Το χωράφι μέσα στην πόλη

Άρθρο του Παύλου Γεωργιάδη για το protagon.gr


Τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει η συζήτηση για τον ρόλο των μεσαζόντων στην διατροφική αλυσίδα. Αν και το «κίνημα της πατάτας» αποτελεί πλέον θέμα και στον διεθνή τυπο και έχει απήχηση σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, δεν είναι ο μόνος τρόπος σύνδεσης του παραγωγού με τον καταναλωτή. Ναι, το απευθείας εμπόριο, οι online αγορές και η δουλειά των εθελοντών έριξαν τον πρώτο σπόρο. Όμως για να μετεξελιχθεί σε πραγματικό κίνημα με ουσία, θα πρέπει να αναλάβει η κοινωνία τον ρόλο της στην αύξηση της συλλογικότητας, της ποικιλότητας και της συνειδητοποίησης πάνω σε θέματα υγείας και περιβάλλοντος. Εμπνέοντας και εκπαιδεύοντας συγχρόνως ανθρώπους όλων των ηλικιών να δημιουργήσουν βιώσιμα συστήματα παραγωγής που θα κάνουν τις πόλεις μας πιο λειτουργικές.

Σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν σήμερα αμέτρητα projects που μετατρέπουν αστικές περιοχές σε «εδώδιμες πόλεις», χρησιμοποιώντας ποικίλους τρόπους αστικής παραγωγής και Κοινωνικά Υποστηριζόμενης Γεωργίας. Πρόκειται για κοινωνικά διαχειριζόμενες δράσεις που συνδιάζουν το ανθρώπινο, φυτικό και ζωικό δυναμικό μέσα σε μικρούς κήπους στους ελεύθερους χώρους ανάμεσα στις πολυκατοικίες, σε κοινοτικά θερμοκήπια και μεγάλες περιαστικές φάρμες. Από τους κοινοτικούς κήπους του Παρισιού και τις ταράτσες του Λονδίνου, έως τους Κήπους της Νίκης του Σαν Φρανσίσκο και το φοιτητικό αγρόκτημα σε ένα πανεπιστήμιο στα προάστια της Στουτγάρδης, όλο και περισσότεροι άνθρωποι παράγουν τα δικά τους προϊόντα σε μέρη που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί μόλις λίγα χρόνια πριν. Δεν αποτελεί φυσικά έκπληξη, μιας και οι τιμές των τροφίμων που καλπάζουν συνοδεύονται από μία ολοένα αυξανόμενη ζήτηση για φρέσκα προϊόντα που παράγονται με σωστό τρόπο.

Η Κοινωνικά Υποστηριζόμενη Γεωργία δεν είναι κάποια καινούρια μέθοδος παραγωγής. Είναι απλώς ένας διαφορετικός τρόπος οργάνωσης της διατροφικής αλυσίδας. Φυσικά, δεν υπάρχουν μεσάζοντες και έμποροι, μιας και οι παραγωγοί έρχονται σε άμεση επαφή και συνέργιεα με τους καταναλωτές. Οι καλλιέργιες και οι τιμές καθορίζονται από τις ανάγκες της τοπικής αγοράς και η παραγωγή από τις ανάγκες της κοινότητας που υποστηρίζει το κάθε αγρόκτημα. Έτσι, οι καταναλωτές δεν χρειάζεται να αγοράζουν φρέσκα κηπευτικά και φρούτα από το supermarket, μιας και μπορούν να διαλέγουν και να προμηθεύονται τα προϊόντα μέσα στο αγρόκτημα, ακόμη και να τα συλλέγουν οι ίδιοι.

Από τη μία, οι γεωργοί δεν έχουν το άγχος της παραγωγής, μιας και μοιράζονται το κόστος μαζί με τους καταναλωτές. Από την άλλη, οι καταναλωτές δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τα «ψιλά γράμματα» της συμβατικής γεωργίας: ορμόνες, φυτοφάρματα, συνθετικά λιπάσματα και την περιβαλλοντική ρύπανση. Κυρίως, οι καταναλωτές γίνονται συμπαραγωγοί, δηλαδή αποκτούν τη δυνατότητα να επιλέγουν οι ίδιοι για την παραγωγή της τροφής τους, συμβάλλοντας έτσι στην περιβαλλοντική υγεία και τη διατροφική ασφάλεια των κοινοτήτων τους μέσα στις πόλεις.

Στην πλειοψηφία τους, τα αστικά αγροκτήματα και οι κοινοτικοί κήποι συστήνονται από ενεργοποιημένους εθελοντές, ενώ σε μερικές περιπτώσεις, μεγαλύτερες φάρμες μπορούν να δημιουργήσουν ακόμη και θέσεις εργασίας. Τα περισσότερα projects διαχειρίζονται από αυτόνομες επιτροπές ενώ άλλα σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές. Αυτές οι ομάδες ασχολούνται κυρίως με την παραγωγική διαδικασία, παρέχουν μαθήματα, επισκέπτονται σχολεία, κοινοτικούς αγρούς και κοινωνικές επιχειρήσεις. Άλλες φιλοξενούν εγκαταστάσεις για παιχνίδι και άθληση, καθώς και εξωσχολικές δραστηριότητες, ακόμη και προγράμματα διακοπών.

Η προσφορά της κοινωνικής γεωργίας δεν επιτρέπει απλώς στους πολίτες να έρθουν σε επαφή με την πραγματική ζωντανή τροφη παρέχοντάς φρέσκα, ντόπια, εποχικά και βιολογικά προϊόντα. Παρέχει επίσης ευκαιρίες για την εκμάθηση νέων ικανοτήτων και δεξιοτήτων μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Και σίγουρα συμβάλλει στην οικονομική ευρωστία και περιβαλλοντική υγεία των περιοχών που την φιλοξενούν. Πάνω απ’ όλα, μπορεί να μετατραπεί σε ένα ανεκτίμητο εργαλείο που φέρνει κοντά ανθρώπους από διαφορετικές ηλικίες, κουλτούρες και δεξιότητες, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να βελτιώσουν την φυσική και ψυχική υγεία των κοινοτήτων τους.

Η αστική γεωργία μπορεί επίσης να βοηθήσει πολύ στην οικονομική υγεία των πόλεων, μιας και η παραγωγή μπορεί να συνδιαστεί με τις εθελοντικές διανομές τροφίμων (που η χάρη τους έφτασε περήφανα μέχρι την Κίνα), τα κοινωνικά παντοπωλεία και τα συσσίτια που υπάρχουν σε όλους σχεδόν τους δήμους της χώρας. Μπορεί πραγματικά να βοηθήσει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ανεργείας, της πείνας, του ανθυγιεινού τρόπου διατροφής, της έλλειψης πληροφόρισης και παιδείας. Και μπορεί να δώσει ώθηση στην αλλαγή της νοοτροπίας και της ψυχολογίας της κοινωνίας μας, δημιουργώντας μια άλλη προσέγγιση στην τροφή και την οικονομική ασφάλεια.

Η Ελλάδα έχει να αποκομίσει τεράστια οφέλη αν οι αστικές περιοχές της μπορέσουν να σμίξουν την ανάπτυξή τους με την ποιότητα του περιβάλλοντος, την σταθεροποίηση της γειτονιάς και την συνειδητοποίηση από μέρους των πολιτών πάνω σε θέματα διαχείρισης των αγροτικών και φυσικών πόρων. Ένα τέτοιο πράσινο μοντέλο αστικού σχεδιασμού μπορεί να επανασυνδέσει την παραγωγή αγροτικών προϊόντων υψηλής αξίας με τις αστικές οικονομίες, Και μπορεί να παρέχει μικρές και μεγάλες ευκαιρίες που εν δυνάμει θα προσελκύσουν ένα ευρύ φάσμα εμπορικών επιχειρημάτων και επενδύσεων. Αυτό θα βελτιώσει την πρόσβαση σε βασικά γεωργικά προϊόντα που θα είναι φθηνά, προωθόντας συγχρόνως την υγεία των πολιτών αλλά και την ποιότητα στις γειτονιές και τις πόλεις.

Τα πρώτα σεμνά βήματα ήδη γίνονται στην Αθήνα (στο Ελληνικό αλλά και στο «Πάρκο Τρίτση») στην Θεσσαλονίκη, τη Νέα Ραιδεστό, την Αλεξανδρούπολη. Ενδιαφέρουσα και η κίνηση της ΔΗΩ για την Κοινωνικά Υποστηριζόμενη Γεωργία (σελ. 20-28 εδώ). Χρησιμοποιήστε τα σχόλια αν ξέρετε για παρόμοιες πρωτοβουλίες σε άλλους δήμους της Ελλάδας.

Πηγή : protagon.gr

Μύθοι και πραγματικότητα

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το "ΕΘΝΟΣ"


Οτι βρισκόμαστε σε συνθήκες ελεγχόμενης χρεοκοπίας είναι αναμφισβήτητο γεγονός. Οι ευθύνες για το πώς φθάσαμε εδώ είναι το ένα θέμα. Το άλλο είναι η ικανότητα ή όχι του πολιτικού συστήματος να τη διαχειριστεί με όρους στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής. Γιατί χωρίς αυτό το στοιχείο, όχι μόνο κανένα οικονομικό σχέδιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί και να φέρει κάποια θετικά αποτελέσματα, αλλά επιπλέον τίθεται σε κίνδυνο και η δημοκρατία, ως πολίτευμα που προϋποθέτει ορισμένες κοινωνικές ισορροπίες. Υπ' αυτήν την έννοια, παρότι αυξάνεται ραγδαία η ανεργία (πάνω από ένα εκατομμύριο), ο βασικός μισθός πήγε σε επίπεδα Πορτογαλίας (586 ευρώ) και επιδεινώθηκαν από κάθε άποψη οι όροι εργασίας (εργάζονται χωρίς να πληρώνονται 400.000, μετατροπή πλήρους απασχόλησης σε μερική, ανασφάλιστη εργασία κ.λπ.), εντούτοις οι εταίροι - δανειστές μας επιμένουν σε μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, περαιτέρω απορρύθμιση των «ανοχύρωτων» από τις συλλογικές συμβάσεις εργασιακών σχέσεων κ.ο.κ.

Μας «σπρώχνουν» με διάφορα εκβιαστικά διλήμματα σε έναν καταστροφικό και επικίνδυνο δρόμο, χωρίς επιστροφή. Η «εσωτερική υποτίμηση» αν υπερβεί ένα «σημείο» (και οδηγούμεθα στην υπέρβασή του) όχι μόνο δεν λειτουργεί «θεραπευτικά», αλλά οδηγεί την οικονομία σε «κώμα», με παράλληλες κοινωνικές καταστροφές.

Επιπλέον, χωρίς να έχουν προηγηθεί σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές και η οικονομία να έχει αρχίσει να παίρνει εξωστρεφή χαρακτηριστικά, ακόμα και το όφελος μιας λογικής «εσωτερικής υποτίμησης» εξανεμίζεται...
Δυστυχώς το κυρίαρχο πολιτικό μας σύστημα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) δεν μπόρεσε να διαχειριστεί επιτυχώς την κρίση. Λειτούργησαν χωρίς αξιόπιστο και ως εκ τούτου διαπραγματεύσιμο εθνικό σχέδιο και με το «κόμπλεξ» ενός «επαρχιωτισμού» έναντι των Γερμανών, που μέσω της Ελλάδας οργανώνουν ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο ηγεμονίας τους.

Μετατράπηκαν σε «μεγάφωνα» των επιχειρημάτων τους, χωρίς να μπορέσουν να αρθρώσουν τα σοβαρά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά επιχειρήματα της δικής μας πλευράς. Σιγά σιγά, πολλοί «μύθοι» της περιόδου της «ελληνικής ζαλάδας» αρχίζουν να ξεδιαλύνονται. Λόγου χάρη, προχθές ο επικεφαλής του προσωρινού μηχανισμού διάσωσης (EFSF), ο Κλάους Ρέγκλινγκ, δήλωσε ότι «οι επιχειρήσεις διάσωσης της Ελλάδας δεν έχουν στοιχίσει στον Γερμανό φορολογούμενο μέχρι στιγμής ούτε ένα ευρώ, αντίθετα η Γερμανία έχει ωφεληθεί από την κρίση και λόγω εισροής κεφαλαίων και λόγω πληρωμής 15 δισ. ευρώ λιγότερα σε τόκους»! Ενώ η κ. Μέρκελ, αφού πρώτα με το «μαχαίρι της εξόδου από το ευρώ στον λαιμό» μάς έβαλε και υπογράψαμε τα «πάντα όλα» απνευστί, χωρίς κανένα περιθώριο λογικής διαπραγμάτευσης δήλωσε κατηγορηματικά προχθές στο BBC ότι «το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν καταστροφή και τεράστιο πολιτικό λάθος»! Τα συμπεράσματα δικά σας...

Πηγή : ethnos.gr

Πασοκονουδού μπαϊλντί

Άρθρο του Άρη Δαβαράκη για το protagon.gr


Δεν έχει επιστημονικά καταγραφεί πότε και πώς φτάνει ο ψηφοφόρος να βροντοφωνάξει «έλεος πια, μπαΐλντησα ο νεοέλληνας», είναι όμως παράξενα πασιφανές το αίσθημα όταν έρθει η ώρα του. Τελειώνει ο Μάρτιος το Σάββατο και το πρόγραμμα του φετινού Απριλίου  φαντάζει τόσο βαρύ και ασήκωτο όσο και το φορτίο που κουβαλάμε σαν κοινωνία  όλοι μαζί, δυόμιση χρόνια τώρα : Προεκλογικός μήνας, με Πάθη, Σταύρωση, Ανάσταση και εκλογές καπάκι. Και τι εκλογές! Οι πιο επικίνδυνες, απρόβλεπτες, πιεσμένες οικονομικά και ημερολογιακά – αλλά και οι πιο ενδιαφέρουσες που έγιναν από το '65, όταν ο κόσμος είχε πάλι μπαϊλντήσει με τους πολιτικούς του – για άλλους λόγους τότε. Ευτυχώς δεν κινδυνεύουμε από στρατιωτική χούντα το 2012, άλλες «απειλές» όμως, εξ’ ίσου σοβαρές, ανεβάζουν στο κόκκινο τον βαθμό επικινδυνότητας αυτής της, σχεδόν 50 χρόνια «μετά» αναμέτρησης αντιπροσωπευτικών πόλων της κοινωνίας μας, στον στίβο της καθημερινότητας, της βιοπάλης και της επιβίωσης.

Η πρόσφατη (αποχαιρετιστήρια από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ) ομιλία του ΓΑΠ, μας έφερε όλους σε μεγάλη αμηχανία : Φαινόταν (και ήταν)  πραγματικά πάρα πολύ ευχαριστημένος και «χορτάτος» από την 30 μηνών θητεία του στην Πρωθυπουργία. Δεν μας το είπε απλώς με λέξεις αλλά με την ψυχή του, το βλέμμα του και με την γλώσσα του σώματός του (που πολύ δύσκολα ψεύδεται), πως είναι υπερήφανος για αυτά που πέτυχε. Δεν έλεγε ψέματα.  Είναι στ’ αλήθεια υπερήφανος για την πατροκτονία που κάθε ισχυρό αρσενικό οφείλει να ολοκληρώσει πριν προχωρήσει στο δικό του, προσωπικό έργο. Γιατί, κακά τα ψέματα, ότι και να λέμε εμείς, όσο ακριβό και αν ήταν το κόστος, ο ΓΑΠ το κατάφερε αυτό που ήθελε και που είχε υποσχεθεί στον εαυτό του: Να γκρεμίσει, να διαλύσει κυριολεκτικά,  το κράτος που είχε χτίσει "ο μπαμπάς του" – πάνω στα θεμέλια των προκατόχων του «παλαιοπολιτικών» (και στρατοκρατών) ανδρών. Και αν δεν το πέτυχε απόλυτα, το πέτυχε σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο θα τολμούσε κανείς να διανοηθεί πως θα του επέτρεπαν οι πυλώνες της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, της τόσο καλοστημένης αυτής ΑΕ που λειτουργούσε άψογα μέχρι να έρθει η εποχή των «οικογενειακών διαδόχων».

Τώρα πια έχουμε να κάνουμε με αρχηγούς που όχι μόνο δεν νοιώθουνε στο DNA τους την αντιπαλότητα «Καραμανλήδων» και «Παπανδρέου»,  αλλά αντίθετα, είναι πανέτοιμοι «να συνεργαστούν».  Δεν το έχουμε ξαναζήσει αυτό, να βλέπουμε τα δύο κάποτε «μεγάλα κόμματα» να  χαϊδεύονται τόσο πολύ μεταξύ τους προεκλογικά, ώστε να χρειαστεί να επινοηθεί αυτή η  νέα λέξη-κόμμα, το  «Πασοκονουδού».  Έχουν φτάσει πια να αυτοαμφισβητούνται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην είναι σίγουροι αν θα καταφέρουν να στείλουνε στο κοινοβούλιο 151 βουλευτές και οι δύο μαζί –σε αγαστή συνεργασία. Αν δεν υπήρχε αυτό το –κατάπτυστο – «μπόνους» των 60 βουλευτών που χαρίζει ο εκλογικός νόμος στο πρώτο κόμμα (όποιο και αν είναι το ποσοστό του) το πασοκονουδού πιθανότατα θα εξαφανιζόταν από τον πολιτικό μας χάρτη αρχές Μαΐου, ανίκανο να  σχηματίσει ακόμα και κυβέρνηση συνεργασίας. Τους έχει τόσο σιχαθεί ο κόσμος που, όπως δείχνουν  όλες οι μετρήσεις μέχρι σήμερα, δεν τους εμπιστεύεται πια παρα το ποσοστό εκείνο που εξαρτάται ακόμα άμεσα  από τους «μηχανισμούς» τους σε όλη την Ελλάδα –μηχανισμούς που, έστω και στα τελευταία τους, δυστυχώς, λειτουργούν ακόμα, έστω και υπό διάλυση.

Όπως και να έχει όμως αυτές θα είναι οι τελευταίες εκλογές που θα γίνουν με τους όρους που έθεταν οι μέχρι τώρα εξουσίες. Η  ζωή, που έχει μεγάλη πλάκα, τα έφερε καπάκι και τώρα τα μπλε και τα πράσινα καφενεία συνεταιριστήκανε και παλεύουνε να κρατηθούνε, για όσο ακόμα, στην εξουσία – έστω και συνεταιρικά. Λίγο ακόμα, μια τζούρα.  Μπας και προλάβουμε κάνα διορισμό ακόμα, μπας και γλυτώσουμε λίγους ακόμα μήνες πριν γυρίσει, δυνατά πια, η σελίδα.

«Έζησα να το δω κι’ αυτό» – θα μπορώ να πω στις 29 Απριλίου, στις 6 ή τις 13 Μαΐου: Το τέλος του δικομματισμού στην Ελλάδα. Η οποία, βουτηγμένη ως το λαιμό στο πρόβλημα, τι παράξενο πράγμα, τι θετικό και αισιόδοξο –έχει ήδη πατήσει το restart και σε πολύ λίγα χρόνια, όχι περισσότερα από δύο ή τρία,  θα έχει μεταμορφωθεί σε μια σύγχρονη, παραγωγική, δημιουργική χώρα.  Άλλα πρόσωπα θα είναι στα υπουργεία, άλλα μυαλά θα καταρτίζουνε προγράμματα, νέοι Έλληνες θα πάρουν το τιμόνι στα χέρια τους.

Και το πασοκονουδού θα έχει πια μπει στου μπαμπά-Ανδρέα το χρονοντούλαπο, άπαξ και δια παντός – και θα μιλάμε γι’ αυτό όπως μιλάνε τώρα για το '65, την «αποστασία» ή τη Μαρίκα Παλαίστη.

Δεν ξέρετε ποια είναι η Μαρίκα Παλαίστη; Google her!

Πηγή : protagon.gr

Τέτοιες μέρες, πιτσιρίκοι ξεκινούσαμε τη μεγάλη αντίσταση

Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης


ΚΑΤΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ καθήκον επετειακό θα είναι το σημερινό άρθρο, καθώς υπόδουλοι και πάλι, όχι όμως «γκιαούρηδες», γιορτάζουμε (όπως τα γιορτάζουμε) τα 191 χρόνια από την επανάσταση του «21». Θα μείνω λοιπόν σε ένα νεανικό περιστατικό που το θυμάμαι με νοσταλγία...

ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ, στις 25 Μαρτίου του 1942, μαθητής του Α’ Γυμνασίου της Πλάκας, καλούσα με τη χειρόγραφη εφημερίδα μου τους συμμαθητές να διαδηλώσουμε στην πλατεία Συντάγματος ενάντια στην ξένη κατοχή και να στεφανώσουμε τους «Φιλικούς» στο Κολωνάκι.

ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΜΕ καμιά διακοσαριά αγόρια, αλλά θέλαμε και τα κορίτσια. Κυκλώσαμε το γυμνάσιο Θηλέων που ήταν απέναντι, καλέσαμε τις μαθήτριες να έλθουν μαζί μας, εκείνες όμως φοβήθηκαν τις δασκάλες τους και δεν έβγαιναν. Τότε ένας δικός μας σκαρφάλωσε στο παράθυρο και τους έριξε δύο ποντικούς που είχε παγιδεύσει από την αποθήκη των συσσιτίων. Εκείνες πετάχτηκαν έξω και -θέλοντας και μη- ήλθαν μαζί μας...

ΠΗΓΑΜΕ τραγουδώντας στην πλατεία Συντάγματος, στήσαμε χορό, χαλάσαμε τον κόσμο με τις φωνές, ώσπου φάνηκε ξαφνικά το ιταλικό ιππικό με τον ίλαρχο καραμπινιέρο να διατάσσει «πυρ» και τους φρατέλλους του να μας πυροβολούν. Σκορπίσαμε στους πέντε δρόμους, αλλά του λόγου μου δεν πρόλαβα και ένας ιππέας με βούτηξε από τον λαιμό και σηκωτό με πήγε στο «Κομμάντο Πιάτσα» που ήταν στην οδό Στάδιου, απέναντι από το «Αττικόν». Εκεί ένας αξιωματικός βιαζόταν να με τυλίξει για το στρατοδικείο. Πριν όμως το πράξει, πήρε στο τηλέφωνο τον γυμνασιάρχη μου...

ΕΔΩ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Λίγες μέρες πριν μας είχε έλθει η πληροφορία ότι ο γυμνασιάρχης μας ήταν, λέει, άνθρωπος των Γερμανών και έπρεπε να του δώσουμε ένα γερό μάθημα. Συνεννοηθήκαμε με τους μαθητές του 5ου γυμνασίου που επικεφαλής τους ήταν ο μετέπειτα σπουδαίος αγωνιστής Κώστας Μανωλκίδης. Ορίσαμε τη μέρα, στήσαμε καρτέρι στην οδό Αγίας Φιλοθέης, έξω από την Αρχιεπισκοπή, και μόλις εμφανίστηκε ο γυμνασιάρχης με τη ρεπούμπλικα στο κεφάλι και με τη σάκα στο χέρι τον κυκλώσαμε, του χώσαμε το καπέλο ώς το σαγόνι, να μη βλέπει (αν και με είχε υποπτευθεί, λόγω εφημερίδας) και του ρίξαμε... παρά μία τεσσαράκοντα...

ΕΔΩ ΚΛΕΙΝΕΙ η παρένθεση και ξαναγυρνάμε στο τηλεφώνημα του Ιταλού ανακριτή προς τον γυμνασιάρχη:

- Κύριε γυμνασιάρχα, κρατάμε εδώ έναν μαθητή σας (είπε το όνομά μου) που τον πιάσαμε στο Σύνταγμα μαζί με διαδηλωτές. Τι ξέρετε γι’ αυτόν;

(Ωχ, μανούλα μου, είπα μέσα μου, θα με κάψει ο Μπομπός!..)

Και τότε άκουσα τη φωνή του να λέει στον ανακριτή:

- Προς Θεού, κύριε, μην το πειράξετε το παιδί, είναι άριστος μαθητής, εγγυώμαι εγώ γι’ αυτόν! Αφήστε τον, παρακαλώ!..

(Επεσα από τα σύννεφα, αλλά μυαλό δεν έβαλα)

Ο ΙΤΑΛΟΣ με απέλυσε, αλλά το ίδιο βράδυ συνεννοηθήκαμε τρεις μαθητές να βάψουμε τους τοίχους του γυμνασίου με συνθήματα. Ο ένας όμως που θα κρατούσε «τσίλιες» δεν ήλθε. Ανέβηκα εγώ στους ώμους του δεύτερου, ώστε να βάψουμε ψηλά, να μην τα σβήσει ο κυρ Σωτήρης ο επιστάτης. Καθώς έγραφα τη φράση «Εξω οι κατακτητές από την Ελλάδα», ακριβώς στη γωνία του σχολείου εμφανίστηκαν δύο Ιταλοί καραμπινιέροι. Ξαφνιάστηκαν που μας αντίκρισαν και με το στόμα ορθάνοιχτο άρχισαν να ξεκρεμούν τις αραβίδες τους. Η αντίδρασή μας ήταν ανακλαστική: Ο ένας Ιταλός βρέθηκε λουσμένος με την μπλε μπογιά και ο άλλος με το πινέλο χωμένο στο στόμα του ώς το λαιμό. Επωφεληθήκαμε από την αμηχανία τους και το βάλαμε στα πόδια... Ο Ψαθάς έγραψε αργότερα το περιστατικό στο βιβλίο του «Αντίσταση».

• ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΗΞΕΡΕ τότε (γράφω στο βιβλίο μου «Οι βαρώνοι των media») ότι τις ίδιες εκείνες μέρες έγραφαν στους τοίχους, φώναζαν με το χωνί και μοίραζαν προκηρύξεις ποιοι νομίζετε; Ο Αλαφούζος στο Πολυτεχνείο, ο Βαρδινογιάννης στην Κρήτη, ο Μπόμπολας στην Καστέλα, ο Τεγόπουλος στη Λάρισα, ο Σαραντόπουλος στο Παγκράτι, ο Μάστορας στα Εξάρχεια, όλοι αυτοί που υπονοούνται με την αξιομνημόνευτη ρήση του Τσώρτσιλ: «Αλίμονο στον νέο που δεν πέρασε στα νιάτα του από την Αριστερά, αλλά τρις αλίμονο σε εκείνον που πέρασε και έμεινε»!..

ΙΣΩΣ ΟΜΩΣ την ώρα που τα διαβάζετε εσείς όλα αυτά, κάποιοι νέοι με γενναία ψυχή «μαγειρεύουν» τις ίδιες και ακόμη πιο τολμηρές πράξεις αντίστασης... Η πατρίδα το χρειάζεται!..

Πηγή : real.gr

Παρέλαση

Του Ανδρέα Πετρουλάκη για το protagon.gr

Φίμωτρο στους λεβέντες της τρόικας

Άρθρο του Θανάση Λυρτσογιάννη για το "ΕΘΝΟΣ"


Μπορεί με την επιτυχία του PSI να μπήκε οριστικό τέλος στα τρομοσενάρια της άτακτης χρεοκοπίας, όμως, τα δύσκολα για τη χώρα μας είναι εδώ και μάλιστα έχουν πάρει απειλητικές διαστάσεις προκαλώντας φόβο και ανασφάλεια στους πολίτες.
Γι' αυτό η κυβέρνηση και τα κόμματα έχουν καθήκον να εξασφαλίσουν και να εμπεδώσουν κλίμα ασφάλειας, παρά την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Να δημιουργήσουν τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις ώστε να απαλλαγούν από τον φόβο που παραλύει κάθε δημιουργική σκέψη και δραστηριότητα.

Προς τούτο το πρώτο και καλύτερο που επιτακτικά απαιτείται να κάνουν είναι να βάλουν φίμωτρο στην τρόικα και προπαντός στους τρεις επικεφαλής λεβέντες, οι οποίοι νομίζουν πως είναι και συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αδιαμφισβήτητοι του τόπου.

Το δεύτερο καθήκον είναι να εμφυσήσουν την πεποίθηση πως κυβέρνηση και κόμματα με στιβαρό τρόπο θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και ότι μπήκαν οι βάσεις για σταδιακή έξοδο από την κρίση. Η αναστήλωση του ηθικού των πολιτών είναι μοναδική αναγκαία και ικανή συνθήκη που μπορεί να σύρει την οικονομία έξω από το τέλμα της ύφεσης.

Ο φοβισμένος πολίτης, ο τρομοκρατημένος καταναλωτής και επενδυτής είναι η μεγαλύτερη παγίδα για την ανάκαμψη. Λοιπόν τέρμα στα λόγια, τέρμα στις δηλώσεις και τις τοποθετήσεις που καλλιεργούν φόβο. Δόσεις συγκρατημένης αισιοδοξίας και ελπίδας καλείται να προσφέρει η κυβέρνηση στους πολίτες.

Και θα το πετύχει αν υπουργοί και άλλοι αρμόδιοι ξεχάσουν κατά την προεκλογική περίοδο τα μικρόφωνα και το προφίλ, ανασκουμπωθούν, δουλέψουν και παράξουν έργο. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος και οι λύσεις δεν μπορούν να περιμένουν.

Πηγή : ethnos.gr

Ό,τι λιγώνει τη ψυχή μας

Άρθρο της Ρέας Βιτάλη για το protagon.gr


Από την ώρα που μας τέθηκε η ερώτηση…Τι είναι εθνικό σήμερα; Έσπασα το μυαλό μου. Πώς να δώσεις ένα και μόνο στίγμα, μια έννοια, ένα χρώμα σε κάτι τόσο απόλυτα ποικιλόμορφο, πολύπλοκο, πολύχρωμο;

Την ιδέα μου την έδωσε ο Peter Economides. Άστραψα σαν φωτεινός παντογνώστης των παιδικών μας χρόνων. Λαμπάκι άναψα! Η λέξη –μαλάκας- είναι εθνικό σήμερα. Σε όλες τις αποχρώσεις…Παντόν αποχρώσεων! Από το «εγώ ο μαλάκας» της αυτογνωσίας μέχρι το «κάτσε ρε μαλάκα!» της διαφωνίας. Το «τι έκανε ρε ο μαλάκας!» του ντελίριο θαυμασμού μέχρι το «μαλακοπίτουρας» της σιχασιάς. Από το «μη σκας ρε μαλάκα» της φιλίας και κατανόησης μέχρι το μακρόσυρτο «μαλάάάάκα!» της γιούχας. Από το «μαλάκα μου!» του μπράβο μέχρι το «τριμάλακας» της κατρακύλας. Τον μαλάκα λοιπόν των χιλίων εννοιών και διαθέσεων. Των εκατομμυρίων αναγνώσεων. Αυτό που «άντε να εξηγήσεις σε ξένο!»…Ίσως αυτός νάναι και ο λόγος…Άντε να εξηγήσεις σε ξένο!

Και λέω να το πάω και λίγο παραπέρα…Τώρα που με πήρε το ποτάμι της αισχρολογίας…Το είδα γραμμένο σε τοίχο…Γκράφιτι πέρα ως πέρα «Αγάπη, ρε μο*νιά!»…Αυτό κι αν… «Άντε να εξηγήσεις σε ξένο». Ωστόσο λίγωσε τη ψυχή μου!

Αυτό είναι εθνικό σήμερα. Ό,τι λιγώνει τη ψυχή μας…Και συγχωρήστε μου την αισχρολογία.

Πηγή : protagon.gr

Μια ιστορία Χασίς

Άρθρο του Χρήστου Ξανθάκη για το protagon.gr


Ναι, όντως, όλοι το ξέρουμε ότι η Ελλάδα δεν παράγει. Ούτε καν τα απαραίτητα, ούτε τα βασικά, όλα απέξω έρχονται, από τη γειτονιά μας κι ακόμη πιο μακριά. Υπήρχε όμως μια εποχή, υπήρχε ένας τομέας, όπου η χώρα μας έβαζε τα γυαλιά στην οικουμένη. Μιλάω για την περίοδο του μεσοπολέμου και την καλλιέργεια χασίς. Ως την ώρα που έβαλε το στοπ ο Μεταξάς, υπερδύναμη ήταν η μαμά πατρίδα και το προϊόν της χάλαγε κόσμο.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα που ήτανε να περάσει απ’ τη Βουλή ο νόμος για τη χρήση ναρκωτικών, αλλά είχε προτεραιότητα το PSI, πήραν ύστερα σειρά οι εκλογές, μπήκε σε δρόμο η εκλογή Βενιζέλου και πήγαν πίσω τα “ασήμαντα” ζητήματα. Για ένα σωρό κόσμο βέβαια είναι ιδιαιτέρως σημαντικά, αλλά η κοινή γνώμη δεν τρέφεται με παραμύθια πίσω από τα κάγκελα.

Να μην τα πολυλογώ, αναζήτησα βοήθεια στην βιβλιοθήκη μου και στο εμβριθές πόνημα “La croisière du hachich” (Grasset, 1933) του Γάλλου τυχοδιώκτη Henry de Monfreid. Εκεί λοιπόν, περιγράφεται η παλαβή οδύσσεια του συγγραφέα από το Τζιμπουτί στην Ελλάδα κι από την Ελλάδα  στην Αίγυπτο, παρέα με ένα φορτίο 400 οκάδων πρώτης ποιότητος χασίς. Αγορασμένο από το χωρίον Στενό, ολίγα χιλιόμετρα έξω από την Τρίπολη.

Οι λεπτομέρειες του ταξιδιού και της διαπραγμάτευσης είναι εξόχως γαργαλιστικές, όπως και οι συναντήσεις του de Monfreid με τους μεσάζοντες και τους παραγωγούς. «Oλα τα αγροκτήματα στην περιοχή της Τρίπολης καλλιεργούσαν χασίς», γράφει σε κάποιο σημείο του βιβλίου, προσθέτοντας χαρακτηριστικά: «Κάθε κτηματίας διέθετε ειδικό σήμα για το προϊόν του, ενώ η ποιότητα καθοριζόταν ανάλογα με τη χρονιά όπως στο κρασί.» Για την ιστορία το αγρόκτημα στο Στενό, είχε για σήμα τον ελέφαντα.

Χώρα υποδοχής; Μα φυσικά η Αίγυπτος, οι φελάχοι της οποίας ντουμάνιαζαν πρωί βράδυ. Με πληθυσμό μερικών εκατομμυρίων ψυχών, χρειάζονταν ετησίως 20 με 25 τόνοι χασίς για να διατηρείται η κοινωνική ειρήνη. Και όπως σημειώνει ο de Monfreid, τόσο το εμπόριο όσο και το παραεμπόριο της ψυχοτρόπου ουσίας πέρναγαν από τα χέρια των εξαιρετικά προκομμένων Ελλήνων.

Και πώς το χάσαμε παρακαλώ τέτοιο κελεπούρι; Η απάντηση έρχεται στο τέλος της μυθιστορίας. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η Βρετανία υπέδειξε στην Ελλάδα να απαγορεύσει την τόσο προσοδοφόρο καλλιέργεια γιατί ήθελε να την μεταφέρει αποκλειστικά και μόνο στις αποικίες της. Στην Ινδία συγκεκριμένα, που άρχισε τότε να παράγει χασίς για κόσμο και κοσμάκη. Κι έτσι οι Ελληνες εξετέλεσαν τις εντολές των ξένων, λαμβάνοντας μια πενιχρή αποζημίωση, πλήθος συμβουλών και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Οποιαδήποτε ομοιότητα με σύγχρονες καταστάσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι απολύτως συμπτωματική.

Πηγή : protagon.gr

Φόβοι και πραγματικότητα

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το "ΕΘΝΟΣ" 


Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, εν όψει εκλογών, μοιάζει με τον «τερματοφύλακα πριν από το... πέναλτι». Ομως, το «πέναλτι» το 'χει σφυρίξει ο διαιτητής και θα «χτυπηθεί»! Σ' αυτές τις συνθήκες, το χειρότερο είναι η απώλεια της ψυχραιμίας τόσο του «τερματοφύλακα» όσο και της «ομάδας». Ιδίως όταν το «παιχνίδι» είναι ακόμα στην αρχή. Πολύ περισσότερο, η πρόκληση «κλίματος έντασης» με τον «αντίπαλο» ή η διάθεση αμφισβήτησης ή αλλοίωσης με... «κόλπα» του αποτελέσματος, εκ των προτέρων ή και μετά το «πέναλτι». Ολα αυτά, όπως καταλάβατε, συνιστούν πρόλογο σ' ένα «κλίμα φόβου» που αρχίζει επιπόλαια να καλλιεργείται (αδιεξόδου, ταραχών κ.λπ.) πριν από τις εκλογές, με προφανή στόχο τον επηρεασμό των ψηφοφόρων και του εκλογικού αποτελέσματος.

Παλιά και σίγουρη μέθοδος. Δεν ξέρω όμως πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι στις ημέρες μας και πόσο ενδεχομένως επικίνδυνο είναι να φέρει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα... Κακό, επίσης, είναι να μεταδίδεται αυτό το κλίμα «πολιτικής ανασφάλειας» και στο εξωτερικό. Μοιάζει με παραλλαγή του «Τιτανικού»... Αντίθετα, πρέπει να καλλιεργηθεί ένα κλίμα ψυχραιμίας, σοβαρής συζήτησης των αντίθετων απόψεων, χωρίς περιττές «πολιτικές πολώσεις» και συστηματική προσπάθεια αποφυγής και περιορισμού των «χουλιγκάνικων συμπεριφορών». Αυτές, περισσότερο απ' όλους, πλήττουν τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, ακόμα και ιδίως όταν γίνονται στο όνομά της! Υπ' αυτή την έννοια, είναι θετικότατο το γεγονός ότι οι διαδικασίες εκλογής του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ (παρά τις προβλέψεις και τους αντίθετους φόβους...) διεξήχθη σε γενικές γραμμές ομαλά και χωρίς παρατράγουδα.

Επίσης θετικό για το πολιτικό σύστημα είναι ότι υπήρξε μια αξιοπρεπής συμμετοχή μελών (με το παλαιό ΠΑΣΟΚ), με κριτήριο βέβαια την «κρίση ταυτότητας» και πολιτικής που το διαπερνά. Μακάρι το «συγνώμη» του κ. Βενιζέλου να λάβει συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο και να μη μείνει μια «κουβέντα» συναισθηματικού χαρακτήρα. Και μακάρι επίσης το ΠΑΣΟΚ να «ξαναανταμώσει» με τον «χαμένο» κεντροαριστερό χαρακτήρα του, χωρίς βέβαια τα πελατειακά ελαττώματά του. Σήμερα δεν είναι σαφώς η «κοίτη της κεντροαριστεράς», θα ήταν όμως εξαιρετικά θετικό αν μπορούσε στο μέλλον, ως μία συνιστώσα, να ξαναβρεθεί σ' αυτήν την «κοίτη». Σε κάθε περίπτωση -παρά τις φοβίες που εκφράζονται-, η μέσω των εκλογών αποτύπωση των νέων κοινωνικών και πολιτικών ισορροπιών θα λειτουργήσει «εξυγιαντικά» για το πολιτικό σύστημα. Και οι «νέοι συσχετισμοί» θα παίξουν θετικό ρόλο στην καλύτερη κατανόηση του ελληνικού προβλήματος και από τους δανειστές-εταίρους μας. Προϋπόθεση βέβαια η ψυχραιμία και η σοβαρότητα απ' όλες τις πλευρές, που σημαίνει ισχυρά «αντίβαρα» και «διορθώσεις» για να καταστεί, κατ' αρχήν, «βιώσιμη» η ελληνική κοινωνία...

Πηγή : ethnos.gr

Πόσο αξίζει αυτό το πρωτάθλημα;

Το ντέρπι στο ΟΑΚΑ δεν τελείωσε ποτέ-αν τελείωνε το πιθανότερο ήταν να παραμείνει το 0-1 υπέρ του Ολυμπιακού. Ωστόσο τα επεισόδια κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν επέτρεψαν την ολοκλήρωση του. Μετά από αυτό, ο Ολυμπιακός ουσιαστικά κατέκτησε το πρωτάθλημα. Όμως, αλήθεια, πόσο αξίζει το πρωτάθλημα Ελλάδας; Αγωνιστικά ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που βρίσκεται τουλάχιστον ένα επίπεδο πιο πάνω από τους υπόλοιπους. Είναι, άλλωστε, μία ομάδα που αδικείται από τον τρόπο με τον οποίο τελείωσε η ευρωπαϊκή της περιπέτεια. Και έχει, αν θέλετε, όλες τις προοπτικές για να διατηρήσει τον ηγεμονικό της ρόλο στο ελληνικό πρωτάθλημα. Μόνο που το θέμα μας δεν είναι ο Ολυμπιακός. Είναι το πρωτάθλημα. Είναιτ ο πρωτάθλημα ως προβολή της ελληνικής κοινωνίας.

Σε μία οποιαδήποτε άλλη χώρα το δεύτερο ημίχρονο αυτού του αγώνα δεν θα είχε ξεκινήσει. Θα είχε διακοπεί υπέρ των φιλοξενουμένων, μετά τις συμπλοκές οπαδών του Παναθηναϊκού με τις δυνάμεις της αστυνομίας. Επρόκειτο για επεισόδια μεγάλης έντασης που ξεκίνησαν πριν την έναρξη του αγώνα συνεχίστηκαν στο ημίχρονο, με τους άνδρες των ΜΑΤ να επιχειρούν ακόμα και στις κερκίδες του γηπέδου κάνοντας χρήση χημικών. Αρκετοί από τους θεατές αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το γήπεδο και το δεύτερο ημίχρονο άρχισε με καθυστέρηση 60 λεπτών.  Εκεί, σε αντίθεση με το πρώτο μέρος, παίχτηκε ποδόσφαιρο και ο Ολυμπιακός έκανε τη φάση που του έδωσε το γκολ και το πρωτάθλημα καθώς και το δικαίωμα να σχεδιάζει την επόμενη χρονιά στο Champions League. Ωστόσο όλα τελείωσαν οκτώ λεπτά πριν την κανονική λήξη του αγώνα, όταν οπαδοί του ΠΑΟ άρχισαν να εκτοξεύουν αντικείμενα στο γήπεδο. Λίγο αργότερα ο διαιτητής αποφάσισε την οριστική διακοπή του αγώνα. Ο Ολυμπιακός επιστρέφει στον Πειραιά με το δικαίωμα να κάνει σχέδια για την επόμενη χρονια. Όλοι οι άλλοι που τον ακολουθούν θα βυθιστούν πάλι στην εσωστρέφεια, στη μιζέρια των οικονομικών προβλημάτων, στη γκρίνια. Όπως όλη η χώρα δηλαδή.

Πηγή : protagon.gr

Έχει να σαπίσει πατάτα!

Άρθρο της Ρέας Βιτάλη για το protagon.gr


Φοβάμαι θα χαλάσω το αγωνιστικό, ενθουσιώδες κλίμα της επανάστασης. Δε συμμερίζομαι το θρίαμβο της πατάτας ενάντια στους μεσάζοντες. Αν ακούσεις τα σχόλια πολιτών και δημοσιογράφων θαρρείς «πήραμε το Αργυρόκαστρο. Και πάμε παραπέρα» που τραγούδαγε και η Μαρινέλλα στο Άλμπουμ Αλβανία. Και ετοιμάζονται λέει για να διαθέσουν αμνοερίφια και φασόλια και ελιές και λάδια και ντομάτες. Να δεις, με τη φόρα που έχουμε πάρει, θα δούμε και κομμώτριες στα φανάρια με το πιστολάκι στα χέρια να χτενίζουν και να κουρεύουν, ενάντια στον μεσάζοντα Vital Sassoon.

Σε τούτη τη χώρα πιο πολύ από τον μεσάζοντα τρέμω αυτόν που αναλαμβάνει να με σώσει από τον μεσάζοντα. Έτσι την πάτησα και στην πλατεία Συντάγματος με την εξαιρετικά υπεύθυνη ομάδα πολιτών «Αγανακτισμένοι» μέχρι που ανέλαβαν «οι μεσάζοντες» να μεταφέρουν τη φωνή μου στους μεσάζοντες. Έτσι και τώρα. Ήρθαν οι μέχρι πρότινος  επιχορηγούμενοι κυρίως για να κάθονται (και να χαζεύουν λαθρομετανάστες να δουλεύουν στα χωράφια), που απέκτησαν αγροτικά Καγιέν, που ξόδεψαν περιουσίες στα μπαρ με τις ταμπέλες «εντός Βουλγάρες», που προσκύνησαν συντεχνίες και τακίμιασαν με συνδικαλιστές. Έρχονται να με σώσουν από την αδικία των μεσαζόντων. Πώς; Πουλώντας χωρίς απόδειξη. Χέρι με χέρι. Και βάζοντας την είσπραξη στη τσέπη του παντελονιού. Σωθήκαμε! Και χτυπάνε αγωνιστικά παλαμάκια οι δημοσιογράφοι και χτυπάνε παλαμάκια οι καταχρεωμένοι Δήμοι που δίνουν παραγγελίες πατάτας για τους συμπολίτες τους (μεγαλόψυχοι!) και χτυπάνε αγωνιστικά παλαμάκια και οι πολιτικοί και κάνει τα στραβά μάτια όλο το σύστημα (λες και υπάρχει σύστημα) και φορτώνονται σαν γαϊδούρια οι πολίτες πατάτα. Μιλάμε για τόνους πατάτας! Έχει να σαπίσει πατάτα!

Πώς την πατάμε έτσι ρε γαμώτο; Πώς καταφέρνουμε να ντελαπάρουμε ότι ξεκινάει με έντιμες προθέσεις; Η αρχική ιδέα, απευθείας διάθεσης της πατάτας, εμφανίστηκε ως μια σπουδαία όντως κίνηση αφύπνισης. Ως μια καμπάνα να ξυπνήσει μεσάζοντες και «οδηγούς» της αγοράς. Να δείξει το δρόμο για έναν εσωτερικό αποπληθωρισμό ως αναγκαστική διέξοδο στο δράμα που όλοι μας ζούμε. Να βρούνε έστω μια κλωστούλα άκρης άνθρωποι που έχουν πραγματικά ανάγκη. Και είναι όλο και πιο πολλοί! Οι περισσότεροι! Το δράμα μας όμως έχει πολλές αυλαίες και πτυχές. Μέσα σ΄αυτές, πρωτεύοντα ρόλο κατέχει η φοροδιαφυγή. Η αναρχία του «για πάρτη μου!». Η ανεντιμότητα του «εγώ και ας κόψουν το λαιμό τους όλοι οι άλλοι». Δηλαδή το θέμα μας με τους μεσάζοντες ήταν για να καταλήξουμε να νταραβεριστούμε χέρι με χέρι με τον αγρότη; Και αυτός να βάλει τα λεφτά στη δεξιά ή αριστερή του τσέπη; Και τελικά αυτός ο έρμος τόπος από πού θα εισπράξει;

Η ιστορία της πατάτας θα μπορούσε να γίνει όντως το εφαλτήριο μιας νέας τάξης πραγμάτων αλλά έσκασε και πάλι κεφαλάκι ο Ελληναράς! Καταφερτζής, δαιμόνιος, ο “έτσι γουστάρω και δεν δίνω αναφορά”. Φοβάμαι ότι εκεί καταλήγει η επανάσταση της πατάτας. Αύριο των αμνοεριφίων. Μεθαύριο των φασολιών, της ρέγκας. Κατεβάστε και ρόκα. Πουλάει. Να δω πώς  θ΄ανακόψεις! Αγωνιστές της δικής τους τελικά τσέπης υπό τη μουγκαμάρα κράτους και αρχών και τα μπρος πίσω του ΚΚΕ που δεν ήξερε σε ποιο ρεύμα να ψαρέψει πελάτες. Και όπως γίνεται μονίμως. Πώς γίνεται πάντα σε τούτον τον τόπο; Όλοι τους χειροκροτούν ηρωικά ! Μ΄ένα τσουβάλι φθηνές πατάτες, παροχή σε ανθρώπους δυστυχείς, εξαγόρασαν την ανοχή. Βρήκαν και πάλι ένα παραθυράκι ανομίας. Η αέναη μέθοδος του «φθηνά» που πληρώνουμε στο τέλος όλοι πολύ ακριβά.  

Από πατάτα Νευροκοπίου ξεσκαρτάραμε, πατριώτες. Να δω από κανόνες. Κανόνες υποχρεώσεων. Κανόνες αγοράς, εμπορίου. Κανόνες οφειλών. Γενικώς κανόνες. Πότε θα ξεσκαρτάρουμε. Δώστε πατάτα και ξενοιάσατε!

Πηγή : protagon.gr

Φάρμακα: ελλείψεις υπάρχουν

Άρθρο του Βασίλη Βενιζέλου για το protagon.gr

Μάχη δίνει το υπουργείο Υγείας προκειμένου να πείσει άπαντες ότι δεν υπάρχουν ελλείψεις φαρμάκων στην αγορά. Πρόκειται για μάχη η οποία εκθέτει πριν από όλους το ίδιο το υπουργείο Υγείας, αφού καθένας μας γνωρίζει από ένα τουλάχιστον φάρμακο, το οποίο ο φαρμακοποιός της γειτονιάς μας δηλώνει ότι βρίσκεται σε έλλειψη και δεν είναι σε θέση να μας το χορηγήσει.

Πρόκειται για μία μάχη οπισθοφυλακών, η οποία προκαλεί, συν τοις άλλοις, μεγάλη σύγχυση. Για 250 φάρμακα τα οποία λείπουν από τα ράφια τους κάνουν λόγο οι φαρμακοποιοί. Για μόλις 10 φάρμακα τα οποία λείπουν κάνει λόγο ο γενικός γραμματέας Δημοσίας Υγείας Αντ. Δημόπουλος. Για 26 τέτοια φάρμακα κάνει λόγο ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων...

Το υπουργείο Υγείας διαβεβαιώνει ότι οι λογιζόμενες ως ελλείψεις φαρμάκων στην αγορά δεν είναι τίποτε περισσότερο από κακόγουστα  παιχνίδια των ίδιων των φαρμακοποιών. Μάλιστα. Οι κυρώσεις πού είναι;

Οι φαρμακοποιοί διαβεβαιώνουν, με τη σειρά τους, ότι οι λογιζόμενες ως ελλείψεις φαρμάκων στην αγορά οφείλονται στο γεγονός ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες δεν δίνουν πίστωση στις φαρμακαποθήκες και τους φαρμακοποιούς, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν σε αυτές τις δύο πλευρές της αγοράς να προμηθευθούν επαρκή ποσότητα φαρμάκων. Μάλιστα. Οι κυρώσεις πού είναι;

Εκείνο το οποίο είναι αδύνατον να κατανοήσει κανείς είναι γιατί  το υπουργείο Υγείας κλείνει τα μάτια μπροστά στο διογκούμενο φαινόμενο των ελλείψεων φαρμάκων, γιατί το υπουργείο Υγείας επιμένει στη μάχη των εντυπώσεων και επιθυμεί απλώς να διαβεβαιώνει τους ταλαίπωρους ασφαλισμένους ότι φάρμακα υπάρχουν...

* Ο Βασίλης Βενιζέλος είναι υγειονομικός συντάκτης.

Πηγή : protagon.gr

Μάθε τέχνη κι άστηνε

Άρθρο του Κώστα Μίντζηρα για το protagon.gr

Οι 2 πρώην πρόεδροι της ΕΦΕΕ (Τζουμάκας και Παπουτσής) δεν θα είναι τελικώς υποψήφιοι για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος δεν έστερξε, όπως αναμενόταν, στην πρόταση να γίνει -χάριν της δημοκρατικότητας της διαδικασίας και της ευγενούς άμιλλας- δεκτή η υποψηφιότητά τους μολονότι αντίθετη στο  καταστατικό  του κινήματος, κατά το άρθρο 41 παρ. 5 του οποίου «Υποψήφιος Πρόεδρος αναδεικνύεται όποιος προταθεί από το 1/4 τουλάχιστον των μελών του Εθνικού Συμβουλίου ή το 1/3 των Περιφερειακών Επιτροπών του Κινήματος ή το 10% τουλάχιστον του συνόλου των Μελών του Κινήματος. Κάθε Μέλος προτείνει μόνον έναν (1) υποψήφιο».

Η Επιτροπή Καταστατικού αποφάνθηκε ότι «υποψήφιος Πρόεδρος αναδεικνύεται όποιος, πρώτον, προταθεί από το ¼ τουλάχιστον των μελών του Εθνικού Συμβουλίου, το 1/3 των Περιφερειακών Επιτροπών και το 10% τουλάχιστον του αριθμού των μελών. Τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου είναι 377 και επομένως ο ελάχιστος αριθμός για την πρόταση  είναι ο αριθμός των ενενήντα τεσσάρων μελών.  Περιφερειακές Επιτροπές είναι 15, άρα το 1/3 είναι πέντε και τα μέλη μας όταν κλείσαμε προ ημερών το μητρώο το ηλεκτρονικό που έχουμε είναι 390.000, που σημαίνει ότι το μέτρο ήταν 39.000». Ο Βενιζέλος κατέθεσε αίτηση με 189 υπογραφές, ο Παπουτσής αυτοπροτάθηκε κι ο Τζουμάκας υπέβαλε ένα κείμενο. Ως εκ τούτου μόνο ο Βενιζέλος τρέχει στην κούρσα.

Στις δηλώσεις αμφοτέρων των παρ΄ολίγον υποψηφίων προτάχθηκε -με άλλα λόγια- το ίδιο επιχείρημα: Η (ορθή) πολιτική αντιμετώπιση του θέματος επέβαλε να μην εφαρμοσθεί ο γραφειοκρατικός και διαδικαστικός καταστατικός τύπος, η τήρηση του οποίου απονευρώνει τη δημοκρατική διαδικασία στερώντας τους την ευκαιρία να είναι υποψήφιοι αν και δεν πληρούσαν τις τυπικές προϋποθέσεις. Αρα είναι πολιτική η επιλογή του αποκλεισμού τους. Αυτός ο τρόπος σκέψης αποτέλεσε την ραχοκοκκαλιά της μεταπολιτευτικής κουλτούρας.  Παπουτσής και Τζουμάκας, ως εξέχοντα στελέχη της μεταπολίτευσης, δεν ήταν εύκολο να τον αγνοήσουν, ενώ το ίδιο ακριβώς έκανε κι ο Βενιζέλος.

Γνώριζαν και γνωρίζουν άριστα κι οι 3 ότι κάθε μάχη επί της διαδικασίας είναι μάχη επί της ουσίας. Κι ό,τι μαθαίνεται στα φοιτητικά αμφιθέατρα, δύσκολα λησμονιέται ακόμη κι αν περάσουν χρόνια.

Πηγή: protagon.gr

Αντίο κυρία Δόμνα

Άρθρο της Μαργαρίτας Μυτιληναίου για το protagon.gr


Η πρώτη είδηση που διάβασα προχτές στο ίντερνετ αφορούσε στο θάνατο της Δόμνας Σαμίου. Ένα «ωωωωω» έφυγε από μέσα μου αβίαστα, αυτόματα. Ίσως γιατί, με χαρακτηριστική αφέλεια, νόμιζα ότι θα είναι πάντα εκεί. Πάντα παρούσα. Πάντα υπερκινητική και γεμάτη όρεξη, όπως τη θυμόμουν. Έκανα λάθος. Είχα πάνω από δυο χρόνια να μιλήσω μαζί της. Σχεδόν από τότε που έφυγα από την ΕΡΤ.

Σταματάω να γράφω για λίγο. Σκέφτομαι τα μάτια της. Δυο μικρές φωλιές ζωής. Δυο πηγές εξυπνάδας. Αεικίνητα μάτια. Που μιλούσαν πριν από ‘κείνη. Σαν να μαρτυρούσαν τη σκέψη της, την ανάγκη της, τη δίψα της να μαθαίνει.
Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος. Δεν έζησε εύκολη ζωή. 1928, Καισαριανή -2012, Νέα Σμύρνη. Πάντα η Μικρά Ασία και η προσφυγιά κυλούσαν στις φλέβες της. Όπως ακριβώς και η παράδοση, οι σκοποί, οι στίχοι, τα τραγούδια και οι φωνές.

Από το ’63 γυρνούσε την Ελλάδα με ένα μπομπινόφωνο (να το πω μαγνητόφωνο για να συνεννοούμαστε). Σχεδόν σε όλη της τη ζωή ταξίδευε, ερευνούσε, κατέγραφε και στην ουσία διέσωζε τη μουσική μας ιστορία. Ποιο κράτος και ποια πολιτιστική υποδομή, μου λέτε εσείς. Μια γυναίκα με πείσμα, όρεξη και πίστη ήταν η κυρία Δόμνα. Απέναντι σε όλους και όλα, όταν χρειαζόταν. Ακόμη και στον ίδιο της τον εαυτό. Γιατί, ναι, πρέπει να χρειάστηκε πολλή δύναμη- εν μέσω Χούντας- για να σηκωθεί μέσα από ένα πλήθος γιεγιέδων και να ανέβει στη σκηνή του Ροντέο για να τραγουδήσει δίπλα στον Διονύση Σαββόπουλο. Το έκανε. Τραγούδησε με μια ψυχή άλλο πράγμα και κατάφερε από εκείνη την πρώτη μέρα της ουσιαστικής της εξωστρέφειας να βάλει σιγά-σιγά τη δημοτική, την παραδοσιακή μουσική μέσα στις καρδιές των νέων ανθρώπων.

Δεν έμοιαζε να φοβάται η κυρία Δόμνα. Δεν έμοιαζε να σταματά μπροστά σε τίποτα. Νομίζω πως ήταν από τους πρώτους που πίστεψαν στην ιδιωτική πρωτοβουλία τόσο πολύ. Εδώ και 30 χρόνια ένας σύλλογος με το όνομά της, και στηριζόμενος κυρίως σε χορηγούς, τη βοήθησε να ξεμπλέξει από τα γρανάζια της δισκογραφίας, να διασώζει και να προβάλει την παραδοσιακή μουσική, να διοργανώνει εκδηλώσεις μόνο έτσι όπως εκείνη ήθελε: απλά κι αληθινά. Κι όλα αυτά αθόρυβα. Δεν ενοχλούσε, δε ζητούσε ατέλειωτες κρατικές επιχορηγήσεις, δε φόρτωνε τους δίσκους της με φανταχτερά στολίδια.

Μια φορά, οι επιτήδειοι την πάτησαν μαζί της. Ήταν το ’93 ή ’94, νομίζω. Κυκλοφόρησε ένα δίσκο με αποκριάτικα αθυρόστομα τραγούδια και οι σεμνότυφοι κριτές της πήγαν να τη φάνε. Εκείνη γέλαγε, το διασκέδαζε με την ψυχή της. Ήξερε καλά πως οι βιαστικοί αρπακολατζήδες θα προσπαθούσαν να τη διασύρουν. Έλα όμως που οι δικές τους ανίερες κατηγορίες εξέπεσαν! Όλος ο δίσκος, που μάλιστα έγινε και best seller, βασίστηκε πάνω σε ιερούς/ σατυρικούς στίχους και σκοπούς της παράδοσης.

Αν τώρα κλείσω τα μάτια μου είμαι σίγουρη πως θα τη δω να χαμογελάει. Μπορεί και να την ακούσω να μου ψιθυρίζει «Τι έγινε, βρε Σπίθα; Τον άκουσες το δίσκο με τα κάλαντα;» Ναι, κυρία Δόμνα, τον άκουσα και μ’ άρεσε. Πες μου τώρα μια από τις ιστορίες σου… Τις έλεγε ωραία τις ιστορίες της ζωής της, ακόμη κι αν προς το τέλος δε θυμόταν καλά τα ονόματα και τις χρονολογίες.
Ποιος νοιάζεται γι’ αυτά;

Καλό ταξίδι κυρία Δόμνα. Καλό ταξίδι.

Πηγή : protagon.gr

Το δικαίωμα στο γιαούρτωμα

Άρθρο του Στέλιου Σοφιανού για το tovima.gr

Δεν νομίζω να τέθηκε ποτέ θέμα ματαίωσης των παρελάσεων στις 25 Μαρτίου. Αυτό δα έλειπε – αν και από τούτη την Πολιτεία όλα να τα περιμένεις...Το ερώτημα είναι πώς θα γίνουν. Υπό ποια μέτρα, δηλαδή, που θα αποτρέψουν ή θα καταστείλουν εκδηλώσεις αγανακτισμένων (ή απλώς «κτισμένων») πολιτών σε βάρος πολιτικών, δημάρχων κ.α...

Το περιστατικό της Θεσσαλονίκης, τον περασμένο Οκτώβριο, δεν επιτρέπει στις αρχές χαλάρωση, πολύ περισσότερο που σε δύο εβδομάδες θα βρισκόμαστε, εκτός απροόπτου, σε προεκλογική περίοδο. Ουδείς υποψήφιος ή απερχόμενος βουλευτής, υπουργός κ.α., επιθυμεί να διακινδυνέψει τη φήμη, τη σωματική του ακεραιότητα, ή έστω ένα καλοραμμένο κοστούμι, επειδή τα γιαούρτια και τα νεράντζια είναι της μόδας. Κατανοητό.

Υποθέτω ότι τα αστυνομικά μέτρα της 25ης Μαρτίου θα αποτελούν και μια πρόβα τζενεράλε εν όψει εθνικών εκλογών. Το μεγάλο άγχος των υποψηφίων των δύο μεγαλύτερων κομμάτων είναι ακριβώς ο φόβος εκτρόπων κατά τις εκδηλώσεις που θα προηγηθούν της κάλπης – ούτε για την εκλογή τους δεν αγχώνονται τόσο...

Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί, «όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν».Δεν διαφωνώ, μόνο που υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι: οι εκλογές γίνονται για να αναδειχθούν οι επόμενοι που θα μας κυβερνήσουν. Έχει, λοιπόν, ο καθένας την ευκαιρία να επιδοκιμάσει και να αποδοκιμάσει με την ψήφο του όποιον επιθυμεί – όπως και να κατέλθει ο ίδιος υποψήφιος αν πιστεύει ότι θα μας σώσει...

Κυρίως, όμως, έχει ο καθένας την υποχρέωση να σεβαστεί το αποτέλεσμά τους – εκτός αν είναι από εκείνους που θέλουν να κυβερνούν οι μειοψηφίες, ενίοτε και με τη χρήση βίας, οπότε μάλλον τζάμπα μιλάμε (τουλάχιστον, όμως, μπορούμε...).

Το αποτέλεσμα των εκλογών προκύπτει μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες, που προβλέπουν ο νόμος και η δημοκρατία μας. Αν δεν σέβεσαι τις διαδικασίες αυτές, δεν σέβεσαι ούτε τις εκλογές, δηλαδή την κρίση του λαού.

Μία από τις διαδικασίες των εκλογών είναι και οι προεκλογικές συγκεντρώσεις. Μικρές ή μεγάλες. Για δεκαετίες ταλαιπώρησαν τις αισθήσεις, την αισθητική και το περιβάλλον, αλλά τις ανεχόμασταν.

Τώρα, που ελπίζω ότι (λόγω κρίσης, αλλά και τεχνολογικών εξελίξεων) θα είναι πιο μαζεμένες, δεν αρκεί να τις ανεχθούμε. Επιβάλλεται να τις προστατέψουμε.

Όχι με «δρακόντεια» μέτρα, που θα προκαλέσουν και θα επιβαρύνουν τις δικές μας τσέπες, αλλά με συνείδηση της υποχρέωσης προστασίας της ελευθερίας του λόγου. Συν του ότι, σε αυτή τη χώρα, το δικαίωμα στο συναθροίζεσθαι το κατήργησαν μόνο οι χούντες και οι Ναζί.

Έτσι θα θωρακίσουμε τις εκλογές, τη δημοκρατία και εν τέλει τη χώρα. Μαζί, και το «δικαίωμα» κάποιων να γιαουρτώνουν (και) στο μέλλον. Οξύμωρο; Καθόλου, αν αναλογιστείτε ποια είναι η εναλλακτική...

Πηγή : tovima.gr

Περί κουρέματος

Άρθρο του Δημήτρη Καμπουράκη για το protagon.gr

Αναρωτιέμαι τι είναι ή πως νιώθουν; Υπεύθυνοι, ανεύθυνοι, μάγκες, τσάμπα μάγκες ή Πόντιοι Πιλάτοι; Στις διοικήσεις και τα Διοικητικά Συμβούλια όσων ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων αρνήθηκαν να μπουν στην διαδικασία εθελοντικού κουρέματος των ομολόγων τους, αναφέρομαι. Δύσκολο ν’ απαντήσει κανείς, καθώς η πολυπλοκότητα του ζητήματος δεν επιδέχεται απλοϊκές αναλύσεις. Θεωρώντας πάντως ότι το PSI πέτυχε τους στόχους του (το κείμενο γράφεται με βάση βραδινές δημοσιογραφικές πληροφορίες περί επιτυχίας του), προσπαθώ ν’ αντιληφθώ πώς σκέφτηκαν όσοι αρνήθηκαν να συναινέσουν δια της ψήφου τους σ’ αυτή τη διαδικασία, πριν ακόμα ξεκαθαριστεί αν η ιστορία οδεύει επιτυχώς ή όχι.

Η μία πιθανότητα είναι να θεώρησαν δεδομένο πως όλοι οι υπόλοιποι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων ανά την υφήλιο θα αποδέχονταν το κούρεμα των ομολόγων που κατείχαν. Άρα η συνολική διαδικασία θα στεφόταν ούτως ή άλλως μ’ επιτυχία, η χώρα δεν θα φαλίριζε, η χρηματοδότηση της οικονομίας θα συνεχιζόταν και συνεπώς μέσα σ’ αυτό το ευνοϊκό πλαίσιο αυτοί θα έχουν εξασφαλίσει το 100% της απόδοσης των ομολόγων που είχαν στα χέρια τους. Αυτό προϋπέθετε βέβαια την πεποίθηση τους ότι η συνολική πορεία του PSI δεν επηρεαζόταν από τη δική τους άρνηση.

Η δεύτερη πιθανότητα είναι να αρνήθηκαν την υπογραφή τους κάτω από μια τέτοια απόφαση, θεωρώντας ότι δυνητικά στο μέλλον μπορεί να τους οδηγήσει σε ποινικές περιπέτειες, παρά την κάλυψη νομιμότητας που έχει προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση με τρεις διαδοχικούς νόμους. Υπάρχει και προϊστορία σ’ αυτό, με τα τοξικά ομόλογα. Η πολιτική εξουσία τους έβαλε τότε να συναινέσουν σε μια ακατανόητη γι’ αυτούς διαδικασία, τα αποθεματικά των ταμείων χάθηκαν, κάποιοι (προφανώς) οικονόμησαν και τελικά στα δικαστήρια σύρθηκαν όσοι έβαλαν την υπογραφή τους. Η σημερινή ένσταση τους λοιπόν ακούγεται λογική, στηρίζεται όμως πάλι σε μια ιδιόμορφη παραδοχή, εφόσον επίσημα χείλη εξηγούσαν πως μια συνολική αποτυχία θα οδηγούσε σε μηδενισμό της αξίας των ελληνικών ομολόγων. Ότι κάποιος που θα αποδεχόταν 50% μείωση μπορεί να είχε ευθύνη (επειδή έβαλε την υπογραφή του), ενώ δεν θα είχε καμία ευθύνη (επειδή δεν υπάρχει πουθενά υπογραφή του) αν με την άρνηση του οδηγούσε στην απώλεια του 100% της αξίας του ομολόγου.

Η τρίτη πιθανότητα είναι να θεωρούσαν ότι το κούρεμα έπρεπε να το κάνει η κυβέρνηση για λογαριασμό τους, με το υποχρεωτικό τρόπο που ορίζει η δεύτερη φάση. Αυτή η περιβόητη ενεργοποίηση της ρήτρας συλλογικής δράσης, μεταφέρει την τελική ευθύνη στην κεντρική εξουσία και απαλλάσσει τους παρακάτω από ποινικές ή πολιτικές ευθύνες, ενώ τους δίνει τη δυνατότητα να συνεχίσουν τον καταγγελτικό τους λόγο. Αυτό όμως είχε πάλι ως προϋπόθεση τη βεβαιότητα ότι υπήρχαν εκείνοι που θα έμπαιναν εθελοντικά στη πρώτη φάση, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος του αρχικού 75% που απαιτείται για να ενεργοποιηθεί η δεύτερη φάση.

Η τέταρτη πιθανότητα είναι να το έκαναν για λόγους καθαρά ιδεολογικούς και πολιτικούς. Να πίστευαν δηλαδή με ειλικρίνεια ότι το σύνολο της διαδικασίας του PSI είναι καταστροφική για τη χώρα και συνεπώς να προσπάθησαν να την οδηγήσουν σε αποτυχία, από το σημείο ευθύνης που έτυχε να βρεθούν οι ίδιοι. Αρνήθηκαν συνεπώς να πάρουν μέρος στη διαδικασία και έστειλαν αρνητικά μηνύματα όπου μπόρεσαν, με στόχο να τη σαμποτάρουν. Αυτό τους μετέτρεψε σε εν δυνάμει μικρούς πρωθυπουργούς. Από πού όμως είχαν λάβει την πολιτική νομιμοποίηση για να αναλάβουν τέτοια ευθύνη;

Η πέμπτη και έσχατη πιθανότητα είναι να μην είχαν καταλάβει τίποτα, να τους φαίνονταν όλα αυτά εξαιρετικά πολύπλοκα για τις δυνατότητες και το διαχειριστικό βεληνεκές τους, οπότε να κατέβασαν ρολά μέσα από μια εύκολη άρνηση. Στο κάτω-κάτω, κομματικοί κολλητοί και συνδικαλιστές που εκλέγονται σε σωματεία διότι έχουν καλή πρόσβαση στις διοικήσεις και κάνουν μεταθέσεις, βρίσκονται ξαφνικά ως ex officio μέλη σε διοικητικά συμβούλια ασφαλιστικών ταμείων με τερατώδη διαχειριστικά και πολιτικά προβλήματα. Τι να ξέρουν κι αυτοί.

Όλα αυτά θα λυθούν τις επόμενες μέρες. Απλώς  προβληματίζομαι, προσπαθώντας να μπω στα μυαλά τους. Λειτουργούν συντεχνιακά ως κωλοπετσωμένοι φύλακες των στενών επαγγελματικών συμφερόντων του κλάδου τους, θεωρώντας τους άλλους λιγότερο ικανούς φύλακες των δικών τους συμφερόντων; Λειτουργούν ως πολιτικοί ινστρούχτορες που αποφασίζουν μόνοι τους τι συμφέρει τη χώρα μέσα στην κρίση, ανεξάρτητα από το τι λένε η βουλή και η κυβέρνηση; Λειτουργούν ως υπεύθυνοι άνθρωποι που έτυχε να βρεθούν σε μια πολύ κρίσιμη θέση την πιο κρίσιμη στιγμή ή ως ανεύθυνοι που προσπαθούν να φυλάξουν μόνο τα νώτα τους; Λειτουργούν μέσα στην κρατική διοίκηση ως μοχλοί των κομμάτων που αρνούνται επισήμως τη διαδικασία του PSI; Λειτουργούν ως κατά περίπτωση αναλυτές, που όσο κατέχουν ένα ομόλογο του ελληνικού δημοσίου διαφυλάττουν την αξία του ως κόρη οφθαλμού, αλλά μόλις αυτό πετάξει σε μια Γερμανική τράπεζα το θεωρούν αποδεικτικό διεθνούς τοκογλυφίας και ζητούν επιτακτικά όχι μόνο να κουρευτεί, αλλά και να μην πληρωθεί καν; Μακάρι να ήξερα, όμως θαρρώ πως συμβαίνουν όλα αυτά μαζί.

Πηγή : protagon.gr

Όνειρο ζουν, μην τους ξυπνάτε!

Η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς νίκησε 4-3 τη Λιόν στα πέναλτι, στο κατάμεστο Γ.Σ.Π. και εξασφάλισε την πρόκρισή του στους 8 του  Champions League , επίτευγμα που αποτελεί... τοτέμ για το κυπριακό ποδόσφαιρο.
Μεγάλος πρωταγωνιστής ο Διονύσης Χιώτης, ο οποίος απέκρουσε δύο πέναλτι στη διαδικασία της ρώσικης ρουλέτας.

Κι όμως ο ΑΠΟΕΛ είχε την τύχη (και ικανότητα) να ισοφαρίσει το σκορ του πρώτου αγώνα μόλις στο 9ο λεπτό. Ο...αποτυχημένος πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού, Κώστας Χαραλαμπίδης, συνεργάστηκε άψογα με τον... αποτυχημένο πρώην παίκτη της ΑΕΚ, Γκουστάβο Μαντούκα, ο οποίος με πλασέ έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα και παράλληλα στον έβδομο ουρανό τις 23.000 οπαδούς του ΑΠΟΕΛ που κατέκλυσαν το ΓΣΠ.

Οι όποιες προσπάθειες των γάλλων να φτάσουν στην ισοφάριση έπεφταν πάνω στον Διονύση Χιώτη, ενώ άλλες περνούσαν δίπλα από τα δοκάρια του έλληνα πορτιέρο, προς ανακούφιση των γηπεδούχων, οι οποίοι έριξαν βάρος στην άμυνα. Και ευτυχώς το άγχος, δεν μετετράπη σε απογοήτευση μέχρι το τέλος του ημιχρόνου... Στην επανάληψη, ο ΑΠΟΕΛ δημιούργησε και έχασε δύο μεγάλες ευκαιρίες να κάνει το 2-0, αλλά στο 56' το οριζόντιο δοκάρι του Γιορίς και στο 70' ένα άτσαλο πλασέ το Σολάρι, στέρησαν από τους κύπριους ένα προβάδισμα πρόκρισης, έστω και εύθραυστο. Θα ήταν το επιστέγασμα των προσπαθειών μιας εξαιρετικά οργανωμενης και στημένης -από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς- στον αγωνιστικό χώρο, ομάδας.

Κι όμως, το παιχνίδι θα μπορούσε να μην οδηγηθεί στην παράταση, αν ο Αϊλτον έπαιζε περισσότερο για την ομάδα και λιγότερο για... μεταγραφή. Στο έξτρα ημίωρο, ο ΑΠΟΕΛ απειλήθηκε, αλλά αντιστάθηκε. Η μοναδική απώλεια που είχε, ήταν ο Γκουστάβο Μαντούκα. Ο Βραζιλιάνος αποβλήθηκε στο 115' με δεύτερη κίτρινη κάρτα, πληρώνοντας εκ των υστέρων τον ενθουασιασμό του στο γκολ που πέτυχε, καθώς είχε δεχθεί την πρώτη κίτρινη όταν έβγαλε τη φανέλα.

 Πηγή : sport.gr

Wall Street Journal: «Αθλια η συμφωνία για την Ελλάδα»

Άρθρο Της Ζέζας Ζήκου για την " ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Εγώ τώρα τι να πω... Το δράμα συνεχίζεται, καθώς η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο των πειραματισμών όσων παίζουν με το μέλλον της χώρας μας και τα ποικίλα «παιχνίδια» που προσφέρει το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Κόντρα σε όλες τις επίσημες δηλώσεις, οφείλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα μιας οικονομίας που συσσωρεύει οδυνηρό κόστος για τους εργαζομένους, αλλά και για το μέλλον του έθνους μας. Δυστυχώς, πρόκειται για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με καλυμμένη πτώχευση... Ουδείς σχεδόν το ομολογεί ενώ οι ξένες πένες «τεμαχίζουν» το πτώμα της Ελλάδας.

Την ίδια στιγμή, η ελληνική οικονομία παρουσιάζει στοιχεία δραματικής κατάρρευσης. Στο 7% επιδεινώθηκε η ύφεση στην Ελλάδα το τέταρτο τρίμηνο του 2011, σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2010, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες. Την ίδια περίοδο στην Ευρωζώνη σημειώθηκε ανάπτυξη 0,7% και στους «27» ανάπτυξη 0,9%.

«Είναι εύκολο να χαθεί κανείς στις λεπτομέρειες, στις συντομογραφίες και στα ακρωνύμια που περιβάλλουν το πακέτο διάσωσης των 130 δισ. μαζί με το PSI...» επισημαίνει ο αρθρογράφος της Wall Street Journal και προσθέτει: «Αλλά μην κάνετε λάθος, παραμένει μια άθλια συμφωνία τόσο για την ίδια την Ελλάδα όσο και για τους Ευρωπαίους φορολογούμενους»!

Ο συντάκτης του άρθρου υποστηρίζει ότι η συμφωνία αυτή συνιστά «μια τεράστια πολιτική και οικονομική ωρολογιακή βόμβα που μπορεί να εκραγεί τα επόμενα χρόνια». «Μια λεπτομέρεια», αναφέρει το άρθρο, «το σχέδιο δεν θα σώσει στην πραγματικότητα την Ελλάδα. Με τη συμφωνία, οι περικοπές δαπανών του ελληνικού προϋπολογισμού θα αγγίξουν το 20% του ΑΕΠ, τις μεγαλύτερες που έχει κάνει ποτέ χώρα στην ιστορία».

Παράλληλα, το Reuters αποκαλύπτει εμπιστευτικό του έγγραφο του IIF, στο οποίο αναφέρεται ότι το κόστος της χρεοκοπίας της χώρας μας θα προκαλούσε ένα ντόμινο κατάρρευσης στην παγκόσμια οικονομία που ξεπερνά το ένα τρισ. ευρώ! Αντιλαμβάνεται ο καθείς, λοιπόν, το συμφέρον κυβερνήσεων και ξένων τραπεζών να «διασώσουν» την Ελλάδα.

Ο επικεφαλής του IIF, Τσαρλς Νταλάρα, στη συνάντηση υπουργών Οικονομικών και κεντρικών τραπεζιτών του G20 στην Πόλη του Μεξικού, στις 24 Φεβρουαρίου 2012, αποκάλυψε τις σοβαρές και εξαιρετικά έντονες συνέπειες μιας πιθανής ανεξέλεγκτης ελληνικής χρεοκοπίας στην παγκόσμια οικονομία. «Οι ζημίες είναι δύσκολο να υπολογιστούν με οποιοδήποτε βαθμό ακρίβειας, αλλά δύσκολα δεν θα ξεπερνούσαν το ένα τρισ. ευρώ», αναφέρει χαρακτηριστικά το έγγραφο, γνώση του οποίου επικαλείται το Reuters.

Tο έγγραφο υποστηρίζει πως ελληνικό χρεοστάσιο θα οδηγούσε πιθανότατα στην ανάγκη εξωτερικής στήριξης προς την Ιταλία και την Ισπανία για την ανάσχεση του κινδύνου διάχυσης. Οι επιπτώσεις θα ήταν σημαντικές και για την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, που θα χρειάζονταν ένα «τείχος» σχεδόν 380 δισ. ευρώ για τα επόμενα πέντε χρόνια, αναφέρει το κείμενο.

Η ζημία θα ήταν τεράστια και για την ΕΚΤ, καθώς, υποστηρίζει το έγγραφο, η έκθεση της κεντρικής τράπεζας ξεπερνά το 200% της κεφαλαιακής της βάσης, ενώ θα εγείρονταν και υψηλότερες ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης του ιδιωτικού τραπεζικού τομέα. Το έγγραφο φέρει ημερομηνία 18ης Φεβρουαρίου και διαβάθμιση «εμπιστευτικό».

Σύμφωνα με δημοσίευμα των Financial Times, που επικαλείται αξιωματούχο με γνώση της πορείας της διαδικασίας του PSI, η συμμετοχή στην ανταλλαγή των ομολόγων αναμένεται να φθάσει στο 75% έως 80%. Οπως σημειώνει ο αξιωματούχος, «η ενεργοποίηση της ρήτρας συλλογικής δράσης (CAC’s) είναι σχεδόν βέβαιη». Σε αυτήν την περίπτωση, η συμμετοχή στο PSI θα φθάσει το 90% έως 95%, προσθέτει ο ίδιος.

Είναι προφανές πως το εμπιστευτικό έγγραφο επίτηδες διέρρευσε ώστε η συμμετοχή στο «κούρεμα» να είναι μεγάλη. Αλλωστε, μια παγκόσμια κρίση, μια κατάρρευση της Ελλάδας και στη συνέχεια της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας, θα έφερνε πολύ μεγαλύτερες ζημίες στους ομολογιούχους.

Ενώ ζητούν εξαίρεση από το «κούρεμα» της Ελλάδας οι Ιάπωνες! Εξαίρεση των ελληνικών ομολόγων με νόμισμα αναφοράς το γιεν, αξίας περίπου 1 δισ. ευρώ, οι κάτοχοι των οποίων ζουν στην Ιαπωνία, από το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους ζητεί η ιαπωνική τράπεζα Shinsei. Το πρόγραμμα ανταλλαγής ελληνικών ομολόγων (PSI) δεν εφαρμόζεται στους κατόχους αυτούς, λόγω χρονικών περιορισμών και των νομικών απαιτήσεων που ισχύουν στην Ιαπωνία, αναφέρει σε ανακοίνωσή της η τράπεζα – μία εκ των τριών που διαχειρίζεται τους συγκεκριμένους τίτλους στην Ιαπωνία.

Πηγή : kathimerini.gr

Η επόμενη... δαιμονολογία!

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το "ΕΘΝΟΣ"


Προτού καν οριστεί η ημερομηνία των εκλογών και χωρίς τα... εκλογικά αποτελέσματα, άρχισαν οι συζητήσεις και οι «ζυμώσεις» για την κυβέρνηση της... επόμενης ημέρας! Πολλοί σπεύδουν και βάζουν το «κάρο» μπροστά απ' τ' άλογα». Δεν πρόκειται, φυσικά, για «αθώες» πολιτικά συζητήσεις. Λόγου χάρη, ο προεξοφλούμενος κίνδυνος ακυβερνησίας που -αν προσέξει κανείς και τα πρώιμα δημοσκοπικά αποτελέσματα- δεν είναι σοβαρός, «ποντάρει» στη διευκόλυνση της μεγαλύτερης δυνατής συσπείρωσης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Οσο για τη μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, απορρίπτεται για διαφορετικούς λόγους και από τις δύο ηγεσίες, έστω κι αν έχει πολλούς υποστηρικτές στο εσωτερικό και των δύο κομμάτων. Στη ΝΔ γιατί υπονομεύει τον εκλογικό στόχο της «αυτοδυναμίας», στο ΠΑΣΟΚ γιατί δυσκολεύει τη συσπείρωσή του. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει μια ανυπέρβλητη αλήθεια. Το οικονομικό πρόγραμμα της επόμενης τριετίας είναι δεδομένο και ψηφισμένο και από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΝΔ και οι ηγεσίες τους έχουν δεσμευτεί στους εταίρους - δανειστές μας πλήρη τήρηση και εφαρμογή.

Αυτό είναι το δεδομένο. Από κει και πέρα η μορφή της συνεργασίας θα εξαρτηθεί από τις λεπτομέρειες του εκλογικού αποτελέσματος. Τα «παιχνίδια» με την ακυβερνησία μπορεί να λειτουργούν «ψηφοθηρικά» για τα δύο κυρίαρχα κόμματα της μεταπολίτευσης, ευρύτερα όμως βλάπτουν τη χώρα. Εκτός αυτού, οι προφανώς ανεφάρμοστες και εκτός πραγματικότητας στρατηγικές, όπως λ.χ. η στρατηγική της ΝΔ για «αυτοδυναμία» με «επιθέσεις κατά της Αριστεράς», αυτοϋπονομεύουν την ίδια, καθώς στερούνται ρεαλισμού. Κάτι που ο κόσμος το αντιλαμβάνεται πλήρως.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εκφράζοντας προσωπική άποψη, ιεράρχησε ως πρώτη επιλογή την κυβερνητική συνεργασία της ευρύτερης κεντροδεξιάς παράταξης, συμπεριλαμβάνοντας τη ΝΔ, τον ΛΑΟΣ, τη Δημοκρατική Συμμαχία και το κόμμα του κ. Καμμένου, εάν βέβαια όλα τα σχήματα αυτά μπουν στη Βουλή και δίνουν κυβέρνηση.Αυτό, όμως, είναι κάτι άλλο... Να κάτι που επίσης οφείλει η ΝΔ να διευκρινίσει. Προτιμά, λ.χ., μια συνεργασία με τον ΛΑΟΣ και τον κ. Καμμένο από μία συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, παρότι έχουν δεσμευτεί εκατέρωθεν στην εφαρμογή του τριετούς προγράμματος;
Οφείλει βέβαια και το ΠΑΣΟΚ, μετά την εκλογή της νέας ηγεσίας του, να διευκρινίσει τι θέλει σε σχέση με την κυβέρνηση της επόμενης ημέρας. Ορθά σχολίασε ο κ. Βενιζέλος ότι αυτό θα το πει ο λαός με την ψήφο του, αλλά πέραν αυτής υπάρχει και η προεκλογική θέση κάθε κόμματος. Ψυχραιμία χρειάζεται και στοχασμός. Οχι μικροκομματισμός... και καλλιέργεια φοβίας προκαταβολικά!

Πηγή : ethnos.gr

Δημήτρης Λιγνάδης: 10 πράγματα που θα θέλατε να ξέρετε

Άρθρο της Ιωάννας Μπλάτσου για το protagon.gr

Δεν μπορείς να τον κατατάξεις εύκολα. Και αυτό είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον για έναν καλλιτέχνη. Και «ποιοτικός», και «εμπορικός». Και «βαθιάς καλλιέργειας», και με «ποπ εξάρσεις». Ο Δημήτρης Λιγνάδης διατηρεί αναλλοίωτο το δικαίωμά του να μην επιλέγει καλλιτεχνικά «στρατόπεδα» και να αυτοπροσδιορίζεται κάθε φορά κατά το δοκούν. Για την πρώτη σκηνοθετική ενασχόλησή του με το λυρικό θέατρο στην «Εύθυμη Χήρα» του Φραντς Λέχαρ στην Εθνική Λυρική Σκηνή λέει χαρακτηριστικά: «Εδώ έκανα ό,τι μπορούσα. Η μάλλον ό,τι δεν μπορούσα. Μια φωνή μέσα μου, μού έλεγε: ‘Άσε την  Εύθυμη χήρα να... τραγουδήσει μόνη της!’ Ίσως να ήταν η φωνή ενός σαρανταπεντάρη καλλιτέχνη, που κουράστηκε να βλέπει την αποδόμηση του… μη δομημένου, το μαγικό μύθο της σκηνής να γίνεται καθημερινό ντοκιμαντέρ της διπλανής πόρτας, την κορνίζα να φωτίζεται καλυτέρα από τον ίδιο τον πίνακα!». Για να γνωρίσουμε όμως καλύτερα αυτό το ιδιοσυγκρασιακό «παιδί» του ελληνικού θεάτρου.

1. Μικρό παιδί σαν ήμουνα
Δεν μου έλειψε η αγάπη και η φροντίδα. Μου λείψανε κάποιες οικογενειακές νόρμες, π.χ. δεν πηγαίναμε όλοι μαζί εκδρομή. Τη γιαγιά, την Άννα Λιγνάδη, μια Σμυρνιά αρχόντισσα, τη λάτρευα και έζησα πολύ μαζί της. Ουσιαστικά, μεγάλωσα με τη μάνα μου αλλά με την οικογένεια του πατέρα μου. Όσο για τον κατά ένα χρόνο μικρότερο αδερφό μου Γιάννη, φιλόλογο με διατριβή στο αρχαίο δράμα, μικροί τσακωνόμαστε πολύ αλλά άλλο τόσο αγαπιόμαστε. Τώρα, πια, ο Γιάννης είναι μπαμπάς. Εχει ένα 2χρονο κοριτσάκι, την Ευγενία, που έχει πάρει το όνομα της μαμάς μου, και είναι η χαρά της ζωής μου. Και ναι, δηλώνω χαζοθείος και χαζονονός.

2. Μια ζωή θέατρο
Η πρώτη ανάμνηση που έχω από το θέατρο είναι μια έντονη μυρωδιά κλεισούρας όταν παιδί είχα μπει στο «Κεντρικόν» στην πλατεία Κολοκοτρώνη. Για μένα θέατρο σημαίνει παιχνίδι για μεγάλους. Εκρηκτικό. Σα να παίζεις σε ένα χημικό εργαστήριο με υλικά που μπορεί να γίνουν ένα θεαματικό πυροτέχνημα αλλά μπορεί και να σκάσουν στα χέρια σου. Οσο περνάει ο χρόνος, όμως, τα αισθήματά μου προς το θέατρο κυμαίνονται από το ότι «είναι-ένα-τίποτα» μέχρι ότι «είναι-όλη-μου-η-ζωή». Και τα δύο σε ίσες δόσεις. Επίσης, όσο μεγαλώνω, τόσο συνειδητοποιώ πως στη δουλειά σου δεν πρέπει να γίνεσαι status. Κι αν γίνεσαι, να μην το πολυκαταλαβαίνεις ή να το ανατρέπεις. Δεν μπορείς να είσαι καθεστωτικός στην τέχνη. Μάλλον μονίμως άναρχος ως προς τον εαυτό σου.

3. Αρχίζει το ματς
Παρακολουθώ, πια, όχι συχνά ποδόσφαιρο λόγω θεάτρου όπως επίσης δεν παίζω συχνά λόγω μηνίσκου. Παλιότερα έπαιζα στην επίθεση, μετά 5Χ5 και τώρα πηγαίνω όποτε μπορώ για τρέξιμο ή κολύμπι παρότι καπνίζω πάρα πολύ –περί τα δυόμιση πακέτα την ημέρα. Επίσης, είμαι ΑΕΚτζής αλλά μην το γράψεις! (Είναι «άρρωστος»!).

4. Sex & the city
Είμαι εθισμένος στο σεξ. Και το θεωρούσα απολύτως φυσιολογικό. Μέχρι που με πληροφόρησαν ότι δεν είναι ακριβώς έτσι για όλους. Δεν είναι τόσο η πράξη αυτή καθαυτή, όσο η ερωτική πορεία προς αυτήν. Το σεξ λοιπόν είναι βασικό στοιχείο στη ζωή μου.

5. Δείξε μου τον φίλο σου
Μόνο δύο καλούς φίλους έχω. Την Ελένη Κούρκουλα και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Είμαι δύσκολος στο να κάνω φίλους και νομίζω και στο να με έχουν φίλο. Φυσικά, καλός μου φίλος είναι και ο γάτος μου ο Παρασκευάς, που είναι 16 ετών τώρα, δηλαδή 100 χρόνων στην ανθρώπινη ηλικία.

6. Δύσκολες στιγμές
Εκτός από μια φορά που κινδύνευσε άμεσα η ζωή μου, δύσκολες είναι οι στιγμές όταν χάνω ανθρώπους που με αγαπούν.

7. Ο τολμών νικά;
Ως νεαρός δεν ήμουν ούτε τολμηρός, ούτε ακραίος. Ήμουν υπολογιστής και «σωστός». Το θέατρο μού ξύπνησε έναν άλλον εαυτό, ίσως τον πραγματικό, και πλέον, τώρα που μεγάλωσα, μπορώ σαν παιδί να κάνω παράτολμα πράγματα χωρίς παράλληλα να φοβάμαι να «ξοδευτώ» στην υπόλοιπη ζωή μου.

8. Σπίτι μου, σπιτάκι μου
Εχω ένα καινούργιο σπίτι στο κέντρο της Αθήνας, στο Μεταξουργείο, με πολύ όμορφη θέα. Μένω εκεί τα τελευταία πέντε χρόνια και δεν το έχω βαρεθεί στιγμή, πράγμα περίεργο για μένα καθώς βαριέμαι εύκολα. Μάλλον έχω κουραστεί με τα σούρτα-φέρτα. Το σπίτι μου με ηρεμεί. Και με κρύβει.

9. Ο χρόνος, του χρόνου
Η σχέση μου με τον χρόνο, τον ωρολογιακό αλλά και τον βιολογικό, είναι γενικώς κακή. Είναι γνωστό ότι ποτέ δεν είμαι στην ώρα μου. Επίσης, φοβάμαι να μεγαλώσω, φοβάμαι που νιώθω νέος, φοβάμαι τη φθορά. Όχι το τέλος, τον θάνατο, αλλά τη φθορά των πραγμάτων.

10. Η κρίση μέσα μας
Για μένα κρίση είναι να καταμαρτυρείς στον άλλον λάθη, αμαρτίες, αστοχίες όταν εσύ ο ίδιος συνήθως τις διαπράττεις. Κρίση είναι να κραδαίνεις έναν καθρέφτη στον απέναντι χωρίς να τον έχεις γυρίσει ποτέ προς το μέρος σου. Βαθιά κρίση είναι να μη σε νοιάζει ο Άλλος ως πρόσωπο, ομάδα, κοινωνία, πατρίδα. Όλα τα άλλα είναι συμπτώματα της κρίσης.

Πηγή : protagon.gr

Επιτέλους μια μεταρρύθμιση

Άρθρο του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου για το 'ΕΘΝΟΣ"


Επανειλημμένα έχω υποστηρίξει ότι η μοναδική σοβαρή μεταρρύθμιση που έγινε μεταπολιτευτικά είναι τα ΚΕΠ που δημιούργησε ο Μπένος για τον περιορισμό της γραφειοκρατίας. Ωστόσο, εδώ και μερικές μέρες βιώνουμε και μία άλλη, η οποία μάλιστα δεν προβλέπεται από τα Μνημόνια της τρόικας, ούτε και προωθείται από την κυβέρνηση. Εννοώ το «Κίνημα της Πατάτας». Γιατί δεν είναι υπερβολή πως η παρέα που το ξεκίνησε από την Κατερίνη, δρομολόγησε διαδικασίες και πρωτοβουλίες που οδηγούν στην επίλυση ενός προβλήματος, το οποίο όλες οι κυβερνήσεις, οι αρμόδιοι υπουργοί αλλά και το συνεταιριστικό κίνημα της μεταπολίτευσης αποδείχθηκαν ανίκανοι ν' αντιμετωπίσουν.

Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που έγινε προσπάθεια να «επικοινωνήσουν» οι παραγωγοί με τους καταναλωτές χωρίς την παρέμβαση των μεσαζόντων, αλλά αυτήν τη φορά το εγχείρημα διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις να επιτύχει και να συμβάλει στη διαμόρφωση μιας αγοράς που θα εξασφαλίζει σημαντικά μεγαλύτερες τιμές στους παραγωγούς και εξίσου σημαντικά χαμηλότερες στους καταναλωτές. Και η βασικότερη από τις προϋποθέσεις αυτές, ο καταλύτης σ' όλη αυτή την ιστορία, είναι το Διαδίκτυο.

Λογικό δεν είναι; Οταν μια ιδέα που ξεκινά από κάπου στον κόσμο καταφέρνει να κινητοποιήσει μέσω του Διαδικτύου εκατομμύρια πολίτες ανά την υφήλιο, δεν είναι φυσιολογικό να έχει αναλογικά το ίδιο αποτέλεσμα μια πρωτοβουλία που επιτρέπει σε παραγωγούς και καταναλωτές ν' απαλλαχθούν από την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων; Συχνά η λύση στο πιο δύσκολο πρόβλημα είναι τόσο απλή όσο και το αβγό του Κολόμβου.
Πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η κρίση θ' αποδεικνυόταν η αφορμή, αν όχι και η ευκαιρία, να λυθούν προβλήματα δεκαετιών. Η πράξη τούς δικαιώνει. Ιδιαίτερα όταν αποδεικνύεται ότι σ' αυτό τον τόπο υπάρχουν άνθρωποι που πασχίζουν να βρουν -και βρίσκουν- εποικοδομητικές διεξόδους στα προβλήματα όχι μόνο τα δικά τους, αλλά του τόπου γενικότερα.

Τέτοιους ανθρώπους και τέτοια κινήματα χρειαζόμαστε αν θέλουμε όχι μόνο να βγούμε από τα σημερινά μας αδιέξοδα αλλά και να οργανωθούμε μ' έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, που θα έχει ως κύρια προτεραιότητα το συμφέρον των πολλών και όχι των λίγων, αλλά και τη δυνατότητα της χώρας να σταθεί και να προκόψει κοιτάζοντας προς το μέλλον κι αφήνοντας οριστικά πίσω πρακτικές και λογικές που τις πληρώνουμε πανάκριβα.

Πηγή : ethnos.gr

Γιατί δεν γίνονται οι εκλογές στα ΑΕΙ

Άρθρο του Γιώργου Μαυρωτά για το protagon.gr

Θα έχετε παρακολουθήσει εδώ και καιρό το σκετς που παίζεται σχετικά με τις εκλογές των  ιδρυματικών συμβουλίων στα διάφορα πανεπιστήμια και τις (προαναγγελθείσες) ματαιώσεις τους. Τα ιδρυματικά συμβούλια είναι με τον νέο νόμο 4009/2011 τα κέντρα διοίκησης των ΑΕΙ και αποτελούνται από μέλη του Διδακτικού και Επιστημονικού Προσωπικού (ΔΕΠ) κατά πλειοψηφία, έναν εκπρόσωπο των φοιτητών και από εξωτερικά μέλη (που τους επιλέγουν τα προαναφερθέντα εσωτερικά μέλη). Οι εκλογές που ματαιώνονται λόγω της δυναμικής παρέμβασης μελών ΔΕΠ, φοιτητών κλπ, είναι αυτές που αφορούν στην εκλογή των μελών ΔΕΠ που θα συμμετέχουν στα ιδρυματικά συμβούλια. Η επιχειρηματολογία αυτών που εμποδίζουν τις εκλογές είναι ότι θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να μην εφαρμοστεί ο νόμος 4009 και ότι επίσης η πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας είναι με το μέρος τους (;). Σε ότι αφορά τα αίτια, υπάρχει ένα σύνολο μελών ΔΕΠ που αντιδρά λόγω ιδεολογικών απόψεων (ιδιωτικοποίηση, παγκοσμιοποίηση, Πανεπιστήμιο της αγοράς κλπ) και άλλο ένα σύνολο που αντιδρά επειδή μοιραία σε κάθε αλλαγή υπάρχει ένα πρόσκαιρο «ξεβόλεμα» (το κοινό υποσύνολο των δύο αυτών συνόλων δεν είναι απαραίτητα το κενό σύνολο).

Ο νόμος 4009 έχει πολλά νέα στοιχεία και αλλάζει ριζικά θα έλεγα το πεδίο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπως έκανε στην εποχή του και ο νόμος πλαίσιο 1268 του 1982 ο οποίος φέτος κλείνει 30 χρόνια. Πολλά από τα στοιχεία του νέου νόμου τα βλέπουμε με επιφύλαξη αλλά και πολλά είναι κατά τη γνώμη μου αναγκαία. Στα αναγκαία θα κρατήσω δύο στοιχεία: Πρώτον, η αποκομματικοποίηση που θα επέλθει με την μείωση της ισχύος των κομματικών παρατάξεων στα πανεπιστήμια και δεύτερο η αυξημένη αυτονομία που θα αποκτήσουν. Αντιλαμβάνομαι όμως και τις ενστάσεις διαφόρων συναδέλφων σε συγκεκριμένα σημεία του νόμου (με κυριότερο τα πιο ολιγομελή κέντρα αποφάσεων αλλά και την γενικότερη κατασυκοφάντηση των πανεπιστημιακών που προηγήθηκε). Πιστεύω όμως ότι το πανεπιστήμιο είναι ικανό να εκλέξει ορθολογικά τα καλύτερα δυνατά σχήματα  που θα είναι και λειτουργικά. Η ανησυχία για τον κατακερματισμός των αντικειμένων ακούγεται σε μένα λίγο υποκριτικός, από τη στιγμή που στην παρούσα κατάσταση κανείς και ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για την μη λειτουργία των προαπαιτούμενων μαθημάτων. Κι εμφανίζεται το οξύμωρο κάποιος φοιτητής να έχει π.χ. περάσει Θερμοδυναμική ΙΙ, χωρίς να έχει περάσει Θερμοδυναμική Ι. Και στο ισχύον λοιπόν καθεστώς τα μαθήματα μπορεί να καταλήγουν να είναι τελικά αποσπασματικά και να μην έχουν την συνέχεια που θα έπρεπε. Συνεπές  λοιπόν θα ήταν όσοι αντιτίθενται στον «κατακερματισμό των επιστημονικών αντικειμένων» να υποστηρίζουν με την ίδια θέρμη και την ύπαρξη προαπαιτούμενων μαθημάτων.

Ο νέος νόμος προσπαθεί να προσαρμόσει μοντέλα διοίκησης που υπάρχουν στο εξωτερικό στην ελληνική πραγματικότητα (και ιδιαιτερότητα). Δεν θεωρώ ότι είναι κακό να παραδειγματιστούμε και να ευθυγραμμιστούμε με αυτά που γίνονται έξω. Καλώς ή κακώς (καλώς κατά τη γνώμη μου) είμαστε μέλος μιας ευρύτερης οικογένειας κρατών κι ενός παγκόσμιου ακαδημαϊκού συστήματος. Η μόνιμη επωδός που ακούω από τους φοιτητές μου που πηγαίνουν στο εξωτερικό είναι ότι υπερτερούμε σε μυαλά αλλά υστερούμε στην οργάνωση. Δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτε σε έμψυχο υλικό από τα καλά πανεπιστήμια. Αυτό που έχουμε να ζηλέψουμε είναι θέματα οργάνωσης και θεσμών.

Αν κάποιος ενδιαφερόταν πραγματικά για το καλό του πανεπιστημίου του, το καλύτερο που θα είχε να κάνει θα ήταν να βάλει υποψηφιότητα για τις εκλογές του ιδρυματικού συμβουλίου. Με την αυξημένη αυτονομία που δίνει στα ΑΕΙ ο νόμος 4009, πολλά πράγματα μετά θα περνούσαν και από το χέρι του. Θα μπορούσε να δώσει το στίγμα του, να πολεμήσει για τις ιδέες του, για το που θέλει να πάει το πανεπιστήμιο μέσα από θέσεις ευθύνης. Ο νέος νόμος δίνει τη δυνατότητα μέσω της κατάρτισης του οργανισμού και του εσωτερικού κανονισμού το κάθε ΑΕΙ να διευθετεί τα του οίκου του κι όχι να φοράνε όλα το ενιαίο κουστούμι του υπουργείου (κάτι το οποίο πάντα ζητούσε η πανεπιστημιακή κοινότητα). Όσοι λοιπόν επικαλούνται ότι αποτελούν την πλειοψηφία των μελών ΔΕΠ, τι πιο τίμιο από το να ζητήσουν την ψήφο τους και όταν με το καλό βγουν να εφαρμόσουν τις ιδέες τους. Μήπως όμως αυτοί που εμποδίζουν τις εκλογές ξέρουν ότι σε μια ομαλή εκλογική διαδικασία δεν έχουν τύχη; Τώρα που το κάθε πανεπιστήμιο μπορεί να αυτονομηθεί περισσότερο και να αναλάβει πραγματικά τις τύχες στα χέρια του, τώρα φοβόμαστε την ευθύνη;

Μέσα στη γενικότερη κοινωνική αναταραχή λόγω των δύσκολων ημερών που περνάει η κοινωνία μας, το υπουργείο παιδείας προσπαθεί να παίξει «κατενάτσιο» (ως τις εθνικές εκλογές;). Εν τω μεταξύ στη σχετική φρασεολογία, όσοι (όπως π.χ. εγώ) είναι εναντίον της βίαιης αποτροπής των εκλογών ανήκουν στη συμμαχία των «προθύμων» και είναι «τσιράκια της Διαμαντοπούλου». Έτσι κάποιοι στοχοποιούνται (μέχρι και φωτογραφίες με «Καταζητούνται» εμφανίστηκαν στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο) και  καλλιεργείται ένα επικίνδυνο κλίμα πόλωσης μέσα στα πανεπιστήμια όπου «όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου είναι εχθρός μου». Δεν υπάρχει μόνο το «ναι» και το «όχι» στο νέο νόμο. Υπάρχει και το «εφαρμόζουμε, αξιολογούμε και αλλάζουμε».

Η κοινή βάση από την οποία πρέπει να ξεκινάει η όποια συζήτηση για το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι ότι χρειάζεται σήμερα αλλαγές. Ο νόμος πλαίσιο, μετά από 30 χρόνια, έκανε τον κύκλο του και οι εξελίξεις γύρω μας τρέχουν. Δεν είμαι ανεπιφύλακτα υπέρ του νέου νόμου, έχω κι εγώ τις ενστάσεις μου. Είμαι όμως ανεπιφύλακτα υπέρ της ομαλής λειτουργίας των θεσμών. Αν λειτουργήσουν οι θεσμοί, οι αστοχίες του νέου νόμου (που σίγουρα υπάρχουν) θα φανούν στην πράξη και θα διορθωθούν με την προϋπόθεση ότι έχουμε επιλέξει τους άριστους κι όχι τους αρεστούς στη διοίκησή τους. Αν δεν λειτουργήσουν όμως οι θεσμοί, θα αρχίσουμε σιγά-σιγά να ολισθαίνουμε προς το νόμο της ζούγκλας. Και στη ζούγκλα ξέρετε δεν υπάρχει δημοκρατία…

Πηγή : protagon.gr