Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Και όμως, παράγει: προσούτο Δράμας!


Άρθρο του Δημήτρη Σκαρμούτσου για το protagon.gr
Ρεπορτάζ: Δημήτρης Μπούτος


"Den exoume prosciutto Parmas... έχουμε προσούτο Δράμας!" δηλώνουν ο Θωμάς και ο Γιώργος Δούζης αναβιώνοντας το παλιό μπακάλικο με τη σειρά ελληνικών παραδοσιακών προϊόντων ΈΡΓΟΝ. Με σύμμαχο την οικογενειακή παράδοση τριών γενεών στο χώρο των τροφίμων και την αγάπη για το αντικείμενο κατάφεραν να διαψεύσουν όσους πιστεύαμε πως “η χώρα δεν παράγει τίποτε”.
Τη στιγμή που από το 2008 η Ελλάδα φαινόταν να βρίσκεται σε όλο και βαθύτερη οικονομική ύφεση τα δύο αδέρφια απέδειξαν πως πάντα υπάρχει χώρος για σωστούς επαγγελματίες και καινοτόμες πρωτοβουλίες.

Με ολοκληρωμένες σπουδές στα Μαθηματικά και την Εφαρμοσμένη Πληροφορική αντίστοιχα, σε ηλικία μόλις 28 και 25 ετών αποφάσισαν ν'ασχοληθούν με αυτό που πραγματικά αγαπούν και να υλοποιήσουν την εξής ιδέα: προώθηση μικρών παραγωγών και τοπικών προϊόντων, που οι ίδιοι εντόπιζαν, μένοντας παράλληλα πιστοί στην προσωπική τους, σύγχρονη αισθητική. Επιλέγοντας αυστηρά και έναν προς έναν τους προμηθευτές τους έδωσαν στην επιχείρηση σταθερό ρυθμό ανάπτυξης βασιζόμενοι στην ποιότητα των εμπορευμάτων.
Ξεκινώντας σταδιακά το 2007 με το μέλι “Μέλισσας Έργον” έφτασαν σήμερα να διαθέτουν τα προϊόντα τους σε τριακόσια (300) σημεία πώλησης στην Ελλάδα ενώ έχουν ισχυρή παρουσία σε οκτώ ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Γερμανία, Κύπρος, Σερβία, Πολωνία).
Από το Φεβρουάριο του 2011 λειτουργεί στη Θεσσαλονίκη το ομώνυμο παντοπωλείο προσφέροντας περίπου τριακόσια (300) ξεχωριστά ελληνικά προϊόντα.
Μεταξύ αυτών βρίσκει κανείς νησιώτικα αλείμματα, παρθένα ελαιόλαδα, βιολογικά ζυμαρικά, χαρμάνια μελιών ανώτερης ποιότητας, προερχόμενα όλα από μικρούς συνεταιρισμούς και "ρομαντικούς" παραγωγούς που επιμένουν ελληνικά, όπως υποστηρίζουν οι αδερφοί Δούζη.

Για να ενταχτεί ένα προϊόν στη σειρά ΈΡΓΟΝ πρέπει να πληροί συγκεκριμένες προϋποθέσεις, ν'αποτελεί παρασκεύασμα της μεσογειακής δίαιτας και ταυτόχρονα μία νέα γαστρονομική πρόταση.

Το ιδιαίτερο κατόρθωμα του παντοπωλείου ΈΡΓΟΝ είναι ο συνδυασμός της ποιότητα από τα παλιά με την αισθητική και τη χρηστικότητα του σήμερα.
Μέσα στο παλιό γυάλινο βαζάκι ή την χαρτοσακούλα του παραδοσιακού μπακάλικου μπορούμε να βρούμε φίνα μουστάρδα Θεσσαλονίκης και φασόλια γίγαντες ελέφαντες Πρεσπών. Αυτή η μοντέρνα προσέγγιση στην ελληνική παράδοση και γαστρονομία εξασφάλισε “διεθνή καριέρα” για το φιλέτο τόνου από την Αλόνησο και άλλους παρόμοιους μεζέδες.

Πέρα από τα εκλεκτά παραδοσιακά σκευάσματα, ο ίδιος ο χώρος του παντοπωλείου ξεχειλίζει εικόνες και μυρωδιές της ελληνικής φύσης, στοιχείο που λείπει από αντίστοιχες σύγχρονες επιχειρήσεις .

Ωστόσο το μυστικό της επιτυχίας βρίσκεται και στην οργανική συμμετοχή των επιχειρηματιών όπου τα προϊόντα τους κυκλοφορούν. Είτε με ιδιόκτητα καταστήματα είτε με τη μορφή franchise και store in a store διάθεσης, τα δύο αδέρφια σκοπεύουν να κάνουν τους χώρους τους σημεία αναφοράς της ελληνικής γαστρονομίας, σε όποια χώρα κι αν αυτά βρίσκονται.

Επόμενος στόχος τους, η επέκταση σε γαλακτοκομικά και αλλαντικά είδη καθώς και σε άλλα προϊόντα ψυγείου. Η πορεία της επιχείρησης για το 2012 προοιωνίζεται άκρως ανοδική, αφού οι αδερφοί Δούζη επεξεργάζονται προτάσεις για το πρώτο κατάστημα με μορφή franchise στο Λονδίνο. Επίσης σχεδιάζουν τις κατάλληλες συσκευασίες και κωδικούς, ώστε οι ελληνικές γεύσεις να φτάσουν σε μέχρι σήμερα δυσπρόσιτες αγορές, όπως αυτή της Ασίας. Φαίνεται πως τα επτά βραβεία, το ενθουσιώδες αφιέρωμα στον “Guardian” και η εγχώρια αναγνώριση είναι μόνο η αρχή.


“Μπακάλικο ΈΡΓΟΝ”
διεύθυνση: Τσιμισκή και Γρηγορίου Παλαμά 5,
τηλέφωνα επικοινωνίας: +30 2310 223550, +30 2310 284224
ιστότοπος: http://www.ergonproducts.gr

Πηγή : protagon.gr

Αγοράστε ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΪΌΝΤΑ


Ένα άρθρο του Δημήτρη Καμπουράκη για το protagon.gr

Κι Όμως Παράγει!

Η σκέψη μας εδώ στο protagon είναι πολύ απλή. Αν κάθε Έλληνας καταφέρει μέσα στο 2012 να αγοράσει ελληνικά προϊόντα αξίας 1.000 ευρώ στη θέση ξένων προϊόντων που αγόρασε πέρυσι, τότε θα προστεθεί στην προβληματική ελληνική οικονομία το αστρονομικό ποσό των 12 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ολόκληρο το περιβόητο ΕΣΠΑ που υποτίθεται ότι θα αναζωογονούσε τη χώρα, είναι 18 δισεκατομμύρια για τέσσερα χρόνια. Αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει η είσοδος 12 δις ευρώ τον χρόνο στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα; Τι σημαίνει σε επενδύσεις, σε νέες θέσεις εργασίας; Σε πολύπλοκα προβλήματα λοιπόν, χρειάζονται απλές λύσεις.

Στροφή στο ελληνικό τρόφιμο, στο ελληνικό ποτό, στροφή στον Έλληνα παραγωγό. Και σιγά-σιγά, στροφή στο ελληνικό ρούχο και το ελληνικό παπούτσι. Μην ψαρώνετε από τα πολυδιαφημισμένα ξένα προϊόντα, μη θεωρείτε μόδα την κατανάλωση τους. Οι πολυεθνικές του τροφίμου, του ποτού, του ρούχου, της συσκευής, μας έκαναν να τρώμε πλαστικά σαν Αμερικάνοι, να ντυνόμαστε σαν Βρεττανοί ή Ιταλοί, να πίνουμε σαν Γάλλοι, να γίνουμε γκατζετάκηδες σαν Γιαπωνέζοι. Η ματιά μας πρέπει να είναι ανοικτή στον κόσμο, αλλά όχι ως το σημείο να περιφρονήσουμε τους εαυτούς μας και να υιοθετήσουμε συμπεριφορές συλλογικής καταστροφής μας. Ως εδώ. Αξίζουμε πολύ περισσότερα και ως παραγωγοί και ως καταναλωτές και ως αυτεξούσιοι πολίτες.  

Πηγή : protagon.gr

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Η αριστερή χρεοκοπία

Άρθρο του Γιώργου Καρελιά για το protagon.gr


Ποιο «κούρεμα», ποιο νέο δάνειο και ποιος Γερμανός επίτροπος; Η είδηση του Σαββατοκύριακου ήταν η πτώχευση της εκδοτικής εταιρείας του ΚΚΕ!

Ειδησάρα. Διότι μέχρι τώρα ξέραμε ότι οι κομμουνιστές είναι καλοί επιχειρηματίες στον δυτικό κόσμο. Στην Κύπρο, για παράδειγμα, το ΑΚΕΛ είναι μεγάλος επιχειρηματίας (μεγαλύτερος είναι η Εκκλησία). Κι εδώ η Τυποεκδοτική ήταν μια ανθούσα επιχείρηση, τουλάχιστον  στις δεκαετίες του  ’80 και του ’90, παίρνοντας εμπορικές δουλειές. Φαίνεται, όμως, ότι η κρίση δεν κάνει διακρίσεις. Και χτύπησε και την «κόκκινη» επιχείρηση, που κατέφυγε στο περιβόητο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα, για να αποφύγει τις πιέσεις των πιστωτών της.

Δεν είναι καλά τα πράγματα στο χώρο του Τύπου. Οι απολύσεις πληθαίνουν (τέτοιες έκανε πριν από μήνες και η Τυποεκδοτική). Το ίδιο και οι καθυστερήσεις στην καταβολή των μισθών (το φαινόμενο παρατηρήθηκε και σε μέσα ενημέρωσης που ελέγχει το άλλο κόμμα της Αριστεράς, ο Συνασπισμός).

Αλλά η κατάσταση δεν είναι καλύτερη στα κόμματα εξουσίας. Στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ παρατηρήθηκαν καθυστερήσεις στην καταβολή της μισθοδοσίας, παρά τις συνεχείς προκαταβολές που παίρνουν από την κρατική επιχορήγηση. Τα δάνειά τους από τράπεζες σε λίγο δεν θα είναι εφικτό να εξυπηρετούνται.

Αυτή είναι η οικονομική κατάσταση του πολιτικού συστήματος σήμερα. Τα δυο μεγάλα κόμματα είναι, ουσιαστικά, χρεοκοπημένα. Τα μικρότερα εξαρτώνται απολύτως από την κρατική επιχορήγηση και τα τραπεζικά δάνεια. Τα στελέχη τους, όμως, κατακεραυνώνουν τους Γερμανούς και λοιπούς ευρωπαίους, οι οποίοι ζητούν συμμάζεμα των δαπανών του κράτους, για να χορηγήσουν νέα δάνεια. Συμμάζεμα, όμως, το 2011 δεν έγινε. Παρά τις περικοπές μισθών και συντάξεων και την
φοροκαταιγίδα, το έλλειμμα δεν μειώθηκε!

Τι θα συμβεί αν αποτύχουν οι συζητήσεις, δεν δοθεί το νέο δάνειο και η χώρα υποχρεωθεί να ζήσει μόνο με όσα η ίδια βγάζει; Πώς θα συνεχιστεί η πολυτελής χρηματοδότηση του πολιτικού συστήματος; Δεν θα συνεχιστεί, γιατί τότε «θα τους πάρουν με τις πέτρες». Τότε, όμως, θα την πληρώσουν εκατομμύρια Έλληνες και  οι πρόσφατες σκηνές της πλατείας Συντάγματος, με τις ουρές για πατάτες και κρεμμύδια, θα γίνουν καθημερινό φαινόμενο.

Όποιοι, λοιπόν, εξανίστανται με τα αιτήματα κάποιων Γερμανών να μας βάλουν επιτηρητή, να αφήσουν κατά μέρος τις, δήθεν, ηρωικές δηλώσεις και να φροντίσουν να τα ακυρώσουν στην πράξη. Εθνική αξιοπρέπεια με το χέρι συνεχώς απλωμένο δεν υπάρχει.



Πηγή : protagon.gr

Σε τι, λοιπόν, χρησιμεύει η κυβέρνηση;


Άποψη γραμμένη για την naftemporiki.gr

Σήμερα - 30 Ιανουαρίου, τελικά: πήγε να μεταφερθεί στην Κυριακή 29 Ιανουαρίου λόγω απεργιών στο Βέλγιο «κατά της λιτότητας», αλλά απεφασίσθη ψυχραιμία για την ευρωπερίσταση... - έχουμε μια ακόμη Κορυφή.
Στο κτήριο Justus Lipsius του Συμβουλίου, αρχιτεκτονικής ελαφρώς σταλινικής μέχρι να φυτρώσει δίπλα του αέρινο κτήριο, ειδικά για τα Ευρωπαϊκά Συμβούλια Κορυφής, και αφού περάσουν δίπλα από την μπρούντζινη προτομή του Βέλγου νεο - στωικού ουμανιστή (ψέματα: από πλαστικό είναι, με μπρούντζινο επίχρισμα!), οι ηγέτες των κυβερνήσεων και κρατών των «27 μείον 1» (οι Βρετανοί συνεχίζουν να διαφωνούν, να δούμε τώρα πώς οι δικηγόροι θα βγάλουν πέρα νομικά τις αδυναμίες που χτίζονται, εγγενείς, στα επιχειρούμενα σχήματα της «Ευρώπης») θα προωθήσουν τη μείζονα θεσμική αναθεώρηση. Που θα δημιουργήσει, λέει, «ενισχυμένη αρχιτεκτονική» για την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, μέσω του «Νέου Δημοσιονομικού Συμφώνου» [Τι είναι αυτό; «Ενα ακόμη πιο κλειστοφοβικό κλουβί απ' ό,τι το αποτυχημένο Σύμφωνο Σταθερότητας, από το οποίο θα πετάξουμε έξω ακόμη πιο μακριά το κλειδί αφού κλειδωθούμε όλοι μέσα». Θυμηθείτε τον, τον ορισμό]. Α, ναι, θα ξαναδούν παρασκηνιακά και την αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος - στις 8/9 Δεκεμβρίου είχαν «καλωσορίσει τη δέσμευση/commitment της νέας (τότε) ελληνικής κυβέρνησης, και όλων των κομμάτων που τη στηρίζουν, να υλοποιήσει πλήρως το πρόγραμμά της».

Βέβαια, από την κυβέρνηση Παπαδήμου υπήρχε η προσδοκία το ελληνικό ζήτημα να μείνει χαμηλά, καθώς «δεν αποτελεί αντικείμενο της Κορυφής». Ομως η κα Μέρκελ είχε ούτως ή άλλως προαναγγείλει ότι το ελληνικό ζήτημα θα απασχολούσε την Ευρώπη σοβαρά το πρώτο 6μηνο του 2012: όταν, δε, η Γερμανία προαναγγέλλει, έχουμε π.χ. την «απόλυτη προτεραιότητα [εκ μέρους της Ελλάδος] στην εξυπηρέτηση του χρέους» και δικαίωμα βέτο του «νέου επιτρόπου Προϋπολογισμού» στις δαπάνες και τη φορολογία στην Ελλάδα...

Πώς η συζήτηση της Ελλάδας με την «Ευρώπη» αποκτά κρίσιμη σημασία
Ιδού, λοιπόν, μια πρώτη απάντηση σ' ένα υπαρξιακό ερώτημα που, μέσα στην εναλλαγή κωμικού και τραγικού και πάλιν κωμικού που έφθασε να αποτελεί η ελληνική δημόσια ζωή, τίθεται πλέον με ένταση. Σε τι ακριβώς χρησιμεύει η κυβέρνηση; Οχι αναγκαστικά, όχι αποκλειστικά ετούτη εδώ η κυβέρνηση συνεργασίας/σωτηρίας κ.ο.κ., αλλά κάθε κυβέρνηση: ναι, είναι μια πλατφόρμα/ένα ρινγκ για την εκκαθάριση κομματικών και ενδοκομματικών λογαριασμών. είναι ένας κοινός τόπος για απόπειρες άσκησης λεπτο-διακυβέρνησης (π.χ. φαρμακοποιοί). είναι και μια όμορφη μνήμη παλαιότερων εποχών - τότε που οι τιτλούχοι απολάμβαναν μαύρα αυτοκίνητα και παρατρεχάμενους και αίσθηση τιμής, χωρίς την απειλή γιαουρτιών και αβγών. Ομως τώρα, υπό τις σημερινές συνθήκες, ο ρόλος της κυβέρνησης είναι κυρίως να υπερασπίζεται τη χώρα, την οικονομία της, την κοινωνία της, τους ανθρώπους της -μην τους ξεχνούμε στην εξίσωση! - απέναντι στο διεθνές σύστημα.
Καθηλωμένοι στην παρακολούθηση των τεχνικών διαδικασιών του PSI, αφήσαμε να ξεφύγουν από τα μάτια μας οι πολύ πιο σημαντικές προσκλήσεις του Νέου Οικονομικού Προγράμματος που δεν αρκεί να το συζητούμε αναμεταξύ μας και να βλέπουμε τι δεν συμφωνούμε (εδώ οι «κοινωνικοί εταίροι» συμφώνησαν μόνον σε de facto πάγωμα των εργασιακών, εδώ η Βουλή δεν κατάφερε να συμφωνήσει για... τους φαρμακοποιούς της Θεσσαλονίκης και τα ωράρια λειτουργίας τους), αλλά χρειάζεται να τις επεξηγήσουμε και στους «έξω». Δηλαδή τι; Να επεξηγήσουμε πού προσάραξε για εγγενείς λόγους η προσαρμογή η οποία εφαρμόστηκε εδώ και 20 μήνες, πού αντιθέτως έμεινε πίσω συνειδητά η διαρθρωτική αλλαγή: να ξεφύγουμε, δηλαδή, από τα εύκολα στερεότυπα, τώρα ακριβώς που και οι ξένοι - με πρώτη κιόλας την κα Μέρκελ!- δέχονται ότι στην «ειδική περίπτωση Ελλάδα» υπήρξε αποτυχία, αστοχία του διεθνούς συστήματος. Να ξαναδούμε τη συνταγή, τη διάγνωση και τη θεραπεία. Να ξαναδούμε προπαντός τους χρόνους προσαρμογής. Να ανακαλύψουμε μαζί μορφές ελαστικότητας.

Σε αυτό θα 'πρεπε να χρησιμεύει η κυβέρνηση. Σε μια διεθνή επανατοποθέτηση των πραγμάτων, «τύπου Μόντι». Αλλά με τι στήριξη; Από ποια σπαρασσόμενα κόμματα; Από ποιους βαρόνους του ΠΑΣΟΚ που τώρα συνωθούνται ποιος καλύτερα θα αποκηρύξει (ή: δεν έχει διαβάσει) το κακόζηλο αρχικό μνημόνιο; Σε αυτό θα 'πρεπε να χρησιμεύει η κυβέρνηση - και φυσικά, σε μια συνολική επανεμφάνιση της Ελλάδας του 2012 στην ευρωπαϊκή σκηνή της θεσμικής διαπραγμάτευσης. Μια ευρωπαϊκή σκηνή, όπου το δικαίωμα πρωτοβουλίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχει ψοφήσει. όπου το Ευρωκοινοβούλιο έχει (ξανα)σβήσει. όπου η Κορυφή λειτουργεί ως spa για τη Γερμανία με θεραπαινίδα τη Γαλλία... Επανεμφάνιση χωρίς τους παπαγαλισμούς ευρωπαϊστικής τοποθέτησης «καλού παιδιού», με όλη την πικρή εμπειρία της «κοινοτικής αλληλεγγύης» του 2010-11. Αλλά με τι στήριξη; Από ποια σπαρασσόμενα κόμματα; κ.ο.κ.
Αμα η σχέση της ελληνικής κοινής γνώμης με την «Ευρώπη» αφεθεί στην τύχη της, θα δούμε να ανεβαίνει - και να εγκαθίσταται- ένα κύμα ευρωαμφισβήτησης, με ρίζα στον καινούργιο ωραίο μας διχασμό μνημονιακών - αντι-μνημονιακών. Που υπόσχεται να προξενήσει μεγάλες και μόνιμες ζημιές. Οπως θα 'λεγε στο «Βήμα» κι ο Αντ. Καρακούσης, «Ο λαϊκισμός κυβερνώσα ιδεολογία»...

Πόσο το PSI-Plus δεν είναι απλή υπόθεση να αξιολογηθεί
Σ' αυτά θα 'πρεπε να χρησιμεύει η κυβέρνηση. Ασφαλώς και για το PSI-Plus, βέβαια, και για το Νέο Οικονομικό Πρόγραμμα (που ήδη βαφτίστηκε, αποκρουστικά, «υπερμνημόνιο» από τα Μέσα Ενημέρωσης). Μιλήσαμε πριν, ως εάν οι διαπραγματεύσεις για το PSI-Plus να υπήρξαν κάτι το σχετικά ευθύγραμμο. Ως εάν οι επιλογές που κρύβονται πίσω από τη διαπραγμάτευση για τα επιτόκια, ή πάλι για την ενεργοποίηση των CACs/των ρητρών συλλογικής δράσης έχουν αυτονόητα θετικό ή αρνητικό περιεχόμενο. Τίποτε τέτοιο δεν ισχύει! Ολα τα βήματα της διαπραγμάτευσης αυτής έκρυβαν, κρύβουν ακόμη παγίδες. Γι' αυτό και, όταν το Χρηματιστήριο γνώρισε (πάλι, μνήμες ημερών αρχαίων...) ημέρες και ώρες νευρωτικής μετάφρασης των ειδήσεων/φημών/προσδοκιών για κατάληξη του PSI-Plus σε άνοδο μέχρι +30% των τραπεζικών μετοχών (που τα χαρτοφυλάκιά τους θα καταγράψουν τις υποαξίες του κουρέματος μέχρις ισοδύναμο 68%-72%), θα μπορούσε κανείς να διερωτηθεί: πόσο σοβαρά τις αντιλαμβανόμαστε τις εξελίξεις;

Συζητώντας τις ημέρες των διεργασιών αυτών με έναν εξ αποστάσεως μεν παρατηρητή των εξελίξεων, όμως με πολύ μεγαλύτερη ένταση ενδιαφερόμενο για το τι βρίσκεται πίσω από τα φαινόμενα του προσκηνίου - τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τον οποίο όλο και περισσότεροι προσεγγίζουν και συζητούν μαζί του: τουλάχιστον αυτή η συνήθεια δεν χάθηκε, η συζήτηση... - είδαμε να διαμορφώνεται μια τριπλή ανησυχία. Την καταγράφουμε. Πρώτον, στις συζητήσεις του PSI-Plus αλλά και του Νέου Οικονομικού Προγράμματος διαμορφωνόταν «έξω» (και μεταφέρεται «μέσα») ένα κλίμα εμπιστοσύνης ότι «το πράγμα θα βγει» - αλλά ήδη το επόμενο βαρύ ερώτημα που τίθεται είναι: «όσα (και) τώρα θα συμφωνηθούν, υπάρχει ενδεχόμενο να εφαρμοσθούν στην πράξη;» Αυτή η σταθερή απόσταση μεταξύ αποφασιζόμενων/ψηφιζόμενων και εφαρμοζόμενων στην πράξη αρχίζει να αδειάζει την Ελλάδα - άδικο: θα 'πρεπε να λέμε «το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας», αλλά η χώρα αντιμετωπίζεται ως σύνολο - από κάθε πειστικότητα.

Δεύτερον, στη συζήτηση για τα διαβόητα CACs, τις ρήτρες δηλαδή συλλογικής δράσης σύμφωνα με τις οποίες ο Ελλην νομοθέτης θα ειδοποιεί/απειλεί όσους δεν δεχθούν τους όρους του κουρέματος -όπως συμφωνηθεί με την πλειονότητα των πιστωτών: οι διαπραγματευτές του IIF αναφέρονται σταθερά στους «επενδυτές», όχι στις τράπεζες ή τις «αγορές»- ότι οι όροι αυτοί θα επεκταθούν και στους μη εθελουσίως προσερχόμενους, ο Αλ. Παπαδόπουλος βλέπει μια μείζονα απειλή. Οχι αν τα CACs διακηρυχθούν ως πίεση, αλλά αν ενεργοποιηθούν/ εφαρμοσθούν στην πράξη άμα δεν υπάρξει μεγάλη συμμετοχή στο τελικό PSI: να εγκατασταθεί διεθνώς ένα «ανεξέλεγκτο κλίμα μακροχρόνιας αναξιοπιστίας» έναντι της Ελλάδας. Το ότι οι σύμβουλοι της ελληνικής διαπραγμάτευσης (και οι «εταίροι» μας, εν πολλοίς) ωθούν προς ψήφιση και ενεργοποίηση των CACs δεν σημαίνει υπ' αυτήν την έννοια πολλά: δεν θα κληθούν αυτοί να λειτουργήσουν την ελληνική οικονομία σε 5 ή σε 10 χρόνια! Κυρίως, δεν θα έχουν αυτοί να κάνουν με το βαθύ κύμα λαϊκισμού που επαπειλείται με μια κοινοβουλευτική χορωδία, η οποία θα ψάλει (για να ξεφύγει από το φάσμα των γιαουρτιών) «θα τους δείξουμε εμείς, των ξένων που βασανίζουν το λαό μας»!

Τρίτον, μεγάλη ανησυχία Αλ. Παπαδόπουλου για το πώς, πόσο αξιόπιστα και πόσο λειτουργήσιμα θα συμφωνηθεί και θα υλοποιηθεί - εδώ, δε, η υλοποίηση θα βαρύνει την πλευρά των «έξω», περισσότερο από τους πομπώδεις «μέσα»- η στήριξη του ελληνικού τραπεζικού, ευρύτερα του όλου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Που θα βρεθεί ξεθεμελιωμένο από το PSI-Plus. Αμα αυτή η αξιοπιστία δεν εξασφαλιστεί, τότε είναι που θα έχουμε πάει δεκαετίες πίσω την ελληνική οικονομία.

Α.Δ.ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ 

Πηγή : naftemporiki.gr

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Το ελληνικό 1989

Άρθρο του Αντώνη Καρακούση για το "ΒΗΜΑ"



Το 1989, μαζί με τα καταρρεύσαντα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης κατέρρευσαν ιδέες, αντιλήψεις και ζωές πλανημένες. Πρόσωπα βέβαια και σίγουρα για τα πιστεύω τους, είδαν σε ελάχιστο χρόνο να καταρρίπτονται πεποιθήσεις μιας ζωής, υπέστησαν ήττα προσωπική, βίωσαν την κατεδάφιση της συνείδησής τους. Πολλοί τότε στον Δυτικό Κόσμο και στην Ελλάδα συγκλονίστηκαν και βίωσαν την απόλυτη απογοήτευση.

Αρκετοί αποσύρθηκαν, άλλοι μετακινήθηκαν κι άλλοι απλώς αρνήθηκαν την πραγματικότητα, μένοντας προσκολλημένοι, μέχρι γραφικότητας, στις μνήμες του ηρωικού παρελθόντος. Τηρουμένων των αναλογιών, το 2012 ζούμε το ελληνικό 1989. Πλήθος πολιτικών στελεχών, αλλά και πολιτών που πίστεψαν και αφιερώθηκαν στην «αλλαγή», βιώνουν την κατάρρευση μιας ζωής. Κακά τα ψέμματα, στελέχη που επί τριάντα και πλέον χρόνια υπηρέτησαν ένα σύστημα ιδεών και αντιλήψεων ζουν αυτό τον καιρό σε συνθήκες εσωτερικής κατάρρευσης.

Οι περισσότεροι που ακόμη κυριαρχούν στο πολιτικό στερέωμα εισήλθαν στον πολιτικό στίβο από τα πρώιμα νιάτα τους. Φοιτητές ακόμη βρέθηκαν να κινούνται δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου και αργότερα όταν επικράτησε το κίνημα της αλλαγής έγιναν σύμβουλοι, γραμματείς, νομάρχες, διέτρεξαν την ιεραρχία του κράτους και της πολιτικής και έφθασαν σήμερα να είναι υπουργοί και να διαχειρίζονται την εξέλιξη του ονείρου σε εφιάλτη. Οσο κι αν ο κυνισμός πολλούς έχει καταλάβει, δεν αρκεί για να τους προστατεύσει από την κατάρρευση του εσωτερικού τους κόσμου. Γι'αυτό κι οι αντιδράσεις των περισσοτέρων είναι ακραίες, αλόγιστες και εν πολλοίς ανεξήγητες.

Ας μην γελιούνται ωστόσο. Επιμένοντας να παλεύουν με τον εαυτό τους, κινδυνεύουν οι περισσότεροι με αυτοεξευτελισμό και αυτοακύρωση. Είναι προτιμότερη η αποχώρηση και η σιωπή. 

Πηγή : tovima.gr

Από το facebook στο google +1


Άρθρο του Κώστα Μίντζηρα

Πέρασε ήδη ένας χρόνος από τότε που η ΕΕ είχε διά της αρμοδίας επιτρόπου της ανακοινώσει την ανάληψη πρωτοβουλίας για τη διαμόρφωση νέου κανονιστικού πλαισίου που θα αφορά τα κοινωνικά δίκτυα και θα αποβλέπει στην προστασία των προσωπικών δεδομένων όσων –μανιωδώς ή συγκρατημένα- τα χρησιμοποιούν.

Στις 25 Ιανουαρίου ανακοινώθηκαν οι αρχές που θα πρυτανεύσουν στη φιλόδοξη αυτή απόπειρα να τεθούν κανόνες που να εξοικονομούν πόρους για τις επιχειρήσεις και να προστατεύουν αποτελεσματικά τα προσωπικά δεδομένα. Ανάμεσά τους και μία που αναμένεται να εκτιμήσουν δεόντως οι φίλοι των social media: ευκολότερη πρόσβαση στα δεδομένα και δυνατότητα μεταφοράς τους από έναν πάροχο (π.χ. facebook) σε άλλον (π.χ. google+1). Ετσι η αρχή της φορητότητας επεκτείνεται και στα προσωπικά δεδομένα, πράγμα που πλην άλλων θα ανεβάσει τον ανταγωνισμό.

Θεσπίζεται με τον τρόπο αυτό το πλαίσιο αναγνώρισης κι αποτελεσματικής άσκησης του δικαιώματος στη λήθη, που λέγαμε σε προηγούμενη ευκαιρία εδώ στο protagon.gr. Από τις διακηρύξεις φαίνεται πως η ΕΕ φιλοδοξεί η νέα νομοθεσία να είναι αποτελεσματική κι άμεσα εφαρμοστέα με την μορφή Κανονισμού, αποφεύγοντας  δηλαδή τις καθυστερήσεις που συνεπάγεται η υιοθέτηση από τα 27 κράτη μέλη μιας οδηγίας. Μένει να δούμε, κατά πόσο θα το επιτύχει.

Πηγή : protagon.gr

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Όταν η γάτα συμφιλιώθηκε με τα ποντίκια


Άρθρο του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Πλήρης συμφωνία, λοιπόν, των «κοινωνικών εταίρων» για το ιερό και απαραβίαστο της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (=θα δοθεί η αύξηση μισθών 2,5% τον Ιούλιο, θα διατηρηθεί άθικτος ο κατώτατος μισθός/ημερομίσθιο) και για την συνέχιση της καταβολής του 13ου  και 14ουμισθού. Το μισθολογικό κόστος δεν επηρεάζει σοβαρά την ανταγωνιστικότητα, το «μη-μισθολογικό», φταίει για το ότι ο ιδιωτικός τομέας τον τελευταίο καιρό παράγει ανεργία – συν κάποια προϊόντα και υπηρεσίες σε τέτοιες όμως τιμές, που ζήτηση γι αυτά δεν εκδηλώνεται (άρα κλείνουν επιχειρήσεις, άρα παράγεται ανεργία, άρα δεν υπάρχουν έσοδα ούτε για το Δημόσιο, άρα αστοχία και στα διαδοχικά Μνημόνια που την διέγνωσε και η κυρία Μέρκελ).

Σύμφωνοι; Σύμφωνοι! Δείτε τώρα την μικρή λεπτομέρεια: θα συνεχίσουν οι ως άνω «κοινωνικοί εταίροι» να συζητούν και να διαπραγματεύονται και να πιέζουν για το μη-μισθολογικό κόστος. Ναι, θαύμα, αλλά … μια στιγμή! Τι θα πει αυτό; «Πρέπει να μειωθούν οι εργοδοτικές εισφορές, είναι οι τρίτες ψηλότερες στην Ευρώπη, που να γίνουν λοιπόν επενδύσεις;» σωστότατο! Αλλά… δεν μπορεί να μειωθούν ως εκ τούτου συντάξεις και οι ασφαλιστικές παροχές, όχι; Σωστό κι αυτό! Ποιος θα πληρώσει για την νέα-νέα μαύρη τρύπα; Το Κράτος («ο τρίτος πυλώνας της τριμερούς χρηματοδότησης»). Ξεχάστε το , μεχρι το 2015 αν μη μέχρι το 2020! Τι άλλο; «Πρέπει να μειωθεί η φορολογία των επιχειρήσεων, να καταστεί διεθνώς ανταγωνιστική, αλλιώς πώς θα γίνουν επενδύσεις;» Σωστότατο! Αλλά...μείωση φορολογίας σημαίνει αντισταθμιστικά δημοσιονομικά μέτρα. Ποιο νέο νέο χαράτσι προτιμάτε αλήθεια εσείς; Τι άλλο μη-μισθολογικό; «Να περιορισθεί η γραφειοκρατία, δεν χρειάζονται τόσες άδειες, γιατί πέντε υπουργικές υπογραφές κλπ. κλπ.». Αν τα παιδιά των παιδιών σας ζουν όταν θα γίνουν αυτά τα υπερ-σωστά, καλά θα είναι!
Συμφιλιώθηκε λοιπόν η γάτα με τα ποντίκια (δανειζόμαστε την ατάκα από το βιβλίο του Τάσου Παππά, Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, με θέμα την εσωτερική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος), αλλά για να συμφωνήσει τι; Ότι «κάποιος άλλος» θα πληρώσει. Μόνο που ο «κάποιος άλλος» δεν υπάρχει! 

«Μπα, να δείτε, θα μας φορέσει η Κυβέρνηση μια ΠΝΠ, και θα τα ψηφίσει όλα υπό την πίεση της Τρόικας!» Σωστό κι αυτό. μόνο που… η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου ισχύει μεν ευθύς ως μπει στο ΦΕΚ, αλλά άμα δεν επιψηφισθεί από την σεπτή Βουλή των Ελλήνων σε 40 μέρες, είναι εξ υπαρχής ανίσχυρη. Αληθινά, βλέπετε «Βουλή των Ελλήνων» να ψηφίζει τέτοιες διατάξεις;
Άρα; Άρα back to square A1, που λένε. Όσο κι αν η γάτα συμφιλιώνεται με τα ποντίκια, στην Ελλάδα του 2012 το πράγμα δεν προχωράει.

*Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης είναι δημοσιογράφος.

Πηγή : protagon.gr

Τα προαπαιτούμενα του 2012 και οι υποθήκες του 2009


ΑΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν σιγά-σιγά, όσον αφορά τους όρους της ελληνικής διάσωσης από μια ατιμωτική, άτακτη χρεοκοπία. Οι εταίροι και οι δανειστές μας, μπροστά στη συστημική απειλή που συνιστά το ελληνικό πρόβλημα, συντονίστηκαν και προωθούν παράλληλες διαπραγματεύσεις για τη ρύθμιση των χρεών μας και το οικονομικό πρόγραμμα προσαρμογής που θα τη συνοδεύει.

Δηλαδή οι εκπρόσωποι των δανειστών θα διαπραγματεύονται μαζί μας για τη ρύθμιση των χρεών σχεδόν ταυτόχρονα με τις διαβουλεύσεις που θα έχει η τρόικα με την κυβέρνηση για τις λεγόμενες «προαπαιτούμενες δράσεις», που δεν είναι άλλες από τις μεταρρυθμίσεις, τις διαρθρωτικές αλλαγές και τις ρυθμίσεις σε κρίσιμες περιοχές υψηλού κόστους, όπως οι συντάξεις, οι μισθοί, οι δαπάνες υγείας και άλλες που επηρεάζουν τα ελλείμματα και επαυξάνουν το δημόσιο χρέος.

Με άλλα λόγια η ρύθμιση των χρεών εξαρτάται απολύτως από την ένταση και τις δεσμεύσεις εφαρμογής του οικονομικού προγράμματος. Οσο λοιπόν οι «προαπαιτούμενες δράσεις» εκπληρώνονται τόσο η διάσωση θα προσεγγίζεται και όσο αυτές δεν εφαρμόζονται τόσο η απειλή της χρεοκοπίας θα γίνεται πιο επιθετική.

Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά υπάρχει καταληκτική ημερομηνία. Στις 20 Μαρτίου το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει ή να έχει τα χρέη του ρυθμισμένα ή διαθέσιμα 14,5 δισ. ευρώ στο ταμείο του, προκειμένου να εξοφλήσει το «μεγαλειώδες» τριετές δάνειο που είχε λάβει την αντίστοιχη ημερομηνία του 2009 ,ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Παπαθανασίου, σχεδόν πανηγυρίζοντας μη δυνάμενος να φαντασθεί ότι εκείνη τη στιγμή υποθήκευε τη χώρα με το χειρότερο τρόπο.
 ΄
Πηγή: tovima.gr

Χώρα με ειδικές ανάγκες


Άρθρο της Ξενιας Kουναλακη για την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Οι εκπρόσωποι της τρόικας στην Αθήνα ξύπνησαν νωρίς χθες το πρωί. Από τις έξι και μισή, με φόντο το γλυπτό του Γιάννη Μόραλη στην πρόσοψη του Χίλτον και ένα υποκίτρινο πανό, στο οποίο αναγραφόταν «Εξω η τρόικα από την Ελλάδα», πεντακόσια μέλη του ΠΑΜΕ είχαν στρατοπεδεύσει έξω από το ξενοδοχείο και φώναζαν συνθήματα εναντίον τους. Οι φωνές τους αντηχούσαν μέχρι το Παγκράτι, το Κολωνάκι και τα Ιλίσια, θορυβώντας τους φιλοευρωπαϊστές κατοίκους του αθηναϊκού κέντρου.

Ο ευρωσκεπτικισμός απλώνεται από την Ελλάδα μέχρι τη Βρετανία και το αίτημα για αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας είναι αυτό που κατά παράδοξο τρόπο συσπειρώνει ευρείες πλειοψηφίες σε ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο. Οπως έγραψε χθες η εφημερίδα Guardian, η λέξη «Βρυξέλλες» ακούγεται πια σχεδόν σαν βρισιά. Το κοινό ευρωπαϊκό όραμα μοιάζει να περνάει τη δυσκολότερη δοκιμασία των τελευταίων 60 ετών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως χθες ο Αγγλος πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον αφιέρωσε την ομιλία του στο Συμβούλιο της Ευρώπης για να αμφισβητήσει τον τρόπο λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το βασικό του επιχείρημα είναι πως το σώμα παρεμβαίνει στο έργο των εθνικών δικαστηρίων. Επίσης, η Ουγγαρία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ε.Ε., καθώς ο ακροδεξιός ηγέτης της χώρας, Βίκτορ Ορμπάν, προχώρησε σε συνταγματικές αλλαγές που θέτουν σε κίνδυνο την ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας, περιορίζουν την ελευθερία του Τύπου και υπονομεύουν την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Σε αντίθεση με την Ουγγαρία, την Τσεχία και την Αγγλία, στην Ελλάδα ο ευρωσκεπτικισμός δεν είναι κυβερνητική επιλογή. Προς το παρόν κανένα ελληνικό κόμμα εξουσίας δεν τολμά ευθαρσώς να αμφισβητήσει την ανάγκη συμμετοχής στην Ε.Ε. και το ευρώ.

Ωστόσο, η συζήτηση για τις τρέχουσες ανεπάρκειες και δυσλειτουργίες της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης δεν μπορεί να αποτελέσει προνομιακό πεδίο του ΠΑΜΕ και των ομοϊδεατών του. Ούτε φυσικά πείθει μία ειλικρινής, πλην προκλητική δήλωση του τύπου «Δεν διάβασα το Μνημόνιο» για να ακολουθήσει μια σφοδρή επίθεση στην ακολουθούμενη πολιτική Ευρώπης και ΔΝΤ έναντι της Ελλάδας.

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι, μόλις ανέλαβε, άσκησε σκληρή κριτική στην ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας και συγκρότησε κοινό μέτωπο με τη Γαλλία και την επικεφαλής του ΔΝΤ υπέρ της αύξησης των διαθέσιμων κονδυλίων για τον Μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης και της θέσπισης ευρωομολόγου. Υπό αυτήν την πίεση η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ φάνηκε, σε ένα πρώτο θετικό βήμα, να αναγνωρίζει χθες ότι το μεγάλο διακύβευμα είναι η ανάπτυξη και πως η λιτότητα και το φρένο χρέους δεν αρκούν. Μέσα στο σύνθετο αυτό τοπίο, η Ελλάδα είναι για άλλη μία φορά απομονωμένη, έθνος ανάδελφο. «Μία ειδική περίπτωση», όπως την αποκαλούν όλο και συχνότερα οι εταίροι της.

Πηγή : kathimerini.gr

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Κι αν μας παρατήσουν;


Άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη για το protagon.gr

Είδατε τι είπε ο υπουργός με την αλογοουρά και το σκουλαρίκι; Στον Σουηδό υπουργό των Οικονομικών αναφέρομαι. «Η Ελλάδα», είπε, «είναι για μοναδική περίπτωση μη υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων». Ο κ. Μποργκ δεν μου είναι αντιπαθής. Κατά πρώτον μου θυμίζει Σουηδό τουρίστα στα Χανιά. Κατά δεύτερον έχει δουλέψει στη ζωή του πριν γίνει υπουργός.  Πτυχίο Οικονομικών δεν διαθέτει – νομίζω ότι δεν διαθέτει κανένα πτυχίο- αλλά για τους Financial Τimes ήταν ο καλύτερος υπουργός Οικονομικών της Ευρώπης το 2011 (ναι, ο χειρότερος είναι αυτός που σκεφτήκατε). Είναι κεντροδεξιός βέβαια (κανείς δεν είναι τέλειος) αλλά δεν δίστασε να τα βάλει με τους τραπεζίτες (για τα μπόνους τους), με τους στρατηγούς (για τα όπλα τους) και η οικονομία της χώρας του, στα χέρια του, πηγαίνει κάθε χρόνο και καλύτερα. Οι τελευταίες του δηλώσεις, λοιπόν με πλήγωσαν. «Η Ελλάδα είναι μια μοναδική περίπτωση…». Τι χειρότερο θα μπορούσε να πει, μιλώντας «ζωντανά» στα διεθνή δίκτυα; Τα τελευταία 24ωρα πληθαίνουν οι «σύμμαχοι», που μιλούν χωρίς ενδοιασμούς, δημοσίως, με τα χειρότερα λόγια για τους Έλληνες. Ακόμη και οι Πορτογάλοι φίλοι, δήλωσαν στην αρχή της εβδομάδας– και αυτοί στις τηλεοράσεις -  ότι «δεν είμαστε σαν τους Έλληνες».

Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει κι αν προλαβαίνουμε να κάνουμε κάτι, αλλά αν το διεθνές κλίμα δεν αλλάξει, το τέλος πλησιάζει. Μια Ευρώπη σε κρίση δεν είναι καλός σύμβουλος ούτε για τις κυβερνήσεις ούτε για τους λαούς. Με την ίδια ευκολία που, όλους αυτούς τους μήνες, λένε «να βοηθήσουμε τους Έλληνες», σύντομα θα πουν «παρατήστε τους»! Και τότε ότι και να κάνουμε - όσα «Ελληνικά» κι αν πουλήσουμε, όσους οργανισμούς κι αν ιδιωτικοποιήσουμε, όσους 13ους ή 14ους μισθούς κι αν κόψουμε, όσες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων κι αν κάνουμε – η χώρα, δεν θα μπορέσει να σωθεί. Γιατί αυτό που δεν λέμε οι «τσαμπουκάδες» των «παραθύρων», είναι, ότι αν κλείσουμε την πόρτα στους δανειστές και αρνηθούμε τα δάνειά τους, τότε -ή κυρίως τότε- η χώρα θα πεινάσει. Γιατί, πολύ απλά, τα λεφτά που βγάζουμε είναι λιγότερα από τα λεφτά που χρειαζόμαστε.

Το 2010 βγάλαμε 52 και θέλαμε 60 (αν υπολογίσουμε και 14 για τους τόκους θέλαμε 74). Το 2011 βγάλαμε 51 και θέλαμε 58 (κι αν υπολογίσουμε 15 για τους τόκους θέλαμε 73).  Δεν είναι δύσκολα μαθηματικά. Ακόμη κι αν δεν πληρώνουμε «τους τόκους τους» και κάνουμε στάση πληρωμών, όπως ζητούν κάποιοι «αντιστασιακοί» της ακροδεξιάς και της «παραδοσιακής αριστεράς», ακόμη και τότε τα λεφτά δεν βγαίνουν. Θέλουμε 100, βγάζουμε 85 (χωρίς τους τόκους και τα πανοτόκια, επαναλαμβάνω). Τόσο απλό!

Αυτά που λείπουν λοιπόν, ποιος θα μας τα δώσει; Ή δεν θέλουμε να μας τα δώσει κανείς και θα τα «κόψουμε» από την «καθημερινότητα» μας; Ωραία! Τι θα κόψουμε λοιπόν; Τα καύσιμα, τα φάρμακα, τις πρώτες ύλες της βιομηχανίας, τα κρέατα ή το γάλα που εισάγουμε; Ή μήπως θα μειώσουμε ξανά οριζοντίως τους μισθούς και τις συντάξεις; «Να κόψουμε από τα κόμματα» φώναζε ένας λαϊκιστής της τηλεόρασης που κατά καιρούς σιτιζόταν στις αυλές των αρχηγών. Ναι τρώνε πολλά (αυτός ξέρει). Να τα κόψουμε λοιπόν να μην τους δώσουμε ούτε ευρώ τσακιστό. Αλλά και πάλι μας λείπουν καμιά 20αρια δις. Έχουμε καμιά ιδέα που θα τα βρούμε ή θα το σκεφθούμε όταν θα μας έχουν παρατήσει οι «σύμμαχοι»;

Πηγή : protagon.gr

Ατίθασε, τρελέ Έλληνα, πάντα μπροστά μου σε βρίσκω!

Άρθρο του Χρήστου Πασαλάρης για τη real.gr



ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΗ Ελλάδα, τι σου ’μελλε να τραβήξεις από τότε που (σαν σήμερα, στις 22 Ιανουαρίου του 1830), οι ξένοι «προστάτες» υπέγραφαν στο Λονδίνο το περίφημο «πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας σου»! Ανεξαρτησίας πάντα πνιγμένης στις αγκαλιές των «προστατών» σου, πότε της Αγγλίας, πότε της Αμερικής και πότε της Ρωσίας, όπως και σήμερα...

ΠΟΥ ΝΑ ΗΞΕΡΕΣ ότι το 2012 θα είχες να ξεσηκωθείς εναντίον μιας ξένης πολυμερούς κατοχής, που σου επιβλήθηκε όχι πια με κανονιοφόρους και με «σημειώματα» (όπως εκείνα μεταξύ Τσώρτσιλ - Στάλιν τον Οκτώβριο του 1944 που όριζε 90% Αγγλία, 10% Ρωσία), αλλά με θηριώδη δάνεια και Μνημόνια...

ΠΟΙΑ άλλη χώρα έζησε τις δικές σου περιπέτειες αυτά τα 192 χρόνια; Ξεφύλλισα την ιστορία των δύο αιώνων και την παραθέτω εδώ περιληπτικά με 600 περίπου λέξεις, για χάρη των νέων που την αγνοούν λόγω της τρισάθλιας διδασκαλίας στα σχολεία.

ΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ βγαίνει από το ξεφύλλισμα; Βγαίνει ότι ήθελες δεν ήθελες, μπλέχτηκες σε δύο παγκόσμιες συρράξεις (του 1914 και του 1939), με σπουδαία κέρδη αλλά και οδυνηρές θυσίες. Βγαίνει ότι θριάμβευσες στους δύο βαλκανικούς πολέμους (1912-1913), έχασες όμως σε άλλους δύο με τους Τουρκαλάδες (1897 και 1922)... Βγαίνει ότι δοξάστηκες στα αλβανικά βουνά πολεμώντας ενάντια στους Ιταλούς (1940), ότι κέρδισες τις μάχες του Ρούπελ και της Κρήτης ενάντια στους χιτλερικούς (1941), ότι έμαθες τον κόσμο να αντιστέκεται με το κατέβασμα της σβάστικας από την Ακρόπολη (1941) και με το ηρωικό αντάρτικο (1941-44), ότι έκανες τον Τσώρτσιλ να λέει ότι «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» και τον Χίτλερ να ομολογήσει ότι «μόνον οι Έλληνες μας αντιστάθηκαν γενναία»!..

ΒΓΑΙΝΕΙ ότι, με μπουρλοτιέρη τον ελληνικό Τύπο, κήρυξες τέσσερις δημοκρατικές επαναστάσεις: Του 1843 για την επιβολή Συντάγματος, του 1863 για διώξιμο του Όθωνα (σαν σήμερα και αυτό), του 1909 για την ανατροπή της σαπίλας και τον ερχομό του Βενιζέλου, του 1922 μετά τη μικρασιατική καταστροφή, με επίλογο την εκτέλεση των έξη στο Γουδί. Και του Πολυτεχνείου το 1973 που οδήγησε στην ανατροπή της χούντας...

ΒΓΑΙΝΕΙ ότι κέρδισες σπουδαίες διπλωματικές μάχες (συνθήκες Σεβρών, Λωζάνης και Ζυρίχης - Λονδίνου), ότι αγωνίζεσαι με νύχια και με δόντια για την Κύπρο, ότι μπήκες με το σπαθί σου στην ΕΟΚ, ότι οργάνωσες με επιτυχία τους Ολυμπιακούς του 2004, ότι έδωσες και δίνεις εξετάσεις «πλέριας δημοκρατίας», αλλά...

ΑΛΛΑ και ότι σε αυτά τα 192 χρόνια έχυσες άφθονο αδελφικό αίμα σε 4 εμφυλίους σπαραγμούς (1824, 1916, 1944, 1946), ότι ντροπιάστηκες με τρεις δικτατορίες (Πάγκαλου το 1925, Μεταξά το 1936 και Παπαδόπουλου - Ιωαννίδη το 1967 και 1973) και με αναρίθμητα κινήματα. Ότι χρεωκόπησες τρεις φορές (1893, 1932, 2010), ότι λερώθηκες με... πελώρια σκάνδαλα και κυκλώματα διαφθοράς (όπως, καλή ώρα, αυτό των 54 της Θεσσαλονίκης) και ότι σήμερα βουλιάζεις στη χειρότερη οικονομική κρίση της ιστορίας σου, με ένοχο σύσσωμο το φαύλο πολιτικό σύστημα..

ΒΓΑΙΝΕΙ ότι δολοφόνησες ή εξόντωσες άξιους κυβερνήτες, όπως ο Καποδίστριας, ο Τρικούπης και ο Βενιζέλος, ότι άλλαζες τα καθεστώτα σου σαν πουκάμισα, ότι φόρεσες στέμματα ή ημίψηλα σε επτά βασιλιάδες, οκτώ Προέδρους Δημοκρατίας και 90 πρωθυπουργούς, με τελευταίο τον σημερινό, φυτεμένο και αυτόν από την ξενοκρατία, Λουκά Παπαδήμο...

ΤΕΛΕΙΩΝΩ όμως τη σημερινή γραφή με τα λίγα λόγια που μου έστειλε από τη Θεσσαλονίκη των αυτοκτονιών ο αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ραπτόπουλος, διάκονος απόρων κρατουμένων...

«Ο ΝΕΟΣ ΧΙΤΛΕΡ», μου γράφει, «ενσαρκωμένος στη φράου Μέρκελ, βάλθηκε να μας αφανίσει όλους. Ήδη αφάνισε τους πρώτους 1.727 τίμιους και φιλότιμους Έλληνες, που μπροστά στην πείνα των παιδιών τους και στις πιέσεις των τοκογλύφων, αυτοκτόνησαν. Αύριο πόσοι ακόμη; Και ώς πότε; Σας ευχαριστώ και μη με κακιώνετε για τα αισθήματά μου. Εύχομαι η πένα σας να μας κάνει να ελπίζουμε κάτι καλύτερο, όπως και εγώ ήλπιζα όταν στην κατοχή, με καμένο το σπίτι μου, έτρωγα ψημένα στη φωτιά βελανίδια για να επιζήσω...»

ΑΡΑ; Άρα δεν απομένει παρά η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Με το κεφάλι ψηλά, με το κορμί στητό, με το βλέμμα λαμπερό, περήφανο πέρα για πέρα, ΕΛΛΗΝΙΚΟ! Έτσι που η φράου Μέρκελ να θυμηθεί τα λόγια του μεγάλου συμπατριώτη της, του ποιητή Φρήντριχ Σίλλερ:

«ΕΛΛΗΝΑ, ατίθασε! Όπου και αν γυρίσω τη σκέψη μου, όπου και αν στρέψω την ψυχή μου, πάντα μπροστά μου σε βρίσκω»!

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 23/01/12

Πηγή : real.gr

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Για ένα εθνικό μιούζικαλ


Άρθρο του Κώστα Γιανακίδη για το protagon.gr

Διαβάζω με προσοχή τις ομιλίες στην εκδήλωση «Για την Ελλάδα τώρα». Γέρνω το κεφάλι ελαφρώς αριστερά, σαν απορημένο κουτάβι μπροστά σε ένα νέο κόσμο. Αυτήν την εποχή οι προθέσεις μου είναι αγνές, μπορούν να σε ακολουθήσουν για λίγες καραμέλες. Όχι εδώ. Λυπάμαι, αξιότιμοι ομιλητές. Είστε επιβλητικά ηχεία αγωνίας, αλλά κομίζετε το προφανές. Διόλου δεν με συγκινήσατε. Και, για να σας το πω κυνικά, επενδύσατε με πολύ δράμα τη μονοτονία και με περίσσιο κύρος ένα συνδυασμό από κλισέ του συρμού.

Ναι, η Ελλάς θα καταστραφεί αν βγει από το ευρώ, οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να προτάξουν τον πατριωτισμό έναντι του καιροσκοπισμού. Ο λαϊκισμός είναι εχθρός, το φίδι που σφίγγει τα άκρα και παραλύει τη χώρα. Και οι κομματικές νεολαίες είναι βδέλες στο σώμα της αναιμικής μας παιδείας. Αυτά τα λέει και η Ντόρα σε ένα πέρασμα της από τηλεοπτικό παράθυρο ή ο Χρυσοχοϊδης σε στιγμές νηφαλιότητας. Όχι αγαπητοί μου, δεν θα σας εγκαλέσω λέγοντας ότι και εσείς πάνω από το ίδιο λίπασμα ανθίσατε-αυτό είναι, πράγματι, χυδαίος λαϊκισμός. Δεν θα σας επαινέσω ούτε για την αυτοκριτική σας αφού πια αποτελεί απαραίτητο μέσο για την άρθρωση δημόσιου λόγου. Θα σας επισημάνω το αυτονόητο: όσο ελκυστικός και αν είναι ο λόγος σας, δεν απευθύνεται στο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας-ένας άνθρωπος της τηλεόρασης θα σας έλεγε ότι υστερείτε δραματικά στο νεανικό κοινό. Και το κυριότερο: ακόμα και αν η φωνή σας περιγράφει προτάσεις προς δημόσια διαβούλευση, δεν κάνετε τίποτα το ουσιαστικό για να τις φωτίσετε.

Η Άννα Διαμαντοπούλου είπε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Να θυσιάσουμε όλοι κάτι, εν ανάγκη οι πολιτικοί που θα συγκροτήσουν ένα μέτωπο για τη σωτηρία της χώρας να μη κατέβουν υποψήφιοι στις εκλογές. Δεν ξέρω αν το έβαλε στο τραπέζι εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν θα απλώσει το χέρι να το πάρει. Αυτό που ξέρω είναι ότι, αν ήθελε, θα έκανε την Παλιά Βουλή πυροτέχνημα. Η ίδια όρθια να δήλωνε ότι δεν θα είναι υποψήφια. Και από δίπλα ο Χατζηδάκης λύνει τη γραβάτα φωνάζοντας ότι την ακολουθεί. Αλιβιζάτος και Τσούκαλης συντάσσονται και αφήνουν τις έδρες τους εις ένδειξη διαμαρτυρίας. Ο Μπουτάρης, εντάξει, δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα. Και το ακροατήριο πετιέται επάνω ενθουσιασμένο! Οι περισσότεροι ανεβαίνουν στις καρέκλες. Χάλκινος ήχος βγαίνει από τα ηχεία και όλοι τραγουδούν, τσιρίζουν, κουνιούνται ρυθμικά με χέρια ψηλά στο εθνικό μας μιούζικαλ. Αυτό ναι, θα είχε ενδιαφέρον.

Πηγή : protagon.gr

Vada a bordo, cazzo!


Άρθρο του Θανάση Σκόκου για το protagon.gr

«Πήγαινε στο πλοίο, γαμώτο!»

Είναι η παγκοσμίως γνωστή πλέον τελευταία εντολή του λιμενάρχη του Λιβόρνο Ντε Φάλκο προς στον λιπόψυχο και μοιραίο πλοίαρχο του Costa Concordia, Σκετίνο. Όταν την έδινε σίγουρα δεν θα περίμενε ότι μέσα σε λίγες ώρες θα εξελίσσονταν σε πανεθνικό σύνθημα στη χώρα του. Δεν ξέρω αν οι δικηγόροι του θα τον συμβουλέψουν να κατοχυρώσει  τη φράση και να διεκδικήσει συμμετοχή στα κέρδη της εταιρείας που έσπευσε να την τυπώσει σε μπλουζάκια κάνοντας χρυσές δουλειές.

Οι συμπατριώτες του τον θεωρούν ήρωα. Σε τι συνίσταται όμως ο ηρωισμός του Ντε Φάλκο; Η λογική λέει ότι έκανε το καθήκον του σε ένα απίθανο και τραγικό ναυάγιο. Το ίδιο δηλώνει με σεμνότητα και ο ίδιος.

Κατ’ αρχήν το να κάνει κανείς το καθήκον του δεν είναι αυτονόητο αλλά ζητούμενο στην εποχή μας. Ο Ντε Φάλκο πιστεύει ότι σε ένα πλοίο με χιλιάδες επιβάτες που ναυαγεί, τα θύματα μπορεί να είναι πολλά. Θέλει να συντονίσει τη διάσωση, να μάθει τι ακριβώς συμβαίνει στο πλοίο και ο καπετάνιος την έχει κοπανήσει. Όταν τον «βρίσκει» στη βάρκα γίνεται έξω φρενών γιατί καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με έναν δειλό που δεν θα  βοηθήσει στη διάσωση. Ο διάλογός τους, όπως δόθηκε στη δημοσιότητα, δεν αφήνει περιθώρια πολλών ερμηνειών. Η φωνή του καθήκοντος στηλιτεύει την λιποταξία. Ο λιμενάρχης παρατάει το πρωτόκολλο και προσπαθεί με απειλές να γυρίσει τον καπετάνιο στο πλοίο. Ο Σκετίνο ψελλίζει δικαιολογίες. Ο μαχητής και ο κιοτής.

Για τους Ιταλούς ο λιμενάρχης είναι ήρωας γιατί ξεπλένει ένα μέρος της «εθνικής ντροπής». Ένας ανεύθυνος, ερωτύλος λατίνος πλοίαρχος πνίγει  τον κόσμο επειδή χαριεντίζεται με κάποια και κάνει φιγούρες σ’ έναν φίλο του στη στεριά. Στο τέλος το εγκαταλείπει πρώτος σαν ποντίκι. Αυτό είναι ο Ιταλός;  Όχι απαντούν! Υπάρχει και ο αφοσιωμένος στο καθήκον Ντε Φάλκο που τον βάζει στη θέση του. Η στάση του λυτρώνει. Ο κόσμος ταυτίζεται με αυτόν.

Το θέμα παίρνει καθημερινά ευρύτερους εθνικούς συμβολισμούς. Αυτό φαίνεται κι από  τις σελίδες με την φράση- σύνθημα  που έχουν ανοίξει στο facebook.

Αν ο Σκετίνο συμβολίζει τον Μπερλουσκονισμό, τα πάρτι μπούγκα-μπούγκα, την παρανομία και το στερεότυπο της «ιταλικής ελαφρότητας», αν το βυθισμένο πλοίο είναι η δοκιμαζόμενη Ιταλία, τότε ο Ντα Φάλκο παραπέμπει  στον θαρραλέο ηγέτη που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, παίρνει την κατάσταση στα χέρια του  και αναλαμβάνει  την ευθύνη της διάσωσης της χώρας. Η στάση του μεγεθύνεται λυτρωτικά στα μάτια ενός λαού που γνωρίζει ταπείνωση και αναζητεί προσανατολισμό, διέξοδο και έναν ικανό ηγέτη για μπροστάρη.

Και όχι μόνο η Ιταλία.

Πηγή: protagon.gr

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Η ώρα της αλήθειας


Άρθρο του Τάκη Μίχα για το protagon.gr

Από τότε που ξέσπασε η κρίση μέχρι σήμερα τόσο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όσο και η κυβέρνηση Παπαδήμου ακολουθούν την ίδια πολιτική, αυτό που θα ονόμαζα το «δόγμα Τσίπρα»: δεν κάνουμε καμιά μεταρρύθμιση εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι οι πιστωτές θα συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν, πιστεύοντας στις καταστροφικές επιπτώσεις μιας ελληνικής χρεοκοπίας/εξόδου από το ευρώ. Σε μεγάλο βαθμό αυτή η τακτική απέδωσε μέχρι σήμερα. Ποτέ ίσως στην ιστορία της ανθρωπότητας ένα κράτος δεν έχει πει τόσα ψέματα όπως φαίνεται από τις πράξεις του. Σε αντίθεση με τις κυβερνητικές επαγγελίες στα τελευταία δυόμιση έτη κανένας κρατικός οργανισμός δεν  έκλεισε, κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν απολύθηκε, καμιά ιδιωτικοποίηση δεν έγινε, καμιά απελευθέρωση επαγγέλματος ή άνοιγμα αγορών δεν πραγματοποιήθηκε. Και όταν ψηφίζονται νόμοι αυτοί δεν εφαρμόζονται, όπως αποδεικνύει ατράνταχτα η «απαγόρευση» του καπνίσματος.

Αν λοιπόν το δόγμα στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν «προσποιούμεθα ότι δουλεύουμε και εσείς προσποιείσθε ότι μας πληρώνετε», το δόγμα στην σχέση Ελλάδος –ΕΕ είναι «προσποιούμεθα ότι κάνουμε μεταρρυθμίσεις και εσείς προσποιείσθε ότι μας πιστεύετε».

Όμως φαίνεται ότι αυτή η χαρούμενη ιστορία φτάνει στο τέλος της. Αυτό που ίσως δεν έχει γίνει ευρύτερα αντιληπτό είναι ότι από την στιγμή που επιτευχθεί η συμφωνία για το PSI ανοίγει πλέον διάπλατα ο δρόμος για την χρεοκοπία και την έξοδο  της χώρας από την ευρωζώνη στην περίπτωση που δεν γίνουν οι μεταρρυθμίσεις. Διότι αν υποθέσουμε ότι επιτυγχάνεται μια συμφωνία για το PSI, οι ιδιώτες θα είναι πια «έξω από το παιχνίδι» και η Ελλάδα θα γίνει ένα εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα της Ευρώπης, το οποίο δυνητικά θα εμπεριέχει μικρότερες πιθανότητες μετάδοσης καθώς η πλειοψηφία των απωλειών στους ιδιώτες θα έχει ήδη καταμεριστεί.

Όπως αναφέρει  ο αναλυτής Γιάκομπ Κιρκεργκαρντ του γνωστού ερευνητικού κέντρου της Ουάσιγκτον Peterson Institute of International Economics το πιο σημαντικό πρόβλημα  δεν είναι η επίτευξη συμφωνίας ανταλλαγής ομολόγων όσο «η ανικανότητα της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου να εφαρμόσει το πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Αν δεν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις   μια συμφωνία για το PSI απλά «θα αναβάλλει για μερικούς μήνες μια αναπόφευκτη οικονομική κατάρρευση». Όμως τότε μια οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας θα έχει λιγότερο σοβαρές επιπτώσεις για την ευρωζώνη. Καθώς δεν θα υπάρχουν πια ιδιώτες πιστωτές η πιθανότητα μετάδοσης των συνεπειών στον ιδιωτικό τομέα θα έχει μειωθεί σημαντικά.

«Μετά την επίτευξη της συμφωνίας για την ανταλλαγή των ομολόγων ο κίνδυνος μετάδοσης θα έχει μειωθεί σημαντικά, κάτι που σημάνει ότι η Ελλάδα θα χάσει το διαπραγματευτικό της όπλο έναντι των εταίρων της στην Ευρωζώνη. Όσο θα μειώνονται οι πιθανότητες μετάδοσης των επιπτώσεων μιας ελληνικής κατάρρευσης στις υπόλοιπες χώρες τόσο θα μειώνονται και οι δυνατότητες της Αθήνας να αποσπά πολιτικές υποχωρήσεις από τους εταίρους της. Σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα βρεθεί στο έλεος των «γερακιών» της ευρωζώνης που θα ενδιαφέρονται μόνο να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και το EFSF-χωρίς να τους καίγεται καρφί τι θα συμβεί στην Ελληνική οικονομία και στους πολίτες της χώρας. Σε τελική ανάλυση» καταλήγει ο ερευνητής «θα τεθεί το πολιτικό ερώτημα στην ευρωζώνη: Μπορεί η νομισματική ένωση να συνεχίσει να έχει ως μέλος της μια χώρα που είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει να μεταρρυθμιστεί;»

Πηγή : protagon.gr

Επικίνδυνες οι εμμονές της τρόικας

Άρθρο του Θανάση Λυρτσογιάννη για το "ΕΘΝΟΣ"


Η σκηνή είναι αποκαλυπτική. Η Ελλάδα διασωληνωμένη στην εντατική και η τρόικα να εκβιάζει πως θα τραβήξει τον σωλήνα, αν δεν μπει, και μάλιστα με τη θέλησή του, όλος ο λαός -πλην φοροφυγάδων και κατεχόντων μεγάλες περιουσίες- στην εντατική. Καταντάει εξοργιστικό πλέον. Τι επιζητούν άραγε με τους ωμούς εκβιασμούς οι κύριοι της τρόικας που μαζί με το πολιτικό σύστημα απέτυχαν και μετέτρεψαν μία κρίση χρέους σε οικονομική και κοινωνική κρίση τεραστίων διαστάσεων; Δεν καταλαβαίνουν πως δεύτερη αποτυχία θα κοστίσει πανάκριβα στον λαό;


Γιατί τεχνοκρατικά μπορεί να αποτραπεί η χρεοκοπία του κράτους, αλλά ουσιαστικά έχει ήδη επέλθει για 1 εκατομμύριο ανέργους και το ίδιο θα συμβεί σε πολλούς άλλους πολίτες αν οι μισθοί υποτιμηθούν σε επίπεδο Βουλγαρίας. Και δικαιολογημένα μπορεί να αναρωτηθούν: Τι χειρότερο θα μας προκαλούσε η χρεοκοπία ή η έξοδος από το ευρώ; Τότε ίσως ανοίξει το κουτί της Πανδώρας.


Εξάλλου, αν η ανταγωνιστικότητα μειώθηκε στα χρόνια του ευρώ κατά 25% περίπου, γιατί να μη γίνει προσπάθεια να βελτιωθεί κατά 35% ας πούμε με πάταξη της γραφειοκρατίας, μείωση της φορολογίας, άρση αντικινήτρων, δημιουργία ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, βελτίωση των υποδομών, νέες επενδύσεις και άλλα πολλά που θα καταστήσουν πραγματικά ανταγωνιστική την οικονομία. Τόσο δύσκολο είναι; Οχι βεβαίως.


Ο ιδεολογικός τυφλοσούρτης της τρόικας προτάσσει τη μείωση μισθών και όχι η ανάγκη για ανταγωνιστικότητα. Κι αυτό είναι άκρως επικίνδυνο και το χειρότερο αναποτελεσματικό όσο οι μεταρρυθμίσεις παραμένουν στα συρτάρια.

Πηγή : ethnos.gr

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

[Ανορθόδοξα] Οι κληρονόμοι


Άρθρο - Γνώμη του Τάκη Θεοδωρόπουλου για "ΤΑ ΝΕΑ"

Όσοι ανθέλληνες εξακολουθούν να ισχυρίζονται πως δεν είμαστε απευθείας απόγονοι των αρχαίων ημών προγόνων, δεν έχουν παρά να διαβάσουν το παρακάτω απόσπασμα από τον Γ' Ολυνθιακό λόγο του Δημοσθένη - το μεταφράζω πρόχειρα:
«Το ψήφισμα (ο νόμος) δεν έχει καμιά αξία αν δεν προστεθεί σε αυτό και η θέληση να εφαρμόσετε όσα με τόση προθυμία αποφασίσατε. Διότι αν έφταναν τα ψηφίσματα και μπορούσαν να σας υποχρεώσουν να κάνετε αυτά που προστάζουν, ή αν τα ίδια ήταν σε θέση να τα εφαρμόσουν από μόνα τους, τότε δεν θα ήταν δυνατόν ύστερα από τόσα ψηφίσματα που εκδώσατε να έχουν γίνει τόσα λίγα, ή μάλλον να μην έχει γίνει τίποτε […] διότι μπορεί οι πράξεις να ακολουθούν τα λόγια και τις ψηφοφορίες χρονικά, έχουν όμως μεγαλύτερη δύναμη και είναι ισχυρότερες».
Είναι ηλίου φαεινότερον λοιπόν πως η προθυμία των πολιτικών ανδρών μας να ψηφίζουν νόμους για τη σωτηρία της χώρας, η οποία συνοδεύεται από την απροθυμία τους να τους εφαρμόσουν, δεν οφείλεται ούτε σε δειλία ούτε σε ανικανότητα. Είναι πανάρχαια ελληνική παράδοση που εμείς, οι απόγονοι του Δημοσθένη, τη φέρουμε ως εγγραφή στο DNA μας, αυτό το οποίο είναι ειδικά προγραμματισμένο για να θριαμβεύει κυρίως επί του εαυτού μας. Οπως, ως γνωστόν, συνέβη και με τους Αθηναίους στους οποίους απευθύνεται ο ρήτορας και οι οποίοι αποφάσιζαν συνεχώς να οργανωθούν για να αντιμετωπίσουν τον Φίλιππο χωρίς ποτέ να εφαρμόσουν τις αποφάσεις τους. Ως γνωστόν, η Αθήνα αναγκάστηκε να παραδοθεί στους Μακεδόνες εντέλει, αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι εμείς παραμένουμε πιστοί στις πολιτισμικές μας παραδόσεις. Κρίμα που δεν ζει σήμερα ο Φαλμεράιερ για να σκίσει το κατάπτυστο πόνημά του.
Λέει κι άλλα ο Δημοσθένης για τους πολιτευόμενους της εποχής του που είχαν χτίσει σπίτια πολυτελέστερα κι από τα δημόσια κτίρια και τους ναούς, για τους εύπορους που δεν επιθυμούσαν να φορολογηθούν και άλλα πολλά. Δεν θα σταθώ όμως σε όλα αυτά γιατί μπορεί να θεωρηθεί ότι ηθικολογώ ή πως, απελπισμένος από το παρόν, αναζητώ καταφύγιο στο παρελθόν για να υπεκφύγω ή να παρηγορηθώ.

Απλώς αισθάνθηκα την ανάγκη να απαντήσω σε όσους απόρησαν επειδή στο πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνεται και το άνοιγμα καμιάς εκατοστής επιτηδευμάτων ήδη ορθάνοιχτων βάσει προηγουμένων ψηφισμάτων - νόμων, τους οποίους η ίδια Βουλή ψήφισε πανηγυρικά. Και αν ήταν μόνον τα κλειστά, κάτι πάει κι έρχεται θα μου πεις. Είναι και όλα τα άλλα που αν καθήσεις να τα απαριθμήσεις θα πνιγείς στις λεπτομέρειες και θα χάσεις την ουσία.
Και η ουσία είναι ότι ενώ ζεις στον 21ο αιώνα και νομίζεις πως είσαι ένα τίποτε, ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως είσαι κληρονόμος. Κι όσο κι αν ο 4ος αι. π.Χ. στον οποίον έζησε ο Δημοσθένης θεωρείται αιώνας παρακμής για την Αθήνα, οφείλεις να αναγνωρίσεις πως σε αυτόν έζησαν και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Κάθε κληρονομιά έχει και τα καλά της, έχει και τα κακά της. Κι εμείς, για να διατηρήσουμε τα δικαιώματά μας, διαλέξαμε τα χειρότερα.

Πηγή : tanea.gr

Το έγκλημα της δασκάλας

Άρθρο του Γιάννη Καλαμίτση


ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ που η χώρα περνάει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση που έχει γνωρίσει, τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, εταιρείες ζητούν την υπαγωγή τους στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα και οι άνεργοι φτάνουν και ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο, η είδηση που συνετάραξε το πανελλήνιο, απασχόλησε τα κανάλια και έγινε και πρωτοσέλιδο σε εφημερίδες ήταν η 22χρονη δασκάλα που «αποπλάνησε» νεαρό μαθητή.

Ο «αποπλανηθείς» μαθητής δεν ήταν μαθητής της. Η «αποπλάνηση» δεν έγινε στο σχολείο. Ο νεαρός έψαχνε σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook) για γκόμενες κι έπεσε πάνω στη δασκάλα. Η δασκάλα γούσταρε πιτσιρικάδες και λέγοντάς του πως θα τον βοηθήσει στα μαθήματά του, τον γνώρισε, τον συνάντησε και του έκανε -και μάλιστα δωρεάν- το καλύτερο μάθημα: σεξουαλική πρακτική! Τον έβαλε στον σωστό δρόμο! Και στη συνέχεια, στέλνοντάς του μηνύματα, στα οποία του έλεγε πόσο καλός εραστής ήταν, πως τη συνετάραξε και πως θα ήθελε να το ξανακάνουν, του εδραίωσε και την πίστη στον ανδρισμό του, κάτι το ανεκτίμητο.

Αν τα μηνύματα που του έστελνε τα έβρισκε ο πατέρας του, πρώτον θα ήταν καταχαρούμενος και υπερήφανος και δεύτερον ίσως να έφτανε μέχρι και να στείλει στη δασκάλα γλυκά και λουλούδια. Δυστυχώς, όμως, για τη δασκάλα και τον μαθητή, τα βρήκε η μαμά! Η οποία όχι μόνο δεν χάρηκε, όπως θα έπρεπε, αλλά, ενοχληθήσα σφόδρα διά το ότι μία 22χρονη είχε «αποπλανήσει» το παιδί της και το είχε «βεβηλώσει», προσέφυγε στην Αστυνομία! Και ζήτησε και την ποινική δίωξη της δασκάλας!

Μια μάνα, η οποία πιστεύει πως ένας 15χρονος ή 16χρονος χρειάζεται να «αποπλανηθεί», προκειμένου να έχει μια σεξουαλική εμπειρία με μια 22χρονη είναι τόσο βαθιά νυχτωμένη και εκτός πραγματικότητος, που θα μπορούσε ακόμη και να πιστέψει πως ο Παπαδήμος θα σώσει τη χώρα!

Συμπέρασμα: Ο Θεός να μας φυλάει από μανάδες που προτιμούν να ακούνε τον γιο τους να βογγάει πίσω από την κλειστή πόρτα της τουαλέτας, στην οποία μπήκε κρατώντας ένα περιοδικό με γυμνές, παρά να περνάει ωραίες στιγμές στην αγκαλιά μιας δασκάλας. Η οποία, ως δασκάλα, μετά την ολοκλήρωση της πράξης, θα του λέει: «Ωραία το έκανες! Ας κάνουμε τώρα μια επανάληψη, για να το εμπεδώσεις!».

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 16/01/12

Πηγή : real.gr

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

"Ομορφάντρας" σώζει

Άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη για το protagon.gr



Μέρα με την μέρα, η πίστη μου στην δύναμη των πολλών και κατά συνέπεια στην αποτελεσματικότητα των σχεδιασμών, μειώνεται. Τελευταίο πλήγμα, η αποκάλυψη ότι η πιο πολυδιαφημισμένη λέξη της εποχής, δεν είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής δουλειάς και ενός σχεδίου, αλλά είναι η τυχαία έκρηξη ενός ηθοποιού.

Εξηγούμαι. Όλοι έχουν δει τον Μαυροματάκη να αναφωνεί «ομορφάντρα μου», παριστάνοντας τον «καντινιέρη» έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο. Και πολλοί θα έχουν πιστέψει ότι κάποιος εγκέφαλος σε μια εταιρία έδωσε την εντολή να βρεθεί μια λέξη που θα καλύψει λίγο την φασαρία που είχε δημιουργήσει ο «κελεμπίας» του Τάκη Σπυριδάκη. Άλλωστε οι δύο διαφημίσεις – ο «κελεμπίας» και ο «ομορφάντρας» – «εκπορεύονται» από διαφορετικές εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, επιχειρήσεις οι οποίες στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους εφευρίσκουν λέξεις που προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου και να γίνουν σλόγκαν. Πρώτος το νήμα έκοψε ο αγαπούλας Σπυριδάκης με τον «κελεμπία». Όπως όμως εξομολογήθηκε πριν μερικές εβδομάδες ο Τάκης Σπυριδάκης στους «Πρωταγωνιστές», ο «κελεμπίας» δεν υπήρχε σε κανένα σενάριο αλλά ξεπήδησε αυθόρμητα την ώρα των γυρισμάτων. Ενδιαφέρον, σκέφθηκα.

Πριν από λίγες μέρες είδα και τον «ομορφάντρα» και τον θεώρησα ως μια έξυπνη απάντηση του «ανταγωνισμού». Το σαββατοκύριακο όμως έμαθα, ότι ούτε ο «ομορφάντρας» ήταν στο σενάριο. Και αυτός από μια στιγμιαία έμπνευση ενός ηθοποιού βγήκε. Του Μανώλη Μαυροματάκη εν προκειμένω. Ούτε μάνατζερ, ούτε σεναριογράφοι, είχαν σχεδιάσει την νέα διαφημιστική επιτυχία. Αυτοσχεδιάζοντας ο Μανώλης φώναξε «ομορφάντρας», όπως αυτοσχεδιάζοντας ο Τάκης είχε φωνάξει «κελεμπίας». Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Την έμπνευση του ενός ή καλύτερα, την δύναμη του ενός, που ξεπερνά τους σχεδιασμούς των πολλών και επικρατεί.

Κι αν είστε επιφυλακτικοί με το συμπέρασμά μου προσπαθήστε να σκεφθείτε την ίδια διαφήμιση χωρίς την εμπνευσμένη κραυγή του «ομορφάντρα». Υπάρχει; Δεν υπάρχει. Ούτε η σκηνοθεσία τη σώζει, ούτε η τσίκνα στο ντεκόρ, ούτε το σωστά φωτισμένο γήπεδο. Ο Μαυροματάκης κάνει τη διαφορά. Ένας κλασικός ηθοποιός που δεν είχε μέχρι πρότινος και πολλή σχέση με τη διαφήμιση. Στο Εθνικό παίζει, αυτή είναι η «λόξα» του. Όπως και ο Σπυριδάκης άλλωστε που έκανε τη διαφήμιση για να βρει λεφτά να χρηματοδοτήσει τη νέα του ταινία. Δύο «επισκέπτες» δηλαδή που εμφανίστηκαν από το πουθενά και έσωσαν την τιμή της ελληνικής διαφήμισης αυτόν τον ανέμπνευστο χειμώνα.

Θα μου πείτε γιατί το παιδεύω τόσο πολύ. Για δύο διαφημίσεις πρόκειται. Η σκέψη μου είναι ύπουλη. Προσπαθώ να σκεφθώ αν το ίδιο που συνέβη στη διαφήμιση μπορεί να συμβεί και στην πολιτική. Να βγουν ξαφνικά και από το πουθενά δυο πρόσωπα - έστω ένα - και να φωνάξουν μια λέξη που θα μας απογειώσει. Ούτε σενάριο να σεβαστούν, ούτε σκηνοθεσία, ούτε τίποτα. Δύσκολο; Έτσι νόμιζαν και στις διαφημιστικές. Άλλωστε όπως έχουν πει οι θεωρητικοί, στις μέρες μας δεν είναι η διαφήμιση που αντιγράφει τη ζωή αλλά η ζωή που αντιγράφει τη διαφήμιση.

Πηγή : protagon.gr

Παρακοινωνία


Άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη για το protagon.gr

Θεωρείται πλέον πιθανό να μπουν και οι υπογραφές κάτω από μία καταληκτική συμφωνία για το PSI. Όχι επειδή στο μάτι του Νταλάρα θα λάμψουν οι καλές προθέσεις, αλλά επειδή το μάτι της Μέρκελ γυαλίζει επικινδύνως. Ο Τσαρλς γνωρίζει ότι καλόν είναι να μη βάζεις το κεφάλι κοντά στο στόμα ενός λιονταριού ακόμα και όταν αυτό χασμουριέται. Το PSI θα κλείσει, όπως φαίνεται, θετικά, επειδή είναι μία διεθνής υπόθεση. Ελληνική είναι η υπόθεση που ξετυλίγεται σαν μπλεγμένο κουβάρι στη Θεσσαλονίκη.

Υποθέτω ότι θα έχετε πληροφορηθεί το γεγονός. Στη γλώσσα του αστυνομικού ρεπορτάζ περιγράφεται κάπως έτσι: κύκλωμα πενήντα ατόμων, αρκετά εξ αυτών υπεράνω κάθε υποψίας, εξαρθρώθηκε από τις αστυνομικές αρχές στη Θεσσαλονίκη. Το κύκλωμα ελέγχεται για τοκογλυφία, ξέπλυμα μαύρου χρήματος και πλήθος φορολογικών παραβάσεων με τη συνεργασία τουλάχιστον ενός επίορκου δημοσίου λειτουργού. Μία δικογραφία είναι ο πιο σύντομος δρόμος για να πέσεις από τα σύννεφα και να τσακιστείς έκπληκτος στο έδαφος. Πώς είναι δυνατόν ένας κορμός ευυπόληπτων πολιτών να αποκτά τα μακριά χέρια του υποκόσμου και την κεφαλή της νύχτας; Είναι. Διότι για αρκετούς από αυτούς μπορεί να δοκιμάζεται η σχέση τους με τον νόμο, αλλά όχι και η σχέση με τα ήθη της Πόλης μας. Εντάξει, δεν σας λέω για τον Εφοριακό που τα έπιανε. Θα σας πω, όμως, για τον τύπο που άκουσε πως γίνονται διευθετήσεις αν λαδώσεις το σωστό πρόσωπο και κανόνισε να γίνει η επαφή. Δίπλα του θα βάλω τον άλλον που έστελνε πελάτες στον τοκογλύφο επειδή-και αυτός-εξυπηρέτηση έκανε. Και λίγο πιο κάτω εκείνος με τις επαφές στα πρακτορεία του ΟΠΑΠ, να αγοραστούν δελτία που ξεπλένουν χρήμα της νύχτας αφού, εντάξει, όλοι κλέβουν πια την Εφορία.

Μη νομίζετε ότι υπάρχουν πενήντα άνθρωποι που λειτουργούν κάτω από ένα κοινό κέντρο. Φανταστείτε διαφορετικά κομμάτια από παζλ που, απλώς, ταιριάζουν το ένα με το άλλο. Και η Θεσσαλονίκη είναι ένα ιδανικό θερμοκήπιο για να ανθίσει το λουλούδι της διαφθοράς. Αρκετά μικρή για να είναι «λειτουργική» και αρκετά μεγάλη για να τηρούνται τα προσχήματα. Μεταξύ μας, είναι μία πόλη όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, οι αμοιβαίες «εξυπηρετήσεις» θεωρούνται απαραίτητες για να κινηθούν τα γρανάζια και όταν η έννοια του ελέγχου εξαντλείται στην παράνομη στάθμευση, τότε ένα παράλληλο σύστημα αρχίζει και λειτουργεί. Δεν είναι ούτε παραοικονομία, ούτε παρακράτος. Είναι παρακοινωνία. Και αν θέλετε, είναι το πραγματικό πρόβλημα που έχει να λύσει αυτή η χώρα. Ζούμε σε μία πατρίδα που κάνει διπλή ζωή. Σκεπάζει με σεντόνια τους καθρέφτες της και λέει ψέματα στον εαυτό της. Όμως αυτός ο κόμπος δεν λύνεται στο Μαξίμου. Λύνεται σπίτι σου.

Πηγή : protagon.gr  

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Έξω στο Δάσος


Άρθρο του Οδυσσέα Ιωάννου

Αρχίζεις πια να τους χωρίζεις αλλιώς τους ανθρώπους. Κάθε εποχή και οι διαχωριστικές γραμμές της. Μεθυσμένες γεωμετρίες οι παλιές ευθείες, σαν αρμοί σε παζλ. Τώρα υπάρχουν εκείνοι που βγαίνουν σαν πράσινοι μίσχοι μέσα από πέτρα και οι άλλοι, εκείνοι με το ασήκωτο βάρος στα μάτια, στο σώμα, στα λόγια. Δεν είναι εκείνος ο βαρετός διαχωρισμός του life style ανάμεσα σε ανθρώπους “θετικής ενέργειας” και σε κατσούφηδες. Τον είδαμε αυτόν. Το πρωί ουρλιάζαν στην τηλεόραση για το πόσο καλά περνάνε και το βράδυ στις συνεδρείες τους και τα group therapy λυγίζαν μέχρι το γόνατο, έτρεφαν το κενό με κενό και φεύγαν πιο πεινασμένοι.

Το σώμα μου αρχίζει πια να διαλέγει ανθρώπους. Χωρίς σκέψη, ενστικτωδώς, γυρίζουν τα φυλλαράκια μου προς το φως, μόνα τους, πώς το εμποδίζεις αυτό; Ας τους ονομάσω αποφασισμένους. Με απλήρωτους λογαριασμούς ή όχι, με καλή δουλειά ή όχι, με σακατιλίκια στα προσωπικά τους ή όχι, αποφασισμένοι για όλο τον δρόμο που τους αναλογεί. Χωρίς αυτιστικές παρηγοριές ότι “όλα θα πάνε καλά”, δίχως στερεότυπα χτυπήματα κουράγιου στην πλάτη, μακριά από τις ζωούλες που τρέχουν σαν σκίουροι στο δάσος να κρυφτούν στην ζεστή κουφάλα ενός καλύτερου μέλλοντος. Παραμένουν έξω στο δάσος, πίνουν το νερό τους τρεχούμενο, φτιάχνουν παρέες με άλλους “ξεχασμένους” έξω, και τα πρωινά τους ξυπνήματα τα ζουν σαν μικρά πάρτυ που δεν τους τα υποσχέθηκε κανένας.  Με συνθλίβει η ακινησία των παραλυμένων. Πλακούντες σε κρυψώνες μέχρι να περάσει η μπόρα, ξεραμένα αίματα. Πάντα είχα το ένα μου μάτι επάνω στους ανυπεράσπιστους. Θέλεις από ιδιοτέλεια; Για να με κοιτάξουν κι εκείνοι όταν θα είμαι κάτω και δεν θα έχω κουράγιο να χαρώ ούτε μια μέρα του Ιούλη; Εντάξει, έστω.

Ξέρεις, πολλές φορές γίνεσαι ο καλύτερος αγωγός ενός πράγματος χωρίς εσύ ο ίδιος να είσαι αυτό το πράγμα. Συμβαίνει. Κάποια στιγμή καλείσαι να τα διαχωρίσεις αυτά τα δύο. Και πρέπει να είσαι απόλυτα ειλικρινής και είναι επώδυνο και επικίνδυνο. Δεν είσαι ψεύτης αν μπορείς να εκφράσεις την θλίψη των άλλων δίχως εσύ να είσαι θλιμμένος. Δεν έχεις κοροϊδέψει κανέναν αν κατάφερες κάποτε να δώσεις αληθινό σώμα στην μελαγχολία, αλλά εσύ χαιρόσουν το κάθε τι μικρό μέσα στη μέρα σου. Ήσουν καλός αγωγός της μελαγχολίας, αλλά δεν ήσουν η μελαγχολία. Πολλοί το βρίσκουν ύποπτο αυτό. Ενώ δεν βρίσκουν καθόλου ύποπτο το αντίθετο. Εννοώ, την βαριά θλίψη που σε πλακώνει όταν διαβάζεις συνεντεύξεις μεγάλων κωμικών του παλιού κινηματογράφου, ή όταν μαθαίνεις για την ζωή τους, έξω από το πανί. Δεν ξέρω τι είναι αληθινό και τι φτιαχτό. Μπορώ μόνο να ορκιστώ ότι γίνεται. Χαρούμενοι άνθρωποι με ταλέντο στην λύπη. Μελαγχολικοί, με χάρισμα στο γέλιο. Σαν καρναβάλι, σαν μεγάλο λούνα παρκ με δύο μόνο παιδάκια.

Πλατιάζω. Ήθελα μόνο να πω πως θέλω να είμαι με όσους είναι έξω, στο δάσος. Στις κουφάλες θα μπούμε μια και καλή…

Πηγή : protagon.gr 

Ε, ώρα δεν είναι να μιλήσει ο «καλός Θεός της Ελλάδας»;





Το άρθρο Δημοσιεύθηκε: Δευτέρα 16 Ιανουαρίου     2012 - 7:00
 Εγραψε ο Χρήστος Πασαλάρης


ΑΠΟΡΕΙ ο κυρ Γιώργης από την Κρήτη. Απορεί και ο καπετάν Ανδρέας από τον Γράμμο: «Γιατί, ωρέ κυρ Χρήστο, δεν ξεσηκωνόμαστε με τόσα που τραβάμε; Ποια είναι η δύναμη που μας κρατά καρφωμένους στον καναπέ;».

ΑΠΟΡΩ και του λόγου μου, αλλά θυμάμαι πάλι τη σατανική μέθοδο που εφάρμοζαν οι Γερμανοί βασανιστές τα χρόνια της Κατοχής στις φυλακές του Χαϊδαρίου και Γουδιού. Μας στοίβαζαν όλους τους μελλοθάνατους σε έναν μικρό θάλαμο, όρθιους μέρα - νύχτα, να μην μπορούμε να ανασάνουμε, ούτε να φάμε ούτε να κοιμηθούμε. Και όταν κάποιοι τα τίναζαν από το μαρτύριο, έβγαζαν έξω τους μισούς και ύστερα άλλους μισούς. Ετσι που αυτοί οι λίγοι που απέμεναν να ευλογούν την τύχη τους γιατί επιτέλους ανάσαιναν, έστω και περιμένοντας την εκτέλεση...

ΚΑΤΙ ανάλογο κάνουν οι σημερινοί κατακτητές της δόλιας πατρίδας, με επικεφαλής την αδυσώπητη φράου Μέρκελ και με υπηρέτες της τα εγχώρια ανδράποδά τους (τους αυριανούς δωσίλογους), αυτούς που φόρτωσαν την τρόικα στην καμπούρα του λαού μας. Τι κάνουν; Με φόβητρα πότε την 6η δόση και πότε τη νέα δανειακή σύμβαση, μαστιγώνουν τους Ελληνες με βάναυσα «μέτρα» και τους πνίγουν μέχρις ασφυξίας με φόρους και περικοπές. Στη συνέχεια αποσύρουν κάποια από τα «μέτρα», οπότε και ακούν τους φουκαράδες των εκκλησιαστικών συσσιτίων να ψιθυρίζουν: «Δόξα τω Θεώ, θα ζήσουμε και σήμερα!». Αλλά να μην ξεσηκώνονται...

ΟΙ ΛΑΪΚΕΣ εξεγέρσεις, όμως, είναι σαν τις μεγάλες επιδημίες: έρχονται βαδίζοντας και προχωρούν καλπάζοντας. Εδώ σε εμάς ξεκίνησαν με τα συλλαλητήρια στο Σύνταγμα και σε όλες τις πλατείες πέρυσι τον Μάιο. Οι ερίφηδες της εξουσίας τα χρειάστηκαν και άνοιξαν όλες τις... εξατμίσεις. Εριξαν δραστικά αναισθητικά μέσα από τα κανάλια, κάρφωσαν τον κόσμο στον καναπέ, ακόμη και με τουρκικά σίριαλ, έστρεψαν αλλού την προσοχή του... Και τι δεν έκαναν!..

Οι ΛΑΪΚΟΙ ξεσηκωμοί όμως μοιάζουν με τις αμπώτιδες και τις παλίρροιες. Η ομαδική χλεύη, τα «γιαουρτώματα», τα «ούούού» στα υψηλά και τα... πανύψηλα πρόσωπα, οι αποδοκιμασίες και τα φασκελώματα στις γιορτές της 28ης Οκτωβρίου και στα Θεοφάνεια, η οργίλη αντίδραση των νέων στο Παγκράτι εναντίον καπεταναίων του ΠΑΣΟΚ, είναι μπουμπουνητά που προοιωνίζουν θύελλες. Το οσφραίνονται οι δερβίσηδες του πολιτικού συστήματος και δεν τολμούν να ξεμυτίσουν στους δρόμους. Ακόμη και οι άνθρωποι της τρόικας τρέμουν μη και βρεθούν τίποτε θαυμαστές του Γλέζου και... κατεβάσουν τις σημαίες τους...

ΤΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ όλα αυτά; Δείχνουν ότι άλλη, εντελώς άλλη, είναι η Ελλάδα του 2012: αγνώριστη, καταγγελτική, ανατρεπτική. Αλίμονο στα κόμματα που θα βγουν να αναμετρηθούν στις εκλογές. Αλίμονο στους «Νενέκους» που κιοτεύουν μπροστά στους σημερινούς Ιμπραήμηδες. Αλίμονο όμως και στη δόλια πατρίδα που δεν έχει αυτή την ώρα έναν «γέρο του Μοριά» να φωνάξει «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!». Και που δεν έχει έναν υπουργό Οικονομικών (όπως είχαν οι Γάλλοι πολίτες στις παραμονές της επανάστασης του 1789 τον Ζακ Νεκέρ) να τους ταρακουνήσει: «Βρε, μη σας τρομάζουν με την 6η δόση και με τα νέα δάνεια. Θα σας τα δώσουν, θέλετε δεν θέλετε. Θα σας μπουκώσουν με το ζόρι γιατί με αυτά θα πληρώνετε τους τόκους τους. Και με ό,τι περισσεύει θα αγοράζετε τα ψυγεία τους, τις Μερσεντές τους, τα υποβρύχιά τους, λαδώνοντας εν ανάγκη τους Τσουκάτους σας»...

ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ, όμως, σήμερα με το εξής αναπάντεχο: ανάμεσα στους στενούς φίλους μου είναι και ένας ονομαστός επιχειρηματίας, αγνός πατριώτης, φανατικός δημοκράτης, υποδειγματικός πατέρας. Με εξέπληξε προχθές όταν μου είπε: «Άκουσέ με προσεκτικά: ό,τι έχω και δεν έχω το έχω μοιράσει στα παιδιά μου. Κράτησα μόνο τη σύνταξή μου, 1.350 ευρώ. Για να σωθεί η πατρίδα μου, για να μη φύγουν τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου στο εξωτερικό, για να αλλάξουν τα πάντα σε αυτή τη χώρα, είμαι αποφασισμένος και πρόθυμος να κατέβω ακόμη και στο Σύνταγμα!.. Το εννοώ, κατάλαβες;».

ΣΕ ΛΕΕΙ τίποτε αυτό; Μήπως ότι είναι ένα από τα πρωτόγνωρα φαινόμενα που σηματοδοτούν ριζοσπαστικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές στην πατρίδα των μεγάλων επαναστάσεων; Μήπως προμηνύει εθνική ενότητα εκ των κάτω, από εκείνες που ζει η πατρίδα μόνον όταν βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής; Μήπως πλησιάζει η ώρα να μιλήσει επιτέλους «ο καλός Θεός της Ελλάδας;».

Πηγή : real.gr

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Κυπριακό και Σκοπιανό στη Νέα Υόρκη


Άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου για το "ΕΘΝΟΣ"

Τα νέα δεδομένα στην πολιτική κατάσταση της Ελλάδας, που προκλήθηκαν από τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου, έχουν επίδραση και στην εξωτερική πολιτική της χώρας, την οποία ανέλαβε η ΝΔ δια του αντιπροέδρου της Σταύρου Δήμα. Ο υπουργός Εξωτερικών μπορεί να μη βλέπει με το ίδιο μάτι τα εθνικά θέματα όπως ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά δεν νομίζω πως αμφιβάλλει κανείς ότι είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει την πολιτική του αρχηγού του.

Τις επόμενες δέκα ημέρες θα διεξαχθούν συνομιλίες για το Σκοπιανό και το Κυπριακό στη Νέα Υόρκη. Σε άλλες εποχές, τα θέματα αυτά μονοπωλούσαν την επικαιρότητα. Θυμάμαι ότι τα ελληνικά και κυπριακά τηλεοπτικά δίκτυα πλήρωναν ακριβοπληρωμένες αποστολές για να καλύψουν τις διαπραγματεύσεις. Θεωρώ ότι και τώρα είναι αυξημένο το ενδιαφέρον του λαού και κακώς τα ΜΜΕ σνομπάρουν τα εθνικά θέματα.

Βέβαια, όπως συμβαίνει πάντα, μπορεί οι εξελίξεις να μας εξαναγκάσουν να στρέψουμε την προσοχή μας προς το Σκοπιανό και το Κυπριακό, διότι ουδείς μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα υποβολής προτάσεων από τον Μάθιου Νίμιτς για το θέμα της ονομασίας και εισηγήσεων του Μπαν κι Μουν για το πρόβλημα της Κύπρου, και ειδικά για τον εκβιασμό της σύγκλησης πολυμερούς συνάντησης με τη συμμετοχή των «μητέρων πατρίδων». Οι πιθανότητες είναι πολλές και θα προβλέψω ότι θα προκληθεί «τρικυμία» για έναν και μοναδικό λόγο. Οι θέσεις του Αντώνη Σαμαρά, που στηρίζει την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με το σημερινό ΠΑΣΟΚ, που είτε είναι αρχηγός, είτε όχι, θα ελέγχεται για ένα διάστημα από τον μηχανισμό του κ. Παπανδρέου.

Τι θα συμβεί στην περίπτωση που ο κ. Νίμιτς υποβάλει τελική πρόταση; Πώς θα αντιδράσει ο πρόεδρος της ΝΔ εάν ο γγ του ΟΗΕ απαιτήσει διεθνή διάσκεψη; Με δεδομένες τις θέσεις του κ. Σαμαρά, θα απορρίψει πρόταση για ονομασία που περιέχει τον όρο Μακεδονία, ενώ είναι αντίθετος και με την πολυμερή για το Κυπριακό, διότι η Ελλάδα θα αναγκαστεί να παρακαθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον ηγέτη του κατοχικού καθεστώτος.
Μπορεί το ενδιαφέρον για τα εθνικά θέματα να είναι σε επικίνδυνα χαμηλό σημείο, όμως η αναμενόμενη διπλή άρνηση του κ. Σαμαρά θα ανάψει τα αίματα...

Πηγή : ethnos.gr

Ποιοι μας τιμούν και που...