλλογλου για το protagon.gr

Το δημόσιο χρέος της χώρας είναι ταξικό χρέος. Είναι οι φόροι που δεν πλήρωσαν οι πλούσιοι. Με διαρκείς απαλλαγές και ελαφρύνσεις για τα μεγάλα εισοδήματα και τα κέρδη του κεφαλαίου, ανοχή της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής, μίζες της διαπλοκής, υπερβάσεις στα δημόσια έργα και λεηλασία των Δημόσιων Ταμείων, υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες και φαραωνικές διοργανώσεις σαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες δημιουργήθηκαν τεράστιες περιουσίες, εξαγοράστηκαν δημόσιες επιχειρήσεις και συσσωρεύτηκε ένα δημόσιο χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί.

Το δημόσιο χρέος λοιπόν δεν προκλήθηκε από την έλλειψη μεταρρύθμισης του συστήματος των συντάξεων –πάνω από 140 δις επιβάρυνε το δημόσιο χρέος τα τελευταία 10 χρόνια  –και από τους εκατοντάδες χιλιάδες πελάτες του ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ που διορίσθηκαν στο κράτος τα τελευταία 20 χρόνια αλλά από σκάνδαλα, φοροδιαφυγή και φοροκλοπή, νούμερα δεν υπάρχουν, μην τα ψάχνετε. Το απόσπασμα της πρώτης παραγράφου είναι από το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ «ποντάρει» στην δυναμική των εκλογών της 17ης Ιουνίου και στη δυνατότητά της να «λεηλατήσει» το ΠΑΣΟΚ. Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ πάει σε δεύτερες εκλογές πολώνοντας τα πράγματα τότε ίσως και άλλοι κάνουν το ίδιο. Ο κ. Καμμένος δεν θα μπορέσει να διατηρήσει το τόσο υψηλό ποσοστό του, ο ΛΑΟΣ, λογικά, θα προσχωρήσει στη ΝΔ και τα κόμματα του κέντρου θα συνεργαστούν. Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί απλώς να παίξει το παιχνίδι των «ευθυνών» για την αποτυχία του σχηματισμού κυβέρνησης. Αλλά το αργότερο στις 18 Ιουνίου ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να διαχειρισθεί τη χώρα με οποιονδήποτε τρόπο. Και να κριθεί όχι μόνο για μία έκθεση ιδεών για το πώς μπορεί να διαχειρισθεί τις μοίρες πραγματικών ανθρώπων και τα οικονομικά τους.

Πηγή : protagon.gr

Εγκλημα και τιμωρία!

Γράφει ο Νίκος Χατζηνικολάου για τη real.gr



ΕΙΝΑΙ πλέον κοινό μυστικό ότι τα ποσοστά που θα καταγράψουν σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα, που κυβέρνησαν διαδοχικά τη χώρα από το 1974 μέχρι σήμερα, θα είναι «κουρεμένα» και μάλιστα με την... ψιλή! ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. μαζί, ακόμη και στις πιο αισιόδοξες για τον δικομματισμό εκτιμήσεις και προβλέψεις, μετά βίας συγκεντρώνουν τη δύναμη που μέχρι πριν από τρία χρόνια είχε μόνο του το πρώτο κόμμα... Μιλούμε για ένα βαθύ «κούρεμα» της τάξεως του 40%-50%! Η ελληνική κοινωνία χρεώνει στις δύο αυτές παρατάξεις, σε διαφορετικό βαθμό είναι η αλήθεια, αλλά πάντως χωρίς εξαιρέσεις, μεγάλες ευθύνες για το σημερινό κατάντημα της χώρας. Και με την ψήφο της 6ης Μαΐου θα τους στείλει τον... λογαριασμό! Εγκλημα και τιμωρία!

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, τα διαχρονικά λάθη, οι αστοχίες και οι παραλείψεις των κομμάτων εξουσίας και των ηγεσιών τους, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, οδήγησαν στην πολιτική, ηθική και οικονομική χρεωκοπία της χώρας. Και δεν εξαιρούνται ούτε οι πρώτες μεταδικτατορικές κυβερνήσεις. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ εγκαθίδρυσαν ένα ιδιότυπο καθεστώς κομματοκρατίας και ευνοιοκρατίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, προωθώντας στρατούς «ημετέρων» και δημιουργώντας ρουσφετολογικούς μηχανισμούς, που καταστρατηγούσαν και σε μεγάλο βαθμό καταστρατηγούν ακόμη κάθε έννοια αξιοκρατίας και αντικειμενικότητας στις σχέσεις των πολιτών με το κράτος. Και βέβαια, κορυφαία στελέχη των δύο κομματικών σχηματισμών αναμείχθηκαν σε δεκάδες σκανδαλώδεις υποθέσεις, ενθυλακώνοντας τεράστια χρηματικά ποσά από μίζες και προμήθειες, χωρίς ποτέ κανείς να τιμωρηθεί. Το γαλαζοπράσινο πολιτικό σύστημα, που οικοδομήθηκε τα τελευταία 38 χρόνια, φρόντισε να δημιουργήσει ένα πανίσχυρο νομικό πλέγμα απόλυτης προστασίας και προκλητικής ασυλίας των επίορκων πολιτικών, ακόμη και σε περιπτώσεις που οι παρανομίες τους είναι σκαστές και αποδεδειγμένες! Κορυφαίο παράδειγμα, η υπόθεση της Siemens...

ΚΑΙ στον ιδιωτικό τομέα, όμως, οι κυβερνήσεις των δύο αυτών κομμάτων έκαναν μεγάλη, ανυπολόγιστη ζημιά. Ποινικοποίησαν την επιχειρηματικότητα, κατασυκοφαντώντας την υγιή και κερδοφόρα οικονομική δραστηριότητα, στο πλαίσιο ενός λαϊκίστικου και κοντόφθαλμου πολιτικού λόγου, που στον βωμό του πρόσκαιρου κομματικού οφέλους θυσίαζε το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας και των πολιτών της. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Πώς «έδιωξε» στη δεκαετία του '70 ο Καραμανλής τον Ανδρεάδη από τη χώρα, κρατικοποιώντας την Εμπορική Τράπεζα; Ή την ΠΑΣΟΚική έκρηξη της δεκαετίας του ’80 κατά της επιχειρηματικότητας, που συνοδευόταν μάλιστα από ιδεολογήματα για τα... «νέα τζάκια», που εν τέλει οδήγησαν μόνο στην υπόθεση Κοσκωτά; Και βέβαια, θα χρειαζόμουν σελίδες επί σελίδων για να περιγράψω πώς η κρατική γραφειοκρατία έπνιξε εκατοντάδες υγιείς και αναπτυσσόμενες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και πώς το διαστρωματικά διεφθαρμένο και κομματοκρατούμενο κράτος μας προώθησε στη συνέχεια στη θέση τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, που μοναδικό εχέγγυο είχαν την κομματική τους ταυτότητα και τις τακτικές «ενέσεις» που έκαναν στα ταμεία των παρατάξεών τους...

ΟΙ ΔΥΟ ιστορικές παρατάξεις, που κυριάρχησαν στην πολιτική ζωή του τόπου από το '74 μέχρι σήμερα και που καταχρέωσαν τη χώρα, την οποία -σημειωτέον- παρέλαβαν με μηδενικές οφειλές από τη στρατιωτική δικτατορία, θα λάβουν από τις κάλπες ηχηρό λαϊκό μήνυμα καταδίκης των πράξεων και των παραλείψεών τους. Οι ψηφοφόροι θα τις τιμωρήσουν, μειώνοντας περίπου στο μισό το άθροισμα των εκλογικών τους ποσοστών. Τις θεωρούν υπεύθυνες κυρίως και πρωτίστως για την πολιτική και ηθική κρίση που μαστίζει τη χώρα και μετά για την οικονομική. Και βέβαια, οι πολίτες θεωρούν επίσης ότι το «πράσινο» και «γαλάζιο» πολιτικό προσωπικό που μας κυβέρνησε τις τελευταίες δεκαετίες, είναι στην πλειονότητά του ανίκανο και διεφθαρμένο. Και θα στείλουν πάρα πολλούς μεγαλόσχημους πρώην και νυν υπουργούς στα σπίτια τους, ανανεώνοντας σε μεγάλο βαθμό τη σύνθεση της νέας Βουλής. Οι νέες ηγεσίες των... μικρομέγαλων πλέον κομμάτων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., οι κ.κ. Βενιζέλος και Σαμαράς, θα έχουν μια τελευταία ευκαιρία, από τη Δευτέρα 7 Μαΐου, να αναλύσουν το μήνυμα της κάλπης και να αλλάξουν πολιτική. Διαφορετικά, την επόμενη φορά, η κοινωνία δεν θα «κουρέψει» απλώς την επιρροή των σχηματισμών αυτών, όπως σήμερα πράττει. Θα τους εξαφανίσει οριστικά από τον πολιτικό χάρτη...

Πηγή : real.gr

Το δίλημμα των εκλογών

Αρθρογραφία "ΕΘΝΟΣ"

Είναι κοινά αποδεκτό ότι η εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής είναι η κρισιμότερη της μεταπολιτευτικής περιόδου. Και είναι αναμφισβήτητο ότι από την έκβασή της θα κριθεί το μέλλον του τόπου για τις επόμενες δεκαετίες. Εκείνο που μένει ν' αποδειχθεί είναι αν το εκλογικό σώμα συνειδητοποιεί τα διακυβεύματα αυτά και αν θ' ανταποκριθεί στις ευθύνες που αυτονόητα του δημιουργούν.

Δεν αρκεί να διακηρύσσει η πλειονότητα της κοινής γνώμης την προσήλωσή της στο ευρώ και στο ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας. Τέτοιου είδους διαβεβαιώσεις έχουν αξία μόνο στην περίπτωση που συνοδεύονται και από την ανάλογη εκλογική συμπεριφορά. Και τέτοια συμπεριφορά οφείλει να επιδείξει την Κυριακή το εκλογικό σώμα. Διαφορετικά οι διαβεβαιώσεις αυτοακυρώνονται και το μόνο που κάνουν είναι ν' αποδεικνύουν την ανικανότητα των ψηφοφόρων να στηρίξουν τις ίδιες τις επιλογές τους.

Είναι απλό το δίλημμα στο οποίο θα κληθεί ν' απαντήσει την Κυριακή ο Ελληνας ψηφοφόρος. Από τη μία είναι η συμπόρευση με την Ευρώπη. Από την άλλη, η απομόνωση και η επιστροφή στο ευρώ. Περίπτωση συνδυασμού των δύο αυτών επιλογών δεν υπάρχει. Η μία ακυρώνει την άλλη. Και «λύσεις» τύπου «καταγγέλλουμε τη δανειακή σύμβαση, αλλά παραμένουμε στην Ευρωζώνη» αποτελούν απόπειρες συνειδητής εξαπάτησης της κοινής γνώμης. Ή -στην καλύτερη περίπτωση- απόδειξη βλακείας.

Αντίθετα, η συνειδητή επιλογή της συμπόρευσης με την Ευρώπη και της συνέχισης της δύσκολης προσπάθειας για την έξοδο από την κρίση εξασφαλίζει, αν μη τι άλλο, το δικαίωμα στην ελπίδα και την προσδοκία ότι πολλά μπορεί ν' αλλάξουν μέσα στους επόμενους μήνες στην Ευρώπη. Αν αυτό συμβεί -και κατά πάσα βεβαιότητα θα συμβεί- η Ελλάδα θα πρέπει να είναι όρθια και παρούσα στις εξελίξεις που μοιραία θα δρομολογηθούν. Κι αυτή η προοπτική διασφαλίζεται μόνο αν η διακυβέρνηση της χώρας ανατεθεί σε ανθρώπους που πιστεύουν στο ευρωπαϊκό όραμα και αποδέχονται τις θυσίες που συνεπάγεται η κατάκτησή του.
Διαφορετικά, το βάραθρο τη χρεοκοπίας και της απομόνωσης μας περιμένει.

Πηγή : ethnos.gr

Ψήφος ή τζόγος;

Γράφει ο Στέλιος Σοφιανός για το "ΒΗΜΑ"

Κοντοζυγώνει Κυριακή και ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος εξακολουθεί να αναρωτιέται –και να ρωτάει: «τι να ψηφίσω;». Όχι «τι θα ψηφίσεις;», αλλά τι προτείνεις να ψηφίσουν εκείνοι. Και περιμένουν την απάντηση λες και θα τους πεις τους αριθμούς του ΛΟΤΤΟ. Πριν από την κλήρωση.

Το πρόβλημα –εφόσον βεβαίως έχεις απάντηση- είναι ότι μάλλον πιο εύκολα μπορείς να σκεφτείς έξι αριθμούς που έχουν μια πιθανότητα (στο εκατομμύριο) να βγουν, παρά να πετύχεις ένα κόμμα ή ένα πρόσωπο που δεν θα  συναντήσει την ένσταση εκείνου που -παρ΄ όλα αυτά- προσμένει μια απάντηση. Είτε διότι «είναι μια από τα ίδια και να μου κοπεί το χέρι αν τους ξαναψηφίσω», είτε επειδή «σιγά μην αυτός μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα». Δεν το (τους) πιάνεις με τίποτα…

Ατομα ή και ολόκληρες οικογένειες που σε όλη τους τη ζωή δεν έχουν ψηφίσει άλλο από Νέα Δημοκρατία, τους ακούς να λένε (στα σοβαρά) ότι θα ψηφίσουν Τσίπρα! Άλλος, που αν πόνταρες κάπου τα λεφτά σου ότι θα δήλωνε ΠαΣοΚ θα ήταν σε εκείνον, απαντάει «Κατσέλη». ΟΚ, όχι Γιάννης, Γιαννάκης, αλλά το βράδυ της Κυριακής η ψήφος του δεν θα μετράει κάτω από τον Πράσινο Ηλιο - για πρώτη φορά σε 30 χρόνια…

Σαν και αυτούς ουκ ολίγοι. Που, όπως έγραψε τις προάλλες η Λώρη Κέζα, δεν έχουν πλέον τι να χάσουν, δεν ελπίζουν κάτι να κερδίσουν, και τα διλήμματα τύπου «ευρώ ή δραχμή», πετρέλαιο ή καυσόξυλα, κιθαρίστας ή ντράμερ, δεν τους λένε απολύτως τίποτα. Κακώς, κατά τη γνώμη μου, αλλά τούτη είναι η πραγματικότητα…

Πόσοι είναι αυτοί που ζουν ή (και) σκέφτονται έτσι θα το γνωρίζουμε σαφώς σε λίγα 24ωρα. Το βέβαιο είναι ότι τελικά θα ψηφίσουν. Κάτι, κάποιους. Για βουλευτές και για πρωθυπουργό. Στην κάλπη θα είναι οι ίδιοι που θα δώσουν απάντηση. Κανείς άλλος.

Και επειδή στη δημοκρατία μας η κάθε απάντηση μετράει θεωρητικά όσο οποιαδήποτε άλλη, προτείνω να επιστρέφουμε την ερώτηση (και στον εαυτό μας αν χρειάζεται): Εσύ τι/ποιον θα ψηφίσεις; Γιατί; Και για τι;

Αν θέλουμε να παίξουμε το μέλλον μας στο ΛΟΤΤΟ, να το κάνουμε. Αλλά να γνωρίζουμε ότι οι πιθανότητες να κερδίσουμε το παραμικρό είναι απειροελάχιστες. Πάλι στην μπάνκα θα πάνε τα λεφτά…

Πηγή : tovima.gr

Η αποτυχία μας

Γράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης για το protagon.gr


Έχω μέρες να γράψω και ο λόγος δεν είναι μόνο οι δουλειές στην εκλογική μας πλατφόρμα. Ναι, δεν λέω, μου έφαγαν χρόνο οι πολιτικοί αρχηγοί, τα Hangout και όλα αυτά τα ωραία που κάνουμε με τους συνεργάτες μου στο You Tube.

Ο λόγος όμως που αποφεύγω να γράψω είναι γιατί δεν θέλω να μιλήσω για την αποτυχία μας. Την δική μας αποτυχία, την αποτυχία του 60% της κοινωνίας.

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.  Όταν φάνηκε η κρίση έγραψα ότι το πολιτικό σύστημα που οδήγησε σε αδιέξοδο την χώρα πρέπει να τιμωρηθεί. Τα κόμματα εξουσίας πρωτίστως αλλά και όλα τα άλλα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνέβαλαν στο νεοελληνικό τερατούργημα. Για να μην πελαγοδρομούμε σε γενικότητες, πάρτε για παράδειγμα την εγκληματικότητα, την ανασφάλεια στις φτωχικές κυρίως, συνοικίες της Αθήνας και την άνοδο της Χρυσής Αυγής –ένα θέμα είναι. Όταν οι κάτοικοι στον Άγιο Παντελεήμονα φώναζαν –στην αρχή εκλιπαρούσαν- η δεξιά χασμουριόταν και η Αριστερά που τώρα το παίζει αθώα του αίματος, έκανε συναυλίες συνύπαρξης λες και ο … Μαχαιρίτσας έλειπε από τους κατοίκους και από τους εξαθλιωμένους μετανάστες. Και όταν η «δικαιοσύνη» έκανε –και κάνει –δεκαπέντε χρόνια για να τιμωρήσει έναν εγκληματία, οι «προοδευτικοί» δικηγόροι αγκαλιά με τους «συντηρητικούς» δικαστές, ήταν - και είναι- αντίθετοι στην επίσπευση (sic) των δικών. Και τώρα όλοι μαζί γουρλώνουν τα μάτια τους και κάνουν πως απορούν που οι «προστάτες με τους χοντρούς σβέρκους», «χτυπούν» Βουλή.

Ή θέλετε το παράδειγμα της ίδιας της Βουλής; Που το 2000 είχε 650 υπαλλήλους και το 2010 είχε 1500 «οικουμενικούς» υπαλλήλους. Και στους 1500 δεν έχω συμπεριλάβει τους χιλιάδες (πράσινους, κόκκινους, μπλε) μετακλητούς υπαλλήλους που υπηρετούν στα κόμματα, στους υπουργούς και στους Βουλευτές. Και μετά ήταν οι αγρότες που μεταβλήθηκαν σε επιδοματο-εισπράκτορες, η διάλυση των πανεπιστημίων, τα πάρτι των φαρμακευτικών στα νοσοκομεία, οι οφ-σορ των ημετέρων, η διαφθορά του «γείτονα» (εφορίες –πολεοδομίες – δήμοι -ΜΚΟ), για να μην μιλήσω για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Που τα κόμματα τα  ψήφιζαν με τα δύο τους τα χέρια και ας φωνάζανε οι «ανθελληνικές μειοψηφίες» ότι ήταν προκάλυμμα για να παίρνουν οι υπουργάρες και οι συνεταίροι τους, τις μίζες τους. Αλλά όλα αυτά είναι γνωστά. Εκείνο που μένει σήμερα να παραδεχτούμε είναι ότι … αποτύχαμε. Απέτυχε δηλαδή το 60% της κοινωνίας, να βρει αυτούς που θα αντικαταστήσουν το παλιό πολιτικό προσωπικό. Γιατί 60% θα μου πείτε. Θα σας το πω αναλυτικά αν και κινδυνεύω να κατηγορηθώ για δημοσιοποίηση στοιχείων δημοσκοπήσεων. Τέσσερις μέρες πριν τις εκλογές οι αναποφάσιστοι παραμένουν στο 15%! Παράλληλα ένα 10% συνεχίζει να δηλώνει ότι δεν θα πάει να ψηφίσει (γιατί δεν έχει κόμμα να ψηφίσει)! Και ένα 35% των ψηφοφόρων όλων των κομμάτων δηλώνει ότι δεν είναι σίγουρο για την επιλογή που έχει κάνει. Στα κόμματα εξουσίας αμφιβάλλει το 40% και στα κόμματα της αριστεράς - αλλά και τα δεξιά αντιμνημονιακά - αμφιβάλει το 30%, μέσος όρος δηλαδή 35%. Ας κάνουμε λοιπόν ξανά την πρόσθεση. 15% αναποφάσιστοι, 10% συνειδητή αποχή, 35% ψήφος με βαριά καρδιά σε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα. Σύνολο, 60%!

Όλοι αυτοί δηλαδή που κατά τη διάρκεια της κρίσης ζητούσαν επίμονα να υπάρξουν νέα σχήματα και νέες πολιτικές, τώρα έχουν ξανά απέναντί μας τους ίδιους πολιτικούς και τις ίδιες αρρώστιες (τις περισσότερες σε πιο προχωρημένο στάδιο). Ακόμη και το debate θυσιάστηκε προκειμένου να μην εκτεθεί ο ανασφαλής αρχηγός της Συγγρού. Έχει λύση όμως! Να καταργήσουμε τον νόμο για την Ιθαγένεια! Άσχετο! Ενώ η λύση του Βενιζέλου είναι να βγούμε από το μνημόνιο (…σε τρία χρόνια –διαβάστε και τα ψιλά γράμματα: αν είναι ο ίδιος πρωθυπουργός). Ο τρίτος αρχηγός λέει ότι έχουμε ξένη κατοχή μη αντιλαμβανόμενος προφανώς ότι έτσι αθωώνει όλους τους επιδειξίες της βίας - καθότι όταν έχεις κατοχή όλα επιτρέπονται), ο τέταρτος έχει πρότυπο το βουβαλόπαιδο της Βόρειας Κορέας, ο πέμπτος  είναι πάνω από όλα συνήγορος του (αριστερού) πολίτη, ο έκτος (νομίζει ότι)  είναι μετενσάρκωση του Χριστόδουλου, ο έβδομος είναι  μετενσάρκωση του Κολοκοτρώνη, ο όγδοος είναι μετενσάρκωση … της Ιφιγένειας!

Και εμείς - για άλλη μια φορά – θα πρέπει να αρκεστούμε στην αναζήτηση … μονόφθαλμων υποψηφίων. «Έχω έναν καλό αριστερό στην Β Αθηνών». «Α ωραία υπάρχει και ένας αληθινός κεντρώος στην Κρήτη». «Μπράβο μας, ας βοηθήσουμε και τον δεξιό εκσυγχρονιστή στα Γιάννενα». «Χάρμα, ας στηρίξουμε και έναν πρωτοεμφανιζόμενο επιστήμονα στην Σπάρτη». «Α και αυτός ο πράσινος, στην Λάρισα δεν είναι λαμόγιο, ας τον σταυρώσουμε».

Ας προσέχαμε. Ή μάλλον ας τολμούσαμε.

Πηγή : protagon.gr