Εδώ καράβια χάνονται...

Γράφει η Παπαματθαίου Μάρνυ για το tovima.gr


Απορία πρώτη: Είναι ο Νόμος - Πλαίσιο το μεγαλύτερο πρόβλημα της παιδείας σήμερα;

Απορία δεύτερη: Είναι ο τρόπος εκλογής πρυτάνεων, αντιπρυτάνεων, κοσμητόρων και προέδρων τμημάτων το μεγαλύτερο άγχος των ελληνικών οικογενειών;

Απορία τρίτη: Έχουν στο παρελθόν υπάρξει νομοθετήματα των οποίων κάποιες διατάξεις διορθώθηκαν, τροποποιήθηκαν ή ακόμη και δεν εφαρμόστηκαν ή είναι η πρώτη φορά που εγείρονται αντιρρήσεις;

Επειδή βλέπω το μεγαλύτερο μέρος της εκπαιδευτικής (αλλά και πολιτικής) ειδησεογραφίας να κατευθύνεται, για μία ακόμη φορά, ολοταχώς σε ένα «αγώνα χωρίς τέλος», θέλω να θυμίσω τα εξής: Πέρυσι τα σχολεία της χώρας δεν είχαν βιβλία. Εφέτος οι αρμόδιοι υπόσχονται ότι το θέμα ρυθμίστηκε αν και δικαιούμαστε να διατηρούμε μια ανησυχία.

Αντί για στολές αγγαρείας φόρεσαν τα γαλόνια τους!

Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης για τη real.gr



ΠΩΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ το στοίχημα της «εθνικής σωτηρίας» μια κυβέρνηση που, από τα γεννητούρια της, βγήκε φορτωμένη με φαυλότητες, προχειρότητες, συμβιβασμούς και αφόρητη καρεκλολαγνεία;

ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ από το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα (αυτό που ευθύνεται για τον εθνικό κατήφορο των 39 ετών) να έχει συνειδητοποιήσει τις ευθύνες του και να ευγνωμονεί τον Υψιστο που οι ΕΞΗ κεφαλές του γλύτωσαν το Γουδί. Περιμέναμε να αναλάβει την εξουσία με ξηλωμένα τα γαλόνια του, με στολές αγγαρείας, με τη μύτη χαμηλωμένη και με τα μανίκια ανασκουμπωμένα για σκληρή δουλειά...

Στουρνάρας: Τελευταίος των Μοϊκανών

Γράφει ο Τάκης Μίχας για το protagon.gr


Η ανάληψη του υπουργείου οικονομικών από τον Γιάννη Στουρνάρα αντιπροσωπεύει την τελευταία προσπάθεια της πολιτικής ελίτ του τόπου να προσπαθήσει να λύσει την οικονομική κρίση εντός του ευρώ.

Στα θετικά του νέου υπουργού των οικονομικών είναι ότι  είναι ένθερμος οπαδός των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων καθώς και της κατάργησης των συντεχνιακών προνομίων που στρεβλώνουν τον ανταγωνισμό και οδηγούν σε ύφεση την οικονομία.

Στα αρνητικά του είναι η «τυφλή» ταύτιση του με το ευρώ και η αδυναμία του να κατανοήσει τον τρομερά αρνητικά ρόλο που έπαιξε για την ανταγωνιστικότητα της χώρας το «κλείδωμα» των ισοτιμιών που αντιπροσώπευε η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη.

Η φάρσα της «επιμήκυνσης»

Γράφει ο Γιάννης Μηλιός για το left.gr


Η κυβέρνηση διαμηνύει σε όλους τους τόνους ότι «επαναδιαπραγμάτευση» του Μνημονίου σημαίνει πρωτίστως «επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής» κατά ένα έως δύο χρόνια.

Μπροστά σε αυτή την αταλάντευτη αποφασιστικότητα της νέας συμμαχικής ελληνικής ηγεσίας, οι Ευρωπαίοι εταίροι και η Τρόικα, θέλοντας και μη, υποχωρούν. «Τα συμφωνηθέντα θα τηρηθούν ως έχουν, αλλά η διάρκεια του Προγράμματος μπορεί να επιμηκυνθεί» δηλώνουν ταπεινωμένοι οι εκπρόσωποι της κας Μέρκελ.

Υπάρχει plan A;

Γράφει ο Θανάσης Σκόκος για το protagon.gr


Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 μετά από τις φοιτητικές εκλογές και πριν την συγκρότηση των οργάνων διοίκησης οι φοιτητικές παρατάξεις συνέτασσαν, συχνά μετά από θυελλώδη ξενύχτια αντεγκλήσεων, τις «θέσεις του φοιτητικού κινήματος». Επρόκειτο κατά κανόνα για γενικόλογες διακηρύξεις, προϊόντα φραστικών συμβιβασμών, σχεδόν αποκλειστικά γενικού πολιτικού χαρακτήρα, με τυποποιημένες φράσεις-κλισέ που είχαν παράλληλα την θαυμαστή ιδιότητα να επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες και έτσι να βολεύονται όλοι. Θα μπορούσα ακόμη και σήμερα για παράδειγμα να γράψω σχεδόν από μνήμης τα βασικά σημεία της απόφαση π.χ. του πρώτου πανσπουδαστικού συνεδρίου.

Επανεκκίνηση στην υγεία

Γράφει ο Λυκούργος Λιαρόπουλος για το ΒΗΜΑ


Η νέα κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει, μέσα σε όλα τα άλλα, και το χάος στον τομέα της υγείας. Κυκεώνας χρεών, κλειστά φαρμακεία, ελλείψεις υλικών στα νοσοκομεία και φαρμάκων για σοβαρές αρρώστιες. Μία εκρηκτική κατάσταση που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην κακοδιοίκηση και όχι στην έλλειψη χρημάτων.

Σύμφωνα με αδρούς υπολογισμούς μας, κατά τη 10ετία 2000-2009, η Υγεία κόστισε στην Οικονομία περίπου 50 δισ. ευρώ σε σπατάλη, διαφθορά και παραοικονομία. Κατά… σύμπτωση, τόσο περίπου ήταν και το σωρευτικό δημοσιονομικό έλλειμμα που προστέθηκε στο χρέος κατά την τραγική 10ετία της «ανόδου και της πτώσης» του σύγχρονου ελληνικού ονείρου. Με άλλα λόγια, αν μόνο ο τομέας της Υγείας λειτουργούσε με πρωσική πειθαρχία προτεσταντική εντιμότητα, ορθολογισμό και οργάνωση, θα μπορούσαμε ακόμη να ελπίζουμε ότι με σοβαρές μεταρρυθμίσεις και σε άλλους τομείς, η Ελλάδα θα παρέμενε μία «κανονική» χώρα. Στη συνέχεια θα αναπτύξουμε ορισμένες σκέψεις για το πώς αυτή μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Η διαλεκτική της ήττας

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος για τα ΝΕΑ


Η Ιστορία πολλές φορές κάνει λάθη. Λάθη που ακόμη κι αν δεν αποβούν μοιραία την καθυστερούν στον δρόμο που έχει πάρει. Παράδειγμα, το Τείχος του Βερολίνου, ανάχωμα του ιμπεριαλισμού, η καταστροφή του οποίου όχι μόνον εμπόδισε την επίτευξη της αταξικής κοινωνίας και κατ' επέκταση της παγκόσμιας ειρήνης αλλά άνοιξε τον δρόμο και στους συκοφάντες. Σε όλους αυτούς που άδραξαν την ευκαιρία και άρχισαν να μιλούν για ολοκληρωτισμούς, για Στάζι, για Κα Γκε Μπε και για γκουλάγκ. Οι περισσότεροι έπεσαν στην παγίδα, όμως υπήρξαν και μερικοί που αντιστάθηκαν σθεναρά, όπως το ΚΚΕ, που ξέρει πως η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω, απλώς ακολούθησε μια παρακαμπτήριο λόγω δημοσίων έργων στην περιοχή του Βερολίνου.

Ίλιγγος

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης protagon.gr


Mοιάζει να έχει την αγωνία του γεννημένου πρωταγωνιστή που οι ανάγκες της παράστασης τον καταδίκασαν σε ρόλο guest star και αυτό δεν μπορεί να το χωνέψει. Και τι κάνει; Παραγεμίζει τον φτωχό του ρόλο με σκηνικές επινοήσεις και προσθέτει λόγια στις ατάκες του για να κλέψει χρόνο από τους πρώτους ρόλους. Όλοι ξέρουμε άλλωστε ότι  ο κ.Βενιζέλος, στο να εμπλουτίζει με νέο περιεχόμενο παλιούς ρόλους, είναι μανούλα.

Φοβίες

Γράφει ο Δημήτρης Μητρόπουλος για τα ΝΕΑ


«ΠΟΙΟΣ φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» ρωτούσε ο Εντουαρντ Αλμπι στο πιο διάσημο θεατρικό του. Το ερώτημα δεν είχε πραγματική σχέση με τη βρετανίδα συγγραφέα. Αποτελούσε ειρωνικό σχόλιο στον αλληλοσπαραγμό ενός ζευγαριού επί σκηνής.
ΚΑΘΩΣ ξημερώνει μια δεύτερη μετεκλογική Δευτέρα σε οκτώ εβδομάδες, θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί με ανάλογο τρόπο: «Ποιος φοβάται τον ΣΥΡΙΖΑ;». Ετσι λέγεται το έργο που βλέπουμε.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Βγαίνει η κοινοβουλευτική αριθμητική; Βγαίνει. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αθροίζουν πάνω από 160 βουλευτές. Ετερο ερώτημα: Αποτυπώνει το αποτέλεσμα μια κοινωνική πλειοψηφία; ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ - τρεις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλευρωπαϊκές - αθροίζουν ένα ποσοστό κοντά στο 45%. Από το 1974 η Ελλάδα έχει κυβερνηθεί και με μικρότερο ποσοστό, και μάλιστα από ένα κόμμα. Αρα τρία κόμματα - που αντανακλούν ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό κόμμα - φθάνουν και περισσεύουν.

ΠΑΡ' ΟΛΑ αυτά, ένας μόνο πολιτικός αρχηγός θέλει να κυβερνήσει. Είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Οι άλλοι θέλουν και τον ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλοθι ότι και το κόμμα του Τσίπρα δηλώνει πως επιθυμεί την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Ωστόσο είναι προφανές ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Και ότι αυτοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ είναι σε γραμμή ρήξης με τις πολιτικές του Μνημονίου. Εδώ δεν παίζουμε με τις λέξεις. Παίζουμε με τη μοίρα της χώρας. Το ένα τρίτο - αν αθροίσει κανείς και το ΚΚΕ - των ψηφοφόρων είναι διατεθειμένο να πάει τη διαπραγμάτευση με την Ευρώπη στα άκρα, ό,τι συνέπειες και αν έχει αυτό.

ΜΕ απλά λόγια, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε οι ψηφοφόροι του μπορούν να ενσωματωθούν στη λογική μια κυβέρνησης συνευθύνης - όπως την ορίζει ο γλωσσοπλάστης Ευάγγελος Βενιζέλος. Το θέμα είναι αν οι υπόλοιποι θα σταματήσουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Είναι προφανές ότι η χώρα είναι κομμένη στα δύο. Και ότι οι δυνάμεις που πιστεύουν στο ευρωπαϊκό πεπρωμένο της χώρας θα πρέπει να συγκροτήσουν μια κυβέρνηση που τα επόμενα δύο χρόνια θα περάσει δύσκολα. Γιατί στη Βουλή, στο πεζοδρόμιο και στα πλατό της τηλεδημοκρατίας θα συναντήσει την ισχυρή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή θα πρέπει να καμφθεί με πολιτικούς όρους. Αλλά και να αποτελέσει ισχυρό επιχείρημα της κυβέρνησης των Αθηνών απέναντι στους ξένους εταίρους μας για την παράταση ή, κατά το δυνατόν, την αναθεώρηση του Μνημονίου, αλλά και για ένα γενναίο νέο πακέτο χρημάτων ώστε να ξαναπάρει μπροστά η χώρα.

ΑΝ η εμμονή να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση υποκρύπτει μικροπολιτικό υπολογισμό, τότε κλάψ' τα, Χαράλαμπε. Το να ζητάνε Βενιζέλος και Κουβέλης μετά την 6η Μαΐου να μπει ο Τσίπρας στην κυβέρνηση οδήγησε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ μίκρυναν, ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε. Μπορεί κανείς να υποθέσει τι θα γίνει αν πάμε σε τρίτες εκλογές. Το αίτημα να συμμετάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό σχήμα θα μπορούσε να εκφράζει έναν φόβο διακυβέρνησης. Αλλοι φοβούνται τα ύψη και άλλοι το σκοτάδι. Μήπως ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ φοβούνται να αναλάβουν τις τύχες της χώρας;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Πλειοψηφία βρήκαμε. Αρχηγούς ψάχνουμε. Εκτός αν πρόκειται για ελιγμό - δηλαδή για πολιτικό θέατρο που θα έχει κατάληξη ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Πηγή : tanea.gr

Η ψήφος των Ελλήνων

Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης για το "ΒΗΜΑ"


Οι Έλληνες, εν γνώση τους, επέλεξαν τον λιγότερο επισφαλή δρόμο.

Δήλωσαν με την ψήφο τους ότι δεν είναι διατεθειμένοι να θέσουν υπό αμφισβήτηση την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Και έκαναν αυτή την επιλογή έχοντας πλήρη συναίσθηση του κόστους και του βάρους της.

Γοητεύθηκαν,είναι αλήθεια,από τον διεγερτικό λόγο του κ.Τσίπρα, ταλαντεύθηκαν αρκετά, αλλά εντέλει δεν πίστεψαν στο άλμα μαζί του.

Ίσως το έκριναν επικίνδυνο ή απλά μη επαρκώς προπαρασκευασμένο.

Όπως και να έχει απέφυγαν τη διακινδύνευση. Ήταν και τα γεγονότα των τελευταίων προεκλογικών ημερών, που καθιστούσαν την επιλογή επισφαλή.Οι μαζικές αναλήψεις καταθέσεων, η μαζική φυγή κεφαλαίων από τις ελληνικές Τράπεζες, έδειχναν ότι η απειλή δεν είναι φανταστική και κατασκευασμένη,αλλά πραγματική και ικανή να προκαλέσει το προαγγελλόμενο από πολλούς οικονομικό ατύχημα.

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου αποκλείει, επί του παρόντος τουλάχιστον, την αργεντινοποίηση της χώρας.

Κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι των Ελλήνων ανακουφίστηκαν, ένοιωσαν ότι γλίτωσαν την μεγάλη περιπέτεια και απέτρεψαν την απειλή του αιφνίδιου θανάτου της ελληνικής οικονομίας.

Ουσιαστικά,οι ψηφοφόροι έδωσαν μια ακόμη ευκαιρία στις θεωρούμενες συστημικές δυνάμεις, προσέφεραν λίγο χρόνο ακόμη, δεν θέλουν να θυσιάσουν εν ριπή οφθαλμού το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Γνωρίζουν ότι αποκτήθηκε με κόπο και δεν είναι από αυτά που τα πετάει κανείς με την πρώτη δυσκολία. Δεν θέλουν οι Έλληνες να χάσουν την επαφή τους με την Ευρώπη και τους θεσμούς της. Ο κ.Τσίπρας και το κόμμα του υποτίμησαν αυτή την επιθυμία του ελληνικού λαού, δεν της έδωσαν τη δέουσα σημασία. Ωστόσο αυτή τελικώς όρισε την ψήφο τους. Και θα συνεχίσει να την ορίζει. Γεγονός που επιβάλλει επαναξιολόγηση της στάσης των λεγόμενων αντιμνημονιακών κομμάτων.Δεν θα εξελιχθούν ευθύγραμμα τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα, όπως πολλοί νομίζουν.

Η εκδοχή της πανίσχυρης αντιπολίτευσης την οποία περιέγραψε δεν εγγυάται κατ' ανάγκην την πρόοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσοι νομίζουν ότι βρισκόμαστε στο 1977 και ότι ο κ.Τσίπρας βρήκε τον δρόμο για το δικό του 1981 λαθεύουν.

Ενδιάμεσα θα μεσολαβήσουν πολλά και ακόμη περισσότερα θα κριθούν στο μεσοδιάστημα.

Ο πολιτικός χρόνος έχει αποδειχθεί πυκνός στον καιρό της κρίσης και οι εκπλήξεις διαδέχονται η μια την άλλη.

Όπως μέχρι τώρα,έτσι κι από εδώ και πέρα η πορεία δεν θα ευθύγραμμη.

Πηγή : tovima.gr

Νεοσταλινικοί;

Αρθρογραφία το "ΒΗΜΑ"


Η Δημοκρατία είναι έννοια βαθιά.

Για να την υπηρετήσεις πρέπει να την πιστεύεις ολοκληρωτικά και όχι να την εφαρμόζεις αλά καρτ.

Απαιτεί σύστημα αξιών και αρχών, που είτε τις έχεις και τις τηρείς, είτε δεν τις έχεις και τις καταπατάς με την πρώτη ευκαιρία.

Η ανοχή στη διαφορετική άποψη, ο σεβασμός στον διάλογο, η καταδίκη της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται, συνιστούν βασικές αρχές των δημοκρατικών πεποιθήσεων.

Η Αριστερά έχει μακρά δημοκρατική παράδοση.

Όμως μακρά υπήρξε και η πάλη στο εσωτερικό της με τον σταλινισμό και τον αυταρχισμό του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», που αποτέλεσαν βάση φίμωσης, σπίλωσης και καταδίκης αγωνιστών και αγωνιστών.

Η διάθεση ποινικοποίησης κάθε αντίθετης άποψης που εκδηλώνουν ορισμένες εκδοχές της ελληνικής νεο - αριστεράς φανερώνει, αν μη τι άλλο, ότι οι επιρροές των σταλινικών παραδόσεων παραμένουν ισχυρές.

Είναι το αποτύπωμά τους τόσο βαθύ, που η όποια νεωτερικότητα δεν αρκεί για να το σβήσει.

Πηγή : tovima.gr

Τα όρια της ανοχής

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης για το protagon.gr


Είμαι  από αυτούς που πιστεύουν ότι δεν πρέπει να υπάρξει καμμία απαγόρευση στην  νόμιμη λειτουργία της Χρυσής Αυγής μέσα στο πολίτευμα. Η υπεροχή της Δημοκρατίας είναι ακριβώς αυτή. Δεν βάζει προϋποθέσεις στη συμμετοχή παρά μόνο την τήρηση της νομιμότητας. Ακόμα και σε αυτούς που αμφισβητούν την υπόστασή της. Διότι η Δημοκρατία έχει ενιαίους κανόνες και δεν ετεροκαθορίζεται. Επίσης δεν πρέπει να φέρεται φοβικά. Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για την τηλεοπτική παρουσία των φασιστών αυτών-εφόσον ψηφίστηκαν από τον λαό έχουν όλα τα δικαιώματα που πηγάζουν από τους κανόνες του προεκλογικού τηλεοπτικού χρόνου. Αφήνω που το αντίθετο θα ήταν και  κουτό-κάθε απαγορευμένο φουντώνει.

Ό,τι όμως ισχύει για τα δικαιώματα των Χρυσαυγιτών ισχύει και για τις υποχρεώσεις τους. Και είναι υποχρεωμένοι να κινούνται στο πλαίσιο των νόμων. Είναι αδιανόητο να συνηθίσουμε την διάχυτη βία που διέπει τις πράξεις και τα λόγια τους και να τα προσπερνάμε σαν κάτι αναμενόμενο. Η αντίδραση όλων μας οφείλει να είναι ακαριαία και συστηματική γιατί και αυτή συμβάλλει στη διαμόρφωση του τοπίου της βίας. Όσο δεν μας τρομάζει το τέρας τόσο τα παιδιά μας νομίζουν πως του μοιάζουμε.

Τα προχτεσινά γεγονότα ήσαν πολύ σοβαρότερα από το τηλεοπτικά χαστούκια και η προβολή τους απαράδεκτα δυσανάλογη. Το περιστατικό του Κασιδιάρη μονοπώλησε το ενδιαφέρον του Τύπου, των πολιτικών και της κοινωνίας για μέρες. Ο βαρύς τραυματισμός ενός μετανάστη μέσα στο σπίτι του από φασίστες ρατσιστές δεν είχε τηλεόραση και βουλευτές, είχε χαμόσπιτο και απόκληρους, αλλά ακριβώς την τυφλή κτηνωδία που έπρεπε να μας τρομάξει. Οι δηλώσεις του τ.βουλευτή Παναγιώταρου σε άλλες εποχές θα ξεσήκωναν θύελλα. Έχουμε συνηθίσει;

Στο κήρυγμα του μίσους ο βουλευτής διανοείται ότι θα πετάξει ασθενείς μετανάστες από τα δημόσια νοσοκομεία για να αδειάσουν κρεβάτια για έλληνες. Δεν διστάζει να προτείνει ως λύση την δια της βίας εγκατάσταση παιδιών ελληνικών οικογενειών σε παιδικούς σταθμούς, καταλαβαίνετε στη θέση ποιών και με ποιό τρόπο. Προειδοποιεί ότι στο εξής η εξωτερική πολιτική της χώρας θα ασκείται υπό την απειλή χαστουκιών μέσα στο κοινοβούλιο. Και αυτά τα πράγματα ακούγονται σαν αυτονόητα, ίσως και γραφικά από όλους εμάς που νομίζουμε ότι η Δημοκρατία απειλείται μόνο στα τηλεοπτικά στούντιο.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας βλέπει μόνο Αντέννα; Οι πολιτικοί  και ο Τύπος κινητοποιούνται μόνο όταν απειλείται το συνάφι τους; Ο εισαγγελέας τι περισσότερο είδε στο παραλήρημα του κ. Αμυρά; Έχουμε εγκαταλείψει την υπεράσπιση του κράτους δικαίου στον Καρατζαφέρη που είδε στην ωμή βία της Χρυσής Αυγής την ευκαιρία να επανακάμψει; Ο φασισμός δεν είναι απειλή για τη Δημοκρατία, η ανοχή της Δημοκρατίας στον φασισμό είναι η απειλή.

Πηγή : protagon.gr

Αφήστε τις καταθέσεις ήσυχες

Αρθρογραφία το "ΒΗΜΑ"

Ο Μάιος ήταν ο μήνας της μεγάλης φυγής ιδιωτικών καταθέσεων. Ίσως της μεγαλύτερης από την έναρξη της κρίσης.

Τούτο τον εκλογικό μήνα διέρρευσαν από τα πιστωτικά ιδρύματα στο εξωτερικό, στις θυρίδες και στα σεντούκια, περισσότερα χρήματα απ' όσα είχαν διάφύγει τον Οκτώβριο του 2011, τότε που ο κ. Παπανδρέου είχε τη φαεινή ιδέα του δημοψηφίσματος.

Χιλιάδες συμπολίτες μας παρασύρονται από τις ανασφάλειες και τους φόβους που γεννά η τρέχουσα πολιτική αστάθεια και προσπαθούν να αυτοπροστατευθούν, μην αντιλαμβανόμενοι ότι έτσι επιδεινώνουν το πρόβλημα και θεριεύουν την κρίση.

Το χειρότερο είναι ότι από την αυτή αντιφατική συμπεριφορά κινούνται Δεξιοί και Αριστεροί. Ορισμένοι το βράδυ ομνύουν στον Τσίπρα και το πρωί σπεύδουν στα γκισέ των Τραπεζών. Κι άλλοι επίσης μπορεί να προπαγανδίζουν ή να προεξοφλούν τη νίκη του κ. Σαμαρά, αλλά ασφαλίζονται διά παν ενδεχόμενον.

Όλοι ωστόσο μπορούν να αντιληφθούν πόση σημασία έχει να σταθεί ο τόπος όρθιος σε τούτες τις κρίσιμες μεταβατικές εκλογικές μέρες.

Άλλωστε εδώ γεννηθήκαμε, εδώ ζούμε και εδώ θα ζήσουμε, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Αν ξεπατωθεί ο τόπος, αν διασαλευτεί η κοινωνική ειρήνη, αν διαταραχθεί η οικονομική ζωή, αν επικρατήσουν καθεστώτα βίας και ανομίας, μικρή αξία θα έχουν οι καταθέσεις και τα χρήματα στην αλλοδαπή.

Η πατρίδα δεν επιτρέπεται να πέσει εκ των έσω. Διαθέτει ακόμη δυνάμεις και δυνατότητες. Οι καταθέσεις δεν κινδυνεύουν, παρά μόνο από τις μαζικές εκδηλώσεις πανικού.

Κι αυτές μπορούμε να τις αποκρούσουμε όλοι μαζί, αρκεί να σκεφτόμαστε λογικά.

Πηγή : tovima.gr

Πανηγυρίζοντας για τους Ισπανούς

Γράφει ο Τάσος Τέλλογλου για το protagon.grσχ


Σχολιαστές των εφημερίδων κυρίως και ευτυχώς όχι οι πολιτικές δυνάμεις, που διεκδικούν την ψήφο μας άρχισαν να πανηγυρίζουν μετά τη συμφωνία της Ισπανίας με τους εταίρους της στο Eurogroup για την χρηματοδότηση των ισπανικών τραπεζών από το EFSF επειδή λένε έγινε χωρίς μνημόνιο.
 
Κατ αρχήν η ισπανική οικονομία ως ανταγωνιστικότητα και ως μέγεθος δεν έχει καμμία σχέση με την ελληνική. Η Ισπανία διαθέτει 10 τουλάχιστον εταιρείες που παίζουν στην πρώτη κατηγορία της παγκόσμιας αγοράς στους κλάδους τους όπως Iberdrola, Zara, Satander. Πριν από την έναρξη της κρίσης το χρέος της Ισπανίας ήταν χαμηλότερο από εκείνο της Γερμανίας, γύρω στο 69%, τώρα προσεγγίζει το 80%.Υπάρχει όμως μία πολιτική προϋπόθεση πολύ σημαντική: Η Ισπανία υιοθέτησε ένα δικό της πρόγραμμα άγριας προσαρμογής χωρίς να ζητήσει βοήθεια, επειδή οι ίδιες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας το υιοθέτησαν. Πριν από τις εκλογές το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα διαβεβαίωσε τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο ότι θα το εφαρμόσει αν διαδεχόταν τους σοσιαλιστές στην εξουσία. Mε μία κουβέντα οι Ισπανοί ανέλαβαν την πατρότητα του προγράμματος χωρίς να «φορτώσουν» την ευθύνη στις Βρυξέλλες ή το Βερολίνο όπως ζητάει από τους Έλληνες πολιτικούς εδώ και μήνες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
 
Ακόμα και σήμερα, ακόμα και σε αυτές τις εκλογές τα κόμματα που διεκδικούν την πρώτη θέση παρουσιάζουν τα αναγκαία μέτρα προσαρμογής ως την «εισαγόμενη κατάρα» και αρνούνται την «πατρότητα «οποιασδήποτε  προσαρμογής σαν να είναι δυνατόν να ζήσουμε, όπως ζούσαμε το 2008. Αυτή είναι η τεράστια, η κολοσσιαία διαφορά της ελληνικής περίπτωσης από την ισπανική.

Πηγή : protagon.gr

Ασυλία και ευσυνειδησία

Γράφει η Λώρη Κέζα για το "ΒΗΜΑ"


Είναι ενδιαφέρουσες οι απόψεις για τη φοροδιαφυγή, ειδικά όταν προέρχονται εκ των έσω. Ο διευθυντής ελέγχων του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος κ. Νίκος Λέκκας ανέφερε ότι οι απατεωνιές σε βάρος του κράτους και σε βάρος των έντιμων πολιτών γίνονται επειδή «δεν υπάρχει πολιτική βούληση». Τίθεται ένα απλό, απλούστατο ερώτημα: γιατί χρειάζεται «πολιτική βούληση» για να εφαρμοστούν νόμοι που ψηφίστηκαν προ ετών; Ένα οργανωμένο κράτος, που διαθέτει υπηρεσίες με ικανούς διευθυντές και ευσυνείδητους, έντιμους υπαλλήλους θα έπρεπε να εφαρμόζει αυτόματα όσα ορίζει η νομοθεσία. Επειδή όμως μιλάμε για ανοργάνωτο κράτος, καταγράφονται σε όλες τις κυβερνήσεις περιπτώσεις «πολιτικής τροχοπέδης» στην εφαρμογή των φορολογικών διατάξεων. Υπουργοί, βουλευτές και παρατρεχάμενοί τους παρεμβαίνουν για να εξαιρέσουν πρόσωπα και εταιρείες από τις νόμιμες διαδικασίες.

Ας δούμε ορισμένες παγιωμένες αντιλήψεις σχετικά με τη φοροδιαφυγή: «Σχεδόν όλοι οι πολίτες θεωρούν ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει πιο ευνοϊκά έναν προνομιούχο που φοροδιαφεύγει σε σύγκριση με έναν φτωχό ή μικρομεσαίο». Επίσης «Οι μισοί πολίτες θεωρούν ότι σε ένα διεφθαρμένο κράτος η φοροδιαφυγή αποτελεί μια λογική αντίδραση» (Οικονομικό Επιμελητήριο της Ελλάδας, 2011). Ο κ. Λέκκας σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση της γερμανικής εφημερίδας «Die Welt» επιβεβαιώνει του Επιμελητηρίου το αληθές. Οι οικονομικά ισχυροί είναι πάνω και πέρα από τον νόμο. «Το μέλλον της Ελλάδας εξαρτάται από την πάταξη της φοροδιαφυγής και της ασυλίας της ελίτ» λέει ο διώκτης, όπως έχουν πει κι άλλοι στο παρελθόν.

Τα νούμερα είναι λίγο πολύ γνωστά «Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα φτάνει το 12%-15% του ΑΕΠ. Αυτό είναι 40- 45 δισ. ευρώ τον χρόνο. Εάν θα μπορούσαμε από αυτά να εισπράξουμε μόνον τα μισά, τότε το πρόβλημα της Ελλάδας θα είχε λυθεί». Για να έχουμε καλό ερώτημα: φταίνε μόνο οι πονηροί πολιτευτές, οι οποίοι δεν διαθέτουν την πολιτική βούληση για να πατάξουν τη φοροδιαφυγή; Μάλλον είναι ομαδικό τα έγκλημα, με διαφορετικά είδη ευθύνης. Πρέπει να γίνει κατανοητό ένα πράγμα: όταν συναινούμε στη φοροδιαφυγή του γιατρού, του υδραυλικού, του εστιάτορα αναλαμβάνουμε να πληρώσουμε εμείς για εκείνον. Οποιος δεν κόβει αποδείξεις δεν πληρώνει τίποτε, ούτε φόρο εισοδήματος, ούτε αλληλεγγύη ούτε τίποτα. Στο τέλος του χρόνου λοιπόν θα πληρώσει παραπάνω ο μισθωτός και ο συνταξιούχος επειδή ακριβώς με την ανοχή ή λόγω αμέλειας επιτρέπει σε συμπολίτες του να μην κάνουν ειλικρινή δήλωση.

Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς πώς είναι δυνατόν να πέσει έξω η οικονομία της χώρας επειδή το ψιλικατζίδικο δεν έκοψε απόδειξη για τις τσίχλες. Το στοίχημα είναι στο να αλλάξει η νοοτροπία σε όλες τις κλίμακες, όχι μόνον στις δραστηριότητες των εκατομμυρίων. Εν τω μεταξύ θα μπορούσαν να γίνουν και μερικές αλλαγές που αφορούν τις τράπεζες – τόσα λεφτά παίρνουν συνέχεια για να διασωθούν, δεν μπορούν να φέρονται σαν τους άρχοντες του ευρώ. Οφείλουν να συνεργαστούν με το κράτος στα ζητήματα του ελέγχου κι αφού δεν δέχονται με το υφιστάμενο νομικό καθεστώς, ας υποχρεωθούν με νέους νόμους. Αυτό που συμβαίνει τώρα, σύμφωνα με τον κ. Λέκκα, είναι το εξής: «Αυτή τη στιγμή πρέπει – δυστυχώς – να πω ότι δεν υπάρχει καλή συνεργασία με τις τράπεζες. Σε πάνω από 5.000 περιπτώσεις υποβάλαμε αίτηση να δούμε τους λογαριασμούς υπόπτων. Μόνο σε 214 υποθέσεις το πετύχαμε. Αυτό έφερε 650 εκατομμύρια ευρώ σε πρόστιμα».

Πηγή : tovima.gr

Δεν είναι 1980! Είναι 2012...

Γράφει ο Νίκος Χατζηνικολάου για τη real.gr


ΤΑ 38 ΧΡΟΝΙΑ του δικομματισμού στην Ελλάδα φαίνεται ότι εκτός από την πολιτική, ηθική και οικονομική χρεωκοπία κληροδότησαν στη χώρα μας και τις παλαιές εκείνες πολιτικές συνήθειες και συμπεριφορές, που την οδήγησαν στο σημερινό της κατάντημα. Οσοι έζησαν την εξέλιξη των πολιτικών μας πραγμάτων τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 μπορούν εύκολα σήμερα να αναγνωρίσουν την προκλητική και εν πολλοίς ανιστόρητη αντιγραφή των παλαιοκομματικών πρακτικών και μεθόδων αυτής της περιόδου από τους σημερινούς μονομάχους της πολιτικής μας σκηνής. Η σφοδρή σύγκρουση Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ έφερε για πολλοστή φορά στην επιφάνεια τις μόνιμες αιτίες παθογένειας της πολιτικής μας ζωής. Λαϊκισμός και ανευθυνότητα, ακριβές υποσχέσεις και φτηνή ρητορεία, ανέξοδα λόγια που θα ξεχαστούν την επόμενη των εκλογών και κόντρα για την κόντρα, ακόμη και στα θέματα που επιβάλλεται αυτονοήτως εθνική συνεννόηση και συμφωνία... Και όλα αυτά για λίγες ψήφους παραπάνω, την ώρα που η πατρίδα μας διέρχεται τη μεγαλύτερη και ίσως πιο επικίνδυνη κρίση της ιστορίας της!

Ο «ΝΕΟΣ» δικομματισμός μοιάζει παρά πολύ στον παλαιό. Και δυστυχώς είναι πολύ πιθανόν να αποδειχθεί κακέκτυπό του. Η μίμηση για παράδειγμα της γλώσσας, του ύφους και της τακτικής του Ανδρέα Παπανδρέου από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και η χρησιμοποίηση των παλαιών του συνθημάτων, πολλά από τα οποία εξελίχθηκαν στη συνέχεια σε πολιτικά κλισέ κενά περιεχομένου, δημιουργεί περίεργους συνειρμούς, ιδίως μάλιστα αν συνδυαστεί με την προσχώρηση πολλών «καθεστωτικών» στελεχών του ΠΑΣΟΚ της εποχής εκείνης στο ανερχόμενο κόμμα της Κουμουνδούρου. Συνθήματα όπως το... χρονοντούλαπο της ιστορίας και το... ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω, θα ενοχλούσαν πιθανόν πολύ λιγότερο και θα ήταν ίσως έως και... χαριτωμένη η αναβίωσή τους, αν δεν συνοδεύονταν από την προσχώρηση των Κοτσακάδων, των Φωτόπουλων και πλήθους παλαιών «Τσοχατζαραίων» και «Αρσένηδων» στον ΣΥΡΙΖΑ. Και ιδίως αν δεν συνοδεύονταν από πολιτικές προτάσεις και υποσχέσεις για την επόμενη μέρα, που στοχεύουν μόνο στο θυμικό των ψηφοφόρων, ενώ είναι βέβαιο ότι οι συνέπειες της πιθανής εφαρμογής τους θα είναι καταστροφικές για την οικονομία και επομένως για την πορεία της χώρας.

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, για παράδειγμα, να λέγεται και στο όνομα ποιας αριστερής ρητορείας που χαϊδεύει αυτιά ότι η αύξηση της ήδη εξαιρετικά υψηλής φορολογίας των επιχειρήσεων μπορεί να φέρει ανάπτυξη στη χώρα; Δεν βλέπουν οι εισηγητές αυτής της πολιτικής ότι το επιχειρείν στη χώρα μας βουλιάζει, ότι τα λουκέτα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και ότι καθημερινά χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας; Εκλογικά προσοδοφόρος η παπανδρεϊκή συνθηματολογία των «ρετιρέ» της δεκαετίας του ’80, αλλά θυμόμαστε όλοι και πού οδήγησε και πόσο γρήγορα εγκαταλείφθηκε... Και ακόμη: Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει για το ότι σε μια εποχή που όλοι παραδέχονται ότι χρήματα ΔΕΝ υπάρχουν, κάθε υπόσχεση και κάθε εξαγγελία πρέπει να «ζυγίζεται» προσεκτικά, να κοστολογείται και να συνοδεύεται από σαφή και αποδεδειγμένη εξήγηση για το πού θα βρεθούν τα χρήματα προκειμένου να υλοποιηθεί; Και αυτή η αυτονόητη αλήθεια δεν αφορά βέβαια μόνον τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον άλλο, τον παλαιό και σταθερό πόλο του «νέου» δικομματισμού, δηλαδή τη Ν.Δ. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει χρέος να εξηγήσει αναλυτικά και κυρίως πειστικά πού θα βρει τα λεφτά για τις αποκαταστάσεις αδικιών που υποσχέθηκε στους πολίτες και για να αναπληρώσει τα έσοδα που θα χαθούν από τις μειώσεις φορολογικών συντελεστών που εξήγγειλε για τις επιχειρήσεις.

Η ΣΤΗΛΗ ΑΥΤΗ ισχυρίζεται ότι την επομένη των εκλογών η χώρα θα πρέπει να προχωρήσει με την ευρύτερη δυνατή κυβερνητική συμμαχία. Με οικουμενική αν είναι εφικτό και πάντως σίγουρα όχι με ολιγοκομματική ή μονοκομματική κυβέρνηση. Οι περιστάσεις απαιτούν τη μέγιστη δυνατή εθνική συνεννόηση και τη μέγιστη δυνατή εθνική ενότητα. Αυτό επιβάλλει άλλωστε και ο στρατηγικός στόχος της αναθεώρησης του μνημονίου, μέσα από μια σκληρή επαναδιαπραγμάτευση, που θα φέρει σημαντικές βελτιώσεις και ελαφρύνσεις ιδίως για τα ασθενέστερα εισοδηματικά στρώματα, χωρίς όμως να κινδυνεύσει η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Αυτή ήταν η εντολή των πολιτών στις 6 Μαΐου. Και όλα δείχνουν ότι αυτή θα είναι και στις 17 Ιουνίου. Ας προετοιμάσουν λοιπόν το έδαφος οι πολιτικοί μας ταγοί. Ας συμφωνήσουν από τώρα ότι ο αρχηγός του πρώτου κόμματος θα είναι πρωθυπουργός και του δεύτερου αντιπρόεδρος. Και ας χαμηλώσουν τους τόνους. Η σημερινή τους σύγκρουση δεν πρέπει να υπονομεύσει την πιθανότητα μιας αυριανής τους συνεργασίας. Δεν είμαστε στο 1980, αλλά στο 2012...

Πηγή : real.gr

Οι νικητές να ξέρουν

Του Γιώργου Καρελιά για το protagon.gr

Στις 17 Ιουνίου θα ψηφίσουμε. Και μετά, αν βγάλουμε κυβέρνηση,  θα χαλαρώσουμε κάπως. Καλοκαίρι έρχεται, θα ζήσουμε λίγο καλύτερα με τις ψευδαισθήσεις μας. Αν μας έχουν απομείνει τέτοιες.

Ωρες ώρες αναρωτιέμαι αν το πραγματικό δίλημμα είναι «ευρώ ή δραχμή» . Μήπως είναι άλλο; Για παράδειγμα, από Σεπτέμβριο η χώρα θα είναι ακόμη εν λειτουργία ή υπο κατάρρευση; Πώς θα είναι οι βασικές δομές της (νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, σχολεία); Ποια χώρα θα αναλάβουν να κυβερνήσουν οι νικητές της μεθεπόμενης Κυριακής;

Όποιο αποτέλεσμα κι αν έχουμε ,  δεν  πρόκειται ν’ αλλάξουμε νόμισμα, τουλάχιστον αμέσως. Εκτός αν συγκυβερνήσουν  ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ και αποφασίσουν να κάνουν  αμέσως πράξη, ύστερα απο 30 και κάτι χρόνια, το παλιό σύνθημα «έξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων». Επειδή, όμως, κάτι τέτοιο ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας,  για μερικούς μήνες ακόμη θα έχουμε το ευρώ μας. Όλα τα άλλα όμως;

Αυτό που κρύβουν τα δυο επικρατέστερα να κυβερνήσουν κόμματα είναι ότι η Ελλάδα του φθινοπώρου θα είναι μια χώρα μη κυβερνήσιμη. ‘Οποιο κι αν νικήσει, θα βρεθεί μπροστά σε πολλαπλά αδιέξοδα.

Το μεγαλύτερο ασφαλιστικό ταμείο , το ΙΚΑ,  έχει ήδη απορροφήσει σχεδόν όλη την κρατική επιχορήγηση για το 2012. Αν ο κρατικός προϋπολογισμός δεν βρεί να κόψει από αλλού και να το ενισχύσει, μπορεί να μην καταβάλει συντάξεις σε μερικούς μήνες. Οσοι πριν από δέκα χρόνια αντιστάθηκαν στον στοιχειώδη εξορθολογισμό του ασφαλιστικού συστήματος, τώρα παρακολουθούν την κατάρρευσή του.

Μήπως αυτά είναι κινδυνολογία; Αστειότητες. Πραγματικός κίνδυνος είναι.  Κι αυτό που γίνεται με τα φάρμακα τι είναι;  Το αποτέλεσμα του «λεφτά δεν υπάρχουν». Τα ταμεία δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν εταιρείες και φαρμακοποιούς και την πληρώνουν οι ασφαλισμένοι, πρωτίστως οι φτωχότεροι. Οσοι αντιστάθηκαν στις κατά καιρούς απόπειρες περιορισμού της φαρμακευτικής δαπάνης, αυτούς πήραν στο λαιμό τους. Υπουργοί, εταιρείες ,γιατροί, φαρμακοποιοί, πήραν μέρος στο όργιο της κρατικής σπατάλης, που σήμερα οδηγεί στο αδιέξοδο.

Πώς θα τα τιθασσεύσει αυτά  η κυβέρνηση του μετώπου της Δεξιάς υπο τον κ. Σαμαρά, που δεν λέει στο εκλογικό σώμα ότι θα απαιτηθούν κι άλλες θυσίες; Όχι μόνο δεν το λέει, αλλά δίνει και υποσχέσεις, που αντικειμενικά δεν θα μπορέσει να τηρήσει. Αυτή η κυβέρνηση θα είναι από την αρχή αμφισβητούμενη και θα παραπαίει.

Αλλά και μια κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα κινδυνεύσει με γρήγορη απομυθοποίηση. Διότι δεν θα μπορέσει να ικανοποιήσει τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί  σε μεγάλα τμήματα των ψηφοφόρων. Είναι άλλο η προεκλογική ρητορεία και άλλο η μετεκλογική πραγματικότητα. Η προσγείωση μπορεί να είναι πολύ απότομη.

Να, λοιπόν, που αυτή η πραγματικότητα μπορεί να αποδειχθεί χειρότερη και από το προβαλλόμενο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή». Υπαρκτό είναι κι αυτό, αλλά η απειλή μεσοπρόθεσμη. Η κατάρρευση, όμως, βασικών κρατικών  δομών μπορεί να είναι άμεση. Πριν μας διώξουν από το ευρώ, δηλαδή, μπορεί να κλείσουν νοσοκομεία. Ή να μην καταβληθούν συντάξεις.’ Η να αρχίσουν τα μπλακ αουτ (και η ΔΕΗ είναι υπο κατάρρευση).

Οσοι έχουν πιθανότητες εκλογικής νίκης και σκοπεύουν να κυβερνήσουν ας τα έχουν υπόψη τους. Διότι μπορεί να τους πέσουν απότομα κατακέφαλα. Αφού προηγουμένως θα έχουν πέσει στα δικά μας κεφάλια.

Πηγή : protagon.gr

Εικόνες από το μέλλον

Η κρίση των φαρμάκων που απειλεί ζωές και ζωές δεν είναι τίποτε άλλο παρά έκφραση της σταδιακής απορύθμισης των λειτουργιών του κράτους. Ένα δισ. ευρώ έλειψε από τη δόση του Μαΐου για να φανερωθεί το βάρος των κινδύνων που απειλούν τη χώρα. 

Και δεν είναι μόνο ο τομέας της Υγείας που δοκιμάζεται. Αντίστοιχα φαινόμενα απορύθμισης παρουσιάζουν οι τομείς της ηλεκτρικής ενέργειας, της Εθνικής Άμυνας, όπως και της Δημόσιας Τάξης και Ασφάλειας. Για να μην μιλήσουμε για τον πιστωτικό τομέα, ο οποίος εδώ και καιρό κινείται στο όριο, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή με απόλυτη κρίση εμπιστοσύνης. 

Κοινή είναι πλέον η πεποίθηση ότι όσο η χώρα δεν βρίσκει βηματισμό, τα υποσυστήματά της θα αποσαθρώνονται μέχρι κάποια στιγμή να υποχωρήσουν όλοι οι υποστηρικτικοί μηχανισμοί και το κράτος να καταρρεύσει εν ριπή οφθαλμού. 

Οι τρέχουσες εικόνες ασθενών που εναγωνίως αναζητούν φάρμακα δεν είναι τίποτε άλλο από εικόνες του μέλλοντός μας. Που δεν είναι και τόσο μακρινό αν δεν αντιστραφεί η σημερινή πορεία προς το βάραθρο. 

Πηγή : tovima.gr

Ούτε για debate

Τυπικά κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το debate δεν θα γίνει «για τα μάτια της Έλλης». Η Νέα Δημοκρατία φέρεται να αντέδρασε στην προτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ προς τη συγκεκριμένη δημοσιογράφο, πλην του Νίκου Χατζηνικολάου. Όμως η αλήθεια βρίσκεται στην αναθεώρηση επικοινωνιακής τακτικής από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας. Ήδη από το πρωί της Τρίτης κύκλοι της Συγγρού άρχισαν να διοχετεύουν πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες στη Νέα Δημοκρατία γίνονται δεύτερες σκέψεις για τη χρησιμότητα ενός debate, ασχέτως και αν ήταν ο εκπρόσωπος της εκείνος που πρώτος έριξε το θέμα στο τραπέζι.

Πέρα από το «δραματικό» ή δραματοποιημένο κομμάτι της υπόθεσης, το ναυάγιο του debate επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την ανεπάρκεια της χώρας σε θέματα που άλλες, δυτικές δημοκρατίες, δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να συζητήσουν. Στην Ελλάδα τα debate καθορίζονται και γίνονται (αν γίνονται) ανάλογα με τους πολιτικούς συσχετισμούς, τα δυνατά ή τα αδύνατα σημεία των αρχηγών, την ατζέντα που εξυπηρετεί το κάθε κόμμα. Δεν υπάρχει ένα σαφές πλαίσιο πολιτικής δεοντολογίας εντός του οποίου να κινείται η επικοινωνία, αλλά και το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Και φαίνεται ότι θα αργήσουμε πολύ να αποκτήσουμε ακόμα και αυτά, τα στοιχειώδη.

Λέει η Ν.Δ: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι μπορούσε για να δυναμιτίσει το ντιμπέιτ» τονίζοντας πως ενώ είχε από κοινού αποφασιστεί ότι ο Νίκος Χατζηνικολάου θα ήταν ο δημοσιογράφος που «με την αντικειμενικότητα, το κύρος και την εμπειρία του, ως κοινώς αποδεκτό πρόσωπο, θα συντόνιζε την τηλεμαχία, ο ΣΥΡΙΖΑ ξαφνικά έβαλε στο τραπέζι και νέο όνομα δημοσιογράφου, που όμως (πάλι από κοινού) δεν είχε προκριθεί».

«Δεν υπήρξε καμία συμφωνία» απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ και κατηγορεί τη ΝΔ ότι έψαχνε για προσχήματα προκειμένου να μη γίνει το ντιμπέιτ. Η δεύτερη δημοσιογράφος που έβαλε στο τραπέζι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η Έλλη Στάη.

Συνεχίζει η Ν.Δ: «Μόλις οι εκπρόσωποί ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν τα χέρια για την τηλεμαχία των δύο αρχηγών, αμέσως μετά ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να τα ανακατέψει όλα: ονόματα δημοσιογράφων, διαδικασίες, ακόμα και εμπαιγμό των άλλων κομμάτων, με στόχο να τα τινάξει όλα στον αέρα... Κατανοούμε την αγωνία του κ. Τσίπρα να εξηγήσει τις θέσεις του για τη στήριξή του από το λόμπι της δραχμής, την υπόθαλψη της τρομοκρατίας, την ελληνοποίηση εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, την έξοδό μας από το ΝΑΤΟ, τις πορείες της Νεολαίας του στα Σκόπια με στόχο να τους δοθεί το όνομα «Μακεδονία», και της μόνιμης συνηγορίας του υπέρ του παρεμπορίου και των κουκουλοφόρων που καταστρέφουν τα κέντρα των Ελληνικών πόλεων.»

Απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ: «Εμείς παραμένουμε σταθεροί στη θέση μας για διεξαγωγή δύο ντιμπέιτ, ένα με εκπροσώπους όλων των κομμάτων πλην της Χρυσής Αυγής και ένα με τον κ.Σαμαρά, στο πλαίσιο ενός ανοιχτού και ζωντανού διαλόγου, όπως γίνεται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και όχι δύο παράλληλους μονολόγους. Ένα διάλογο που όπως αποδεικνύεται ο κ.Σαμαράς δεν μπορεί να αντέξει. Αυτές οι προτάσεις μας παραμένουν σε ισχύ και ζητούμε συγκεκριμένη απάντηση και όχι υβρεολόγια» αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ.»

Αποτέλεσμα; Κανένα. Για άλλη μια φορά ο πολιτικός διάλογος θα συνεχιστεί μέσω ξύλινων ανακοινώσεων με πολωτικά ως και φαιδρά συνθήματα που διαμορφώνουν το χειρότερο κλίμα για τη χώρα, στη χειρότερη δυνατή στιγμή.

Πηγή : protagon.gr

Αριστερός; Χαίρω πολύ!

Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου για το protagon.gr


Υπάρχει ένα σημείο που παραδίνεσαι. Ξέπνοος από εκατοντάδες συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, αναγνώσεις άρθρων και αναλύσεων, ενδοσκόπησης, μελέτης της Ιστορίας, επαναπυροδότησης των ονείρων σου, “κρατημάτων” της λογικής σου και δικών σου δημόσιων παρεμβάσεων, φτάνεις στην στιγμή που έχεις κουράγιο για μία μόνο λέξη. Ένα ναι ή ένα όχι χωρίς επεξηγήσεις, κλείνοντας τους δρόμους της διαπραγμάτευσης, γιατί είσαι πια κομμάτια από μία διαρκή αϋπνία, μία υπερένταση μηνών, χρόνων. Χρήσιμη περίοδος. Γνωριστήκαμε καλύτερα μεταξύ μας. Ο συμπαθητικός περιπτεράς που με έσωσε δεκάδες φορές πουλώντας μου τσιγάρα μετά τα μεσάνυχτα, είναι Χρυσαυγίτης. Όχι όψιμος, πολλά χρόνια τώρα. Χαίρω πολύ! Εκείνος, με την σειρά του έμαθε έπειτα από χρόνια πως είμαι αριστερός. Χαίρω πολύ!
 
Ένα ξαδερφάκι μου, άνεργος οικοδόμος, φανατίστηκε σε μία κουβέντα μας και φανερώθηκε η στράτευσή του στον πολιτικό λόγο και όραμα του Καρατζαφέρη. Χαίρω πολύ! Ένας γνωστός, μεγαλοβιοτέχνης πλαστικών που τόσα χρόνια απέφευγα να ανοίξω πολιτική κουβέντα μαζί του, γιατί μού έβγαζε εκείνη την χαζοαλαζονεία του αυτοδημιούργητου και δεν ήθελα, από ευγένεια, να συγκρουστούμε –καλεσμένοι πάντα και οι δύο σε σπίτι κοινού φίλου- σίγουρος πως γουστάρει τρελά Σαμαρά, αποκαλύφτηκε προχτές, φανατικός υπέρμαχος του Σύριζα. Χαίρω πολύ!
 
Μια χαρά περνούσα με όλους πριν το Μνημόνιο! Δεν χρειάστηκε ποτέ να ανοίξουμε μεταξύ μας τα χαρτιά μας, δεν πλησιάσαμε ποτέ πριν τόσο κοντά στην κόψη της συγκυρίας, για να αναγκαστούμε να ζυγίσουμε τις ιδέες μας στην αρένα του δημόσιου και ιδιωτικού πολιτικού διαλόγου. Όλα ήταν θεωρητικά. Οι συμπεριφορές ανατροπής κινούνταν στην σφαίρα μιας μάλλον φιλοσοφικής συζήτησης δίχως αντικείμενο, ακίνδυνες κουβέντες μεταξύ ανθρώπων που όχι μόνο δεν ήμασταν υποκείμενα της Ιστορίας, αλλά υπήρχε μεταξύ μας και μία άτυπη συμφωνία ανοχής. Οι δεξιοί μας ανέχονταν, στο πλαίσιο της Δημοκρατίας, μας άφηναν να λέμε τις “παρλαπίπες” μας περί δικαίου, μας άφηναν να γράφουμε τα “αντιστασιακά” τραγουδάκια μας, τα αγόραζαν κιόλας, γιατί ήξεραν καλά πως είμαστε η ατραξιόν ενός συστήματος το οποίο δεν απειλείται από τέτοιες φιλολογίες, όσο οι τράπεζες, οι διεθνείς Οίκοι και οι πολιτικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη, κρατούν γερά.

Εμείς, με την σειρά μας, κάναμε πως δεν καταλαβαίνουμε, τους αφήναμε να πιστεύουν πως μας αφήνουν,  φτιάχναμε τους πυρήνες μας, τις μικρές μας “συνωμοσίες”, που περισσότερο έμοιαζαν με φιλολογικές λέσχες παρά με ακονισμένες διεκδικήσεις και έτσι, έχοντας διαχωρίσει τους ρόλους μας, όλα κυλούσαν μια χαρά στο μικρό σπίτι στο λιβάδι. Ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ έναν χίππυ, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον Σατανά. Όλα μακρινά κι ευτυχισμένα.
     
Τώρα, τα πράγματα σοβάρεψαν πολύ και απότομα. Και οι κρίσιμες εκλογές που έρχονται αποκάλυψαν χαρακτήρες και πρακτικές που σοκάρουν, αλλά δεν βαριέσαι, όλα για τους ανθρώπους είναι…

Πάντως θα συνεχίσω να παίρνω τσιγάρα από τον ίδιο περιπτερά και να αγαπάω φυσικά το ξαδερφάκι μου, και ίσως τώρα που έχουμε λιγότερα πράγματα να κρύψουμε μεταξύ μας (εφόσον αναγκαστήκαμε όλοι στο προσωπικό μας outing) να είναι ειλικρινές, επώνυμο πια και συνειδητό ό,τι ακολουθήσει. Ελπίζω να είναι η σύνθεση και όχι ο ανεπανόρθωτος τραυματισμός μας.

Πηγή : protagon.gr

Σώστε μας από τους σωτήρες

Γράφει ο Σλαβόϊ Ζίζεκ για το koutipandoras.gr


Φανταστείτε μια σκηνή δυστοπικής ταινίας που περιγράφει την κοινωνία μας στο κοντινό μέλλον. Φύλακες με στολές περιπολούν μισο-ερειπωμένους δρόμους του κέντρου την νύχτα, για κυνήγι μεταναστών, εγκληματιών και αλητών. Αυτοί που βρίσκουν είναι άγρια κακοποιημένοι. Αυτό που μοιάζει με ευφάνταστη Χολιγουντιανή εικόνα είναι πραγματικότητα στην Ελλάδα του σήμερα. Την νύχτα, αυτόκλητοι προστάτες με μαύρες μπλούζες της νέο-φασιστικής Χρυσής Αυγής που αρνείται το Ολοκαύτωμα – η οποία κέρδισε το 7% των ψήφων στον τελευταίο γύρο των εκλογών, και είχε την στήριξη, όπως λέγεται, από το 50% της αστυνομίας της Αθήνας – περιπολούν τους δρόμους και ξυλοκοπούν κάθε μετανάστη που βρίσκουν μπροστά τους: Aφγανούς, Πακιστανούς, Αλγερινούς. Οπότε, κάπως έτσι αμύνεται η Ευρώπη την άνοιξη του 2012.
Το πρόβλημα με την υπεράσπιση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού ενάντια στην απειλή της μετανάστευσης έγκειται στο ότι η θηριωδία της υπεράσπισής αποτελεί μεγαλύτερη απειλή στον «πολιτισμό» από όποιον αριθμό Μουσουλμάνων. Με τέτοιους υπερασπιστές και φίλους, η Ευρώπη δεν χρειάζεται εχθρούς. Πριν από 100 χρόνια, ο G. K. Chesterton όρισε το αδιέξοδο στο οποίο παγιδεύονται οι επικριτές της θρησκείας: “Oι άνθρωποι που ξεκινούν να πολεμούν την Εκκλησία για το καλό της ελευθερίας και της ανθρωπότητας καταλήγουν να παραμερίζουν την ελευθερία και την ανθρωπότητα αρκεί να μπορούν να πολεμήσουν την Εκκλησία… Οι αντικληρικοί δεν έχουν καταστρέψει θεία αντικείμενα, έχουν όμως καταστρέψει εγκόσμια αντικείμενα, αν αυτό τους παρέχει κάποια ικανοποίηση.» Πολλοί φιλελεύθεροι πολεμιστές είναι τόσο πρόθυμοι να παλέψουν τον αντιδημοκρατικό φονταμεταλισμό που καταλήγουν να καθιστούν περιττές την ελευθερία και την δημοκρατία αρκεί να μπορούν να πολεμήσουν τον τρόμο. Αν οι «τρομοκράτες» είναι έτοιμοι να καταστρέψουν αυτόν τον κόσμο επειδή αγαπούν κάποιον άλλον, οι πολεμιστές μας κατά του τρόμου είναι έτοιμοι να καταστρέψουν την δημοκρατία επειδή μισούν τον Μουσουλμάνο άλλο. Κάποιοι από αυτούς αγαπούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τόσο πολύ που είναι έτοιμοι να νομιμοποιήσουν τον βασανισμό για να την υπερασπιστούν. Είναι μια αντιστροφή της διαδικασίας μέσω της οποίας οι φανατικοί υπερασπιστές της θρησκείας ξεκινούν με επιθέσεις κατά της σύγχρονης κοσμικής κουλτούρας και καταλήγουν να θυσιάζουν τα ίδια τους τα θρησκευτικά διαπιστευτήρια μέσα στην προθυμία τους να εξαλείψουν τις πτυχές της κοσμικότητας που μισούν.
Αλλά οι υπερασπιστές της Ελλάδας από τους μετανάστες δεν είναι ο πρωταρχικός κίνδυνος: είναι απλά υπο-προϊόν της αληθινής απειλής, των πολιτικών λιτότητας δηλαδή που έχουν προκαλέσει την τραγική κατάσταση στην χώρα. Ο επόμενος γύρος των Ελληνικών εκλογών θα λάβει χώρα στις 17 Ιουνίου. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο μας προειδοποιεί πως αυτές οι εκλογές είναι ζωτικής σημασίας: όχι μόνο η μοίρα της Ελλάδας, αλλά ίσως και η μοίρα ολόκληρης της Ευρώπης διακυβεύεται. Το ένα αποτέλεσμα – το σωστό όπως ισχυρίζονται – θα επιτρέψει στην επίπονη αλλά απαραίτητη διαδικασία της ανάκαμψης μέσω της λιτότητας να συνεχιστεί. Το εναλλακτικό αποτέλεσμα – αν το «ακραίο αριστερό» κόμμα ΣΥΡΙΖΑ νικήσει – θα είναι μία ψήφος υπέρ του χάους και θα επιφέρει το τέλος του (Ευρωπαϊκού) κόσμου όπως τον ξέρουμε.
Οι προφήτες του ολέθρου έχουν δίκιο, αλλά όχι όπως το εννοούν. Οι επικριτές των δημοκρατικών διαδικασιών που ήδη υπάρχουν παραπονιούνται πως οι εκλογές δεν προσφέρουν πραγματική επιλογή καθώς καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό κόμμα, τα προγράμματα των οποίων είναι σχεδόν ταυτόσημα. Στις 17 Ιουνίου, η επιλογή θα είναι πραγματική: το κατεστημένο (Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ) από τη μία, ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Και, όπως γίνεται συνήθως όταν τίθεται θέμα πραγματικής επιλογής, το κατεστημένο είναι σε πανικό: λένε πως θα ακολουθήσει το χάος, η φτώχεια και η βία αν κάνει ο κόσμος την λάθος επιλογή. Μόνο η πιθανότητα μιας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ λέγεται πως προκαλεί ρίγη φόβου στις παγκόσμιες αγορές. Η ιδεολογική «προσωποποιία» έχει την τιμητική της: oι αγορές μιλούν λες και είναι άνθρωποι, εκφράζοντας την «ανησυχία» τους για το τι θα συμβεί αν οι εκλογές αποτύχουν να σχηματίσουν μια κυβέρνηση με εντολή να συνεχίσει το πρόγραμμα δημοσιονομικής λιτότητας της Ε.Ε και του ΔΝΤ καθώς και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Οι πολίτες της Ελλάδας δεν έχουν χρόνο να ανησυχούν για αυτές τις προοπτικές: έχουν αρκετά για να ανησυχούν στην καθημερινότητα τους που γίνεται ολοένα πιο άθλια, σε βαθμό που δεν έχουμε δει στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες.
Τέτοιες προβλέψεις είναι αυτό-εκπληρούμενες, προκαλούν πανικό και κατά συνέπεια οδηγούν στις πιθανότητες κατά των οποίων προειδοποιούν. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ νικήσει, το Ευρωπαϊκό κατεστημένο θα ελπίζει πως θα μάθουμε με τον δύσκολο τρόπο τι συμβαίνει όταν γίνεται μια απόπειρα με στόχο να διαταράξει τον φαύλο κύκλο της αμοιβαίας συνενοχής ανάμεσα στους τεχνοκράτες των Βρυξελλών και τον αντιμεταναστευτικό λαϊκισμό. Γι’ αυτό το λόγο, ο Αλέξης Τσίπρας, αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, διευκρίνισε σε πρόσφατη συνέντευξη του πως πρώτη του προτεραιότητα, στην περίπτωση που κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι να αντισταθμίσει τον πανικό: “Oι άνθρωποι θα υπερνικήσουν τον φόβο. Δεν θα υποκύψουν, δεν θα εκβιαστούν». Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα σχεδόν ακατόρθωτο έργο. Η φωνή τους δεν είναι η φωνή της «τρέλας» της άκρας αριστεράς, αλλά της λογικής που ορθώνει το ανάστημα της ενάντια στην τρέλα της ιδεολογίας της αγοράς. Στην ετοιμότητα τους να αναλάβουν, έχουν εξοβελίσει τον φόβο που έχει η αριστερά να αναλάβει την εξουσία, έχουν το κουράγιο να καθαρίσουν το χάος που άλλοι δημιούργησαν. Θα χρειαστεί να ασκήσουν έναν τρομερό συνδυασμό αρχών και πραγματισμού, δημοκρατικής δέσμευσης και ετοιμότητας να δράσουν γρήγορα και αποφασιστικά όπου χρειάζεται. Αν είναι να έχουν έστω και μία ελάχιστη ευκαιρία να πετύχουν, θα χρειαστούν μια παν-Ευρωπαϊκή εκδήλωση αλληλεγγύης: όχι μόνο αξιοπρεπή μεταχείριση από μέρους κάθε ευρωπαϊκής χώρας, αλλά ακόμη πιο δημιουργικές ιδέες, όπως την προώθηση του τουρισμού αλληλεγγύης φέτος το καλοκαίρι.
Στις Σημειώσεις για τον ορισμό της Κουλτούρας, ο Τ. Στ. Έλιοτ επεσήμανε πως υπάρχουν στιγμές που η μόνη επιλογή βρίσκεται ανάμεσα στην αίρεση και την μη-πίστη – π.χ όταν ο μόνος τρόπος να κρατηθεί μια θρησκεία ζωντανή είναι να συντελεστεί ένας κοσμικός διχασμός. Αυτή είναι κατάσταση σήμερα στην Ευρώπη. Μόνο μια νέα «αίρεση» – που αυτή την στιγμή εκπροσωπείται από τον ΣΥΡΙΖΑ- μπορεί να σώσει ότι αξίζει να σωθεί από την Ευρωπαϊκή κληρονομία: την δημοκρατία, την πίστη στους ανθρώπους, την ισότητα , την αλληλεγγύη, κλπ. Η Ευρώπη με την οποία θα καταλήξουμε αν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί είναι μια «Ευρώπη με Ασιατικές αρχές» – οι οποίες βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με την Ασία αλλά κάθε ομοιότητα με την τάση του σύγχρονου καπιταλισμού να αναστέλλει την δημοκρατία.
Ιδού το παράδοξο που συγκρατεί την «ελεύθερη ψήφο» στις δημοκρατικές κοινωνίες: κάποιος είναι ελεύθερος να επιλέξει με τον όρο πως κάνει την σωστή επιλογή. Να γιατί, όταν γίνεται η λάθος επιλογή (όπως έγινε όταν η Ιρλανδία απέρριψε το Ευρωσύνταγμα), η επιλογή αντιμετωπίζεται ως λάθος και το κατεστημένο ζητά άμεσα την επανάληψη της «δημοκρατικής» διαδικασίας ώστε το λάθος να διορθωθεί. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Έλληνας πρωθυπουργός, πρότεινε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το πακέτο διάσωσης της ευρωζώνης στα τέλη του περασμένου έτους, το ίδιο το δημοψήφισμα απορρίφθηκε ως λανθασμένη επιλογή.
Είναι δύο οι βασικές ιστορίες αναφορικά με την Ελληνική κρίση στα ΜΜΕ: η Γερμανο- ευρωπαϊκή ιστορία (οι ‘Έλληνες είναι ανεύθυνοι , τεμπέληδες, σπάταλοι, φοροφυγάδες κλπ και πρέπει να τεθούν υπό έλεγχο και να διδαχθούν δημοσιονομική πειθαρχία) και η Ελληνική ιστορία ( η εθνική μας κυριαρχία απειλείται από τους νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες του κέντρου αποφάσεων των Βρυξελλών). Όταν κατέστη δυνατό να αγνοηθεί η δεινή κατάσταση των Ελλήνων, μια τρίτη ιστορία έκανε την εμφάνιση της: οι Έλληνες πλέον απεικονίζονται ως τα θύματα μιας ανθρωπιστικής καταστροφής που χρειάζονται βοήθεια, λες και ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή χτύπησε την χώρα. Ενώ και οι τρεις ιστορίες είναι λανθασμένες, η τρίτη είναι ενδεχομένως η πιο αηδιαστική. Οι Έλληνες δεν είναι παθητικά θύματα: βρίσκονται σε πόλεμο με το Ευρωπαϊκό οικονομικό κατεστημένο, και αυτό που χρειάζονται είναι αλληλεγγύη στον αγώνα τους, γιατί είναι και δικός μας αγώνας.
Η Ελλάδα δεν είναι η εξαίρεση. Αποτελεί ένα από τα κύρια πεδία δοκιμών ενός νέου κοινωνικό-οικονομικού μοντέλου μιας δυνητικά καθολικής εφαρμογής: μιας από-πολιτικοποιημένες τεχνοκρατίας στην οποία οι τραπεζίτες και άλλοι ειδήμονες θα δύνανται να κατεδαφίσουν την δημοκρατία. Σώζοντας την Ελλάδα από τους φερόμενους διασώστες της, σώζουμε και την ίδια την Ευρώπη.

25 Μαϊου
(Μετάφραση Αναστασία Γιάμαλη)
Προδημοσίευση από την εφημερίδα «η ΑΥΓΗ».
http://www.left.gr


Πηγή : koutipandoras.gr

Σκουπιδιάρικα

Της Λώρης Κέζα για το "ΒΗΜΑ"


Ας δούμε την εικόνα. Κάποιοι συνεδριάζουν, στα φανερά, με φανερή ατζέντα, εκπροσωπώντας νομίμως χιλιάδες δημότες. Κάποιοι απέξω σχεδιάζουν εισβολή, για να σταματήσει η συζήτηση. Θέλουν να διακόψουν τη διαδικασία εκπροσωπώντας τον εαυτό τους. Αναφερόμαστε στο δημοτικό συμβούλιο της Θεσσαλονίκης και στους εργαζόμενους στην καθαριότητα. Ας θυμηθούμε το πρόβλημα: η Θεσσαλονίκη μονίμως πήζει στο σκουπίδι. Τη μια χαλάνε τα απορριμματοφόρα, την άλλη γίνεται απεργία. Τα δικαιολογητικά: δεν αγοράστηκαν ανταλλακτικά, δεν επαρκεί το συνεργείο, δεν πληρώθηκαν οι υπερωρίες, έγιναν περικοπές στους μισθούς. Το αποτέλεσμα είναι οι αηδιαστικοί λοφίσκοι, τα τρωκτικά, η μυρωδιά σαπίλας, η απειλή της πανούκλας.

Είναι άραγε το πρόβλημα των σκουπιδιών ατομικό πρόβλημα του δημάρχου κ. Γιάννη Μπουτάρη; Μοιάζει να είναι καθώς η αντιπολίτευση δεν θέλει την καθαριότητα: επιδιώκει τη φασαρία, τις εντυπώσεις, το κανάκεμα. Η προαναφερθείσα συνεδρίαση διασφαλίστηκε από την αστυνομία, την οποία κάλεσε ο δήμαρχος για να μη γίνει το «ντου». Προσέξτε τώρα πως η απειλή εισβολής γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κ. Γκιουλέκας δήλωσε: «Το γεγονός ότι ζητεί τις δυνάμεις της αστυνομίας για να περιφρουρήσει τη συνεδρίαση καταλύει κάθε έννοια της δημοκρατίας και της ελευθερίας». Πού το είδε αυτό γραμμένο, ότι καταλύεται η δημοκρατία προστατεύοντας τον διάλογο;

Υπάρχει λοιπόν μια πυραμίδα στο πρόβλημα. Στη βάση είναι ο λάθος τρόπος διαχείρισης, ότι τα σκουπίδια πετιούνται ανάκατα ενώ με την ανακύκλωση θα μπορούσαν να περιοριστούν θεαματικά (σε προηγμένες χώρες διαχωρίζεται και αξιοποιείται το 90% των σκουπιδιών). Πιο πάνω μπαίνουν τα διαδικαστικά προβλήματα, ότι δηλαδή στον ντεμοντέ τρόπο αποκομιδής υπάρχουν πρακτικά ζητήματα, όπως η ελλιπής συντήρηση οχημάτων. Μετά μπαίνουν τα εργασιακά και η διασφάλιση των ανθρώπων. Πάνω πάνω, ως ασήμαντο κι ελαφρύ στοιχείο είναι η πρόσφατη συνεδρίαση. Το αν κλήθηκε η αστυνομία μπορεί να μπει σε κάποιαν άλλη ατζέντα από τον κ. Γκιουλέκα: να προτείνει επισήμως στο κόμμα του προοδευτικές θέσεις για τη λειτουργία της αστυνομίας. Στην παρούσα φάση όμως το πρόβλημα είναι το σκουπιδαριό.

Αν η Θεσσαλονίκη αποκτούσε ένα σύγχρονο σύστημα διαχείρισης σκουπιδιών θα ήταν κέρδος όλων και όχι νίκη του κ. Γιάννη Μπουτάρη. Οι πρώτοι που θα έπρεπε να στηρίξουν την ιδέα είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι καθαριότητας, που έχουν ζήσει στο πετσί τους το σκουπίδι. Μια δημιουργική πρόταση θα ήταν, εφόσον φοβούνται για τις θέσεις τους, να ζητήσουν οι ίδιοι τη μετάθεσή τους σε τμήμα ενημέρωσης των δημοτών. Να πάνε πόρτα πόρτα για να εξηγήσουν πώς και γιατί το γυαλί και η οργανική ύλη μπορούν να γίνουν πηγή εσόδων για την πόλη, αρκεί να πετιούνται τιτίζικα. Να συμβάλλουν δηλαδή στη μετάβαση σε νέα εποχή. Η αντιπολίτευση επίσης θα μπορούσε να βοηθήσει στη λύση: περισσότερους ψηφοφόρους θα κερδίσει αν πρωταγωνιστήσει σε μια νέα προσπάθεια παρά αν τη σαμποτάρει.

Ο κ. Γιάννης Μπουτάρης εισάγει καινά δαιμόνια στη Θεσσαλονίκη. Διεθνείς διαγωνισμούς για τη διαχείριση των σκουπιδιών, συνεργασία με ιδιώτες. Οι μικροκομματικές δυνάμεις τον τραβάνε προς τα πίσω και αυτό είναι εξίσου αηδιαστικό με έναν ξέχειλο κάδο.

Πηγή : tovima.gr

Να διορθώσουμε τα δικά μας λάθη

Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς για την kathimerini.gr


Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν οι εταίροι και δανειστές μας είναι να σιωπήσουν από τώρα έως τις 17 Ιουνίου. Δεν θα το κάνουν γιατί η Ε.Ε. δεν έχει μια ενιαία φωνή και γιατί ο κάθε ξένος ηγέτης και αξιωματούχος έχει το δικό του «κοινό» στο οποίο πρέπει να μιλήσει για την ελληνική κρίση. Τα διλήμματα έχουν πλέον γίνει αρκετά καθαρά στον ελληνικό λαό και από εδώ και πέρα είναι θέμα των Ελλήνων πολιτικών να πουν την αλήθεια. Κανένας λαός δεν μπορεί να αποφασίσει για την τύχη του έχοντας ένα πιστόλι στον κρόταφο. Γιατί και έτσι να αποφασίσει, ο στιγμιαίος τρόμος δεν θα τον κάνει ανεκτικό ή λογικό κατά την ταραχώδη περίοδο που θα ακολουθήσει, όποιος και αν κερδίσει. Εχω, όμως, δύο ενστάσεις στο πώς αντιμετωπίζουμε τις δηλώσεις τύπου Λαγκάρντ. Πολλές φορές αντιδρούμε ως λαός με έναν οπαδικό σχεδόν φανατισμό που φτάνει τα όρια του χουλιγκανισμού. Το κάναμε σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν βρίζοντας προσωπικά τους ξένους, στοχοποιώντας χώρες και άτομα. Ποτέ, μα ποτέ δεν βγήκαμε κερδισμένοι από αυτή την τακτική. Μπορεί να μας εκτονώνει, να μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα με τη λογική ότι «τους τα είπα εγώ ένα χεράκι». Δεν δουλέυει όμως έτσι το πράγμα στις διεθνείς σχέσεις, όπου αυτό που μετράει είναι οι συμμαχίες που διαθέτεις, η συγκυρία συμφερόντων και ισχύος των συνομιλητών σου. Οσες, λοιπόν, βρισιές και αν γράφουμε στο Διαδίκτυο, ο αντίκτυπος θα είναι περιορισμένος και πολλές φορές αρνητικός. Αυτό είναι το πρόβλημα με αυτόν τον μάγκικο ψευτοπατριωτισμό εσωτερικής κατανάλωσης. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν κέρδισε, ό,τι κέρδισε, στη Διάσκεψη των Παρισίων με ψευτοτσαμπουκάδες, ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μας έβαλε στην ΕΟΚ με αυτή την τακτική. Ηταν ενδοτικοί ή προδότες; Κάθε άλλο, ήξεραν όμως να κερδίζουν την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη των ισχυρών ξένων που μπορούσαν να επηρεάσουν τα συμφέροντα της πατρίδας τους. Οι πραγματικές «μαγκιές» του έθνους γράφτηκαν, άλλωστε, με αίμα από τους προγόνους μας που πολεμούσαν επί δέκα και πλέον χρόνια, όχι από οπαδούς της αυτάρεσκης χουλιγκανικής διαμαρτυρίας...

Και κάτι ακόμη. Βρίσαμε την, όντως αψυχολόγητη, κ. Λαγκάρντ, αλλά μήπως έχει πολύ άδικο για το ότι δεν πληρώνουμε φόρους; Και δεν μιλάμε για μεγαλοφοροφυγάδες μόνο σε μια χώρα που καλώς ή κακώς οι μεγάλες εταιρείες δεν φοροδιαφεύγουν. Μιλάμε για τον «αγανακτισμένο» κηπουρό που ουδέποτε έδωσε απόδειξη και τον εστιάτορα στα νησιά που δίνει ένα χαρτί με το περίφημο «κλάσμα»: τόσα με απόδειξη, τόσα χωρίς. Ολα αυτά δεν είναι βαθιές παθογένειες της δικής μας κοινωνίας; Ο ελληνικός λαός έχει υποφέρει και δοκιμάζεται σκληρά. Οσοι όμως τον οδηγούν στη γλυκειά παρακμή της θυματοποίησης και της αίσθησης πως «όλοι τον κυνηγάνε», δεν προσφέρουν στην υπόθεση της επιβίωσης ενός ιστορικού έθνους. Για να πάμε μπροστά πρέπει να διορθώσουμε τα δικά μας λάθη, να πείσουμε ότι είμαστε αξιόπιστοι ως κράτος και ως χώρα και μετά να διεκδικήσουμε με απεριόριστο τσαμπουκά ό,τι χρειάζεται για να σταθούμε στα πόδια μας

Πηγή : kathimerini.gr

Είμαστε οι Οθωμανοί

Του Κώστα Γιαννακίδη για το protagon.gr


Στις 29 Μαϊου του 1453 ο Σουλτάνος Μεχμέτ Β', ο επονομαζόμενος και Πορθητής, εισήλθε έφιππος στην Κωνσταντινούπολη. Ώρες νωρίτερα, οι στρατιώτες του είχαν σπάσει την αμυντική γραμμή των Ρωμαίων, διαθέτοντας βοήθεια από την άλλη πλευρά των τειχών. Tο μάνταλο δεν σηκώθηκε από ένα χέρι, αλλά από ένα ολόκληρο ρεύμα ανθρώπων που επιθυμούσαν η πολιορκία να τελειώσει το συντομότερο δυνατό, προκειμένου να σώσουν το κεφάλι και, κυρίως, την ορθόδοξη ψυχή τους. Οι ίδιοι κρέμασαν στα σπίτια τους σημαίες, έτσι ώστε οι κατακτητές να γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Στην εθνικά ορθή αφήγηση, τα σημάδια τοποθετήθηκαν από τους Οθωμανούς στρατιώτες, έτσι ώστε να δηλώσουν στους συναδέλφους τους ότι η κατοικία είχε ήδη λεηλατηθεί.

Ασφαλώς δεν είναι η μοναδική αλλοίωση που εσκεμμένα επιβάλλεται στην αλήθεια. Αν η Άλωση της Πόλης είναι η ιστορική κοιτίδα του σύγχρονου ελληνισμού, τότε η διήγηση της εκτυλίσσεται μέσα από σαφείς παραδοχές, αμήχανες τροποποιήσεις και βολικές παραλείψεις. Η εθνική μας ιστοριογραφία εμφανίζει το «γένος» να αντιστέκεται στον πολιορκητή και να γονατίζει μόνο όταν το χέρι του Εφιάλτη, εκείνο που έδειξε το δρόμο στις Θερμοπύλες, απασφάλισε την Κερκόπορτα. Αυτό που ηθελημένα προσπαθούμε να ξεχάσουμε είναι ο εσωτερικός σπαραγμός, η σύγκρουση μεταξύ ενωτικών και ανθενωτικών, η διαμάχη ανάμεσα σε εκείνους που πίστευαν ότι η σωτηρία της Πόλης θα έρθει από τη Δύση και σε εκείνους που προτιμούσαν να διασώσουν την ορθόδοξη πίστη τους. Η πολιτική αριστοκρατία εκχώρησε τη θρησκευτική ηγεμονία στο Βατικανό, γνωρίζοντας ότι η Πόλη πρέπει να ενσωματωθεί στη Δύση για να επιβιώσει. Και η θρησκευτική ηγεσία, μπροστά στον κίνδυνο της έκπτωσης, ξεσήκωσε το ποίμνιο υπέρ Θεού και εναντίον αρχόντων. Δεν ήταν δύσκολο. Η μνήμη από τις Σταυροφορίες έκαιγε με τα καντήλια της Αγίας Σοφίας. Η Ευρώπη είχε λεηλατήσει την Πόλη και τώρα, δια της Ένωσης των Εκκλησιών, έπνιγε την ορθόδοξη πίστη. Οι Παλαιολόγοι έβλεπαν προς τη Δύση. Οι υπήκοοι τους έβλεπαν προς τα καμπαναριά των εκκλησιών.

Ο Λουκάς Νοταράς, Μέγας Λογοθέτης (ας πούμε πρωθυπουργός), είχε διαλέξει στρατόπεδο, όταν εκστόμισε το «καλύτερα το σαρίκι του σουλτάνου, παρά η τιάρα του Πάπα.» Υποτίθεται ότι εξέφραζε την επιμονή στη διατήρηση της ορθόδοξης πίστης και όλων εκείνων των ιδιαιτεροτήτων που καθορίζουν την απόσταση της Ανατολής από τη Δύση. Εξέφραζε και κάτι άλλο: την ανάγκη ενός συστήματος εξουσίας να διατηρήσει την ισχύ του, συναλλασσόμενο με το νέο πόλο δύναμης. Δεν ήταν λίγοι οι κληρικοί και οι μοναχοί που, τις ημέρες της πολιορκίας, διέφυγαν στις γραμμές των Οθωμανών. Και μία από τις πρώτες πράξεις του σουλτάνου ήταν η ανάρρηση στον πατριαρχικό θρόνο του ανθενωτικού Γενάδιου Σχολάριου - στην είσοδο του Πατριαρχείου βρίσκεται και η σχετική τοιχογραφία, με τον σουλτάνο να επιδίδει τα προνόμια στον Πατριάρχη. Στον Λουκά Νοταρά δεν έδωσε τίποτα. Του πήρε. Το κεφάλι.

Κανένας δεν μπορεί να υποθέσει ποια θα ήταν η εξέλιξη των πραγμάτων αν η Δύση έστελνε τελικά βοήθεια και χτυπούσε τους Οθωμανούς. Αν τους απωθούσε, ο καθολικισμός ίσως ενσωμάτωνε την ορθοδοξία και η πολιτιστική ταυτότητα της Δύσης θα έφτανε ως το Βόσπορο. Η βοήθεια δεν ήρθε και, όπως αποδείχθηκε, η διαμάχη ενωτικών-ανθενωτικών ήταν χωρίς ιστορικό αντίκρισμα. Ήταν μάταιη. Όμως το αποτύπωμα της διακρίνεται ακόμα στη συλλογική συνείδηση αυτού που ονομάζουμε «γένος». Η καχυποψία απέναντι στη Δύση, η οχύρωση πίσω από πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, η αντιπαλότητα προς την άλλη πλευρά του νομίσματος, είναι χαρακτηριστικά που διέσχισαν τους αιώνες και εν μέρει εκδηλώνονται ακόμα και σήμερα. Το γένος έχει προσαρμόσει την εσωτερική διαμάχη του στα δεδομένα της εποχής. Η Ευρώπη είναι εκεί, βλέπει. Και οι Οθωμανοί; Φοβούμαι ότι αυτή τη φορά εμείς είμαστε και οι Οθωμανοί.

Πηγή : protagon.gr

Και μετά;

Γράφει ο Παύλος Τσίμας για το protagon.gr

Στην αρχή ήταν σχεδόν διασκεδαστικό. Οι πρώτες, μετεκλογικές τηλε- αντιδικίες των εκπροσώπων του μεγεθυμένου ΣΥΡΙΖΑ με τις παλιές καραβάνες της συρρικνωμένης πασοκονεοδημοκρατίας θύμιζαν κάτι από τηλεοπτικό σίριαλ. Θυμάστε το «λατρεμένοι μου γείτονες», όπου η πολυπληθής οικογένεια ενός νεόπλουτου μανάβη από την Κοκκινιά είχε μετακομίσει στα β.π., σε μια μεζονέτα δίπλα στους κάπως (ελάχιστα) παλαιότερα πλούσιους γείτονες; Κάπως έτσι.
Αλλά δεν είναι πια διασκεδαστικό.

Ακούσατε τις δηλώσεις των αρχηγών αυτό το Σαββατοκύριακο; Είναι σαν ο προεκλογικός λόγος να έχει μπει στην πρίζα. Σαν να ακούς επαγγελματίες πυγμάχους να κάνουν δηλώσεις πριν ανεβούν στο ριγκ. Σαν τα εκλογικά τρέιλερ να αναγγέλλουν ένα σίκουελ του πολέμου των άστρων, όπου οι λευκοί ιππότες θα αναμετρηθούν ξανά με την σκοτεινή δύναμη. Σαν να ξαναζούμε εκείνες τις παλιές εκλογές (οι νεότεροι protagonistes ούτε που θα τις θυμούνται) όπου οι αντίπαλοι παρίσταναν ότι αντιμάχεται το φως με το σκοτάδι.

Από τη μία πλευρά, τα πράγματα μοιάζουν πεντακάθαρα. Ο Σαμαράς (προσέξατε ότι χρησιμοποιεί πότε-πότε τον όρο «συναγερμός», ανασύροντας τον Παπάγο από τα βάθη της δεκαετίας του 50;) επιχειρεί να συσπειρώσει όσους νιώθουν ότι έχουν ακόμη κάτι να χάσουν, για κάτι να φοβούνται μην τους συμβεί. Και χρησιμοποιεί ως σημαία συσπείρωσης τον φόβο. Τον φόβο απέναντι σε ένα φάντασμα νέου «κομουνιστικού κινδύνου». Τον φόβο της δραχμής. Τον φόβο, που δαγκώνει τα σωθικά και παραλύει την σκέψη.

Αλλά ο Τσίπρας; Γιατί ανεβάζει τους τόνους ο Τσίπρας; Γιατί κάνει τις επιθέσεις του όλο και πιο σκληρές, όλο και πιο «επί προσωπικού», όλο και πιο «ηθικά» φορτισμένες με τετριμμένες υπομνήσεις σκανδάλων; Και γιατί καταφεύγει σε ρητορικά και συμβολικά σχήματα, που κάποτε η αριστερά σιχαινόταν, αλλά ο παραδοσιακός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ είναι εξασκημένος να αναγνωρίζει ως οικεία; Μια εξήγηση είναι πως έτσι αμύνεται απέναντι σε επιθέσεις, που πράγματι υπερβαίνουν τα εσκαμμένα και μυρίζουν υστερία. Μια εξήγηση είναι, επίσης, ότι έτσι συσπειρώνει όσους αφήνει απέξω η αντί-συσπείρωση του φόβου, όσους ψηφίζουν με την λογική «γαία πυρί μιχθήτω». Αλλά υποψιάζομαι ότι μπορεί να υπάρχει μια ακόμη εξήγηση: ότι, έτσι, καίει εκ των προτέρων όλες τις γέφυρες, ώστε να μην βρεθεί, στις 18 Ιουνίου, στην θέση που βρέθηκε στις 7 Μαϊου, να πιέζεται για συμμετοχή σε κάποια μορφή εθνικοενωτικής κυβέρνησης.

Δεν παίρνω όρκο για τις σκοπιμότητες. Αλλά αυτό το καθημερινό κούρδισμα της πόλωσης και από τις δύο πλευρές αρχίζει να γίνεται πολύ επικίνδυνο για να είναι πια διασκεδαστικό ή, έστω, ανεκτό.

Γιατί η 18η Ιουνίου θα ξημερώσει, με το hangover της εκλογικής πόλωσης, σε μια χώρα με αρνητικά ταμειακά διαθέσιμα, με μια οικονομία (συμπεριλαμβανομένου του μέχρι πέρυσι υγιούς τουριστικού της τομέα) κλινικά νεκρή, που θα πρέπει να διαπραγματευθεί ξανά, εξ αρχής, το μέλλον της και, για να το κάνει, θα πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο, άμεσης εφαρμογής σχέδιο μεταρρύθμισης του κράτους και παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, που ως τώρα, στα δύο χρόνια της συμφοράς, κανείς δεν έχει βάλει στο τραπέζι.

Και στους καναπέδες των διερευνητικών εντολών θα συναντιούνται, τσακωμένοι, από τη μια εκείνοι που ορκίζονται ότι θα μας κρατήσουν στην Ευρώπη (αλλά δεν έχουν δώσει κανένα σημάδι πως άλλαξαν κάτι από τα κουσούρια τους, που μας οδήγησαν με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης) κι από την άλλη εκείνοι που ορκίζονται ότι θα μας σώσουν, αδαπάνως και ακινδύνως, από την λιτότητα του μνημονίου (αλλά δεν έχουν δώσει κανένα σημάδι ρεαλιστικού σχεδίου που να κάνει τον όρκο τους πιστευτό). Χωρίς, στο μεταξύ, να τους έχουμε βάλει να κουβεντιάσουν. Συγκεκριμένα, επί συγκεκριμένων...

Πηγή : protagon.gr

Εξετάσεις Φυσικής

Παρασκευή 25 Μαΐου, πολλές χιλιάδες παιδιά, παιδιά όλων μας, έδωσαν εξετάσεις στο μάθημα της Φυσικής.
Πριν καν μπουν στις αίθουσες το τρεμούλιασμα, ο κρύος ιδρώτας και το κόκκινο της αγωνίας ήταν κάτι περισσότερο από εμφανή. Γιατί άραγε;
Αναρωτήθηκαν ποτέ οι Φυσικοί το υπουργείο οι υπεύθυνοι (αν υπάρχουν τέτοιοι) γιατί ανάβουν όλα τα λαμπάκια στο κόκκινο; Μόνο στη Φυσική. Όχι στη Χημεία, στη Βιολογία, στα Μαθηματικά, στα Αρχαία κλπ. Γιατί άραγε;

Δεν θα σας κουράσω με αριθμούς και στατιστικά δεδομένα. Τα αποτελέσματα των παιδιών μας τα τελευταία 30 χρόνια και τα στατιστικά δεδομένα αποδεικνύουν πως κάτι σάπιο υπάρχει στο «βασίλειο της φυσικής». Οι εντός των τειχών το ξέρουν. Αν τους «ξεσκίσουμε» θα έχουμε του χρόνου ιδιαίτερα. Τόσο απλό.
Δεν τους νοιάζει που τα ίδια τα αποτελέσματα (δηλαδή τα διαχρονικά τραγικά ποσοστά αποτυχίας) είναι ο αδιάψευστος βαθμολογητής των ίδιων και της δουλειάς που κάνουν(;) εντός των αιθουσών. Εκτός αν δεχτούμε πως τα παιδιά μας είναι κάφροι. Κατά ένα περίεργο τρόπο είναι κάφροι μόνο στο συγκεκριμένο μάθημα. Όχι στη Χημεία, τα Αρχαία, την Ιστορία, …. Μόνο στη Φυσική. Πλέον δεν είναι είδηση η σφαγή στη φυσική. Και πώς να είναι αφού, αντίθετα με τα άλλα μαθήματα, συμβαίνει διαχρονικά για 30 και πλέον χρόνια.
Και φτάσαμε στην φετινή χρονιά. Τα παιδιά μας, που είναι παιδιά όλων μας, δεν ζουν σε άλλη χώρα. Βλέπουν την κατάσταση στα μάτια των γονιών τους. Την «αναπνέουν» στην ατμόσφαιρα.

Την «γεύονται» στα λόγια των γονιών τους. Σε αυτό το περιβάλλον θα περίμενε κανείς από τους φυσικούς έστω ένα μόριο υπευθυνότητας. Μπα, αυτή είναι είδος σε ανεπάρκεια για τους φυσικούς και τους υπεύθυνους. Αποτέλεσμα. Δεν τα ξεσκίσανε τα παιδιά μας. Τα διπλό ξεσκίσανε για να είναι σίγουροι για του χρόνου. Βλέπετε έρχονται και δύσκολες μέρες.
Και τα παιδιά; Τα παιδιά όλων μας; Πως θα μαζέψουν τα συντρίμμια τους να πάνε τη Δευτέρα (και Τετάρτη και Παρασκευή) να δώσουν τα άλλα μαθήματα; Πιάνω τον εαυτόν μου να κάνει ηλίθιες ερωτήσεις. Δεν τους νοιάζει. Όπως δεν τους νοιάζει 30 χρόνια που κρατάει αυτή η «κολόνια».

Κύριοι η αλητεία σας δεν έχει πλέον πάτο. Ειδικά φέτος καταφέρατε να δείξετε (ακόμα και στους πλέον δύσπιστους) πόσο ανάλγητα και ξεδιάντροπα αντιμετωπίζετε χιλιάδες οικογένειες και πρωτίστως τα ίδια τα παιδιά. Δεν έχετε ούτε ιερό ούτε όσιο. Ως εκ τούτου περιττεύει να σας εξηγήσω το: «Ειδικά φέτος».

Αν υπάρχουν και καλοί και ευσυνείδητοι ανάμεσά σας; Προφανώς και υπάρχουν. Πιστεύω οι περισσότεροι. Ε και; Αυτή η αλήθεια (γενική άλλωστε για όποιο σύνολο και να πάρουμε), είναι αρκετή να κρύψει την επί 30 και πλέον χρόνια αλητεία κάποιων;
Αν πάλι δεν πρόκειται για αλητεία, βγείτε να πείτε κάτι. Οτιδήποτε. Αλλά όχι πως έτυχε γιατί 30 χρόνια τυχαίνει. Τυχαίο; Δε νομίζω.

Χρήστος Γιαννίμπας

Πηγή : koutipandoras.gr

Δώστε πίσω την Πάτρα μας

Γράφει ο Νίκος Κακαρίκας για το protagon.gr

Η περιοχή των Ιτέων στην Πάτρα αποτελεί μια από τις παλαιότερες εργατικές συνοικίες της πόλης. Περνώντας μέσα από τα στενά δρομάκια που οδηγούν στην Ακτή Δυμαίων και στο εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής τα χαμηλά σπίτια και οι εργατικές κατοικίες παραπέμπουν σε άλλες εποχές.

Χτες, δεύτερη ημέρα αντιδράσεων έξω από το εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής, με αφορμή τη δολοφονία του Θανάση Λαζανά από τρείς Αφγανούς και περισσότεροι από 2000 κάτοικοι των Ιτέων αλλά και της Λεύκας ζήτησαν την άμεση απομάκρυνση όλων των παράνομων μεταναστών από τις υπέρ το δέον υποβαθμισμένες περιοχές τους.

Λίγο μετά τις 9 το βράδυ, περί τα 100 άτομα επιτέθηκαν και πάλι στις δυνάμεις των ΜΑΤ με πέτρες και 4 μολότοφ αλλά αυτή τη φορά τα επεισόδια έλαβαν τέλος μέσα σε μια ώρα. Σύμφωνα πάντως με  πληροφορίες μεγάλο μέρος των παράνομων μεταναστών που διέμεναν εντός της Πειραϊκής και σε άλλα παλιά εργοστάσια μεταφέρθηκε στην Αθήνα τα ξημερώματα της Τετάρτης.

Στα πηγαδάκια που είχαν στηθεί έξω από το παλιό εργοστάσιο τα παράπονα που άκουγε κανείς από τους πολίτες για τον Δήμο, τη Νομαρχία, την Αστυνομία  και τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών ήταν ατελείωτα. “Κανένας και καμία υπηρεσία δεν αντιμετώπισε το πρόβλημα όπως θα έπρεπε. Όλοι τους έκρυβαν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα αυτής της εγκληματικής πρακτικής και μην μας κατηγορείτε για ρατσιμό και φασισμό. Δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε όταν πέφτει το φως του ήλιου”  ήταν ένα από τα βασικά επιχειρήματα των κατοίκων.

“Δεν είμαστε με τη Χρυσή Αυγή αλλά και δεν μας ενδιαφέρει αν αυτοί που επιτέθηκαν στις αστυνομικές δυνάμεις ή κυνήγησαν μετανάστες είναι με τη Χ.Α” μου λέει μια κυρία.

“Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Όχι τώρα. Εδώ και μια πενταετία. Έπρεπε να δολοφονηθεί ένας νέος λίγα μέτρα από το σπίτι του για να καταλάβουν πως τα πράγματα έχουν εκτραχυνθεί. Τηλεφωνούμε στην Αστυνομία και τους καταγγέλουμε εγκληματικές πράξεις που γίνονται έξω από τα σπίτια μας και μας απαντούν πως δεν υπάρχει διαθέσιμο περιπολικό. Αυτοί που  είναι σήμερα εδώ έχουν ψηφίσει σχεδόν όλα τα κόμματα στις τελευταίες εκλογές. Δεν έχει να κάνει με δεξιά ή αριστερά. Έχει να κάνει με την καθημερινή μας ζωή. Πρέπει κάποιος να πάρει συγκεκριμένες αποφάσεις”.

Το μεγαλύτερο παράπονο που ακούστηκε όμως χτες από τους συγκεντρωμένους κατοίκους ήταν πως έπρεπε να είχε ξεσηκωθεί όλη η Πάτρα και όχι μόνο οι κάτοικοι των Ιτέων και της Λεύκας. “Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος. Είμαστε μόνοι μας εδώ πέρα. Είμαστε κομμάτι της πόλης και θα έπρεπε όλοι οι κάτοικοι να δείξουν πως θέλουν κάτι να αλλάξει στην Πάτρα”.

Φεύγοντας, ρωτάω έναν νεαρό αν αυτοί που κάνουν τα επεισόδια είναι μόνο μέλη της Χ.Α. “Όχι, μου απαντά κοφτά, οι περισσότεροι δεν ανήκουν στην οργάνωση. Αλλά αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση και δεν αλλάξει κάτι άμεσα, οι περισσότεροι, δυστυχώς, θα γίνουν μέλη της Χ.Α."

Πηγή : protagon.gr

Δεν είδε ο Ολάντ τον Τσίπρα… και λοιπόν;

Γράφει ο Θέμης Τζήμας


Ένα πραγματικά ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ- όχι τηλεοπτική φούσκα ή δήθεν κορυφαίος- και αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα, του οποίου το όνομα δεν αναφέρω καθώς δεν ξέρω αν θα το ήθελε, μου έλεγε ότι τα πρώτα χρόνια του ΠΑΚ, ελάχιστοι ξένοι ηγέτες δέχονταν να συναντήσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο λόγος ήταν προφανής: η χούντα, τους ήταν πολύ χρήσιμη και δεν ήθελαν να κάνουν οτιδήποτε ίσως την αποσταθεροποιούσε.
Το έχουμε δει με πολλούς ακόμα ηγέτες και ομάδες στο πέρασμα των χρόνων. Πρώτα διεθνείς παρίες, μετά στον “πάγο” και τελικά αποδεκτοί ακόμα και μετ’ επαίνων για τη δράση τους και το ρεαλισμό τους- ενίοτε ακούγοντας και καμιά συγγνώμη. Φυσικά έχουμε δει και την αντίστροφη πορεία. Θυμηθείτε για παράδειγμα τι συνέβη με το Γιώργο Παπανδρέου, χωρίς φυσικά να καταλήξει ποτέ παρίας: από κατεξοχήν κοσμοπολίτης Έλληνας πολιτικός, με άψογες δημόσιες -και πολύ καλές διεθνείς- σχέσεις, στο τέλος της θητείας του αντιμετωπίστηκε περίπου σαν απόβλητος από το δίδυμο Μερκοζί, όταν πρότεινε το δημοψήφισμα. Σε αυτό βέβαια συνέτειναν τα φερέφωνά τους στο εσωτερικό, που είτε ήταν εξαρχής αρνητικοί στο να μιλήσει ο λαός, είτε έκαναν ωραιότατες κωλοτούμπες και από υπερασπιστές του δημοψηφίσματος, μετά από την ψυχική ενδοσκόπηση που προκαλεί σε όσους την έχουν περάσει μια κρίση σκωληκοειδίτιδας μετετράπησαν σε πολέμιούς του.
Αυτή είναι η “ρεάλ πολιτίκ”, δηλαδή η πολιτική που υπακούει στα κρατικά ή συχνότατα καθεστωτικά συμφέροντα. Τα πρωτόκολλα, η διπλωματία και το διεθνές δίκαιο ακόμα, κάμπτονται σε χρόνο μηδέν ή αξιοποιούνται επιλεκτικά ως φύλλα συκής.
Στην Ελλάδα όλα αυτά αποκτούν υπό την επίδραση του μετώπου παρασιτισμού, φερεφώνων του και ξένου παράγοντα, μια άλλη σημασία: υπουργοί- “πρωτοκλασάτοι” κάθονται κλαρίνο μπροστά σε παράγοντες ξένων πρεσβειών. Δημοσιογράφοι σε διατεταγμένη υπηρεσία αναπαράγουν τη γραμμή που μεταφέρει το κέντρο βάρους όχι στο τι λέμε εμείς αλλά στο τι λένε οι ξένοι για εμάς, με βάση την ανόητη γραμμή περί φιλελλήνων και ανθελλήνων. Και επίδοξοι πρωθυπουργοί διακατέχονται από τη μανία του ετεροπροσδιορισμού προς ξένους πολιτικούς, πολλοί μάλιστα εκ των οποίων αποδείχτηκαν μεγαλύτερες φούσκες από τους δικούς μας, αντιστοίχους. Πόσους επίδοξους Μπλερ, Ζοσπέν, Ρουαγιάλ, Σαρκοζί, Πούτιν και Ομπάμα είδαμε να παρελαύνουν τα τελευταία χρόνια; Πόσοι προσπάθησαν να βγάλουν μια φωτογραφία χειραψίας με κάποιον ξένο ηγέτη, επειδή φαντάζονταν ότι θα μπορούσαν να αντλήσουν μιαν ορισμένη αίγλη από τέτοια ενσταντανέ;
Τα παραπάνω είναι αποδείξεις ενός βαθύτατα συμπλεγματικού και οπορτουνιστικού επαρχιωτισμού, που εν πολλοίς είναι οριζόντιος. Ο ετεροπροσδιορισμός, η επιδίωξη μιας “καλής κουβέντας”, ενός φιλικού χτυπήματος στην πλάτη από “έξω”, ενός άρθρου σε ξένη εφημερίδα, προκειμένου να πειστούν οι “ιθαγενείς” ότι ο όποιος πολιτικός συνιστά “εθνικό κεφάλαιο” αποδεικνύουν την έμφυτη υποτέλεια και κενότητα, που εγγυώνται τη διαπραγματευτική αποτυχία μας ως χώρας. Είναι δε, φυσικό επακόλουθο, με τέτοιες “ηγεσίες”, πάνω μάλιστα στον καμβά της κρίσης, η χώρα, η οικονομία και η κοινωνία να κλυδωνίζονται από κάθε δήλωση ξένων ηγετών, ιδιωτικών φορέων, κερδοσκόπων, ακαδημαϊκών κλπ. Αυτή η κενότητα, η υποτέλεια, ο επαρχιωτισμός είναι που μετατρέπουν τη χώρα σε καρυδότσουφλο μέσα στην τρικυμία και επιδιώκουν να καταστήσουν το λαό τρομοκρατημένη και αδύναμη μάζα. Είναι απολύτως λογικό σε ένα τόσο ανορθολογικό και επαρχιωτικό τοπίο να ταλαντωνόμαστε από την τζάμπα μαγκιά “μέσα”, στην υποτέλεια “έξω”.
Οι ρίζες αυτού του φαινομένου είναι φυσικά βαθιές: εντελώς συνοπτικά έως και απλουστευτικά, η ανολοκλήρωτη αστική εξέλιξη, με την ελλιπέστατη παραγωγική βάση διαμόρφωσε μια μεγαλοαστική τάξη μεταπρατική προς τους ξένους πάτρωνές της και παρασιτική προς το δημόσιο. Στηρίγματά της σε κάθε κρίση ήταν η ξένη βοήθεια- κηδεμονία και οι μηχανισμοί καταστολής του κράτους, που κατά τα άλλα άρμεγε και αρμέγει ακόμα, πετώντας μερικά αποφάγια από το τραπέζι προς τα κάτω, μέσα από πελατειακά δίκτυα συνενοχής, στις περιόδους ευμάρειας. Η ίδια η μικρασιατική καταστροφή είναι ανάμεσα στα άλλα, απόδειξη της ανορθολογικής ταλάντωσης που προκαλεί η εξάρτηση, χωρίς επαρκείς εσωτερικές εφεδρείες και σύνεση.
Η εξάρτηση αυτή πέρασε και στην αριστερά σε δεδομένες φάσεις. Και μόνο η διάσπαση μεταξύ ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού είναι εύγλωττη, όπως και η “ανάγκη” του Ζαχαριάδη να ταϊζει ψέμματα τους συναγωνιστές του περί σοβιετικής βοήθειας. Ελληνικές ηγεσίες μόνο κατ’ εξαίρεση μπόρεσαν να αποφύγουν τη στείρα αντιγραφή ξένων μοντέλων, προς όφελος της ορθολογικής ενσωμάτωσης διεθνών προτύπων, στις εθνικές ιδιαιτερότητες. Κατ’ εξαίρεση παρήγαγαν καινοτόμες και βιώσιμες πρακτικές και πολιτικές.
Και όμως, αυτή η κοινωνία των λίγων εκατομμυρίων που βρέθηκε σχεδόν πάντα- από “μοίρα” αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα και συχνά τραγική- στο κέντρο των τεκτονικών αλλαγών, μέσα στον 20ο αιώνα μόνο, “έβγαλε” πολιτικές φυσιογνωμίες παγκοσμίου εμβέλειας, όπως ήταν ο Ελ. Βενιζέλος, ο Α. Βελουχιώτης, ο Α. Παπανδρέου, ακόμα και ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος- ο μοναδικός πραγματικός ηγέτης της δεξιάς παράταξης- όπως και έναν ατελείωτο αριθμό αγωνιστών.
Τώρα λοιπόν, στην πρώτη μεγάλη, παγκόσμια κρίση στον 21ο αιώνα βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο των δομικών μετασχηματισμών από τους οποίους θα προκύψει ένας άλλος κόσμος- νέος ή παλιός μένει να φανεί. Μόνο που τώρα, επειδή η χώρα έχει συγχρονιστεί με τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό πυρήνα, επειδή η κρίση είναι παγκόσμια και ο χρόνος συμπυκνωμένος, δεν υπάρχουν έτοιμα μοντέλα, δεξιά ή αριστερά για αντιγραφή. Η όποια προοδευτική πολιτική ηγεσία έχει αντίθετα χρέος να συνδιαμορφώσει και να προτείνει το μοντέλο για έναν όντως νέο κόσμο. Αυτή είναι η υποχρέωση των δημιουργικών και προοδευτικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας, της ηγεσίας της, σε συνεργασία προφανώς με διεθνείς δυνάμεις. Αλλά για να γίνει αυτό απαιτείται ορθολογισμός, αξιοπρέπεια, διαπραγματευτική ισχύς, όχι χυδαίος δημοσιοσχετισμός και επαρχιωτισμός.
Δεν είδε λοιπόν ο Ολάντ τον Τσίπρα και είδε το Βενιζέλο. Δεν είδε τον Τσίπρα ή τον είδε λίγο, η ηγεσία του SPD. Ε και; Φυσικά και θα κάνουν “γυμνάσια”, όχι στον Τσίπρα αλλά σε όποια δύναμη επαγγέλλεται πολιτική πέραν της δογματικής προσήλωσης, στην αντί- ευρωπαϊκή στρατηγική του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού. Γιατί ακόμα και αυτοί που δεν είναι δογματικοί νεοφιλεύθεροι θέλουν να ελέγξουν την πορεία των πραγμάτων στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι έτσι διατηρούν προς όφελός τους τη σχετική ευστάθεια του ευρωσυστήματος και ότι κερδίζουν χρόνο . Κατά την άποψή μου απλά χάνουν χρόνο εις βάρος της Ευρώπης αλλά τι να κάνουμε, αυτοί κυβερνούν. Αν αύριο πχ, το ΠΑΣΟΚ αποκτούσε άλλη ηγεσία και άλλη, προοδευτική πολιτική θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βάλουν στον “πάγο” τη νέα αυτή γεσία. Τα ίδια δεν έκαναν και στον Ολάντ πριν εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας;
Ήταν όντως άτοπο και άστοχο το σχόλιο περί “Ολαντρέου”, υπό την έννοια ότι δεν προσφέρει κάτι στη χώρα. Αλλά ειλικρινά όλοι αυτοί που ξεσηκώνονται για ένα ατυχές λογοπαίγνιο, με ορισμένες ίσως διεθνείς προεκτάσεις, πού ήταν όταν ξένοι παράγοντες, θεσμικοί και παραθεσμικοί, πρόσβαλλαν και τσαλαπατούσαν την αξιοπρέπεια και τις βασικές συνταγματικές αρχές της χώρας, την εθνική και λαϊκή κυριαρχία; Πως προστάτευσαν τότε τη διαπραγματευτική ισχύ της χώρας; παρακαλώντας την τρόικα να γυρίσει πίσω από το Σεπτέμβριο μέχρι το Νοέμβριο; υπονομεύοντας την πρόταση για δημοψήφισμα; λέγοντας, λίγο παλιότερα, ότι θα απαγορεύσουν συνταγματικά την πώληση δημόσιας ακίνητης περιουσίας και ψηφίζοντας αμέσως μετά το ταμείο ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας; Ποιώντες την νήσσαν απέναντι σε απαράδεκτες επιβολές ακόμα και ως προς το νόημα των εκλογών;
Στο τέλος, όσα “γυμνάσια” και να κάνουν οι “έξω” στην όποια ηγεσία της χώρας δεν αποδεικνύεται όσο πειθήνια θα ήθελαν, όλοι θα κάτσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Ναι, μέχρι τότε αλλά και πάνω στο τραπέζι θα υπάρξουν εκβιασμοί, αφόρητες πιέσεις, διεθνοπολιτικοί τραμπουκισμοί. Και ναι, η Ελλάδα δεν είναι καμιά υπερδύναμη, ούτε μπορούμε να επικαλεστούμε το “ένδοξο παρελθόν” μας για να βγούμε από τη δύσκολη θέση. Επίσης ναι, χρειάζονται προσεκτικές και ορθολογικές διαπραγματευτικές κινήσεις- που ενίοτε βέβαια συμπεριλαμβάνουν το να φαίνεσαι έτοιμος ακόμα και να σπάσεις το σχοινί.
Ωστόσο ας διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και επιτέλους να δομήσουμε ένα εσωτερικό, κοινωνικό μέτωπο υπέρ της νέας διαπραγμάτευσης για τη χώρα, με πρωταγωνιστές τις προοδευτικές δυνάμεις-τις άλλες τις δοκιμάσαμε. Και όταν θα μας ξαναπούν από τα δελτία των 8 πόσο “προσεβλήθη” κάποιος ξένος αξιωματούχος ή ότι “έφαγε πόρτα” κάποιος Έλληνας πολιτικός, να απαντήσουμε αυτό που- αν θυμάμαι καλά- απάντησε ο Φρανσουά Μιτεράν όταν του είπαν ότι γνωρίζουν για τις εξωσυζυγικές του περιπέτειες: και λοιπόν;

ΥΓ.1 Ας μου συγχωρήσουν οι αναγνώστες πιθανό ιστορικό λάθος ως προς το θέμα Μιτεράν.
ΥΓ.2 Για να προλάβω λογικές αντιδράσεις, όντως δεν είναι ίδιο να μιλάς για τη χρεοκοπία της χώρας σου και για τα εξωσυζυγικά σου κατορθώματα. Λίγη κατανόηση στη λογοτεχνική τοποθέτηση πολιτικών ρήσεων, σε διαφορετικό πλαίσιο, προκειμένου να περιγραφεί γλαφυρότερα, η ουσία.


Πηγή : harta.gr