«Από την παραγωγή στην κατανάλωση»

Άρθρο του Δημήτρη Σκαρμούρτσου για το protagon.gr
ρεπορτάζ: Δημήτρης Μπούτος

Στην οδό Παπαβασιλείου, τον κεντρικό εμπορικό δρόμο της Χώρας της Νάξου, βρίσκεται από το 1938 το κατάστημα του κυρίου Ιωάννη Τζιμπλάκη.

Η οικογένεια εδώ και τρεις γενιές προσφέρει τοπικά παραδοσιακά προϊόντα, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται μία αξιοσημείωτη ποικιλία μη τυποποιημένων τυριών.

Από το ξεκίνημα της επιχείρησης μέχρι σήμερα, προμηθεύονται τυριά από την ορεινή Νάξο, τα οποία φτιάχνονται από αγελαδινό, κατσικίσιο ή πρόβειο γάλα, που δεν έχει παστεριωθεί. Διατηρούν μακρόχρονες συνεργασίες με συγκεκριμένους παραγωγούς εξασφαλίζοντας αφενός την υψηλή ποιότητα των προϊόντων και στηρίζοντας αφετέρου την τοπική οικονομία.

Σύμφωνα με τον κύριο Κυριάκο Τζιμπλάκη, σημερινό ιδιοκτήτη της επιχείρησης, οι κτηνοτρόφοι του νησιού επωφελούνται σημαντικά από τη συνεργασία με το κατάστημα. Αν αναγκάζονταν να διαθέσουν το τυρί και τα υπόλοιπα προϊόντα τους σε τυποποιημένη μορφή, θα ήταν αναγκαία η εργοστασιακή επεξεργασία τους και τα οικονομικά οφέλη για τους παραγωγούς θα ήταν μειωμένα. Αντίθετα, με τη στήριξη των τοπικών αρχών και συνεταιρισμών καταφέρνουν να διαθέτουν το κεφαλοτύρι, το ανθότυρο, το ξινότυρο ή τη γραβιέρα απευθείας στις τοπικές επιχειρήσεις. Με αυτό τον τρόπο οι ντόπιες κτηνοτροφικές μονάδες ενισχύονται οικονομικά ενώ ταυτόχρονα τα προϊόντα παραμένουν αγνά, κάνοντας το μότο «από την παραγωγή στην κατανάλωση» πραγματικότητα.

Τα τυριά του κυκλαδίτικου νησιού πρωτοεμφανίζονται ιστορικά στην εποχή του Βυζαντίου. Από τότε μέχρι σήμερα η φήμη τους παραμένει ξακουστή και οι παραγωγοί συνδυάζουν τη γνώση που τους χαρίζει η μακρόχρονη παράδοση με τα σύγχρονα μέσα και εργαλεία.

Το διασημότερο τυρί της Νάξου αποτελεί η γραβιέρα, φτιαγμένο κατά 80% από ντόπιο, φρέσκο αγελαδινό γάλα. Πρόκειται για τυρί προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης (Π.Ο.Π.). Στεγνώνει για τουλάχιστον τρεις μήνες σε κελάρια με ελεγχόμενη θερμοκρασία αποκτώντας έτσι τη χαρακτηριστική γλυκιά και κρεμώδη γεύση του. Ακολουθούν το κεφαλοτύρι Νάξου, λεγόμενο και αρσενικό, με αρκετά πικάντικα αρώματα, το ανθότυρο (ώριμη μυζήθρα) με απαλή γεύση και η ξινομυζήθρα, που αν στεγνώσει σε σωστές συνθήκες για αρκετές εβδομάδες, δίνει το σκληρότερο αλλά εξίσου νόστιμο ξινότυρο.

Στο κατάστημα του κύριου Τζιμπλάκη συναντάμε όλα τα παραπάνω είδη τυριού καθώς και πολυάριθμα παράγωγά τους. Συχνά στο παρελθόν του έχει ζητηθεί να διαθέσει και εκτός Ελλάδας τα προϊόντα του, αλλά ο παραδοσιακός τρόπος πηξίματος και επεξεργασίας τους δεν επιτρέπει αθρόα παραγωγή. Ο ίδιος στηρίζει συνεχώς τους ντόπιους κτηνοτρόφους προσπαθώντας ν’αυξήσει τον αριθμό των προμηθευτών του.

Σύμμαχοι στην προσπάθεια αυτή είναι η Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Νάξου, η «Τυροκομία Νάξου» του κύριου Κουφόπουλου και η μονάδα του κύριου Πιτταρά, αποδεικνύοντας πως το μυστικό της επιτυχίας βρίσκεται στην αγαστή συνεργασία!

Κυριάκος Τζιμπλάκης
Διεύθυνση:  Χώρα Νάξου, οδός Παπαβασιλείου
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 22850 22230
E-mail: tziblakis@gmail.com

Πηγή : protagon.gr

Το πολιτικό σύστημα έθρεψε τη φοροδιαφυγή

Άρθρο του Θανάση Λυρτσογιάννη για το  "ΕΘΝΟΣ"


«Η φοροδιαφυγή είναι σήμερα στην Ελλάδα η πιο μαζική και η περισσότερο ανεκτή εκδήλωση αντικοινωνικής συμπεριφοράς και παράβασης νόμων, καθώς και η πλέον έκδηλη απόδειξη της κακής λειτουργίας και ανεπάρκειας της δημόσιας διοίκησης.
Από καθαρά μακροοικονομική και δημοσιονομική σκοπιά η φοροδιαφυγή ''ευθύνεται'' σχεδόν για το ήμισυ του ελλείμματος του δημόσιου τομέα, καθώς και για τις επακόλουθες μακροοικονομικές ανισορροπίες. Ο σημαντικός περιορισμός της φοροδιαφυγής (και της εισφοροδιαφυγής των ασφαλιστικών οργανισμών) θα ήταν αρκετός για να μηδενιστεί το πρωτογενές έλλειμμα του δημόσιου τομέα και να μειωθεί βαθμιαία ο λόγος του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ».

Πέρασαν 19 χρόνια από τότε που γράφτηκαν οι παραπάνω γραμμές στην πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη με τίτλο «Φορολογικό καθεστώς, παραοικονομία και φοροδιαφυγή στην Ελλάδα» του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών.

Και δυστυχώς σήμερα παραμένει περισσότερο επίκαιρη. Γιατί παρότι στα 19 χρόνια το χρέος ήταν στα ύψη, τα ελλείμματα το μόνιμο πρόβλημα, οι «μαύρες τρύπες» των Ταμείων από τις μεγαλύτερες απειλές για την οικονομία και τους ασφαλισμένους, τίποτα δεν έγινε.
Οι κυβερνήσεις που πέρασαν απέφυγαν να ασχοληθούν σοβαρά και σε βάθος με το ζήτημα. Κι ας είναι η μεγαλύτερη απειλή, κι ας αποτελεί τη μόνη αποτελεσματική παρέμβαση μαζί με τον περιορισμό της σπατάλης του Δημοσίου, για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Και τώρα έρχονται 160 Γερμανοί εφοριακοί για να βάλουν τάξη. Εκεί μας κατάντησε το πολιτικό σύστημα, που για δεκαετίες άφησε τους φοροφυγάδες να αλωνίζουν και φόρτωνε τα βάρη στα συνήθη φορολογικά υποζύγια.

Πηγή : ethnos.gr

Καθαρή Δευτέρα 2012

Άρθρο του Άρη Δαβαράκη για το protagon.gr


Βάζω τον εαυτό μου απέναντι και τον κοιτάζω στα μάτια : Δεν το κατάφερες ούτε φέτος να μη φας κρέατα την εβδομάδα της Τυρινής – ενώ μπορούσες να φας ότι άλλο σου έκανε κέφι. Τυριά, αυγά, γάλατα, βούτυρα, ψάρια το Σαββατοκύριακο. Μπα. Εσύ Ζαχαρία μου τα τσάκισες τα κρέατα με την ίδια (ή μάλλον με περισσότερη) λαιμαργία από την εποχή που ούτε ήξερες τι πάει να πει νηστεία - και δεν σε ένοιαζε κιόλας. Δεν πειράζει, λέει ο καλός σου άγγελος που έχει μεγάλη υπομονή, μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της ενδεκάτης ώρας σου λέει, «εδώ είμαι» :Στο χέρι σου είναι να καταλάβεις.

Τι να καταλάβεις; Τα περί νηστείας. Πρώτ απ’ όλα δεν σου είπε κανείς να νηστέψεις, εσύ θέλεις και το κάνεις  τα τελευταία χρόνια. Από Την Καθαρή Δευτέρα, μέχρι το αναστάσιμο δείπνο, την μαγειρίτσα δηλαδή, ούτε κρέατα, ούτε αυγά, ούτε ψάρια, ούτε βούτυρα και γάλατα, ούτε τυριά ούτε τίποτα αρτύσιμο. Είναι καμιά δεκαριά χρόνια τώρα που, σχεδόν απόλυτα, τα καταφέρνεις. Αλλά η νηστεία δεν είναι μόνο ζήτημα κοιλιάς, στομάχου και πέψης – είναι κυρίως πνευματικό ζήτημα. Στη διάρκειά της πρέπει να κατεβάζεις τα γκάζια, να σκέφτεσαι πολύ πιο προσεκτικά τι λες και τι κάνεις, νάχεις τον νου σου στον άλλον και στις ανάγκες του, να βγαίνεις απ’ το δρόμο σου για να διευκολύνεις άλλους δρόμους, συνανθρώπων σου –και  χίλια δυό άλλα που κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει στον απόλυτο βαθμό - μετράει όμως το πόσο θα προσπαθήσει ο καθένας μας.

Οι κακές σκέψεις, η ζήλεια, ο θυμός, η αντιπαλότητα, οι υπερβολικοί ενθουσιασμοί για πράγματα υλικά, οι λέξεις που βγαίνουν απ’ το στόμα σου –η γλώσσα σου, αυτό το θανάσιμο, αν το χρησιμοποιήσεις άδικα ή επιπόλαια, εργαλείο. Από σήμερα , όπως θα μπει και θα προχωράει ο Μάρτιος μετά την Πέμπτη, αυτή η περίοδος, στην δική μας παράδοση, είναι μέγιστη ευκαιρία αναβάθμισης και ανακαίνισης. Να καθαρίσεις. Να πετάξεις από το μυαλό και την καρδιά και την ψυχή σου όλο το σκουπιδαριό και να μηδενίσεις το κοντέρ –με αυστηρή επιτήρηση του επιπόλαιου καθημερινού εαυτού σου. Να μη σε στενοχωρήσω, να μη σε φέρω σε δύσκολη θέση, να μην σε πληγώσω –κατά λάθος έστω. Θέλει προσοχή συνέχεια. Μάτια, ψυχή, καρδιά, μυαλό –όλα σε εγρήγορση.

Θα μου πείτε –μόνο τη σαρακοστή πρέπει να είμαστε «σωστοί», να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να διαχέεται ανεξέλεγκτος, να κρατάμε μια τάξη; Όχι βέβαια –είναι όμως θαυμάσια ευκαιρία το γυμναστήριό μας αυτό κάθε χρόνο, το γυμναστήριο της ψυχής μας. Αν καταφέρουμε, όσοι από μας νοιώθουνε βέβαια πραγματικά ατελείς και θέλουν να βελτιώσουν την απόδοσή τους, (δεν μιλάω για τους  «μια χαρά έτσι κι αλλιώς») να περάσουμε αυτό το στάδιο - στην διάρκεια του οποίου μπαίνει με φόρα και η άνοιξη και όλα στη φύση ανακαινίζονται και μπουμπουκιάζουν -   έχουμε πολλές περισσότερες ελπίδες να πετύχουμε του στόχους μας και να ξεπεράσουμε  τις μεγάλες δυσκολίες που οι περισσότεροι ζούμε, μόνοι ή οικογενειακά.

Θα ήθελα να σας γράψω περισσότερα, αλλά το θέμα δεν προσφέρεται. Να σας ευχηθώ λοιπόν προς το παρόν «καλή σαρακοστή»  - και καλή βδομάδα!

Πηγή : protagon.gr

Κόμματα και κομματίδια

Άρθρο του Γιώργου Καρελιά για το protagon.gr


Τον Νοέμβριο του 2010 έγιναν οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, την Αττική, συνωστίσθηκαν εφτά υποψήφιοι, εκ των οποίων οι εξι αντιμνημονιακοί, άλλοι ούλτρα και άλλοι λάιτ. Περιφερειάρχης βγήκε ο μόνος μνημονιακός (αν και ο ίδιος δήλωνε το αντίθετο).

Υπενθυμίζω ότι πούροι αντιμνημονιακοί ήταν (εκ δεξιών προς τα αριστερά): ο Κικίλιας του Σαμαρά, ο Δημαράς, αποχωρήσας από το ΠΑΣΟΚ, ο Παφίλης του ΚΚΕ, ο Μητρόπουλος του Τσίπρα, ο Χάγιος (υποστηρίχθηκε από εξωκοινοβουλευτικές αριστερές κινήσεις) και ο Αλαβάνος. Λιγότερο αντιμνημονιακοί και με άλλα χαρακτηριστικά ήταν ο Αδωνις του Καρατζαφέρη, ο Διάκος των Οικολόγων και ο Ψαριανός της νεόκοπης τότε Δημοκρατικής Αριστεράς του Φ. Κουβέλη. Στην καρέκλα του περιφερειάρχη κάθεται ο Σγουρός, υποψήφιος του μνημονιακού ΠΑΣΟΚ.

Προλαβαίνω την απορία πολλών: τι σημασία έχει η υπενθύμιση όλων αυτών σήμερα; Εχει και παραέχει, αφού σε περίπου δυο μήνες θα στηθούν κάλπες. Αυτή τη φορά όχι για τον «μικρό πρωθυπουργό», περιφεριάρχη Αττικής, αλλά για τον κανονικό πρωθυπουργό. Αυτόν που θα κάτσει στην καρέκλα του Παπαδήμου, αν δεν χρειαστεί  να ξαναφωνάξουν τον Παπαδήμο.

Το σκηνικό θα επαναληφθεί με παρέλαση αντιμνημονιακών κομμάτων και κομματιδίων. Μετρήστε (πάλι εκ δεξιών προ τα αριστερά): το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, το οποίο, μετά τη μεγαλοπρεπή νέα κωλοτούμπα του κινδυνεύει να ξεπουπουλιαστεί από τα δεξιά και από τ’ αριστερά του. Οι νεόκοποι «Ανεξάρτητοι Ελληνες» του Καμένου, με τις ευλογίες του αριστερού πατριώτη Μίκη Θεοδωράκη, του γαλάζιου συνδικαλιστή της λαϊκής δεξιάς Μανώλη και τινών διαγραφέντων βουλευτών της ΝΔ, που «προδόθηκαν» από τον Σαμαρά, ο οποίος δεν θα τους πάρει πίσω (θα πάρει άλλους, πιο εύκολους στις τούμπες).

Ακολουθούν οι αντιμνημονιακοί του ΠΑΣΟΚ, που δεν ξέρουν τι να κάνουν και μπορεί να κάνουν κάποιο απονεννοημένο εκλογικό διάβημα, αφού παπανδρεϊκοί και βενιζελικοί τους βλέπουν σαν στημμένες λεμονόκουπες. Και, φυσικά, ακολουθεί το  σκορποχώρι της αντιμνημονιακής  αριστεράς: το ΚΚΕ, που δεν θέλει κανέναν άλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, ο οποίος εσχάτως έχει πάρει στο χέρι την αριστερή πατριωτική μεζούρα. Η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη, που μαζεύει στις δημοσκοπήσεις δυσαρεστημένους ΠΑΣΟΚους, αλλά οι περισσότεροι δυσκολεύονται να καταλάβουν τι θέλει να πει με το «ναι στην Ευρώπη και στο ευρώ, όχι σε κανένα μέτρο». Αντιμνημονιακά κινούνται, επίσης, οι Οικολόγοι, κάποιες αριστερές κινήσεις πέραν της επίσημης αριστεράς και η Χρυσή Αυγή (από άλλη σκοπιά).

Πού οδηγούν όλα αυτά; Με (σχεδόν) μαθηματική βεβαιότητα στον Σαμαρά. Ο οποίος, όμως, πρέπει να καταφέρει να διαχειριστεί τη σχιζοφρενική κατάσταση που έχει δημιουργήσει ο ίδιος στο χώρο της συντηρητικής παράταξης. Από την αντιμνημονιακή ρητορεία, πέρασε στην ρεαλιστική στροφή και εξωπέταξε όσους την αμφισβήτησαν, αλλά τώρα συζητάει να τους πάρει πίσω!

Δηλαδή αύριο, για να κυβερνήσει, μπορεί να χρειαστεί τον Καρατζαφέρη, τον Καμένο, τον Μανώλη και όσους άλλους τυχοδιώκτες της δεξιάς πολυκατοικίας στείλει η κάλπη στη Βουλή.

Γι’ αυτό η λύση που όλοι περιμένουμε απο τις εκλογές μπορεί να είναι ένα άλλου είδους αδιέξοδο. Και τότε θα ‘ρθουν τα χειρότερα.

Πηγή : protagon.gr

Μουντζώνοντας το μέλλον

Άρθρο της Λίνας Παπαδάκη για το protagon.gr 


Θέλουμε να πάμε μπροστά κοιτώντας πίσω. Τελευταίο παράδειγμα τα Γιάννενα, η πόλη των ηρώων. Και αφορμή η μαθητική και στρατιωτική παρέλαση της 21ης Φεβρουαρίου, 99η επέτειος της Απελευθέρωσης από τον τούρκικο ζυγό.

Όλα ήταν προγραμματισμένα για τις 12 το μεσημέρι. Όλοι περίμεναν ότι κάτι θα συμβεί, με επίκεντρο την εξέδρα των επισήμων. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας – ίσως για πρώτη φορά – απουσίαζε, το ίδιο και οι τρεις από τους πέντε βουλευτές του νομού.

Το σκηνικό τα είχε όλα. ΜΑΤ παρατεταμένα επί του κεντρικού - εορταστικού δρόμου. Αγήματα, στρατιώτες, μαθητές, χορευτές, πρόσκοποι, Ερυθρός Σταυρός, φωτογράφοι, κάμερες και άρχοντες. Όλοι με τα καλά τους.

Το σόου ξεκίνησε με τους κτηνοτρόφους λίγο μετά τις 11. Τα έβαλαν με την Αστυνομία που τους απαγόρευσε να χύσουν στον δρόμο το γάλα. Και αυτοί από αντίδραση «περικύκλωσαν» τους μαθητές και άρχισαν την «κατήχηση».

Και μετά τη σκυτάλη πήραν οι μαθητές. Έστρεψαν το κεφάλι αριστερά, υποτιμητικά, «αποφεύγοντας» τους επισήμους. Μέχρι που ήρθε η σειρά των αγοριών του 4ου Γενικού Λυκείου, που μούτζωσαν κι έβρισαν τους «εκπροσώπους της εξουσίας» (τους «άρχοντες» που εξέλεξαν οι γονείς τους - κάποιοι μάλιστα γονείς χειροκρότησαν την «επαναστατική» πράξη των παιδιών τους).

Πολλοί στα Γιάννενα λένε ότι και οι καθηγητές γνώριζαν. Κάποιοι λένε ότι αυτοί τα οργάνωσαν κιόλας. Δίνουν στοιχεία και ονόματα που δεν έχει αξία να αναφερθούν. Όπως και να έχει, ακόμα και τα παιδιά να το είχαν σχεδιάσει, θα το είχαν πει στους φίλους τους, κάποιοι και στους καθηγητές τους και στους γονείς τους. Οι «μεγάλοι» όμως θέλουν να πάρουν εκδίκηση για την αλλαγή της ζωής τους. Για τις μειώσεις των μισθών τους και την αβεβαιότητα. Αυτό δείχνει να είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Η εκδίκηση. Τι καλύτερο λοιπόν να κρυφτούν πίσω από τα παιδιά. Να λύσουν οι μαθητές τις διαφορές τους με την 30ετία που τους κορόιδεψε. Και ποιόν νοιάζει τι διδάσκει η μούντζα στα παιδιά. Τι διδάσκει η βρισιά. Τι διδάσκει ο συνδυασμός σημαιοφόρου και χουλιγκάνου. Αυτό που προέχει - είπαμε – είναι να πάρει εκδίκηση ο κόσμος των μεγάλων από τους μεγάλους που τους πρόδωσαν. Όλα τα άλλα μπορούνε να καούν. Και όταν καούν θα τρέχουμε να ρωτάμε ποιος έκανε τους νέους εμπρηστές.

Πηγή : protagon.gr

Κάψτε τις δημοσκοπήσεις

Άρθρο του Βασίλη Χιώτη για το "ΒΗΜΑ"

Οι αποφάσεις των υπουργών Οικονομικών για την διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους και την νέα δανειακή σύμβαση, εκτός από τα οικονομικά δεδομένα, αλλάζουν σχεδόν ριζικά και τα πολιτικά δεδομένα που υπήρχαν μέχρι χθες στην Ελλάδα.

Οι μακρές διαπραγματεύσεις και το αποτέλεσμα που προέκυψε, αναδεικνύουν ορισμένους νικητές και ορισμένους ηττημένους στο πολιτικό δυναμικό της χώρας και μεταβάλλουν σημαντικά τους πολιτικούς συσχετισμούς που γνωρίζαμε.

Πρώτα από όλα, ο κ. Λ. Παπαδήμος, εγκαθίσταται πλέον στο πολιτικό σύστημα, καθώς πέτυχε την αποστολή που του είχαν αναθέσει οι πολιτικοί αρχηγοί και η Βουλή. Παρότι ο ίδιος αποφεύγει κάθε θριαμβολογία, αλλά και κάθε συζήτηση για το μέλλον, είναι πλέον αναμφισβήτητο ότι αποτελεί πια την «χρυσή εφεδρεία» που θα αναζητηθεί και πάλι, εφόσον δεν προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά τις εκλογές. Η παρουσία του οπωσδήποτε επηρεάζει την πορεία των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων, καθώς ο Αντ. Σαμαράς, αλλά και ο διάδοχος του Γ. Παπανδρέου θα έχουν πλέον απέναντί τους, ένα πρόσωπο που η κοινή γνώμη θα θεωρεί για καιρό «καταλληλότερο για πρωθυπουργό».

Σημαντικά ενισχυμένος βγαίνει από την διελκυστίνδα των διαπραγματεύσεων και ο κ. Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος τώρα μπορεί να διεκδικήσει την ηγεσία του ΠαΣοΚ χωρίς να μπορεί κανείς να τον υπερφαλαγγίσει. Οι όποιοι πιθανοί αντίπαλοί του στην εσωκομματική διαδικασία, δεν μπορούν παρά να αναγνωρίσουν το προβάδισμα που απέκτησε από τον αγώνα που έδωσε απέναντι στην Τρόικα και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τολμήσουν να τον αμφισβητήσουν μέχρι τέλους, διαπιστώνοντας ότι θα δώσουν μια χαμένη μάχη.

Ενισχυμένος τέλος βγαίνει και ο Αντ. Σαμαράς, ο οποίος δικαιώνεται για τις τελευταίες επιλογές του και κυρίως για την αποφασιστικότητα με την οποία στήριξη την ψήφιση του μνημονίου. Κι οπωσδήποτε η Ντόρα Μπακογιάννη που υποστήριξε εξ αρχής την προσήλωση στο μνημόνιο και πλήρωσε την στάση της αυτή με διαγραφή από το κόμμα της.

Στην απέναντι όχθη χαμένος είναι ο κ. Γ. Καρατζαφέρης που διέγραψε δύο προβεβλημένους βουλευτές του και που προσπαθεί τώρα να δικαιολογήσει μια ξαφνική στροφή, μόνο και μόνο επειδή πίστεψε τις δημοσκοπήσεις.

Σε δύσκολη θέση βρίσκεται και ο Φ. Κουβέλης, επειδή η άρνησή του να στηρίξει το μνημόνιο πιθανώς θα του στοιχίσει αρκετές μονάδες δημοτικότητας στον πόλεμος των προεκλογικών εντυπώσεων. Και σε ακόμη δυσκολότερη ο Αλ. Τσίπρας, ο οποίος μάλιστα κατέφυγε τις τελευταίες ημέρες και σε ακραία φρασεολογία.

Με λίγα λόγια, όλα όσα καταγραφόταν μέχρι χθες στις δημοσκοπήσεις, σε λίγες ημέρες δεν θα υπάρχουν. Γιατί από εδώ και στο εξής το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» δεν υπάρχει. Το δίλημμα είναι, τώρα, ποιος θα διαχειριστεί τα 130 δις ευρώ που δανειζόμαστε.

Και στο δίλημμα αυτό, δεν έχουν ισχυρή θέση, όσοι ποντάρισαν πολιτικά στο ναυάγιο των διαπραγματεύσεων και στην χρεοκοπία.

Πηγή : tovima.gr

Τρώγεται η απόφαση του Γιούρογκρουπ, κ. υπουργέ;

Άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου για το protagon.gr

«Τα αποτελέσματα δεν θα φανούν άμεσα» έλεγε από ραδιοφώνου κυβερνητικός αξιωματούχος για την απόφαση του Γιούρογκρουπ. Άλλος  υπουργός την ανήγαγε σε λυτρωτική εξέλιξη. Και αυτό το «γαϊτανάκι της επιτυχίας», μάλλον θα τραβήξει κι άλλο- μέρες που είναι. Τι θέλουν να πουν οι ποιητές; Για ποια αποτελέσματα μιλούν, για ποια λύτρωση και πότε ακριβώς θα φανούν; Σε ένα χρόνο; Σε δυο; Σε δέκα; Θα ήταν χρήσιμο να δοθεί μια απάντηση από όσους θεωρούν ότι η διευθέτηση του ελληνικού χρέους θα καταλάβει περίλαμπρη θέση στην ελληνική ιστορία.

Δεν δίδεται γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει τέτοια απάντηση. Για παράδειγμα ακόμη και οι απόρρητες εκθέσεις της τρόικας, που δημοσιεύθηκαν τελευταία, προβλέπουν ότι ανάπτυξη στην Ελλάδα πριν την παρέλευση δύο ετών δεν πρόκειται να υπάρξει. Περιττό να πούμε ότι οι διαβεβαιώσεις του πρώην Πρωθυπουργού για πρωτογενές πλεόνασμα μερικών δις ευρώ κατά το 2012,  μόνο ως ανέκδοτο ισχύουν. Ένα από τα πολλά ανέκδοτα εκείνης της περιόδου.

Ας δεχθούμε όμως ότι τηρούμενων όλων των συναφών προϋποθέσεων από το 2014 αρχίζει η πραγματική ανάσα για την ελληνική οικονομία. Μέχρι τότε τι γίνεται, αδέρφια; Τι θα γίνουν οι άνεργοι, δεδομένου ότι η ανεργία δεν έπιασε ακόμη ταβάνι; Τι θα γίνουν η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία που συνεχίζουν να επιδεινώνονται; Τι θα γίνει η κοινωνική πρόνοια που σχεδόν εξαφανίζεται; Τι θα γίνουν οι συντάξεις και οι μισθοί που εξαϋλώνονται; Τι θα γίνουν οι φόροι που συνεχώς επεκτείνονται; Τι θα γίνει η ασφάλεια και η αστυνόμευση που δεν υφίστανται καν σε πολλές επιπτώσεις;

Μπορεί κανείς να απαριθμήσει πολλά ερωτήματα στα οποία οι αρμόδιοι δεν θέλουν να δώσουν απαντήσεις. Ενίοτε  γιατί δεν συνάδουν με το φωτοστέφανο που φιλοτεχνούν για τον εαυτό τους. Ας δεχθούμε ότι εκεί που έφτασαν τα πράματα αυτό που αποφάσισε το Γιούρογκρουπ ήταν το καλύτερο δυνατό. Και μάλλον έτσι είναι. Το άλλο ήταν η άμεση χρεωκοπία. Και ας συμφωνήσουμε ότι η ανάκαμψη χρειάζεται χρόνο. Λογικά ακούγονται. Και θα μπορούσε να τα προϋπογράψει κάνεις. Αλλά με δυο προϋποθέσεις για τις οποίες δεν ακούγεται λέξη.

Πρώτη προϋπόθεση. Ποιος εγγυάται ότι θα υπάρχει ανάπτυξη έστω σε βάθος  χρόνου; Δηλαδή με ποιο συγκεκριμένο μέτρο την επιδιώκουν; Πόσες φορές οι ίδιοι μηχανισμοί την προέβλεψαν και οι ίδιοι άνθρωποι την προπαγάνδισαν, αλλά αντί για ανάκαμψη προέκυψε επιδείνωση; Μήπως και με το πρώτο Μνημόνιο δεν έλεγαν ότι σε τρία χρόνια καθαρίζουμε; Συνεπώς για να γίνει δεκτός αυτός ο ισχυρισμός πρέπει τεκμηριωθεί με συγκεκριμένο τρόπο. Με συγκεκριμένα κονδύλια για συγκεκριμένα προγράμματα ανάπτυξης. Και προς το παρόν το μόνο που τεκμηριώνεται είναι ότι οι δανειστές θα πάρουν οπωσδήποτε τα λεφτά τους με τους τόκους. Τα υπόλοιπα παίζονται. Άρα δεν είναι θέμα χρόνου. Είναι κουβέντες στον αέρα. Αν υπήρχαν πράξεις  και πραγματικά σχέδια ασφαλώς και θα έπρεπε να δώσουμε χρόνο. Αλλά εφόσον η ανάπτυξη επαφίεται σε τόσους αστάθμητους παράγοντες και τόσες μεταβλητές καταλήγουν στο «ζήσε Μαύρε μου να φας το Μάη τριφύλλι». Ας  κάνουν κάτι χειροπιαστό λοιπόν σε αυτό το μέτωπο αν θέλουν να γίνουν πιστευτοί. Κάτι περισσότερο από αυτάρεσκες δηλώσεις υπουργών.

Δεύτερη προϋπόθεση. Ακόμη και  είναι βέβαιη η μέλλουσα ανάπτυξη- σε δυο, τρία χρόνια δηλαδή-  τι θα γίνει εν τω μεταξύ με αυτούς που πληρώνουν τώρα το κόστος του πρώτου Μνημονίου; Δηλαδή αυτοί που απολύονται, αυτοί που μένουν άστεγοι, οι νέοι που δεν βρίσκουν δουλειά, όσοι δεν βρίσκουν  ανταπόκριση στο καθημερινό πρόβλημά τους, όσοι κλείνουν την επιχείρησή τους, όσοι δεν μπορούν να επιβιώσουν στοιχειωδώς; Τι θα κάνουν όλοι αυτοί μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα; Θα περάσουν σε κατάσταση χειμερίας νάρκης και θα περιμένουν να έλθει η ανάπτυξη για να ξεκινήσουν πάλι τη ζωή τους; Η θα τρώνε στατιστικές και συμφωνίες; Ο μακαρίτης ο  Γεννηματάς έλεγε ότι για τον άνεργο η ανεργία είναι 100%- τα γενικά ποσοστά δεν τον ενδιαφέρουν. Ας σταματήσουν λοιπόν να αραδιάζουν αριθμούς για ύψος κουρέματος,  διαμόρφωση χρέους και εξέλιξη δημοσιονομικών μεγεθών. Αυτά είναι για τους τεχνικούς. Για τους πολιτικούς προέχει να δουν το σημερινό πρόβλημα του πολίτη και να τον πείσουν ότι κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για τον ανακουφίσουν.

Προς το παρόν δεν το κάνουν. Και αρκεί ένα μόνο παράδειγμα: η ανεξέλικτη διαμόρφωση των τιμών. Ενώ ισχυρίζονται ότι εφαρμόζουν πρόγραμμα εσωτερικών υποτίμησης, το εφαρμόζουν αποκλειστικά στις αμοιβές και τις δημοσιές παροχές. Για τις τιμές δεν κάνουν τίποτε. Η μάλλον κάνουν. Το ίδιο το κράτος δίνει το σύνθημα της ανόδου τους, αν ληφθεί υπόψη ότι η ΔΕΗ αύξησε τα τιμολόγια της κατά 12%

Συμπέρασμα: Η απόφαση του Γιούρογκρουπ για το χρέος έχει φυσικά την αξία της και θα κριθεί κατά την εφαρμογή της. Αλλά δεν προσφέρεται ούτε για αυτοεπαίνους, ούτε για επικοινωνιακό μπαλαμούτι. Και κυρίως δεν λύνει το άμεσο πρόβλημα εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα πράγματα είναι δύσκολα και θα δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο για όλο και μεγαλύτερη μερίδα πληθυσμού. Και αυτή τη φόρα δεν μασάνε «επιτυχίες» σαν αυτές που είχαν οδήγησε προ καιρού στο θλιβερό θέαμα οι υπουργοί να χειροκροτούν στο υπουργικό συμβούλιο τον τότε πρωθυπουργό. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, λοιπόν. Εντάξει με τη συμφωνία, έκλεισε και μπράβο τους. Με τα υπόλοιπα τι θα γίνει;

Πηγή : protagon.gr

Βγάλτε τους πολιτικούς στον δρόμο

Άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη για το protagon.gr

Της Μαρίας της πήρανε ξανά το κινητό. Καθόταν στα σκαλοπάτια του σπιτιού της περιμένοντας τους φίλους της. Στην Παπαδιαμαντοπούλου λέμε τώρα, μια ανάσα από τα θέατρα. Ώρα 7 το απόγευμα. Αυτός που της το άρπαξε ήταν 25αρης, με φόρμα και αθλητικά, ακριβό δερμάτινο μπουφάν και σκούφο παρδαλό. Φοιτητής θα έλεγες βορείων προαστίων. Η Μαρία τον κυνήγησε, φώναζε «βοήθεια κλέφτης» αλλά κανείς δεν άκουσε. Άκουσαν δηλαδή αλλά που να τρέχεις και πού να μπλέκεις. Για την επόμενη μια ώρα η Μαρία έκλαιγε. Δεν ήταν πρώτη φορά που την έκλεψαν. Την προηγούμενη φορά ήταν στο Σύνταγμα. Της άρπαξαν τη τσάντα, την έριξαν κάτω και έφυγαν. Ήταν βράδυ αργά όμως, και το δικαιολόγησε. Τώρα όμως ήταν απόγευμα.

Και μετά είναι η Ουρανία Ξυλούρη θα την ξέρετε. Του Νίκου η λεβέντισσα. Κάποιοι την Κυριακή – τη γνωστή Κυριακή – πήγαν να κάψουν τη στοά στην Πανεπιστημίου που είναι και το «δισκάδικό» της. Ξέρω, δεν λέμε πια «δισκάδικο», αλλά έτσι το λέγαμε πάντοτε. Η Ουρανία είχε πάντα έτοιμες τις τσικουδιές, τις ελιές και τα φιστίκια τα κρητικά. Ακούγαμε λίγο λύρα και φεύγαμε. Δυο τρεις φορές το χρόνο ψωνίζαμε καμιά κασέτα, μετά δίσκους, τώρα cd. Και αυτοί που δεν ξέρουν ούτε τον Ξυλούρη, οι άχρηστοι, πέταξαν μολότοφ να την κάψουν. Και η Ουρανία μετά από χρόνια επέστρεψε στο κλάμα. «Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει και κλαίω συνεχώς». Όχι ότι τις φοβάται τις συμμορίες η Ουρανία - εδώ δεν φοβήθηκε τους αληθινούς παρακρατικούς, θα φοβηθεί τα τσικό; - αλλά δεν μπορεί να ακούει φωνές στο δρόμο και να πρέπει να τρέχει να κατεβάσει ρολά. Ούτε να παρακαλεί θέλει, ούτε να δίνει μπαξίσι στους χουλιγκάνους. «Να τους δώσουμε λεφτά γιατί στην επόμενη διαδήλωση είπαν ότι θα μας κάψουν», πρότεινε κάποιος άλλος από την στοά αλλά η Ουρανία ούτε που να το συζητήσει δεν θέλει.

Και μετά είναι ο εφημεριδοπώλης στην Μπενάκη. Ξελαρυγγιάστηκε να τους παρακαλεί να μην το κάψουν. «Ρε, παιδιά εφημερίδες πουλάω». Τον κλότσησαν - ένας άρπαξε τα ψιλά, τα κέρματα, άλλος πήρε μια κούτα με περιοδικά που είχε αφήσει έξω απ το σιδερένιο κουβούκλιο - και έφυγαν. Έστω και έτσι όμως σώθηκε. «Χουλιγκάνοι» είπε και αυτός. Είναι τυχαίο ότι την Κυριακή – την γνωστή Κυριακή – οι φωτιές μπήκαν όταν τελείωσαν οι αγώνες και ήρθαν τα μηχανάκια από τα γήπεδα;  «Εσύ τι λες;». Δεν λέω, μόνο «εσύ να 'σαι καλά και τίποτα άλλο», του φώναξα και έφυγα. Άρχισα και εγώ τα συγκαταβατικά που κάποτε τα λέγανε οι γονείς μας και τους φωνάζαμε συνθήματα του Μάη.  «Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα».

Και μετά είναι ο Αλέξανδρος ο Αλβανός (ή μήπως ο Έλληνας); Οι γονείς του ήρθαν στην Ελλάδα από την «αρχή». «Τότε που οι πολιτικοί σας χόρευαν τσάμικο». Εδώ τον γέννησαν. Και τον είπαν Αλέξανδρο γιατί τότε όλοι οι Έλληνες Αλέξανδρο βγάζαν τα παιδιά τους. Αυτοί δεν ήταν Έλληνες αλλά ο γιός τους ήθελαν να γίνει. Οι φίλοι του βέβαια τον φωνάζουν Λεκ αλλά αυτός επιμένει: «Αλέξανδρο να με γράψεις». Η δουλειά του είναι ένα στενό πίσω από το Εθνικό. Μια τρύπα που πουλάει ψιλικά. Κάρτες για υπεραστικά τηλέφωνα, βιντεοκασέτες με αλβανικά και αιγυπτιακά σήριαλ, τσατσάρες και τσιγάρα.  «Έρχονται οι συμμορίες και μου το σπάνε». «Μαύροι, δικοί μας, δικοί σας, Αφγανοί, Ρουμάνοι, τι σημασία έχει; Θα φύγω ή θα μπω και εγώ σε συμμορία».

Ναι, αυτό είναι το δίλημμα για τους νόμιμους μετανάστες της Αθήνας. Να γυρίσουν όπως όπως στις πατρίδες τους ή να μπουν και αυτοί σε μια συμμορία να προστατεύονται. «Αυτοί ελέγχουν την πρέζα. Οι δίπλα τις γυναίκες. Τα κλοπιμαία πάνε στους άλλους». Μέσα σε 2 λεπτά έχω μάθει τον χάρτη όλης της εγκληματικότητας. Στις μισές συμμορίες υπάρχουν Έλληνες αρχηγοί, στις πιο εξελιγμένες, Έλληνες τσιλιαδόροι (κρίση αξιοπιστίας ακόμη και στο έγκλημα).Περάστε ένα απόγευμα από τα προαύλια του κυρίου Πελεγρίνη – του πρύτανη του ξακουστού – και θα καταλάβετε τι εννοώ. Μπρατσαράδες βολτάρουν στο άσυλο βγάζοντας τη γλώσσα στην αστυνομία που παρακολουθεί από την Κοραή.  Τα ίδια και στην Πατησίων. Διάταξη πυραμίδας. Πρεζάκια στο δρόμο, βαποράκια στο πεζοδρόμιο και «έμποροι» στο άσυλο.

«Και τι κάνουμε λοιπόν», ήρθε η ώρα να ρωτήσεις αναγνώστη. Η λύση, το έχω πει, είναι μία. Οι υπουργοί της κυβέρνησης και οι αρχηγοί των κομμάτων να αφεθούν στο κέντρο χωρίς συνοδεία. Στο τέλος μιας πορείας ή στην δύση του ήλιου, ή στο ξημέρωμα, που όσοι δουλεύουν στην Ομόνοια πάνε με τα κλειδιά τους, το κινητό τους και τα λεφτά τους, κρυμμένα στα βρακί τους.  Να μην είναι όμως με τους συντρόφους του ο Τσίπρας, με τους μπράβους του ο Καρατζαφέρης και με τους μπάτσους του ο Παπουτσής. Και τότε να δούμε αν για τους πολιτικούς μας «υπάρχει ζωή χωρίς μπάτσους». Θα μπορούσα να γίνω πιο σκληρός. Να ζητήσω να περπατήσουν οι γυναίκες τους, μόνες τους, στο κέντρο. Μια ώρα μόνο και μετά να γυρίσουν μόνες τους στο σπίτι. Με το μετρό ή το λεωφορείο. Και τότε αυτές θα τους πουν αμέσως τι πρέπει να κάνουν.

ΥΓ: «Μα εδώ έχουμε εξελίξεις με το δάνειο και εσύ γράφεις για τις συμμορίες», ακούω μια φωνή στο βάθος. Ναι, γιατί εκτός από το να σώσουμε το σκάφος – αν σώζεται –πρέπει να δούμε τι ζωή (θα) έχουμε σε αυτή την πόλη, «σωσμένοι» ή «χρεωκοπημένοι».

Πηγή : protagon.gr

Χρειάζονται «αντίδοτα»

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το "ΕΘΝΟΣ"

Τα οικονομικά μεγέθη, κυρίως εκ των υστέρων, είναι ο πιο αμείλικτος απολογισμός κάθε «σχεδίου σωτηρίας». Το χρέος μας το 2009 ήταν 126% του ΑΕΠ. Το 2011 έφτασε το... 164% του ΑΕΠ. Και τώρα με το «κούρεμα» των 100 δισ., το δάνειο των 130 δισ. και τα σκληρότατα μέτρα της νέας συμφωνίας, ο στόχος είναι το... 2020 (αν επιτευχθεί) να... ξαναπάει το χρέος στο... 120% του ΑΕΠ! Δηλαδή εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε το... 2009, και ήταν η αιτία λόγω αδυναμίας δανεισμού, να προσφύγουμε στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ...

Ολα αυτά μάλλον δεν συνιστούν έναν επιτυχή απολογισμό ενός «σχεδίου σωτηρίας». Μειώσαμε επίσης σε χρόνο-ρεκόρ το πρωτογενές έλλειμμα κατά 20 δισ. χωρίς εξάρτηση των «μέτρων» και των συνεπειών τους από ένα ανεκτό επίπεδο ύφεσης, με συνέπεια μία ανεξέλεγκτη ύφεση, κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας και εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη (ένα εκατομμύριο άνεργοι). Φοβούμαι ότι, παρά το «κούρεμα» των 100 δισ. και τα 130 δισ. για την εξυπηρέτηση του χρέους και τη στήριξη των τραπεζών, το τίμημα που καλείται να «πληρώσει» η πραγματική οικονομία (και η κοινωνία) με την εξαιρετικά μεγάλη αφαίρεση πόρων (εσωτερική υποτίμηση, υπερφορολόγηση κ.λπ.) και την έλλειψη δανείων στην αγορά, θα γίνει «ασήκωτο». Τα οφέλη από το «κούρεμα» και το «δάνειο» είναι πολύ πιθανόν να αναιρεθούν. Και τα θηριώδη πλεονάσματα που απαιτεί το σχέδιο για την επιτυχία του να αποδειχθούν «όνειρα θερινής νυκτός»...

Μακάρι να επιβεβαιωθεί ο πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος, που στην ομιλία του στο Eurogroup εκτίμησε ότι το «πρόγραμμα» θα βοηθήσει στην αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας και η νέα δανειακή σύμβαση καθώς και η υλοποίηση του PSI, θα ενισχύσουν την εμπιστοσύνη και θα μειώσουν τις αβεβαιότητες για την προοπτική της οικονομίας. Ο Μάριο Μόντι, ο Ιταλός πρωθυπουργός, ανακοίνωσε ότι οκτώ ηγέτες χωρών της ΕΕ συνυπέγραψαν κοινή επιστολή, η οποία απευθύνεται στον Ρομπάι και στον Μπαρόζο, για ένα ισχυρό αναπτυξιακό ευρωπαϊκό πακέτο, ως αντίδοτο στην κρίση. Το λένε κι άλλοι... Χωρίς συγκεκριμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα, ιδίως για τις ευρωπαϊκές χώρες του Νότου που δοκιμάζονται, χωρίς εύλογη πιστωτική ροή και ρευστότητα στην αγορά, το «σχέδιο για τη σωτηρία της Ελλάδας» δεν θα «μακροημερεύσει», γιατί δεν θα το αντέξει κανείς. Ούτε η ελληνική κοινωνία, ούτε το πολιτικό μας σύστημα, ούτε οι δανειστές εταίροι μας...

Πηγή : ethnos.gr

Η γνώση της ημέρας: Ψάχνοντας για πετρέλαιο (με το κερί)

Άρθρο του Άλκη Γαλδαδά για το protagon.gr

Με την κατάθλιψη να μας έχει ποτίσει μέχρι το μεδούλι και τα αντικαταθλιπτικά στο κομοδίνο να σχηματίζουν ένα ολόκληρο βουνό είναι ευπρόσδεκτα οποιαδήποτε παραμύθια για να τα βγάλουμε πέρα. Ένα μας προσφέρει και το Υπουργείο για το Περιβάλλον. Έχει φτιαχτεί, μας λένε, ένας ολόκληρος μηχανισμός, που ήδη τον πληρώνουμε, για να διαθέσει άδεια, σε όποια εταιρεία το ζητήσει, για έρευνα σε διάφορα σημεία της ελληνικής επικράτειας. Για τι θα ψάχνει; Μα για το (άφθονο;) ελληνικό μας πετρέλαιο.

Το εξαιρετικά δραστήριο Τμήμα Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών στο τέλος της περασμένης εβδομάδας είχε την έμπνευση να οργανώσει μια ημερίδα με θέμα: «Λιγνίτης-Υδρογονάνθρακες: Δυναμική και Προοπτικές στον Ελλαδικό Χώρο». Ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε αυτές τις ημέρες που τόσα ακούγονται για τα κρυμμένα μέσα στη γη «πλούτη» μας. Είχαν προσκληθεί οι άνθρωποι του Υπουργείου που μας ενημέρωσαν για τον μηχανισμό που έχει δημιουργηθεί για να βάλει σε τάξη όλες αυτές τις εταιρείες που συνωστίζονται κατά εκατοντάδες (χα, χα) για να πάρουν άδεια και να αποκαλύψουν τον μαύρο θησαυρό της μαύρης πατρίδας μας.

Μας μίλησε όμως και κάποιος άνθρωπος που επί 36 χρόνια ήταν μέσα σε όλες τις έρευνες στον ελλαδικό χώρο. Σε αντίθεση με τους ψευταράδες που γυρίζουν στα κανάλια και εξάπτουν τη φαντασία του απελπισμένου Έλληνα τηλεθεατή μας διευκρίνισε ότι ακόμη και τα περίφημα «πετρέλαια» στο Κατάκωλο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κοίτασμα που οι Γεωλόγοι χαρακτηρίζουν ως «οριακό», δηλαδή με απόδοση τόσο μικρή που το σκέπτεσαι αν αξίζει τον κόπο να στήσεις μηχανισμό εξόρυξης. Ακόμη λιγότερες είναι οι ελπίδες για πιο βόρεια στο Ιόνιο πέλαγος. Όσο για τον περίφημο ωκεανό πετρελαίου στο πεδίο του Ηροδότου νότια της Κρήτης το πιο βέβαιο είναι ότι βρίσκεται λίγο έξω από την οικονομική ζώνη που μπορεί να διεκδικήσει η Ελλάδα εκεί κάτω. Αντίθετα, ακριβώς στα νότια της Κρήτης, όπου κάποιος Μυνγχάουζεν είπε ότι εκεί έχουμε όχι τρία στρώματα όπως στην περιοχή Κύπρου-Ισραήλ αλλά επτά(!), δεν έχει βρεθεί κάτι το ενθαρρυντικό.

Γενικά, για άλλη μια φορά θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Δεν μας έχει ραντίσει ο Θεός με πετρέλαιο, χωρίς να αγνοούμε πως φρόντισε να μας εφοδιάσει με άλλα αγαθά, όπως καλό κλίμα, θέση, ομορφιά του τοπίου μοναδική. Όποιος δεν συμφωνεί και ήθελε μαύρο χρυσό στο υπέδαφός μας για να αισθάνεται καλά ας συνεχίσει με τα αντικαταθλιπτικά του χάπια και ας διαβάζει και τις ανακοινώσεις του Υπουργείου που, κατά τη συνήθεια των πολιτικών, φροντίζουν να κρατούν ζωντανό το παραμύθι περί πετρελαϊκού πλούτου.

(Θα συνεχίσουμε αύριο με τα όσα ειπώθηκαν για τους Λιγνίτες που είναι ένα επίσης πολύ ενδιαφέρον θέμα).

 Πηγή : protagon.gr

Μεταξύ πύρρειας διάσωσης και χρεοκοπίας η χώρα...

Άρθρο της Ζέζας Ζήκου για την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"


Οι πεφωτισμένοι ηγέτες του Eurogroup αναζητούσαν μέχρι αργά χθες το βράδυ να βρουν μια νέα «οριστική λύση». Οτι τελικά χρειάζεται ένα ακόμα βαθύτερο «κούρεμα» έως και 75%, έτσι ώστε και το ελληνικό χρέος να καταστεί βιώσιμο και να μη βάλει η Γερμανία και οι άλλες χώρες περισσότερα χρήματα. Το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, παρά το οργουελιανό ακρωνύμιο που του δόθηκε -PSI Νο 1 στις 21 Ιουλίου του 2011 και PSI Νο 2 στις 27 Οκτώβριου του 2011- ώστε να παραπλανά ότι δήθεν οι ίδιοι οι ιδιώτες δανειστές του ελληνικού κράτους το ζήτησαν, τώρα εκδικείται. Και οι δύο συμφωνίες της 21ης Ιουλίου και της 27ης Οκτωβρίου ναυάγησαν. Καθώς η ύφεση της ελληνικής οικονομίας πήρε νέα τροπή πολύ γρήγορα και μάλιστα τόσο ειδεχθή, που επιδείνωσε το πρόβλημα.

Η κεντρική ιδέα ακουγόταν λογική: Γιατί να πρέπει να σηκώσουν το βάρος της διάσωσης του ελληνικού (και αργότερα του ιρλανδικού, πορτογαλικού κ.λπ. Δημοσίου) μόνον οι φορολογούμενοι των πλεονασματικών κρατών; Γιατί να μην αναλάβουν μέρος του βάρους και οι άπληστοι τραπεζίτες οι οποίοι τόσα χρόνια δάνειζαν με το αζημίωτο τα ανόητα κράτη (την ώρα που γνώριζαν καλά την επισφαλή κατάσταση των δημοσιονομικών τους); Πώς αλλιώς θα τους δινόταν ένα μάθημα κι ένα κίνητρο την επόμενη φορά να προσέχουν σε ποιον δανείζουν; Αυτό το επιχείρημα ακουγόταν εύηχο στο Βερολίνο, στο Παρίσι και βεβαίως στην Αθήνα!

Το θρίλερ για το ποσοστό του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, που αποδεικνύεται εξαιρετικά κρίσιμο για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, κορυφώθηκε χθες. Με τις δύο συμφωνίες, η πρώην κυβέρνηση Παπανδρέου δέχθηκε τη ρετσινιά της επιλεκτικής χρεοκοπίας που συνεπάγεται η «εθελοντική» αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Χωρίς εθνική στρατηγική για το χρέος, η χώρα πλέει σε ευρωπαϊκό κενό.

Οι τράπεζες που θα ενισχυθούν με δημόσια(!) χρήματα θα υποστούν συνέπειες σε πολλούς τομείς, όπως -για παράδειγμα- η παροχή των μερισμάτων τους. Η Κομισιόν παρουσίασε έναν φλου «οδικό χάρτη» για να σταματήσει η μετάδοση της κρίσης του χρέους, προτείνοντας τη «μεγιστοποίηση» της δύναμης πυρός του EFSF χωρίς τα κράτη να συνεισφέρουν περισσότερα χρήματα από αυτά που ήδη έχουν καταθέσει, χωρίς άλλες λεπτομέρειες. Ευρωπαίοι ειδικοί έχουν εργαστεί πάνω σε δύο βασικές επιλογές που είναι γνωστές ως «διαδικασία μόχλευσης» για την επίτευξη αυτού του αποτελέσματος. Και αυτή που θεωρήθηκε ως η πιο εφικτή θα μπορούσε να συμβάλει στην αύξηση της ικανότητας χρηματοδοτικής παρέμβασης του EFSF έως και στα 2.500 δισ. ευρώ τον χρόνο, έναντι μιας ικανότητας δανειοδότησης σήμερα που περιορίζεται σε 440 δισ. ευρώ.

Οπως αποκαλύπτει η εφημερίδα Wall Street Journal, που επικαλείται ως πηγές «τρία πρόσωπα» που έλαβαν γνώση της «Εκθεσης για τη βιωσιμότητα του χρέους» του ΔΝΤ, το χρέος θα έχει εκτιναχθεί το 2020 στο 129% του ΑΕΠ. «Είναι ακόμη πιο μακριά από το επίπεδο που οι περισσότεροι οικονομολόγοι θεωρούν ότι είναι βιώσιμο το χρέος, καθιστώντας δυσκολότερη από ποτέ τη θέση ότι η χώρα αυτή μια ημέρα να αποπληρώσει το χρέος της», σχολιάζει η εφημερίδα. Προκειμένου να αποφύγει το ρίσκο, το ΔΝΤ έχει ως κανόνα να δανείζει μόνο χώρες που είναι σε θέση, σύμφωνα με αναλύσεις του, να αποπληρώσουν το χρέος τους.

Το ελληνικό χρέος αυξήθηκε στα τέλη του 2011 στο 166% του ΑΕΠ, σύμφωνα με την τελευταία εκτίμηση του ΔΝΤ τον Σεπτέμβριο. Υστερα από εκτιμήσεις του καθ’ όλη τη διάρκεια του 2010 και στις αρχές του 2011 ότι η Ελλάδα δεν χρειαζόταν να προχωρήσει στην αναδιάρθρωση του χρέους της, το ΔΝΤ ζήτησε η Αθήνα να συμφωνήσει με τους ιδιώτες πιστωτές της για να το πράξει και να λάβει παράλληλα πρόσθετους πόρους από τους Ευρωπαίους εταίρους της. Η συνεισφορά του ΔΝΤ σε ένα νέο σχέδιο διεθνούς βοήθειας παραμένει αβέβαιη, καθώς τα κράτη-μέλη του είναι διχασμένα ως προς την πιθανότητα για περαιτέρω χρηματοδότηση μιας χώρας που δεν έχει τηρήσει όλες τις δεσμεύσεις της.

«Διαπραγματευόμαστε για να ελαφρύνουμε το χρέος», δήλωσε ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος... Παράλληλα, ο Ομπάμα, η Μέρκελ και οι λοιποί... ανταγωνίζονται σε προσπάθειες «σωτηρίας» για τη χώρα μας. Οπως, για την αποπληρωμή των χρεών μας, την ισορροπία στα δημόσια οικονομικά και τον περιορισμό της απληστίας των ιδιωτών δανειστών μας! Ομως, όλα αυτά πλήττουν την ανάπτυξη. Και το δεύτερο είναι ότι ο πανικός αποδεικνύεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία, αφού η απώλεια της εμπιστοσύνης στα κρατικά ομόλογα αποδυναμώνει τις τράπεζες και οι αποδυναμωμένες τράπεζες αποδυναμώνουν με τη σειρά τους τα κράτη.

Πηγή : kathimerini.gr

Το καλαθάκι

Άρθρο του Θοδωρή Γκόνη για το protagon.gr


Ωραία να φύγεις, έχεις καθυστερήσει κιόλας, να πας στην ευχή του Θεού, ο δρόμος και τα μάτια σου. Να μην ξεχάσω να σου τυπώσω 10 φανελάκια με το πρόσωπό μου, να γράψω επάνω με γράμματα χρυσά, μέγας χορηγός, να τα φοράς, να τα βάζεις, κάτω, μέσα από το ρούχο της ξενιτιάς, να μην ξεχνάς. Ακούγεται εγωιστικό. Είναι το δίκαιο. Εκτός κι αν θέλεις τατουάζ, το προτιμούν οι αθλητές, είναι στη μόδα, εμένα δεν μου αρέσει.

Ωραία, να πας στα ξένα, να ξενιτευτείς, μετανάστης, πρόσφυγας, φυγάς, να σπουδάσεις αυτό που αγαπάς, που πονάς, που λαχταράς, που ερωτεύτηκες. Καταλαβαίνω, εδώ στένεψε, περιορίστηκε, έκλεισε, φτώχυνε, κόπηκε, χάθηκε, ξεράθηκε, στέρεψε η μεγάλη χαρά. Δεν έχει χλωρασιά, τσαΐρια δροσερά, δεν έχει νερά. Ξέρουμε το γιατί, δεν χάνουμε χρόνο σε αναλύσεις και άσκοπους θρήνους, βουτάμε στο πρόβλημα, φεύγουμε με τη ζωή, την πιάνουμε, την χουφτώνουμε, την αρπάζουμε από την μέση, της αρέσει, ξέρει αυτή.

Ωραία να φύγεις, δόξα τω Θεώ, υπάρχει η δυνατότητα, αλλά με έναν όρο. Να πάρεις μαζί σου και τη γλώσσα. Μην ανησυχείς, θα σου ετοιμάσω εγώ το καλαθάκι της θα το γεμίσω με τα απαραίτητα, τα βασικά, αυτά που πρέπει. Έχουμε μεγάλη παράδοση σε αυτόν τον τομέα. Αιώνες τώρα στην Αντιόχεια, στην Αλεξάνδρεια, στη Βηρυτό, στην Οδησσό, στο Ιάσιο, στην Τραπεζούντα, στη Μασσαλία, στη Βενετία στη Βιέννη, στον Βόλγα, στον Δούναβη, στον Τάμεση, στο Σηκουάνα με αυτό το καλαθάκι περάσαμε απέναντι. Εσύ το μόνο που πρέπει να κάνεις εκεί, μαζί με τη γεωμετρία, την αριθμητική, τη μουσική, την αστρονομία, τη φιλοσοφία, και ό,τι άλλο λαχταράς, είναι μια ώρα κάθε νύχτα –την ώρα που κοιμούνται  τα νερά- ν’ ανοίγεις το καλάθι. Θα ακούς τον ήχο, την αναπνοή, τη συμβουλή, την προτροπή, τον ορισμό, τον μηχανισμό, θα βλέπεις τη γραμμή, τον ορίζοντα, τον τεχνίτη, τον εργάτη, τον καλλιεργητή, τον ανασκαφέα τον ιερέα. Τη λέξη. Τη γλώσσα. Αυτό. Αρκεί.    

Πηγή : protagon.gr

400.000 για έναν άγγελο

Άρθρο του Οδυσσσέα Ιωάννου για το protagon.gr


Αν δεν πατήσεις αυτούς που είναι ήδη κάτω, θα πατήσεις εκείνους που πέφτουν από τα σύννεφα. Σκάνε στα πεζοδρόμια, γκρεμίζονται από τις φωλιές τους, τους χτυπάει στα μούτρα μια πραγματικότητα την οποία μέχρι τώρα την είχαν μόνο διαβασμένη. “Ρε συ είδα τύπο μέρα μεσημέρι σε κεντρική πλατεία να χτυπάει ένεση!” “Γαμώτο είδα κάποιον με τραγιάσκα και σηκωμένο γιακά σε ουρά για δωρεάν φαγητό και θα ορκιζόμουν ότι τον είχα καθηγητή στο Γυμνάσιο!”. “Έχουν μείνει με πενήντα ευρώ οι γονείς μου, και ο μήνας θέλει δέκα μέρες για να βγει. Τους έδωσα το τελευταίο μου κατοστάρικο”. Keep walking, η βόλτα είναι μεγάλη.

Η θετική σκέψη είναι για τους μαχητές. Πολέμησες, έχασες, διαλύθηκες, σου αξίζει το δικαίωμα να προσπαθήσεις να ξανασταθείς στα πόδια σου. Να καθαρίσεις με το παρελθόν, να αποδώσεις τις ευθύνες σε νοοτροπίες και εκπροσώπους τους, να αυτοεξεταστείς για τα δικά σου μελανώματα, και να χρησιμοποιήσεις ως πρώτη ύλη την αξιοπρέπεια εκείνου που πολέμησε και δεν χαρίστηκε τρομαγμένος από το δελτίο των οχτώ. Αν δεν τα έχεις κάνει όλα αυτά, τότε τα καλογυρισμένα πλάνα θετικής σκέψης σε ενέσιμη τηλεοπτική μορφή, ηχούν σαν ρεφρέν σκυλάδικου. Στην ουσία δεν σε κινητοποιούν, σε αθωώνουν, κολακεύουν την αδυναμία σου, σε αφήνουν ακριβώς ίδιο, και όλα γύρω σου ακριβώς ίδια. Όχι εκ προθέσεως, δεν μπορώ να κρίνω την πρόθεση.

Από την άλλη όμως έχω κι εγώ τόσο μεγάλη ανάγκη να πείσω όσους βλέπω να “εγκαταλείπουν”, πως όλα θα πάνε καλά, που νομίζω ότι θα συμμαχούσα ακόμη και με την ηθική της φιλανθρωπίας. Ή της Αγοράς...

Θέλω να κάνω ό,τι μπορώ για να προλάβω έναν φίλο λίγο πριν κάνει την μαλακία. (καταλαβαινόμαστε έτσι;)

Να κερδίσω λίγο χρόνο για αυτούς.  Όταν θεωρείς πρόστυχη την πρακτική του δόγματος του Σοκ για μία χώρα κι έναν λαό, δεν μπορεί να την δικαιολογείς όταν εφαρμόζεται σε μεμονωμένους ανθρώπους.

Πού καταλήγεις; θα μου πεις. Καταλήγω στο ότι διαφωνώ ριζικά, τόσο πολιτικά, όσο και ιδεολογικά με το συγκεκριμένο σποτ, αλλά θα το έκανα κι εγώ. Έστω, για έναν άνθρωπο, αν τον βοηθούσε.  Ίσως γιατί ούτε κι εγώ αξίζω την δεύτερη ευκαιρία του πολεμιστή. Μόνο το πιπίλισμά μου γύρω από μικρές, ροδαλές θηλές στιγμιαίας συγκίνησης.

Όσο για τον τίτλο του κειμένου, ελάχιστα λογάκια, γιατί δεν έχω περισσότερα.

Τελικά, βρέθηκαν τα χρήματα και το τετράχρονο αγγελάκι θα μεταβεί στην Αγγλία για την επέμβαση στο έντερο που θα του σώσει τη ζωή. Όλα καλά.

Όλα καλά; Κανείς δεν αναρωτιέται τι σόι πολιτισμός είναι αυτός που έχει κοστολογήσει την εγχείριση ενός παιδιού με 400.000 ευρώ;

Πηγή : protagon.gr

Τέλος στις αυταπάτες

Άρθρο του Θανάση Σκόκου για το protaagon.gr

Δεν με άγγιξε το «we are all Greeks». Δεν φούσκωσε το στήθος μου από τον αναιμικό ακτιβισμό της συμπόνιας. Για να πω την αλήθεια στην αρχή το είχα δει με κάποια συμπάθεια. Μπαίνοντας όμως στην διαδικτυακή σελίδα αυτό άλλαξε. Ένας αχταρμάς από  συρτάκι, κουκουλοφόρους, αρχαίο πνεύμα αθάνατο, Μελίνα, «δωσίλογους», η γλυκανάλατη κοινοτοπία του keep walking, μια χαζοχαρούμενη δήλωση της Αντυ Μακ Ντάουελ, παραληρήματα του λαϊκοδεξιού Nigel Farage και άλλα παρόμοια.

Όσο κι αν προσπάθησαν να το φουσκώσουν τα κανάλια δεν ήταν, με εξαίρεση ίσως τα 1000 άτομα του Τροκαντερό, παρά μικρές παρεϊστικες  συγκεντρώσεις μερικών ατόμων, Ελλήνων κυρίως της διασποράς. Καλά έκαναν, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Το θέμα είναι ότι δεν ωφελούν πλέον οι μύθοι και ό,τι τους συντηρεί. Το «φταίνε οι άλλοι» κι όχι η τύφλα μας, ο ηλίθιος χωρισμός της υφηλίου σε φιλέλληνες και ανθέλληνες, το τεράστιο χρέος της ανθρωπότητας στην «κοιτίδα της δημοκρατίας και του πολιτισμού», τα συρτάκια και οι λεβεντοζορμπάδες, η συμψηφιστική λογιστική για τα θύματα και τις θηριωδίες του πολέμου και άλλα παρόμοια.

Ακόμη κι αν γινόταν, δεν θα ήθελα να γίνουμε «μόδα της συμπόνιας». Η πραγματικότητα είναι οτι αιτία της τραγωδίας μας είναι κυρίως οι επιλογές μας, ότι οι ξένοι σήμερα δεν μας έχουν σε καμία εκτίμηση και ότι η όποια λύση θα είναι πρώτα και κύρια αποτέλεσμα των δικών μας κυρίως επιλογών και πάλι. Αν δεν τα καταφέρουμε πιο πιθανό είναι να ξεχαστούμε, παρά να μας σώσουν στρατιές φιλελλήνων.

Ας εγκαταλείψουμε οριστικά τις αυταπάτες.

Πηγή : protagon.gr

Εκλογές που... δεν τις θέλει κανείς!

Άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ για το "ΕΘΝΟΣ"


Θύελλα ξεσηκώθηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή προχθές, μετά τους όντως προκλητικούς υπαινιγμούς του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ότι δεν επιθυμεί τη διενέργεια εκλογών στην... Ελλάδα (!) και ότι προτιμά όχι μόνο την παραμονή στην πρωθυπουργία του Λουκά Παπαδήμου, αλλά και την εκκαθάριση της κυβέρνησής του από τους πολιτικούς και τη μετεξέλιξή της σε κυβέρνηση αμιγώς τεχνοκρατών κατά το πρότυπο της κυβέρνησης του Μάριο Μόντι στην Ιταλία.

Δικαίως ξέσπασαν αντιδράσεις και διαμαρτυρίες για την πολιτική θρασύτητα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος αισθάνεται και πραγματικά είναι επικυρίαρχος όχι μόνο της χώρας μας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Οφείλουμε, όμως, να είμαστε ειλικρινείς και με τους εαυτούς μας. Βεβαίως και η στάση του Σόιμπλε είναι καταδικαστέα.
Αν όμως δεν γίνουν εκλογές τον Απρίλιο, θα φταίει αποκλειστικά και μόνο ο Σόιμπλε ή μήπως η γερμανική απαίτηση μη διενέργειας πρόωρων βουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα συναντά ευρύτατη συναίνεση στους κόλπους και του ελληνικού πολιτικού προσωπικού; Ας το εξετάσουμε πιο αναλυτικά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μόνο τα κόμματα της Αριστεράς επιθυμούν σφοδρότατα και ειλικρινέστατα την άμεση διεξαγωγή εκλογών, αφού είναι απολύτως βέβαιο αυτή τη στιγμή ότι θα πάρουν το υψηλότερο ποσοστό της ιστορίας τους. Θα ήταν παρανοϊκό να μη θέλουν εκλογές. Δεν μπορούν όμως να τις εκβιάσουν κατά κανένα τρόπο.
Εκλογές επιθυμεί πλέον και η πλειοψηφία του λαού. Ούτε ο λαός, όμως, μπορεί να προκαλέσει εκλογές.

Πριν πάμε στα κόμματα, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι ουσιαστικά κανένας εν ενεργεία βουλευτής -μνημονιακός, αντιμνημονιακός ή διεγραμμένος- δεν επιθυμεί προσφυγή στις κάλπες. Η σημερινή Βουλή θα σαρωθεί κυριολεκτικά. Ισως οι μισοί και παραπάνω βουλευτές της δεν πρόκειται να επανεκλεγούν, αφού μόνο από το ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον 120 βουλευτές θα χάσουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο την έδρα τους!
Το ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης των βουλευτών τούς υπαγορεύει, λοιπόν, να εύχονται μέσα τους να μη διαλυθεί αυτή η Βουλή μέχρι να συμπληρωθεί η... τετραετία, ει δυνατόν! Θα παίρνουν για ενάμιση και πλέον χρόνο τον παχυλό μισθό τους και στο μεταξύ όλο και κάτι μπορεί να συμβεί, ελπίζουν, που να οδηγήσει σε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και στην πολιτική τους διάσωση.

Οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ έχουν ήδη ζητήσει εγγράφως να διατηρηθεί η κυβέρνηση Παπαδήμου μέχρι το τέλος της τετραετίας, ελπίζοντας ότι ίσως μπορέσουν να ανατάξουν στο μεσοδιάστημα τα υπό διαλυτική κατάρρευση κόμματά τους.
Με τη ΝΔ τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Δημοσίως ο Αντώνης Σαμαράς εμφανίζεται να απαιτεί αποφασιστικά εκλογές. Δεν γνωρίζουμε αν τις θέλει πραγματικά, αλλά είναι βέβαιο από πολιτική σκοπιά πως μετά την πλήρη μεταστροφή του, την αλλαγή κατεύθυνσης κατά 180 μοίρες και την προσχώρησή του στο μνημονιακό στρατόπεδο, δεν έχει καμιά άλλη επιλογή από το να προσπαθεί να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους της ΝΔ τάζοντάς τους σύντομη κατάκτηση της εξουσίας και νομή των αγαθών που αυτή προσφέρει.

Γνωρίζει όμως άριστα ο πρόεδρος της ΝΔ ότι εκλογές τώρα, αμέσως μετά την «πολιτική κωλοτούμπα» που έκανε, δεν συμφέρουν καθόλου το κόμμα του, το οποίο άρχισε ήδη να πέφτει στις δημοσκοπήσεις. Αντικειμενικά τον συμφέρει να πάνε πιο αργά οι εκλογές, ώστε στους δεξιούς ψηφοφόρους να καταλαγιάσει κάπως η οργή και να κυριαρχήσει το αίσθημα της προσδοκίας λεηλασίας των δημόσιων ταμείων.
Αν μάλιστα συγκροτηθεί αντιμνημονιακό κόμμα από τους διαγραφέντες βουλευτές της ΝΔ, κάτι για το οποίο ήδη συντελούνται διερευνητικές διεργασίες στις οποίες συμμετέχουν και αξιόλογες προσωπικότητες, ο Αντ. Σαμαράς δεν θα μπορεί να αισθάνεται καθόλου καλά με την ιδέα διενέργειας εκλογών.

Βερολίνο
Δεν αρκούν πλέον οι δύο υπογραφές
Ανησυχούν οι Γερμανοί. Τώρα άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι οι υπογραφές των Αντ. Σαμαρά και Γ. Παπανδρέου στις δηλώσεις νομιμοφροσύνης προς το νέο Μνημόνιο δεν έχουν τόσο μεγάλη πολιτική βαρύτητα όσο φαντάζονταν, καθώς δεν μπορεί να αποκλειστεί πλέον το ενδεχόμενο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να μην έχουν καν αθροιστικά κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αν μάλιστα όντως σχηματιστούν δύο αντιμνημονιακά κόμματα στους αντίστοιχους χώρους, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα έχουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί 151 βουλευτές, παρά τους 50 βουλευτές του μπόνους στη ΝΔ. Γι' αυτό και η σκέψη τους να μη δώσουν το δάνειο πριν από τις εκλογές ή να ματαιώσουν τις πρόωρες εκλογές δεν είναι μπλόφα. Ταλαντεύονται τι να κάνουν.

Πηγή : ethnos.gr

Φραγκφούρτη - Βερολίνο: 1Χ2

Άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη για το protagon.gr


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία. Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η στασιμότητα στην πραγματική οικονομία. Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω). Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις.

Κάπου εκεί, κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα «δώρα» που κόμιζε κι ένα «κούρεμα» προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις.

Όποιος δεν γνωρίζει τίποτα άλλο από τα παραπάνω (σωστά) δεδομένα, θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η κυρία τρόικα είναι και φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη: Συνολικά έδωσε €240 δις από την «τσέπη» της και μεσολάβησε με τους παλαιούς δανειστές του μικρού κράτους να «σβήσουν», να διαγράψουν δηλαδή, άλλα €100 δις. Δηλαδή, κόμισε €340 δις ως δώρα στο μικρό, υπερχρεωμένο κράτος.

Ας τα δεχθούμε όλα αυτά. Έστω λοιπόν ότι η κυρία τρόικα είναι, πράγματι, φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη. Αυτό όμως σημαίνει ότι είναι και απελπιστικά ηλίθια. Ξέρω ότι είναι βαριά η λέξη αλλά, αλίμονο φίλες και φίλοι, πως μπορούμε να καταλήξουμε σε διαφορετικό χαρακτηρισμό (από το ότι η τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας) όταν, με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!

Θα το πω άλλη μια φορά για να το συλλάβω κι ο ίδιος: Ένα μικρό κράτος της ευρωζώνης πριν δύο χρόνια είχε ένα δυσβάστακτο χρέος της τάξης των περίπου €300 δις. Η τρόικα προσέφερε στο μικρό αυτό κράτος, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, €340 δις για να το βοηθήσει. Και που φτάσαμε σήμερα; Φτάσαμε το μικρό μας κράτος να χρωστά €340 δις και βάλε. Μα αν το 2010 η κα Μέρκελ και ο κ. Strauss-Kahn  (αλήθεια τον θυμάστε αυτόν;) είχαν πει στον κ. Παπανδρέου «Γιώργο μας, παιδί μας, μην σκας, θα αποπληρώσουμε εμείς όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα», θα γλύτωναν €40 δις και η Ελλάδα δεν θα χρώσταγε δεκάρα!

Υπεραμυνόμενοι βέβαια του εαυτού τους (δηλαδή της μεγαλειώδους κουταμάρας τους) θα έλεγαν ότι δεν φταίνε εκείνοι αλλά το ελληνικό κράτος που δεν έκανε αυτά που υποσχέθηκε. Ορθόν αλλά εκτός θέματος. Μπορεί, πράγματι, να είναι αναμφισβήτητο ότι το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να κάνει σε δύο χρόνια, όπως είχε υποσχεθεί, όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρόνιζαν για δεκαετίες. Είναι, όμως, ή δεν είναι αλήθεια ότι το ελληνικό δημόσιο μείωσε το πρωτογενές του έλλειμμα τα τελευταία δύο χρόνια (με μισανθρωπικές περικοπές, βεβαίως-βεβαίως, των εισοδημάτων των πιο αδύναμων) κατά περίπου 9%; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι τέτοια μείωση δεν έχει ξαναγίνει πουθενά και ποτέ, σε καιρό ειρήνης και σε περίοδο ύφεσης, στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας; Και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι απολύτως θετική. Άρα, όσο ανεπρόκοπο κι αν είναι το ελληνικό κράτος (που σίγουρα είναι), η αλήθεια παραμένει αμείλικτη για την τρόικα: Παρέλαβαν τον Μάη του 2010 ένα χρέος λιγότερο των €300 δις, έβαλαν το ελληνικό δημόσιο να σφίξει βάναυσα το ζωνάρι του, βρήκαν €340 δις υπέρ του ελληνικού δημοσίου και κατέληξαν, παρά τις θυσίες του έλληνα μικρομεσαίου και των υπόλοιπων ευρωπαίων φορολογούμενων, να αυξήσουν (!!!) το ελληνικό δημόσιο χρέος κατά €40 δις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια εποχή κατάφεραν να συρρικνώσουν (όπως τους προειδοποιούσαμε ότι θα κάνουν) το εθνικό εισόδημα, από το οποίο θα πρέπει να αποπληρωθεί το χρέος, κατά 15%. Εύγε τρόικα!

Και τώρα;

Τώρα κατάλαβαν, πολύ αργά βέβαια, την κορυφαία κουταμάρα τους. Πήραν ένα πρόβλημα το οποίο μπορούσε να έχει διευθετηθεί με ένα ποσό των €40 ή €50 δις (π.χ. ένα άτοκο δάνειο τον Ιανουάριο του 2010) και το μετέτρεψαν σε μια μαύρη τρύπα του ενός τρις και βάλε – αν λάβουμε υπ’ όψη μας τα μνημόνια της πεσούσης Ιρλανδο-Πορτογαλίας, τα κρυφά μνημόνια της αποτελματωμένης Ιταλο-ισπανίας, και πάει λέγοντας.

Τώρα κατανόησαν ότι κάτι αντίστοιχο πέτυχαν και στους καλούς, αλλά σχεδόν το ίδιο αδύνατους, μαθητές της τάξης: στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, όπου κι εκεί, παρά το ενθουσιώδες αυτομαστίγωμα των λαών αυτών, τα νούμερα είναι εξ ίσου καταδικαστικά για την κυρία τρόικα. Όσο για την
Ισπανία και Ιταλία, βρίσκονται κι αυτές ακριβώς στο ίδιο  μονοπάτι. Μόνο που όταν το δικό τους πολλαπλάσιο χρέος, και το δικό τους εθνικό εισόδημα, μπει στο στάδιο της σκοτοδίνης που βρίσκονται οι μικρότερες των πτωχευμένων χωρών-μελών, θα είναι πολύ αργά για την ευρωζώνη. Θα έχει έρθει το τέλος του δρόμου και η Γερμανία θα αναγκαστεί να φτιάξει μια νέα νομισματική ένωση ανατολικά του Ρήνου και βόρεια των Άλπεων – με κόστος την απώλεια των ασιατικών αγορών και τον τριπλασιασμό της γερμανικής ανεργίας.

Μπροστά σε αυτή την συνειδητοποίηση, έχει ξεσπάσει ένας γερός πόλεμος μεταξύ, ουσιαστικά, Φραγκφούρτης και Βερολίνου. Από την μία μεριά έχουμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, την Φραγκφούρτη, όπου επικρατεί σχεδόν ομοφωνία: Τα δάνεια της Ελλάδας θα αποπληρώνονται κανονικά τους επόμενους δύο μήνες, μέχρι να τελειώσουν (ελπίζουν «αισίως») οι Γαλλικές Προεδρικές εκλογές. Κατόπιν Ελλάδα και Πορτογαλία θα «ακρωτηριαστούν» και θα «καυτηριαστούν» ώστε να μην επεκταθεί η γάγγραινα στην υπόλοιπη ευρωζώνη.  Από την άλλη έχουμε την Καγκελαρία όπου επικρατεί μια μοναδική κακοφωνία: Κάποιοι συμφωνούν με την Φραγκφούρτη, άλλοι επιμένουν ότι η μοναδική «λύση» είναι η αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ (και, συγκεκριμένα, η νομισματική απόσχιση από την Γαλλία), κάποιοι τρίτοι εμμένουν πως η ευρωζώνη πρέπει να διατηρηθεί ως έχει αλλά οι πτωχευμένες χώρες να ενισχυθούν ουσιαστικά. Μπροστά στο φάσμα αυτής της κακοφωνίας, η κα Μέρκελ τείνει, συντηρητική ούσα, υπέρ του status quo. Δηλαδή, στην συνέχιση της σημερινής ανοησίας, όπου κράτη σαν το δικό μας δέχονται εκατοντάδες δις με αποτέλεσμα το χρέος να… μεγαλώνει και το εθνικό εισόδημα να μειώνεται. Δεν είναι ότι η γερμανίδα καγκελάριος δεν κατανοεί ότι η σημερινή ατραπός οδηγεί στην καθίζηση όλης της ευρωζώνης. Η αμφιθυμία της γερμανικής ηγεσίας απλά αντανακλά το ότι από την μία μεριά νιώθουν πως στερούνται της πολιτικής υποστήριξης να αντιμετωπίσουν ορθολογικά την Κρίση (καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί μόνιμη δέσμευση της Γερμανίας με την ευρωζώνη) ενώ από την άλλη διαφωνούν (και καλά κάνουν) με την λύση της Φραγκφούρτης – αυτό που ονομάζω ακρωτηριασμός-καυτηριασμός.

Η λύση της Φραγκφούρτης

Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρισή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς.

Πλάνη οικτρά

Η λύση της Φραγκφούρτης, αν και δεν έχει επικρατήσει, κερδίζει καθημερινά έδαφος στην Γερμανία. Αυτό εξηγεί εν μέρει κάποιες από τις ρήσεις του κ. Schauble και την γενικότερη δυστοκία που παρατηρούμε όσον αφορά το Μνημόνιο 2. (Ένας άλλος λόγος είναι ότι, μπροστά την αποκάλυψη της κουτής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό χρέος, η γερμανική ηγεσία κερδίζει κάποιους πόντους εμφανιζόμενη να μην θέλει να ρίξει κι άλλα δις στην συγκεκριμένη μαύρη τρύπα.) Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά για πόσο πρυτανεύει ο συντηρητισμός της κας Μέρκελ ή αν θα επικρατήσει σύντομα ο ενθουσιασμός της Φραγκφούρτης για την λύση του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Στις αράδες που ακολουθούν, και με τις οποίες κλείνω, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω έξι λόγους γιατί η αισιοδοξία της Φραγκφούρτης (ότι δηλαδή είναι δυνατή η διάσωση της ευρωζώνης με την αποπομπή δύο ή περισσότερων χωρών) θεμελιώνεται σε πλάνη οικτρά.

1. Η Φραγκφούρτη υποθέτει πως γνωρίζει εκείνο που είναι εξ ορισμού άγνωστο, τουλάχιστον πριν την καταστροφή: το κόστος ενός ακρωτηριασμού. Οι διασυνδέσεις των τραπεζικών συστημάτων της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά και της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, θα φανούν στο φώς της ημέρας μόνον Μετά την Καταστροφή – ακριβώς όπως οι διασυνδέσεις της σχετικά μικρής Lehman’s με το διεθνές τραπεζικό σύστημα ήταν αδύνατον να φανούν παρά μόνο μετά την Κατάρρευση.

2. Η μαζική παροχή φρεσκοκομμένου χρήματος στις τράπεζες της ευρωζώνης (μετά από ένα ακρωτηριασμό Ελλάδας-Πορτογαλίας) θα λειτουργήσει ως μια κολοσσιαία ένεση κορτιζόνης σε καρκινοπαθή: ναι μεν θα τον ανακουφίσουν για κάποιον καιρό αλλά, στο μεταξύ, ο καρκίνος θα κάνει την δουλειά του στο «εσωτερικό», μεγαλώνοντας, γινόμενος πιο κακοήθης και, εν τέλει, περισσότερο θανατηφόρος. Εν συντομία, όπως οι τράπεζες της Ιαπωνίας κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ενισχυόμενες από ποτάμια ρευστότητας, έκρυβαν τις κακοήθειές τους επιταχύνοντας την αποτελμάτωση της πραγματικής οικονομίας, κάτι αντίστοιχο θα γίνει και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ισπανία. Όταν λοιπόν ξεσπάσει, από τους κόλπους αυτών των ίδιων τραπεζών, ένα νέο κύμα κρίσης, τότε ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας και της Πορτογαλίας θα πάρει σβάρνα και την Ιταλία, την Ισπανία, με τελευταία και καλύτερη την Γαλλία. Όλα αυτά τα τρις που θα έχουν ξοδευτεί για να σωθεί ο γαλλο-γερμανικός άξονας θα έχουν πάει στράφι. Και το χειρότερο; Θα έχουν χαθεί τουλάχιστον τρία χρόνια οικονομικής ανάπτυξης. Αρκετά για να μείνει η Ευρώπη μονίμως πίσω από τις οικουμενικές εξελίξεις.

3. Οι απώλειες των φορολογουμένων στις πλεονασματικές χώρες, από τις πτωχεύσεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, θα εντείνουν την αντίθεση των λαών της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ στις νέες διασώσεις κρατών-μελών που δεν θα μπορούν να διασωθούν μόνον μέσω την παροχής ρευστότητας στις τράπεζές τους. Την ώρα που θα χρειαστούν περισσότερα χρήματα για νέα δάνεια, οι βόρειοι φορολογούμενοι που θα πρέπει να τα εγγυηθούν θα αρνηθούν πεισματικά.

4. Οι ξένες επενδύσεις (π.χ. της Κίνας, της Ρωσίας, των αμερικανικών επιχειρήσεων) στην ευρωζώνη θα στερέψουν μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού και της αβεβαιότητας που αυτός θα προκαλεί για το τι μέλλει γενέσθαι.

5. Σε έναν αλληλένδετο κόσμο, η λύση της Φραγκφούρτης θα σπείρει την αβεβαιότητα σε κάθε γωνιά της γης και, έτσι, θα ενδυναμώσει τους ανέμους της ύφεσης που, καθώς η γη είναι στρογγυλή, θα επιστρέψουν στην Γηραιά Ήπειρο δριμύτεροι, μεγαλώνοντας την ύφεση στις χώρες τόσο του Βορρά όσο και του Νότου, καθιστώντας το εγχείρημα της διάσωσης αυτού που απέμεινε από την κραταιά ευρωζώνη αδύνατον.

6. Ο έκτος λόγος είναι δομικός. Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα που, όπως είδαμε, θα είχε αποφύγει δύο έτη παγκόσμιων πρωτοσέλιδων με μια πιο ήπια αντιμετώπιση. Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι η έλλειψη ενός ενοποιημένου, πανευρωπαϊκού ρυθμιστικού πλαισίου για τις τράπεζες, η ανικανοποίητη ανάγκη μιας νομισματικής ένωσης για έναν βαθμό ενοποίησης του δημόσιου χρέους και, τέλος, η απουσία μιας πραγματικά πανευρωπαϊκής επενδυτικής πολιτικής που να στρέφει τις αποταμιεύσεις (οι οποίες τριγυρνούν ανά τον κόσμο σαν μια άδικη κατάρα) προς παραγωγικές (και επικερδείς) επενδύσεις στις περιοχές και τους κλάδους που τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη (από την Ελλάδα έως την Α. Γερμανία). Κανένα μέρος αυτής της τριλογίας δομικών προβλημάτων δεν θα επιλυθεί με την μέθοδο του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Κανένα. Όπερ μεθερμηνευόμενο, αν επικρατήσει η άποψη της Φραγκφούρτης, πολύ σύντομα τα ίδια φαινόμενα κατάρρευσης θα επανεμφανιστούν σε ό,τι έχει απομείνει από την ευρωζώνη.

Επίλογος

Όλοι, πλην μερικών εκ των πολιτικών μας, έχουν κατανοήσει την κορυφαία  κουταμάρα που μας ήρθε υπό την μορφή των δανειακών συμβάσεων (που έγιναν γνωστές ως Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα κλπ). Απεδείχθησαν δηλητηριώδεις για ολόκληρη την ευρωζώνη. Ακόμα και στην Φραγκφούρτη και στο Βερολίνο κατάλαβαν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, θα βουλιάξουν και οι ίδιοι. Έως εκεί συμφωνούν (για αυτό και ο ξύπνιος κ. Monti δεν φοβάται να διακηρύττει, ακόμα και μπροστά σε γερμανούς ιθύνοντες, «Φτάνει η λιτότητα!). Κάπου όμως εκεί αρχίζει η διαφωνία που τείνει να πάρει την μορφή καυγά: Ενώ η Φραγκφούρτη απέκτησε, πρόσφατα, μια αισιοδοξία ότι μπορεί να μην αλλάξει τίποτα πετώντας απλά Ελλάδα και Πορτογαλία εκτός ευρώ, το Βερολίνο διστάζει. Αυτό είναι καλό. Αλλά δεν αρκεί: Όσο ο δισταγμός του Βερολίνου σημαίνει συνέχιση της δηλητηριώδους «θεραπείας» των Μνημονίων, τόσο πιο κοντά θα έρθουν οι χώρες μας στην πραγματική γάγγραινα και τόσο πιο πολύ θα πλησιάσει η στιγμή που η Φραγκφούρτη θα υπερισχύσει, με αποτέλεσμα καταστροφικό για όλους: Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ευρώπη).

Κι εμείς; Ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φραγκφούρτης να κερδίζει έδαφος, ερχόμενοι όλο και κοντύτερα στην στιγμή του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού μας. Αν, αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φραγκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο (το οποίο δεν θα αφήσει όσο παραμένει αντίθετο στην άποψη της Φραγκφούρτης να προχωρήσει ο ακρωτηριασμός) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης.


 Πηγή : protagon.gr

Η Ελλάδα μετράει και μπορεί να ζήσει

Άρθρο του Γεωργίου Π. Μαλούχου για το "ΒΗΜΑ"


Την ώρα που η Ελλάδα χάνεται μέρα με τη μέρα στην κινούμενη άμμο της γερμανικής εξόντωσης, στη Λευκωσία, συντελούνται μείζονες μεταβολές που ανατρέπουν τη γεωπολιτική διάταξη δεκαετιών και χτίζουν ένα νέο μέλλον ασφάλειας και ευημερίας για το πολύπαθο κράτος. Θα πει ίσως κανείς, τι σημασία έχει τώρα αυτό για μας που χανόμαστε; Εχει τεράστια. Όχι μόνον γιατί η εξασφάλιση της Κύπρου μας αφορά εξίσου με την εξασφάλιση της Ελλάδας, αλλά και επειδή μέσα από αυτό το δρόμο που χάραξε η Λευκωσία ανοίγει άμεση ελπίδα φωτός και για τη χώρα μας: «Όσους περισσότερους εταίρους έχουμε, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα υπάρξουν - γι' αυτό θελήσαμε την περιφερειακή μας προσέγγιση να τη μετατρέψουμε και σε περιφερειακή συνεργασία»: αυτή ήταν η χθεσινή δήλωση του πρωθυπουργού του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου από τη Λευκωσία, όπου συναντήθηκε σε εγκάρδιο κλίμα με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια.

Τι σημαίνει αυτή η πολύ σαφής δήλωση του πρωθυπουργού του Ισραήλ; Και σε ποιον απευθύνεται; Δεν απευθύνεται πρωτίστως, αν όχι περίπου αποκλειστικά στην Ελλάδα; Δεν σημαίνει ότι η χώρα μας καλείται, μπορεί και επιβάλλεται να καταστεί άμεσα ο τρίτος πόλος σε μια διαδικασία που μπορεί να αλλάξει τα πάντα; Τόσο σαν κόμβος διανομής του κυπριακού και του ισραηλινού φυσικού αερίου στην Ευρώπη, όσο και σαν εταίρος στην παραγωγή μέσα από τα ελληνικά κοιτάσματα νότια από την Κρήτη, η Ελλάδα πρέπει τώρα να κινηθεί με τις ταχύτητες του φωτός προς αυτή την κατεύθυνση.

Αν οι συμφωνίες που έχουν συναφθεί μεταξύ της Κύπρου και του Ισραήλ επεκταθούν άμεσα και στην Ελλάδα, αν η Αθήνα δώσει επιτέλους το πράσινο φως να αρχίσουν οι έρευνες νότια από την Κρήτη ή και, γιατί όχι, στο Αιγαίο, θα είναι ζήτημα λίγων μηνών η δημιουργία ενός ενεργειακού, οικονομικού και γεωπολιτικού άξονα σταθερότητας και ασφάλειας στη μείζονα περιοχή. Και αυτός, θα φέρει κυριολεκτικά τα πάνω κάτω.

Δεν αντιλαμβάνονται οι ηγεσίες των Αθηνών ότι αν όλα αυτά προχωρήσουν, η μοίρα αυτού του τόπου θα μπορέσει να αλλάξει άμεσα και δραστικά; Δεν βλέπουν ότι η Κύπρος, από εκεί που ήταν έρμαιο στην τουρκική βία, έχει σήμερα θωρακιστεί όσο ποτέ στην ιστορία της και χτίζει ήδη ένα αδιανόητο μέχρι χθες μέλλον; Δεν κατανοούν ότι μια τέτοια μορφή συνεργασίας θα συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάγκη να μείνει η Ελλάδα όρθια και θα κινητοποιήσει ισχυρότατες δυνάμεις στήριξης που θα κάνουν ότι μπορούν για να την κρατήσουν ζωντανή; Δεν βλέπουν ότι η σημασία της χώρας θα μεγιστοποιηθεί άμεσα;

Η τετραμερής ενεργειακή συμμαχία Κύπρου Ισραήλ Ελλάδας και, φυσικά, Ηνωμένων Πολιτειών, αποτελεί όχι απλώς τον μόνο αλλά τον ιδανικό δρόμο για την εξασφάλιση της χώρας.

Πρώτον, αυτόματα, όπως συνέβη και με την Κύπρο, μια τέτοια ενεργειακή συνεργασία, θα οδηγήσει σε θωράκιση της Ελλάδας από τους εξωτερικούς κινδύνους από την Τουρκία.

Δεύτερον, θα αποτρέψει τους κινδύνους του εσωτερικού χάους: όταν η χώρα αποκτήσει ρόλο αυτού του βεληνεκούς, ποιος μπορεί να τη φανταστεί να αφήνεται στην τύχη της και να απειλείται από εσωτερική διάλυση;

Τρίτον, αυτοί οι δεσμοί, θα φέρουν μαζί τους και τη δυνατότητα άλλων επενδύσεων σε άλλους τομείς της οικονομίας.

Η Ελλάδα, θα έχει και πάλι από κάπου να πιαστεί. Θα έχει συμμάχους που θα νοιάζονται άμεσα για την ευστάθειά της. Θα έχει προσβάσεις σε διεθνή κέντρα οικονομικής και πολιτικής ισχύος που σήμερα ούτε τα φαντάζεται.

Οποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι σήμερα η Ελλάδα αντιμετωπίζει κάτι πολύ περισσότερο από μια οξύτατη κρίση χρέους, δεν έχει συναίσθηση της πραγματικότητας. Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στο γεωπολιτικό ζήτημα αν και «ανήκει» ακόμα στη Δύση, ή στην ολοένα και περισσότερο γερμανοποιούμενη Ευρώπη.

Όμως, η χώρα, ουδέποτε στην ιστορία της υπήρξε προσαρτημένη στη γερμανική σφαίρα επιρροής. Όποτε αυτοί «κατέβηκαν» προς την περιοχή μας, η χώρα υπέφερε – ποιος δεν θυμάται τον διχασμό του 1915; Η Ελλάδα υπήρξε πάντοτε στενότατα δεμένη με τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις. Η συμμαχία με αυτές τη γέννησε ως κράτος μέσα από τις στάχτες της εθνικής επανάστασης, η συμμαχία με αυτές τη διπλασίασε στους Βαλκανικούς Πολέμους, η συμμαχία με αυτές την κράτησε ελεύθερη, έστω και με μεγάλο κόστος, στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου.

Η Ελλάδα μετράει. Και έχει διεξόδους και λύσεις. Αρκεί να θελήσει να τις αντιληφθεί και να τις ενεργοποιήσει. Και σήμερα, μετράει ακόμα περισσότερο, καθώς η αστάθεια γύρω της απλώνεται ταχύτατα, από τη Βόρειο Αφρική και την Αίγυπτο, ως τη Συρία και το Ιράν, ακόμα και από το γεγονός ότι η Τουρκία χάνει μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο το ρόλο του σταθερού και αξιόπιστου συμμάχου της Δύσης.

Η αληθινή πρόκληση για τη χώρα μας δεν είναι να πείσει τον κάθε κ. Σόιμπλε να μην την πατήσει κάτω σα σκουλήκι. Η αληθινή πρόκληση, είναι να κρατηθεί με ενεργό ρόλο στη δυτική σφαίρα. Την ίδια ημέρα που η καγκελάριος της Γερμανίας επέλεξε να υποδεχθεί τον πρωθυπουργό των Σκοπίων στο Βερολίνο (αλήθεια, μέσα σε αυτό το χαμό, που τον θυμήθηκε;… ), την ίδια ημέρα, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ επαναλάμβανε για πολλοστή φορά ότι η ένταξή της χώρας στον Οργανισμό περνά μέσα από την επίλυση του θέματος του ονόματος. Ακόμα και από αυτή τη λεπτομέρεια γίνεται ξεκάθαρο ποιος στηρίζει και ποιος υπονομεύει σήμερα ολόκληρη την ελληνική υπόσταση.

Αυτά οφείλει άμεσα να σταθμίσει η ελληνική κυβέρνηση. Κι αντί να σέρνεται επαιτώντας στους διαδρόμους των γερμανικών αποφάσεων που σκοτώνουν μέρα με τη μέρα τη χώρα, ο πρωθυπουργός πρέπει αμέσως να απευθυνθεί στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ, στο Λονδίνο, αλλά και στο Παρίσι, που μόλις ανοίξει η συζήτηση για τα ενεργειακά ζητήματα, αμέσως θα δει την Ελλάδα με άλλο μάτι. Αυτό σημαίνει πολιτική. Και σήμερα, η χώρα έχει όσο ποτέ ανάγκη μια μεγάλη πολιτική. Και έχει και τις αντικειμενικές προϋποθέσεις να τη θέσει σε κίνηση για να σωθεί από την, σε άλλη περίπτωση, με βεβαιότητα επικείμενη καταστροφή.

Πηγή : tovima.gr

Ιδρυση αντιμνημονιακών κομμάτων

Άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ για το ¨ΕΘΝΟΣ"

Αρχισαν διεργασίες. Οι αφόρητες πιέσεις των Γερμανών οδηγούν στην αποδυνάμωση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ


Η καρατόμηση 43 συν 9 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για χάρη του νέου Μνημονίου δεν στάθηκε ικανή να κορέσει τη δίψα για «πολιτικό αίμα» Ελλήνων του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ούτε οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης και υποταγής του Αντώνη Σαμαρά και του Γιώργου Παπανδρέου αποδείχθηκαν επαρκείς για να ικανοποιήσουν τη σαδιστική επιθυμία του Σόιμπλε να ταπεινώσει σε βαθμό πλήρους εξευτελισμού τους Ελληνες πολιτικούς ηγέτες που στηρίζουν το νέο Μνημόνιο. Το Βερολίνο συμπεριφέρεται σαν σε σκουλήκια στους εδώ πολιτικούς συμμάχους του. Το γεγονός ότι μέχρι στιγμής οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αποδείχθηκαν ανίκανοι να διαπραγματευθούν και να κερδίσουν κάτι, αύξησε την αλαζονεία των Γερμανών. Δεν τους εξευμένισε. Τους οδήγησε να επιβάλλουν διαρκώς επαχθέστερους όρους, βέβαιοι όντες εκ των προτέρων ότι οι όροι αυτοί θα γίνουν αποδεκτοί. Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε δεν αισθάνονται ότι είναι εταίροι, σύμμαχοι ή φίλοι της Ελλάδας. Αισθάνονται ότι είναι νικητές που υπαγορεύουν όρους στους ηττημένους Ελληνες. Οι Γερμανοί, άλλωστε, λατρεύουν τη δύναμη και την επίδειξη ισχύος.
Ας μην υποκρινόμαστε, όμως, ότι αυτό μας εκπλήσσει. Ούτε αυτή η περιφρονητική συμπεριφορά προς αδύναμες χώρες είναι αποκλειστικά γερμανική. Κάθε άλλο. Αυτός είναι ο κανόνας στις διεθνείς σχέσεις. Δεν μας εντυπωσιάζει καθόλου αυτό.
Αυτό που δεν συνειδητοποιεί, όμως, επαρκώς το Βερολίνο είναι πως οι ασφυκτικές πιέσεις που ασκεί στους Ελληνες υποτελείς του βρίσκονται κοντά, ίσως πολύ κοντά στο σημείο θραύσης των πολιτικών συμμάχων των Γερμανών στην Ελλάδα.

Σε ό,τι αφορά στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, το κορυφαίο και καθοριστικό σημείο σήμερα, μέσα σε αυτό το πνεύμα κοινωνικής αναταραχής και καθολικής αντίθεσης του ελληνικού λαού προς το νέο Μνημόνιο, είναι το αν οι δεκάδες διαγραφέντες βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα σχηματίσουν αντιμνημονιακά κόμματα στον κεντροδεξιό και τον κεντροαριστερό χώρο.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η αντίθεση μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί διαπερνά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Η διαγραφή των αντιμνημονιακών βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αφήνει αντικειμενικά πολιτικά ακάλυπτους τους ψηφοφόρους της ΝΔ και τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που είναι κατά του νέου Μνημονίου και οι οποίοι βεβαίως είναι η συντριπτική πλειοψηφία και στα δύο κυβερνητικά κόμματα.

Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση δηλαδή υπάρχει ένα αβυσσαλέο πολιτικό κενό εκπροσώπησης μεγάλης μερίδας του ελληνικού πληθυσμού! Αν, λοιπόν, οι διαγραφέντες βουλευτές, μαζί φυσικά με άλλα στελέχη, συγκροτήσουν δύο διακριτούς κομματικούς αντιμνημονιακούς πόλους, έναν που να κινείται στον χώρο της ΝΔ και έναν στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, καθαρά αντιμνημονιακούς όμως, υπάρχει ήδη έτοιμο το πολιτικό υπόστρωμα της κοινωνίας για να τους υποδεχθεί.

Αν όντως συσπειρώσουν όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις των αντίστοιχων χώρων και δεν αποτελέσουν κάποιες παρέες πολιτευτών, η είσοδός τους στη Βουλή (ενδεχομένως και με εντυπωσιακά ποσοστά για νεοπαγή κόμματα σε περίπτωση που επιλέξουν και κατάλληλους ηγέτες) είναι εκ των προτέρων διασφαλισμένη - ακριβώς επειδή καλύπτουν εξόφθαλμο πολιτικό κενό.

Σε μια τέτοια περίπτωση καθίσταται σχεδόν αδύνατο για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ που θα απομείνουν να συγκεντρώσουν από κοινού 100 έδρες και πάνω ώστε με τις 50 έδρες μπόνους της ΝΔ να αποκτήσουν κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Οι απίθανοι συνδυασμοί που θα επιχειρηθούν σε μια τέτοια περίπτωση για να προκύψει κυβερνητική πλειοψηφία, θα υπερβούν κατά πολύ τους χειρότερους εφιάλτες των Γερμανών πολιτικών, ενώ η επανάληψη των εκλογών μπορεί να βγάλει ακόμη χειρότερα για τα μνημονιακά κόμματα αποτελέσματα, καθώς θα έχει πια αποτυπωθεί και στις κάλπες και όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις η πρωτοφανής αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αν υπάρξουν φυσικά τέτοια αντιμνημονιακά κόμματα στους αντίστοιχους χώρους. Αν ευοδωθούν δηλαδή οι κινήσεις που ήδη γίνονται...

Κ. ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ
«Δεν ανέχομαι λοιδορίες Σόιμπλε»

ΕΣΠΑΣΕ τη σιωπή του στο θέμα των δεινών, προσβολών και ταπεινώσεων που υφίσταται η Ελλάδα από την ΕΕ και πρωτίστως από τη Γερμανία, προκειμένου να της χορηγηθεί από τους υποτιθέμενους εταίρους η συμφωνηθείσα οικονομική βοήθεια, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας: «Δεν ανέχομαι να λοιδορείται η πατρίδα μου από τον κύριο Σόιμπλε», διακήρυξε ο Κάρολος Παπούλιας. Πρόκειται για μια δήλωση που δικαίως κυριάρχησε χθες σε όλα τα τηλεοπτικά δελτία, καθώς ήταν κυριολεκτικά η πρώτη φορά που ακούστηκε επίκριση της γερμανικής στάσης απέναντι στη χώρα μας από τα χείλη της ανώτατης πολιτειακής ή πολιτικής ηγεσίας, καθώς οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ουδέποτε τόλμησαν κάτι ανάλογο

Πηγή : ethnos.grethnos.gr

Σπίρτα, πυρσοί και κούτσουρα

Άρθρο του Γιώργου Π. Μαλούχου για το "ΒΗΜΑ"


«Στην  ευρωζώνη είναι αρκετοί αυτοί που δεν μας θέλουν πια και πρέπει να τους πείσουμε ότι μπορούμε να μείνουμε σ' αυτήν, να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος, να είμαστε ισότιμοι, αυτοδύναμοι και ανταγωνιστικοί. Αυτό είναι πολύ δύσκολο. Πολλοί παλεύουν με τη φωτιά, στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Αλλοι με πυρσούς και άλλοι με σπίρτα. Ο κίνδυνος σε κάθε περίπτωση είναι μεγάλος. Και το δίλημμα είναι θυσίες και περικοπές ή εθνική καταστροφή». Αυτά είπε χθες ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος στον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια. Κι είναι σωστά όλα αυτά, όπως και η γνησιότητα της αγωνίας του υπουργού Οικονομικών είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Όμως, τι και ποιους ακριβώς εννοεί άραγε;

Στο εξωτερικό, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς σε ποιους αναφέρεται: στις «αγορές»; Στο Βερολίνο; Καλό θα ήταν όμως να το πει. Γιατί τέτοιες ώρες δεν είναι για γρίφους. Εχει ευθύνη να εξηγήσει τι ακριβώς εννοεί. Ιστορική ευθύνη. Και αν το εξηγήσει, ίσως βοηθήσει και τη θέση της χώρας. Πάντως, πάλι χθες, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε επιτέλους μια κουβέντα ρωτώντας «Ποιος είναι αυτός ο κ. Σόιμπλε που προσβάλλει τη χώρα μου;».

Στο εσωτερικό τώρα, μήπως ο κ. Βενιζέλος εννοεί ότι δυόμιση χρόνια μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από το κόμμα του το βασικότερο, αν όχι το μόνο εμπόδιο για τις μεταρρυθμίσεις ήταν και εξακολουθεί να παραμένει ο αδιατάρακτος βαθύς δεσμός του κόμματος, ιδίως του δικού του, με το κράτος; Μήπως αυτός ο δεσμός είναι όχι απλώς σπίρτο ή πυρσός, αλλά… φλογοβόλο;

Το ΠαΣοΚ δεν είναι εκείνο που για να μην ενοχλήσει τα κομματικά του φέουδα δεν άγγιξε τίποτα στο δημόσιο τομέα; Δεν αποκρατικοποίησε, δεν αναδιοργάνωσε, δεν εξορθολόγισε το παραμικρό. Ακόμα και τώρα, που η χώρα πνέει τα λοίσθια, ποιος κρατάει τα κλειδιά του κρατικού μηχανισμού; Ποιος λέει τη μια μέρα ότι θα γίνουν απολύσεις στο δημόσιο τομέα και την επόμενη λέει ότι δεν θα γίνουν; Ποιος φτιάχνει πακέτα εφεδρειών που καταρρέουν; Ποιος έχει αναλάβει τα μεγαλεπήβολα σχέδια για την περιστολή των άχρηστων οργανισμών του κράτους που ενώ τους βγάζανε καμιά 200αριά, δεν έχει κλείσει, μέχρι στιγμής, κανέναν; Ολόκληρο έτερο αντιπρόεδρο έχει η κυβέρνηση με αυτό και μόνον το αντικείμενο, αλλά το παραμικρό δεν έχει πράξει. Ποια είναι άραγε η… ανταγωνιστικότητά του; Πόσο και πώς προσμετράται; Αν δούλευε σε ιδιωτική επιχείρηση, θα είχε κρατήσει τη θέση του;

Ακόμα, ποιος είναι εκείνος που ακόμα μελετά το τι θα γίνει με το φοροεισπρακτικό μηχανισμό και τη φοροδιαφυγή, αλλά αποτέλεσμα δεν φέρνει; Ποιος διέλυσε ολοσχερώς την ιδιωτική οικονομία για να μην αγγίξει ούτε τρίχα από το κράτος;  Και, ταυτόχρονα, ποιος είναι εκείνος που στην αδυναμία του να πράξει τα απαραίτητα, έχει φορτώσει όλα τα βάρη στα πιο αδύναμα τμήματα του πληθυσμού κι έχει πλέον εξαφανίσει από το χάρτη ότι υπήρχε από αστικό κορμό αυτής της χώρας;

Ποιος είναι συνεπώς εκείνος που έχει κάνει την Ελλάδα να είναι παντελώς αναξιόπιστη στο οτιδήποτε, δίνοντας δυστυχώς, έτσι ένα πολύ γερό άλλοθι στην άσκηση πολιτικών και πιέσεων που διαλύουν τη χώρα; Τι άλλαξε από τα κακώς κείμενα δυόμιση χρόνια τώρα;… Η ουσιαστική απάντηση είναι μία και μόνη: απολύτως τίποτα.

Ετσι, είναι εύλογο το ερώτημα, ποιος είναι εκείνος που δεν έμαθε τίποτα απ’ όλα αυτά που τώρα φέρνουν τον κατακλυσμό. Δεν είναι οι ηγεσίες δεν τόλμησαν το παραμικρό; Που δεν έμαθαν τίποτα από όλο το κακό που βρήκε τη χώρα; Καλά είναι λοιπόν τα μεγάλα λόγια, ωραία είναι και τα σπίρτα, καλοί είναι και οι πυρσοί, μα δυστυχώς, το μεγαλύτερο και πιο φονικό απ’ όλα τα προβλήματα του τόπου, είναι, δυστυχώς, τα μεγάλα του κούτσουρα…

Πηγή : tovima.gr

Δημόσιο και ανεργία

Άρθρο του Τάκη Μίχα για το protagon.gr



Όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν 1 εκ. άνεργοι. Όπως είναι επίσης γνωστό - παρ’ όλο που το κρύβουν επιμελώς οι ανακοινώσεις της κρατικοδίαιτης ΕΛΣΤΑΤ - όλοι οι άνεργοι προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα. Αντίθετα όλοι οι δημόσιοι και παραδημόσιοι υπάλληλοι (π.χ. εργαζόμενοι στα κρατικά ΜΜΕ)  παραμένουν στις θέσεις τους ενώ οποιασδήποτε απόπειρα να μειωθεί έστω και απειροελάχιστα (π.χ. 15000) ο αριθμός τους αντιμετωπίζεται  με υστερικές κραυγές από τα συνδικάτα και τους πολιτικούς τους πάτρωνες.

Το κυριότερο επιχείρημα το οποίο χρησιμοποιούν οι βολεμένοι της στασιμότητας και του κρατισμού για να συνεχίσουν να διατηρούν στο απυρόβλητο τους κομματικούς στρατούς που λυμαίνονται το δημόσιο, είναι ότι η μείωση των απασχολουμένων στο δημόσιο και η ανάλογη μείωση των κρατικών δαπανών θα εντείνουν την ύφεση και την ανεργία. Δυστυχώς αυτή την άποψη φαίνεται να έχουν ενστερνιστεί και πολλοί αναλυτές που πιστεύουν ότι οι μαζικές απολύσεις στο δημόσιο απλά θα αυξήσουν  τη συνολική ανεργία καθόσον στους άνεργους του ιδιωτικού τομέα απλά θα προστεθούν και οι άνεργοι του δημόσιου.

Τίποτα φυσικά δεν είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Η μείωση των κομματικών στρατών  θα σημάνει πρώτα απ όλα την κατάργηση των χιλιάδων ρυθμίσεων και αδειών που στραγγάλιζαν μεν τον ιδιωτικό τομέα αλλά έδιναν ένα λόγο ύπαρξης στους γραφειοκράτες. Αυτό με την σειρά του θα οδηγήσει σε μείωση της διαφθοράς που επιβάλλει ένα τεράστιο κόστος στους ιδιώτες: Oσο λιγότερες κρατικές άδειες και πιστοποιητικά απαιτούνται για την επιχειρηματική δραστηριότητα τόσο μικρότερες οι πιθανότητες διαφθοράς. Τέλος η μείωση των κρατικών δαπανών και των δημοσίων υπαλλήλων θα δώσει την δυνατότητα στο κράτος να μειώσει τους φόρους κάτι που θα οδηγήσει στη δημιουργία νέων επιχειρήσεων και φυσικά αύξηση της απασχόλησης.

Αυτές οι σκέψεις δεν είναι μόνο θεωρητικές. Επαληθεύονται αν εξετάσουμε την ανάκαμψη που έχει αρχίσει στις ΗΠΑ: Εδώ παρατηρούμε ότι η μείωση των κρατικών δαπανών και η μείωση των κρατικών γραφειοκρατών συνδυάζεται με αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων της ιδιωτικής κατανάλωσης και αύξηση των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα!

Αναλυτικότερα από τον Σεπτέμβριο του 2009 που τελείωσε επίσημα η ύφεση και αρχίζει η ανάπτυξη μέχρι σήμερα οι ιδιωτικές καταναλωτικές δαπάνες αυξήθηκαν με 5,8%, ενώ αντίθετα οι κρατικές δαπάνες (και κατά συνέπεια το μέγεθος του κράτους) μειώθηκαν κατά 3%! Παράλληλα έχουν αυξηθεί οι ιδιωτικές επενδύσεις (όχι σε ακίνητα) κατά 17%!

Ανάλογες είναι και οι επιπτώσεις στον τομέα της απασχόλησης. Κατά την ίδια περίοδο η απασχόληση στον δημόσιο τομέα μειώθηκε κατά 3%. Αντίθετα η απασχόληση στο ιδιωτικό τομέα αυξήθηκε κατά 3%-δηλαδή  κάθε 1% μείωση των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα συνδυάζεται  με μία ισόποση αύξηση των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.

Φυσικά όλα αυτά είναι προσωρινά αποτελέσματα και δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς το βάθος την ανάπτυξης στις ΗΠΑ όταν ένας από τους κυριότερους μοχλούς ανάπτυξης όπως ο κατασκευαστικός, παραμένει ανενεργός με τις τιμές των ακινήτων να βρίσκονται ακόμα σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Πάντως τα στοιχεία που έχουμε μέχρι στιγμής, δείχνουν ότι η μείωση των γραφειοκρατών κάθε άλλο παρά υφεσιακές συνέπειες έχει. Ακόμα και όταν οι απολυμένοι είναι πολλαπλώς πιο παραγωγικοί και λιγότερο διεφθαρμένοι –όπως συμβαίνει με τους Αμερικανούς γραφειοκράτες σε σχέση με τους Έλληνες.

Πηγή : protagon.gr

Ο νόμος του Έλληνα

Άρθρο του Γιώργου Μαυρωτά για το protagon.gr

Αν αναρωτιόμαστε τι πήγε στραβά τα τελευταία 20-30 χρόνια και φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση ο κάθε αναγνώστης μπορεί να βρει σίγουρα από ένα μικρό παράδειγμα. Και μάλιστα όχι από περιγραφές άλλων, αλλά από δική του εμπειρία. Για μένα, ένα κλασσικό παράδειγμα για το τι σημαίνει εφαρμογή των νόμων στην Ελλάδα είναι ο αντικαπνιστικός νόμος.

Ο αντικαπνιστικός νόμος εφαρμόζεται σε όλη την Ευρώπη. Η απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους ξεκίνησε σαν ένα είδος «υστερίας» στην Αμερική πριν από καμιά 25αριά χρόνια. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση πέρασε, όχι με τον ίδιο φανατισμό όπως στις ΗΠΑ, αλλά με σταθερή αποφασιστικότητα. Έτσι σήμερα σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εφαρμόζεται ο αντικαπνιστικός νόμος. Σε όλες; Όχι. Υπάρχει μια μικρή χώρα στο νοτιοανατολικό της άκρο που ακόμα αντιστέκεται…

Στην Ελλάδα ο αντικαπνιστικός νόμος ψηφίστηκε με πολλά ταρατατζούμ ως μια ακόμη εναρμόνισή μας με τις Ευρωπαϊκές οδηγίες. Πήραμε μάλιστα και κάποιες περιόδους χάριτος για την προετοιμασία του εγχειρήματος. Από τον Σεπτέμβριο του 2010 άρχισε η καθολική απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Σε όλους; Όχι ακόμα. Τα καταστήματα άνω των 300 τ.μ. (καζίνο και κέντρα διασκέδασης δηλαδή) εξαιρέθηκαν αρχικά του νόμου, αλλά από τον Ιούνιο του 2011 ισχύει (τυπικά πάντα) και σε αυτά.

Η ψήφιση ήταν τελικά το εύκολο, αλλά η εφαρμογή του νόμου το δύσκολο. Τις περισσότερες φορές η απροθυμία των ιδιοκτητών να δυσαρεστήσουν τους καπνιστές πελάτες, τους έκανε να κάνουν τα στραβά μάτια. Τα στραβά μάτια όμως πολλές φορές κάνουν και οι αρμόδιοι αναγνωρίζοντας το δικαίωμα του Έλληνα θεριακλή ως εθιμικό δίκαιο. «Έχουν κρίση τα μαγαζιά, μην τους διώξουμε και τους τελευταίους πελάτες», «Ο κόσμος έχει βάσανα με την κρίση και το τσιγάρο τον βοηθάει να τα ξεχάσει» είναι κάποια από τα «επιχειρήματα» που ακούγονται. Σήμερα έχουμε καταλήξει να μην απαγορεύεται πουθενά το τσιγάρο. Κι αν κάποιος παθητικός καπνιστής επικαλεστεί τη νομοθεσία τον κοιτάνε σαν UFO που ήρθε από τον Άρη. Και παθητικός καπνιστής και αντιπαθητικός αντικαπνιστής.  Τελικά, ο νόμος 3868/2010 υπάρχει μόνο και μόνο για να του βγάζει τη γλώσσα κάθε τσιγάρο που ανάβει σε δημόσιο χώρο.

Το πρόβλημα λοιπόν (κι εδώ…) δεν είναι ότι δεν υπάρχουν νόμοι. Το πρόβλημα είναι ότι υπερισχύει η βολή μας επί της εφαρμογής των νόμων. Τελικά φαίνεται ότι ο αντικαπνιστικός νόμος ήταν μια υποχρέωση μας να εναρμονιστούμε με τους κουτόφραγκους, χωρίς όμως να προχωρήσουμε και στην πραγματική εφαρμογή του (κάτι μου θυμίζει αυτό…). Φαίνεται σαν το κράτος να έχει παραιτηθεί και να μην θέλει να εφαρμόσει τους νόμους που ψηφίζει γιατί πολύ πιθανόν (1) δεν τους πολυπιστεύει ή (2) έχουν πολιτικό κόστος ή (3) τους ψηφίζει για να μπορεί να ασκεί εξουσία επιτρέποντας την ad hoc καταστρατήγησή τους, πουλώντας εξυπηρέτηση.

Το κάπνισμα σε κλειστό δημόσιο χώρο πρέπει να καθιερωθεί στη συνείδησή μας ως αντικοινωνική συμπεριφορά, όπως η επικίνδυνη οδήγηση. Ας μειώσουμε λίγο τη δική μας απόλαυση υπέρ του σεβασμού των άλλων. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι λιγότερο ισχυρό το δικαίωμα κάποιου να καπνίζει από το δικαίωμα του διπλανού του να αναπνέει καθαρό αέρα. Ξέρω ότι είμαι έξω από το χορό γιατί δεν έχω νιώσει ποτέ την ηδονή του τσιγάρου στο στόμα και δεν μπορώ να καταλάβω αυτόν τον εθισμό. Ξέρω επίσης ότι μπορεί να στενοχώρησα κάποιους καπνιστές αναγνώστες που θεωρούν δικαίωμά τους να καπνίζουν όπου θέλουν. Όμως, ξέρω επίσης, ότι το μέτρο της απαγόρευσης του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους είναι ακόμα ένα παράδειγμα αποτελεσματικότητας της μικροπολιτικής που προσπαθεί να φτιάξει ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά. Μια έντεχνη διάχυση της ευθύνης και η αναποτελεσματικότητα του μέτρου είναι εγγυημένη.

Για δοκιμάστε τώρα, όπου αντικαπνιστικός νόμος βάλτε εσείς αυθαίρετη δόμηση, φοροδιαφυγή, οδική συμπεριφορά και θα δείτε ότι είμαστε ένας λαός - case study. Τι κοινό έχουν όλα αυτά; Ότι νόμοι υπάρχουν, αλλά το έλλειμμα είναι στην οργάνωση άρα στη βούληση να εφαρμοσθούν. Όταν η εφαρμογή των νόμων γίνεται εθελοντική, τότε μοιραία θα υπερισχύει πάντα το δίκιο του πιο δυνατού. Είναι γεγονός ότι φτάσαμε πλέον σε μια κατάσταση που χρειαζόμαστε restart σαν κοινωνία, σαν οικονομία, σαν πολιτική. Μήπως θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι δεν μπορεί να είμαστε μονίμως η εξαίρεση στον κανόνα, όπου για μας όλα επιτρέπονται;

Η ελληνική πραγματικότητα είναι γεμάτη από τέτοια μικρά παραδείγματα που ξεκινάει κάτι και μένει στη μέση γιατί υπάρχουν αντιδράσεις (στα ελληνικά «πολιτικό κόστος»). Ξεβολεύει κάποιους, οπότε αντί για αποφασιστικότητα κι επιμονή αφήνουμε τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του, δηλαδή να υποτονίσει το όποιο μέτρο και να ξεχαστεί. Η ατολμία όμως μπροστά σε μικρές θυσίες οδηγεί σε πολύ μεγαλύτερες. Κι όπως δυστυχώς πολύ οδυνηρά αντιλαμβανόμαστε τον τελευταίο καιρό, όταν αναβάλεις την επίλυση των προβλημάτων τότε γίνεσαι κι εσύ μέρος του προβλήματος…

Πηγή : protagon.gr