Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Το έγκλημα στην Ελλάδα έχει «πατέρες»


Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το "ΕΘΝΟΣ"

Συμφωνούμε, υποθέτω, όλοι ότι οι αδυναμίες που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα δεν προκλήθηκαν αποκλειστικά και μόνο από τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Οι συνήθειες, οι πρακτικές και οι αδυναμίες που χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή και διαμορφώνουν τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις έχουν προέλθει από συγκεκριμένες αιτίες, για τις οποίες την κύρια ευθύνη έχουν συγκεκριμένοι πολιτικοί.

Δύο είναι βασικά οι λόγοι της κρίσης που βιώνουμε. Ο ένας είναι ότι δανειστήκαμε απερίσκεπτα και υπερβολικά και οι δεύτερος ότι, αν και για πάνω από 30 χρόνια στην ευρωπαϊκή οικογένεια, δεν καταφέραμε να γίνουμε ένα στοιχειωδώς σοβαρό ευρωπαϊκό κράτος. Και για το ένα και για το άλλο η ευθύνη ανήκει πρωτίστως στους πολιτικούς εκείνους που ουσιαστικά θεμελίωσαν και διαμόρφωσαν τη μεταδικτατορική Ελλάδα.
Ο υπερδανεισμός είναι αναντίρρητα γεγονός, που ξεκίνησε με τον άνοδο στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει επανειλημμένα κατηγορηθεί από τη ΝΔ για την πρακτική αυτή. Μπορεί να υπήρχαν βάσιμοι κοινωνικοί λόγοι που επέβαλαν την ενίσχυση των οικονομικά αδύναμων, αλλά οι οικονομικές αναταράξεις τον υποχρέωσαν σε μέτρα σταθεροποίησης, που όμως εγκαταλείφθηκαν πριν αποδώσουν. Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1994 για να δηλώσει δημόσια ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ πως «ή θα αφανίσουμε το χρέος ή θα μας αφανίσει εκείνο».

Κι από την άλλη πλευρά η ευθύνη για το γεγονός ότι βρεθήκαμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια τελείως απροετοίμαστοι και νομίζοντας ότι έχουμε μόνο δικαιώματα, αλλά όχι και υποχρεώσεις ανήκει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ασφαλώς και αποτέλεσε τεράστια εθνική προσφορά η ένταξή μας στην -τότε- ΕΟΚ, αλλά αποτέλεσε και μνημείο επιπολαιότητας η γνωστή αποστροφή του πως «ρίχνω τους Ελληνες στα βαθιά και θα μάθουν να κολυμπάνε». Δυστυχώς, διαψεύστηκε. Δεν μάθαμε να κολυμπάμε στην ευρωπαϊκή θάλασσα. Και παρόλο που ο ίδιος έμεινε στην πολιτική έως τα μέσα της δεκαετίας του '90 και ασφαλώς είχε διαπιστώσει το πρόβλημα, για πολλούς και πολλά μίλησε, αλλά με το θέμα αυτό ουδέποτε ασχολήθηκε.
Επί 20 χρόνια οι δύο κορυφαίοι της μεταδικτατορικής περιόδου είχαν και το χρόνο αλλά και την υποχρέωση να οργανώσουν ένα σύγχρονο, σοβαρό και αποτελεσματικό ευρωπαϊκό κράτος. Δεν το έκαναν. Και βασικά αυτό πληρώνουμε σήμερα.

Πηγή : ethnos.gr

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Γιατί τέτοια ανοχή;


Άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη 

Αναζητώ την είδηση της αποπομπής του Ροντούλη από την κυβέρνηση αλλά δεν την βρίσκω. Λυπάμαι, αλλά ο Λουκάς Παπαδήμος έχασε άλλη μια ευκαιρία για να δείξει ότι δεν ανέχεται οι υπουργοί του να συμπεριφέρονται ως τοπικοί ρουσφετολόγοι. Το ατόπημα του Ροντούλη σάς είναι γνωστό. Αλλά επειδή μέσα στην εορταστική ατμόσφαιρα (!) όλο και κάτι θα σας έχει ξεφύγει, σας ενημερώνω συνοπτικά.

 Ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Ροντούλης παρενέβη για να μην κλείσουν δύο εφορίες στην εκλογική του περιφέρεια. Τον υφυπουργό «κάρφωσαν» οι ίδιοι οι εφοριακοί, ο ίδιος ουσιαστικά το παραδέχτηκε λέγοντας στο ραδιόφωνο ότι οι συγκεκριμένες εφορίες δεν πρέπει να κλείσουν γιατί εξυπηρετούν χιλιάδες ψηφοφόρους του. Λες και οι ψηφοφόροι των άλλων 48 (ζωή να 'χουν) υπουργών και υφυπουργών δεν έχουν ψυχή. Και τι θα πουν στους ελεγκτές της τρόικα όταν κοιτάξουν τον ελλιπή χάρτη με τις συγχωνευμένες και καταργημένες εφορίες; «Larissa, this is Rontoulis’ State»;

Ας σοβαρευτούμε. Η απρέπεια του Ροντούλη είναι η δεύτερη που ανέχεται ο Παπαδήμος αυτή την εβδομάδα. Η πρώτη φέρει την υπογραφή του υφυπουργού Γεωργιάδη (και αυτός ΛΑΟΣ!). Ο οποίος βγήκε και είπε ότι είναι «άδικη η απόφαση για την προφυλάκιση του Εφραίμ, παραμονή Χριστουγέννων» (παραμονή πρωτοχρονιάς μπορούμε; παραμονή των Φώτων;) και ότι αυτή η απόφαση «δίχασε τον ελληνικό λαό και έπληξε την Ορθοδοξία». Το πόσο διχάστηκε ο ελληνικός λαός από την προφυλάκιση του Εφραίμ το είδαμε με τα ογκώδη συλλαλητήρια έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Η συνταγματική διάκριση των εξουσιών επιβάλλει ότι κανείς κυβερνητικός δεν επεμβαίνει στο έργο της Δικαιοσύνης. Ο Βελόπουλος ας πούμε (βουλευτής και αυτός του ΛΑΟΣ) έχει κάθε δικαίωμα να λέει ότι κακώς προφυλακίσθηκε ο Εφραίμ. Φίλοι είναι με τον ηγούμενο, μαζί πίνουν καφέ στην Θεσσαλονίκη, έχει κάθε λόγο να τον υπερασπίζεται. Ένας υφυπουργός όμως δεν μπορεί να μιλάει για «άδικες αποφάσεις» γιατί τότε πάει περίπατο η όποια ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Αντί λοιπόν ο πρωθυπουργός να αποπέμψει τον Γεωργιάδη και μετά τον Ροντούλη και όποιον τέλος πάντων κάνει του κεφαλιού του στην κυβέρνηση του, κάνει πως δεν τους άκουσε. Εξ όνυχος τον λέοντα όμως. Αν δεν μπορείς να βάλεις στη θέση τους τα τσικό, ποιος θα σεβαστεί τις σοβαρές σου αποφάσεις; Και να σκεφθείτε ότι οι υφυπουργοί του ΛΑΟΣ έδρασαν λίγες ώρες αφότου ο Λουκάς Παπαδήμος είχε συναντήσει τον Σαμαρά, τον Παπανδρέου και τον Καρατζαφέρη και τους είχε ζητήσει να τον αφήσουν επιτέλους να κυβερνήσει. Τον άφησαν. Με το έρμα όμως.

Πηγή : protagon.gr

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Οι τράπεζες σε νέο τοπίο


Άρθρο - Γνώμη της Άννας Δόγα

Με τρεις τράπεζες λιγότερες βρίσκει το τέλος του έτους το ταμπλό του Χρηματιστηρίου. Η τύχη των δύο, της Proton Bank  και της TBank, ήταν άδοξη καθώς εγκαινίασαν το θεσμό της εξυγίανσης πιστωτικών ιδρυμάτων, ενώ η τρίτη, η Εμπορική, αποχώρησε εκουσίως αφού η μητρική της κατέχει σχεδόν το σύνολο των μετοχών.

Ενδεχομένως, τον ίδιο δρόμο της εξόδου να ακολουθήσει η Geniki αφού και η δική της μητρική αυξάνει συνεχώς το ποσοστό της. Αυτές οι εξελίξεις φαίνονται μικρής σημασίας αν επιχειρήσει κανείς να προβλέψει πώς θα διαμορφωθεί το τραπεζικό τοπίο στα τέλη του 2012.

Αφήνοντας στην άκρη το άδηλο μέλλον για το ευρώ [EUR=X]  ή την Ελλάδα, και μιλώντας μόνο για τις τράπεζες, οι προοπτικές φαίνεται ότι μάλλον δυσοίωνες διαγράφονται. Τουλάχιστον θα ξέρουμε τα χειρότερα στις αρχές του έτους, εκτιμούν οι τραπεζίτες αφού οι επιπτώσεις από PSI Plus και BlackRock θα έχουν αποτυπωθεί.

Πόσες τράπεζες θα είναι κρατικοποιημένες στο τέλος του επόμενου έτους, πόσες θα ελέγχονται δηλαδή από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας είναι ένα βασικό ερώτημα. Αγώνα μέχρις εσχάτων πραγματοποιούν οι διοικήσεις των ομίλων για να αποφύγουν το ΤΧΣ αλλά ακόμη και αν το πετύχουν η εικόνα του συστήματος θα είναι εντελώς διαφορετική.

Οι τράπεζες δεν θα ξεπεράσουν εύκολα την εικόνα χρηματιστηριακής απαξίωσης που παρουσιάζει ο κλάδος, ενώ η αναγκαστική αποεπένδυση από τις αναπτυσσόμενες αγορές θα τους κοστίσει σε μελλοντική ανάπτυξη. Περισσότερο από όλα, η σημερινή συγκυρία των συνθηκών που αντιμετωπίζουν μας διαβεβαιώνει ότι η πιστοδοτική πολιτική τους στο μέλλον θα είναι εντελώς διαφορετική ακόμη και όταν θα ξεπεραστούν οι συνθήκες κρίσης.

Ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, Μιχάλης Σάλλας, περιέγραψε πρόσφατα πόσο πλήττονται οι τράπεζες από το haircut των ομολόγων και την αξιολόγηση της ΒlackRock, ενώ ο διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής, Απόστολος Ταμβακάκης, ομολόγησε ότι το 2012 θα είναι το πιο δύσκολο έτος για τις ελληνικές τράπεζες.

Αυτήν τη φορά δεν πρόκειται απλώς για μια «μεγάλη πρόκληση» που αντιμετωπίζουν οι τράπεζες αλλά για έναν αγώνα επιβίωσης από την έκβαση του οποίου θα εξαρτηθεί και η πορεία της οικονομίας καθώς είναι κρίσιμος ο ρόλος που καλείται να παίξει αυτό το τραπεζικό σύστημα, αν θα μπορέσει δηλαδή να στηρίξει τις προσπάθειες ανάκαμψης σε μια χώρα που «βυθίζεται» στην ύφεση.

Πηγή : naftemporiki.gr

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Η Δικαιοσύνη και ο ηγούμενος


Άρθρο από το "ΒΗΜΑ"

Η υπόθεση του ηγουμένου Εφραίμ της Μονής Βατοπαιδίου εισέβαλε ξανά δυναμικά στο προσκήνιο. Αυτή τη φορά με τις αντιδράσεις και τις πολλές ενστάσεις που προκάλεσε η απόφαση του Εφετείου για την προφυλάκισή του.

Δυό είναι οι βασικότερες: Η πρώτη, η συνωμοσιολογική, που λέει ότι κάποιοι σχεδίασαν την προφυλάκισή του Χριστουγεννιάτικα για να πληγώσουν το χριστεπώνυμο πλήρωμα και η δεύτερη, πιο αληθοφανής, που θέτει το ερώτημα: «τον ηγούμενο βρήκαν να βάλουν στη φυλακή όταν τόσοι και τόσοι εμπλεκόμενοι σε σκάνδαλα, πολιτικοί και επιχειρηματίες, κατηγορούμενοι για βαρύτερα κακουργήματα είναι ελεύθεροι και απολαμβάνουν ασυλίας;»

Και οι δύο εκδοχές είναι σε μεγάλο βαθμό αστήρικτες. Για την πρώτη δεν μπορεί να πιστέψει κανείς ότι υπάρχουν σκοτεινές δυνάμεις που επιβουλεύονται την Ορθοδοξία μέσω της προφυλάκισης του ηγουμένου Εφραίμ.

Η δεύτερη επίσης δεν είναι υπερασπίσιμη, καθώς ένας μοναχός, που διεκδικεί ρόλο πνευματικού ηγέτη οφείλει πρώτος αυτός να αποδέχεται και να υφίσταται την εφαρμογή των νόμων.

Εκείνο που κανείς μπορεί να συζητήσει στην περίπτωση του ηγουμένου είναι αυτή καθεαυτή η εφαρμογή του μέτρου της προφυλάκισης. Και αν στην περίπτωσή του εξαντλήθηκε όλη η αυστηρότητα του δικαστηρίου.

Το συγκεκριμένο μέτρο εφαρμόζεται στις περιπτώσεις που ο καταγορούμενος είναι ύποπτος φυγής και ικανός να διαπράξει το αυτό αδίκημα. Στην προκειμένη περίπτωση λογικώς υποψία φυγής δεν υπήρχε, ούτε συνθήκες που θα επέτρεπαν επανάληψη του ιδίου αδικήματος.

Υπό αυτή την έννοια και οι κρίνοντες κρίνονται.

Τα υπόλοιπα, τα συνωμοσιολογικά και οι ακραίες αντιδράσεις διαφόρων θρησκόληπτων που διεκδικούν το ακαταδίωκτο των ρασοφόρων, δεν ταιριάζουν σε ανεπτυγμένες και συντεταγμένες κοινωνίες.

Πηγή : tovima.gr

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Γερμανία: μισθοί κάτω από... 400 ευρώ!

Άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ για το "ΕΘΝΟΣ"


Υπάρχει και η άλλη όψη του γερμανικού «οικονομικού θαύματος» της τελευταίας δεκαετίας. Υπάρχουν δηλαδή αυτοί που πλήρωσαν και πληρώνουν το κόστος της «βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας» της γερμανικής οικονομίας.

Η αποκάλυψη προκαλεί σοκ σε όποιον αγνοεί την ωμή, σκληρή πραγματικότητα του γερμανικού κόσμου της εργασίας: επτά (!) εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι δουλεύουν επισήμως με μηνιαίες αποδοχές κάτω των... 400 (!!!) ευρώ και μάλιστα χωρίς η απασχόληση αυτή να τους δίνει έστω πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας ή να τους επιτρέπει να λάβουν οποιουδήποτε εξευτελιστικού ύψους σύνταξη όταν γεράσουν!
Φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι πέρα για πέρα πραγματικό. Η τραγική ειρωνεία μάλιστα είναι ότι αυτού του είδους η εργασιακή απασχόληση εισήχθη όχι από τη Δεξιά, αλλά από τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Γκέρχαρτ Σρέντερ προ δεκαετίας, με την περιβόητη «Ατζέντα 2010» που συνέθλιψε τους Γερμανούς εργαζόμενους και αποτέλεσε τη βάση της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της γερμανικής οικονομίας. Το 2003 οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες καθιέρωσαν τη «μίνι απασχόληση», την οποία διαφήμισαν ως «πόρτα εισόδου στον εργασιακό κόσμο» που δήθεν θα διευκόλυνε την εξεύρεση εργασίας από τους άνεργους και τους νέους.

Οι κανόνες της «μίνι απασχόλησης» είναι σαφείς. Πρώτον, οι μηνιαίες αποδοχές απαγορεύεται αυστηρά να υπερβούν τα 400 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι αν π.χ. μια εργασία πληρώνεται 5 ευρώ την ώρα, ο εργαζόμενος επιτρέπεται να δουλέψει 80 ώρες τον μήνα. Αν πληρώνεται 10 ευρώ ωριαίως, τότε απαγορεύεται να εργαστεί κάποιος πάνω από 40 ώρες μηνιαίως. Αν εργαστεί έστω και ένα λεπτό παραπάνω, τότε το συμβόλαιο εργασίας του πρέπει να γίνει κανονικό. Οταν οι αποδοχές του εργαζομένου είναι 400 ευρώ ή λιγότερο, παίρνει όλα τα λεφτά καθαρά. Δεν έχει καμία κράτηση για το ταμείο υγειονομικής περίθαλψης ή για το ταμείο συνταξιοδότησης. Η αιτία γι' αυτό είναι τραγικά απλή: η δουλειά του αυτή δεν του δίνει κανένα δικαίωμα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή για σύνταξη!

Ο εργοδότης είναι ευτυχής. Καλείται να πληρώσει μόνο 2% φόρο επί του ποσού που χορηγεί στον εργαζόμενο και επιπλέον 15% στο ασφαλιστικό ταμείο και 13% στην κοινωνική ασφάλιση. Δηλαδή 130 ευρώ αν πληρώνει 400 ευρώ τον υπάλληλό του και στην πραγματικότητα σχεδόν τα μισά, δεδομένου ότι η μέση αμοιβή που λαμβάνουν τα επτά εκατομμύρια Γερμανοί που δουλεύουν κάτω από αυτό το καθεστώς είναι μόλις... 230 ευρώ!
Αυτό το ιδεώδες για εργοδότες εργασιακό καθεστώς άνοιξε αμέσως όχι μια απλή Κερκόπορτα, αλλά μια τεράστια πύλη για τη γενίκευση της «μαύρης» εργασίας στη Γερμανία. Εκατοντάδες χιλιάδες εργοδότες προσλαμβάνουν εργαζόμενους με καθεστώς «μίνι απασχόλησης», αλλά τους απασχολούν κανονικά, σαράντα ώρες την εβδομάδα. Τους δίνουν επισήμως τα 400 ευρώ και τα υπόλοιπα 1.000 ή και παραπάνω ευρώ τους τα δίνουν «μαύρα», γλιτώνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές!

Σε ορισμένους κλάδους η «μίνι απασχόληση» αναπτύχθηκε ραγδαία, συνοδευόμενη φυσικά από τη «μαύρη» εργασία. Στον ξενοδοχειακό κλάδο π.χ. υπολογίζονται σε 810.000 τα άτομα που δουλεύουν κάτω από αυτό το καθεστώς. Οι εργαζόμενοι κατ' αυτόν τον τρόπο αφενός πρέπει να βρουν άλλον τρόπο να έχουν υγειονομική περίθαλψη (π.χ. μέσω ασφαλισμένου συζύγου) και αφετέρου συχνά είναι τόσο φτωχοί που έχουν την ανάγκη κοινωνικών επιδομάτων για να επιβιώσουν.
Στην ουσία όμως αυτό σημαίνει ότι το κράτος επιβαρύνεται τόσο με το κόστος κοινωνικής περίθαλψης ατόμων που ενώ εργάζονται δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές όσο και με τα επιδόματα επιβίωσής τους, επιδοτώντας έτσι έμμεσα τις γερμανικές επιχειρήσεις για να πληρώνουν μισθούς κάτω από το όριο της φτώχειας και να μην πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές! Ιδού λοιπόν μια σκοτεινή συνιστώσα του σύγχρονου γερμανικού «οικονομικού θαύματος».

ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Υπονόμευση μισθών και συντάξεων
Κατηγορηματικός είναι στις δηλώσεις του προς την ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» ο οικονομολόγος του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW) Μάρκους Γκράπκα: «Η ''μίνι απασχόληση'' διαβρώνει τα βασικά δικαιώματα των εργατών. Οι φορολογούμενοι και οι εργαζόμενοι πληρώνουν τον λογαριασμό» τονίζει. Εχει απόλυτο δίκιο. Η γενίκευση αυτού του άθλια αμειβόμενου τύπου εργασίας έχει τουλάχιστον δύο ολέθριες συνέπειες. Πρώτον, υπονομεύει δραματικά τις μέχρι τώρα γνωστές συμβάσεις πλήρους απασχόλησης αορίστου χρόνου και μετατρέπει τους εργαζόμενους σε ζητιάνους. Δεύτερον, υποσκάπτει τα ταμεία τόσο υγειονομικής περίθαλψης όσο και συνταξιοδότησης, αφού μειώνει τις εισφορές προς αυτά και προετοιμάζει το έδαφος για συρρίκνωση ή και κατάργηση των συντάξεων.



Πηγή : ethnos.gr

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Απολύτως τίποτα

Άρθρο του Αντώνη Φουρλή


Ο φακός ζουμάρει στα υγρά μάτια, στα μισάνοιχτα χείλη, στα χέρια που τρέμουν. Ξανά και ξανά. Έπειτα αρχίζει, συνήθως, ένα βιντεοκλιπ με σύντομο φλας-μπακ σε εικόνες από προηγούμενα επεισόδια. Μερικές φορές, αισθητικά είναι όλα σωστά. Ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους. Ξαφνικά, όμως, συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά τα έχω ξαναδεί και ότι, αυτή τη φορά, δεν είναι σκηνές από τηλεοπτικό σίριαλ. Ξέρετε, από αυτά όπου οι πρωταγωνιστές συμμετέχουν σε μακρόσυρτους διαλόγους με μακριές παύσεις, ενώ κοιτάζονται στα μάτια με νόημα, επειδή το σενάριο είναι γραμμένο για να τραβά σε μάκρος και να παρατείνει την αγωνία. Έτσι μαζεύεις περισσότερους τηλεθεατές. Εξοικονομείς και χρήματα για την παραγωγή. Στα σίριαλ, αυτό δεν είναι καθόλου πρόβλημα. Ίσα – ίσα. Άλλωστε, οι τηλεθεατές που τα παρακολουθούν, προφανώς, έχουν αρκετό χρόνο για να τον ξοδεύουν μπροστά στην οθόνη, γνωρίζουν ότι αυτό που επιλέγουν δεν είναι “υψηλή τέχνη” και οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει τεράστια απόσταση, ανάμεσα στα σενάρια και στην πραγματική ζωή.

Εδώ και πολλές εβδομάδες, όμως, έχω ακριβώς την ίδια αίσθηση, όταν διαβάζω ανακοινώσεις κομμάτων ή ακούω “παρεμβάσεις” πολιτικών προσώπων! Πέρασαν 45 ημέρες από τότε που ορκίστηκε πρωθυπουργός ο Παπαδήμος. Επί 45 ημέρες, τα ίδια πρόσωπα που συμφώνησαν – υποτίθεται – να αναθέσουν στον Παπαδήμο την πρωθυπουργία, συντηρούν έναν ανούσιο δημόσιο διάλογο, επί των ζητημάτων για τα οποία συμφώνησαν. Σαν να μην υπήρξε ποτέ η μεταξύ τους μακρόσυρτη διαπραγμάτευση – τραγέλαφος. Από την επομένη, κιόλας, της ορκωμοσίας του πολυπληθούς κυβερνητικού σχήματος, στο οποίο οι ίδιοι επέμειναν: Διαφωνούν για το αν, πότε και ποιές αποφάσεις θα πάρουν. Διαφωνούν για κάθε μία από αυτές και μαλλιοτραβιούνται στα υπουργικά συμβούλια για κάθε νομοσχέδιο. Πάνω από όλα, όμως, διαφωνούν για την ημερομηνία των εκλογών.

Από το ΠΑΣΟΚ λένε τώρα, πως είναι αδιανόητη η διεξαγωγή τους στα τέλη Φεβρουαρίου, επικαλούμενοι την αδυναμία (τους;) να κλειδώσουν μέχρι τότε την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Ταυτόχρονα τους απασχολούν και τα δικά τους – πιθανόν και περισσότερο από το αν θα γράψει η χώρα “κλειστόν” από αύριο. Ο Γιώργος έχει και σχέδια, βλέπετε, για την Σοσιαλιστική Διεθνή. Από τη ΝΔ, πάλι, φωνάζουν ότι, πριν καλά-καλά στεγνώσει η συμφωνία στο χαρτί, πάμε να την κάνουμε λάστιχο. Η συμφωνία έλεγε πράγματι για κάλπες με “ενδεικτική” ημερομηνία την 19η Φεβρουαρίου. Αλλά η συμφωνία έλεγε και για όσα πρέπει να γίνουν μέχρι τότε. Και η επίκληση της συμφωνίας παραμένει προσχηματική, τουλάχιστον μέχρι να πειστούμε ότι ο Σαμαράς έχει την πρόθεση να βοηθήσει όσο του αναλογεί (δηλαδή, πολύ) στην υλοποίησή της. Και ο Καρατζαφέρης, αφού λύσσαξε να γίνει κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας” και τρύπωσε, τώρα θυμήθηκε ότι αυτό που τον απασχολεί περισσότερο είναι...μην ανέβουν τα ποσοστά της αριστεράς! Στη Βουλή, έφτασε στο σημείο να πει ευθέως και ειλικρινώς, ότι αν είναι να αποφασίσει τώρα η κυβέρνηση επώδυνα μέτρα, τότε πρέπει να πάνε παραπίσω οι εκλογές. Αλλιώς, είπε, να γίνουν τώρα οι εκλογές και μετά τα μέτρα. Όχι παίζουμε! Τόσο πολύ κόπτονται όλοι τους για την διάσωση της πατρίδας. Η μήπως, της παρτίδας;

Στο ίδιο αυτό διάστημα των 45 ημερών, η κυβέρνηση που εξουσιοδοτήθηκε από τρία κόμματα να κάνει τα αυτονόητα – τουλάχιστον, να μην πέσει το καράβι σε ξέρα – δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα! Είδατε εσείς να προχωρά ή να αλλάζει κάτι στη χώρα; Είδατε να σπάνε αυγά με καμία μεταρρύθμιση; Είδατε να αγγίζουν τους ημέτερους που διόρισαν; 

Διάβασα στο “Βήμα” και στο “Έθνος της Κυριακής” δύο διαρροές του Παπαδήμου, με το κωδικοποιημένο μήνυμα: “Με φωνάξατε να βγάλω το φίδι απ' την τρύπα και τώρα μου ζητάτε και τα ρέστα. Θα πάρω κι εγώ τις αποφάσεις μου, αν χρειαστεί.”

Ο Παπαδήμος έχει αργήσει - και πολύ μάλιστα - αν περιμένει τώρα να λάβει τις αποφάσεις του. Το αν είχαν αποτέλεσμα τα ραντεβού με Σαμαρά – Καρατζαφέρη, θα το διαπιστώσουμε οσονούπω. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι πάει να χάσει το μισό παιχνίδι – και μόνο με το που μπαίνει στη διαδικασία να ανταλλάξει “ραβασάκια” με τα κόμματα, μέσω εφημερίδων. Τα παιχνιδάκια των διαρροών είναι μέρος του “πολιτικού σαβουάρ βιβρ” των κομμάτων. Αν ο Παπαδήμος το εννοούσε, όταν έλεγε “δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός”, τότε δεν θα έπρεπε και να συμπεριφέρεται ως επαγγελματίας πολιτικός. Την επόμενη φορά που θα έχει να πει κάτι, να το πει με το στόμα του, δημοσίως και να απευθύνεται στους πολίτες. Ας ρίξει μια ματιά και στο Σύνταγμα. Μπορεί να τον “διόρισαν” τα κόμματα, αλλά ως πρωθυπουργός, λογοδοτεί σε εμάς.

Πηγή : protagon.gr

Χρόνια Πολλά

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Παλιά Χριστούγεννα


Άρθρο του Άλκη Γαλδαδά

Ήταν κατά τη γνώμη μου η πιο αντιφατική γιορτή στο ελληνικό ημερολόγιο. Όπως και να προσπαθήσεις να την περιχαρακώσεις, μπάζει. Αν σκεφθείς τις ρίζες σου στην αρχαιότητα, είναι ξένο σώμα αυτή όλη η ιστορία με τη γέννηση του Χριστούλη στη θέση των γιορτών του φωτός, που συνηθιζόταν σε όλους τους λαούς με πολυθεϊστική πίστη, την πιο σκοτεινή εποχή του βορείου ημισφαιρίου. Σαν χριστιανός ορθόδοξος πρέπει να παραδεχθείς ότι η Γέννηση εκπληρώνει τις προφητείες των εβραϊκών γραφών, τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που καθιερώθηκε πρώτα στη Δύση και επιβλήθηκε μετά, το 376 μ.Χ. στην Ανατολή ενώ είναι λίγο σαν παράσιτα σε εκπομπή το λευκό βρέφος σε μια φάτνη της Παλαιστίνης και το μπλέξιμο μετά, του ασκητικού Μεγάλου Βασιλείου με τον ερυθρόλευκα ντυμένο κοκα(λ)κολικό Σάντα Κλάους (=Άγιο Νικόλαο;). Από την πλευρά του ιστορικού, ο Ηρώδης και η αφήγηση της γέννησης αν το ψάξεις δύσκολα να συμπέσουν. Σαν κάτοικος της Μεσογείου, όλα αυτά τα ΒΠ (=Βόρειας Προέλευσης) έλατα, τάρανδοι, έλκηθρα, μπιχλιμπίδια αν δεν σε έβαζαν από μικρό κάθε χρόνο σπίτι, γονείς, σχολείο στο αντάξιο ενός Τρούμαν-Σόου σκηνοθετημένο έργο, θα καταλάβαινες εύκολα ότι δεν κολλάνε τέτοια εδώ. Σαν ορθολογιστής βέβαια χάνεις ακόμη πιο γρήγορα το λογαριασμό από τις αντιφάσεις και φαίνεται να φτιάχνουν τα κομμάτια που συνθέτουν τα «Χριστούγεννα εν Ελλάδι» το πολύ μια πολύχρωμη κουρελού. Όλους μας όμως, χριστιανούς, ελληνάρες, ορθολογιστές, τιποτόφρονες, μας ένωνε η καταναλωτική πλευρά των Χριστουγέννων. Η δυνατότητα να ξοδεύουμε και να απολαμβάνουμε ακριβώς αυτό. Χάρη στον (αείμνηστο) 13ο, τα εταιρικά μπουκώματα (=μπόνους), τα φακελάκια στην τσέπη μιας άσπρης μπλούζας, τα μυστικά κονδύλια, τα λαδώματα και οι άδηλοι «φόροι»(=μίζες). Και έτσι κυλούσαν κάθε χρόνο τα αντιφατικά Χριστούγεννα σαν (γ)ουίσκι στο λαρύγγι.

Τώρα όμως άρχισαν οι γιορτές αυτές να είναι πια πολύ οδυνηρές. Ανακαλύπτουμε ότι χάσαμε ακριβώς ό,τι σκέπαζε την αντιφατικότητά τους. Οι δήμαρχοι έκαναν διαγωνισμό για τον εντυπωσιακότερο στολισμό. Από αυτή τη χρονιά άρχισε να είναι πολιτικά ορθότερο το: κοιτάξτε εμένα, που δεν πολυστόλισα. Οι πολιτικοί φόρεσαν τη μάσκα που είχαν για χρήση μόνο όταν πήγαιναν στις κηδείες. Οι πολίτες ακόμη και αυτές τις ημέρες μιλούν για φόρους, πτώχευση, ανεργία, έχουν χάσει την όρεξή τους και για την πιο ελαφριά αμαρτία. Οι γιορτές μέσα στους αιώνες γίνονταν για να ξεφεύγουν οι άνθρωποι από τη μιζέρια της καθημερινής τους δύσκολης ζωής. Τώρα τα Χριστούγεννα ήλθαν για να μας θυμίσουν τις παλιές πολύ πιο ξέγνοιαστες εποχές. Η φωταγώγηση μερικών σπιτιών μας φαίνεται πως ταυτόχρονα πλέον εκπέμπει και αλαζονεία. Και είναι και αντιφατική τη στιγμή που κλαυθμηρίζουμε για τις αυξήσεις στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Κανονικά μπαίνοντας η 1η Ιανουαρίου με τις ανατιμήσεις στο ρεύμα θα έπρεπε νομίζω να δώσει το σήμα να σβήσουν όλοι κάθε μη απαραίτητο φωτισμό, κυρίως εξωτερικό. Γλομπάκια, δεντράκια, στολιδάκια στα σπίτια μας και οι Δήμαρχοι την κούφια εορταστική φωταψία τους. Και στα κάπως πιο σκοτεινά κάτσουμε και να σκεφθούμε, τώρα που μας βούτηξαν το πορτοφόλι, τι στο καλό από εδώ και πέρα μένει για να γιορτάζουμε τα «Χριστούγεννα»;



Πηγή : protagon.gr

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Πρώην φιλάνθρωποι


Άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη για το protagon.gr

Την εποχή που οι κοιλιές ακολουθούσαν τους δείκτες του χρηματιστηρίου-φούσκωναν μέχρι να σκάσουν-οι επιχειρήσεις συνήθιζαν τα γενναιόδωρα εορταστικά δώρα προς τους δημοσιογράφους. Μαζί και μία απαραίτητη κάρτα που υπενθύμιζε ότι η επιχείρηση σκέφτεται και τα ορφανά. Ο επιτυχημένος συνάδελφος έβρισκε γύρω από το γραφείο του κάτι καλάθια που η Κοκκινοσκουφίτσα θα τα ποθούσε, αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να σηκώσει. Αυτή τη δουλειά την έκανε ο σεκιουριτάς. Μετέφερε τα καλάθια στο αυτοκίνητο του καλού συναδέλφου που άφηνε καμιά βότκα ως φιλοδώρημα. Αυτό δεν ήταν απαραιτήτως κακό. Τα καλάθια έφταναν στο σπίτι του δημοσιογράφου όπου όλο και κάτι θα περίσσευε για την καθαρίστρια και την κοπέλα που κρατάει τα παιδιά. Κάπως έτσι, όταν μία καλή κυρία επί των εταιρικών δημοσίων σχέσεων υπέγραφε την αποστολή των καλαθιών, μία οικογένεια των δυτικών προαστίων κέρδιζε το κρασί για το ταπεινό ρεβεγιόν της. Θεμιτό και καθόλα χριστουγεννιάτικο.

Όταν το χρηματιστήριο άρχισε να πέφτει σαν το παντελόνι του πεινασμένου, οι επιχειρήσεις ανακάλυψαν την κοινωνική προσφορά. Χάθηκαν τα καλάθια. Χάθηκαν και τα λευκώματα που έμεναν ανέγκιχτα να μαζεύουν σκόνη αλλά ούτε μία δαχτυλιά. Εμφανίστηκαν κάρτες ζωγραφισμένες από χέρια παιδιών, που φιλοξενούνται σε περίεργα ιδρύματα. Εννοείται ότι μέσα στις κάρτες έγραφαν κάτι γελοιότητες του τύπου «φέτος ας κάνουμε τη χαρά ευαισθησία, ας κρατήσουμε από το χέρι ένα παιδί.» Τόσο ο επιχειρηματίας που έστελνε την κάρτα, όσο και ο δημοσιογράφος που την παραλάμβανε δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να πουλήσουν το παιδάκι για όργανα. Όμως κάπως έπρεπε να τηρηθούν τα προσχήματα-άλλωστε ποιος διαβάζει κάρτες; Εκτός των άλλων, μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων έμαθε για την ύπαρξη ιδρυμάτων. Έτσι υπάρχουν παιδάκια σε ιδρύματα που κυκλοφορούν με Prada. Ήταν τυχερά και έπεσαν σε σακούλα με τα αποφόρια από παιδιά επιχειρηματιών και γνωστών δημοσιογράφων.

Αυτά τα Χριστούγεννα δεν αποκλείεται να διαβάσετε ότι στο Χαμόγελο του Παιδιού έβγαλαν δίσκο μήπως και συνδράμουν με κανένα ευρώ στο δράμα της ελληνικής βιομηχανίας. Δεν είναι παράλογο. Σε ένα περιβάλλον όπου οι μεγάλες επιχειρήσεις αρνούνται να επωμιστούν το μερίδιο τους στο κοινωνικό κόστος της κρίσης, είναι εξαιρετικά πιθανό να κατατεθούν αγωγές κατά ορφανοτροφείων με αίτημα την επιστροφή παλαιότερων δωρεών. Λογικό, σε μερικές περιπτώσεις. Κάποιοι από αυτούς που έστελναν καλάθια, βρέθηκαν με χειροπέδες στα χέρια ή τους κυνηγούν οι εργαζόμενοί τους. Αλλά οι άλλοι; Οι άλλοι έβαλαν τη φιλανθρωπία στην αποθήκη τους μόλις τα κέρδη υποχώρησαν. Θα μου πείτε ότι είναι γελοίο να παριστάνεις τον φιλάνθρωπο όταν την ίδια στιγμή κάνεις απολύσεις. Θα δώσεις κάτι σε ένα ίδρυμα για παιδιά, όταν το παιδί του εργαζόμενου σου δεν θα πάρει αγκαλιά το κινέζικο παιχνίδι που περιμένει; Μέρα με τη μέρα αισθάνομαι ότι οι Έλληνες επιχειρηματίες δεν δέχονται να αναλάβουν το κομμάτι της κοινωνικής ευθύνης που τους αναλογεί. 

Με εξαίρεση κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις που, ούτως ή άλλως, συνδέουν την κοινωνική προσφορά με την εταιρική τους ταυτότητα, οι υπόλοιποι επιβεβαιώνουν τον υστερόβουλο χαρακτήρα της φιλανθρωπίας. Η ανθρωπιά και η προσφορά είναι συνάρτηση των κερδών και, τέλος πάντων, αυτά που κάποτε περίσσευαν για τα ορφανά τώρα είναι στην Ελβετία. Γι' αυτό και η ελληνική αστική τάξη προτιμά τις Άλπεις για διακοπές. Θέλει να κάνει Χριστούγεννα με τα λεφτά της.   

Πηγή : protagon.gr

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

20 πικρές αλήθειες για την οικονομία

Κείμενο του Πέτρου Δούκα (τέως βουλευτής της ΝΔ,πρώην Υφυπουργός)



http://www.tovima.gr/themes/1/default/media/home/clear.gif 1. Πριν από 3 μέρες περίπου στα «Νέα των 8», γνωστότατος τηλεπαρουσιαστής, όταν του επεσήμαναν πως «τα σπρεντ των Ελληνικών ομολόγων άγγιξαν τις 3.500 μονάδες βάσης» (που σημαίνει πως οι αγορές για να δανείσουν την Ελλάδα θα απαιτούσαν τουλάχιστον 35% υψηλότερο επιτόκιο απ' ό,τι απαιτούν για τα αντίστοιχα δεκαετή Γερμανικά ομόλογα), απάντησε με αυτάρεσκο ύφος: «Και τι μας νοιάζει! Αφού η Ελλάδα δεν δανείζεται πλέον από τις αγορές!!» Αγνοούσε δηλαδή, (α) τις καταστροφικές επιπτώσεις της νέας αύξησης των σπρέντ σε όσους είχαν την ατυχία να επενδύσουν σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, και (β) πως οι αγορές πλέον μας έχουν ακόμα πιο ξεγραμμένους. Οι μήνες περνάνε και οι προοπτική επανόδου στις αγορές (δηλαδή η εμπιστοσύνη τους στο αύριο της οικονομίας μας), είναι στο μηδέν.

2. 'Οπως δείχνει ο παραπάνω πίνακας, οι αγορές έχουν ήδη «κουρέψει» τα Ελληνικά ομόλογα, όχι κατά 50%, αλλά κατά 80%! Για παράδειγμα, Τα 30-ετή ομόλογα που είχα εκδώσει όταν ήμουν στο Γενικό Λογιστήριο (βλέπε το '13' στον Πίνακα), μπορεί να τα πουλήσει κανείς μόνο στο 19,5% της αξίας τους (και να υποστεί μια απώλεια της τάξης του 80,5%). Όταν τα εκδώσαμε, η Ελληνική Δημοκρατία εισέπραξε το 100% της αξίας τους (δηλαδή ας πούμε 1 δισ. ευρώ), ενώ σήμερα θα εισέπραττε για την ίδια ακριβώς έκδοση μόνο 195 εκατομμύρια!

3. Και πως να μην αντιδρούν έτσι οι αγορές όταν η Κυβέρνηση είναι ένα συνονθύλευμα 50 Υπουργών, με δύο Αντιπροέδρους (όταν η Αμερική έχει μόνον έναν), με Υπουργούς πολλοί από τους οποίους δεν έχουν γνώση του αντικειμένου, με άλλους Υπουργούς να ασχολούνται κυρίως με τα εσωκομματικά τους. Ακόμη και ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος είναι Υπουργός! Χρειάζεται παραδειγματική μείωση του μεγέθους και του κόστους της Κυβέρνησης.

4. Πρέπει σαν έθνος να αποφασίσουμε αν θα παραμείνουμε ουραγοί και θα επικαλούμαστε «την Ελληνική ιδιαιτερότητα», αν θα δηλώνουμε «εξουθενωμένοι», ή αν θα τους κάνουμε «να τρίβουν τα μάτια τους»! Πρέπει να αναδείξουμε ένα νέο δυναμισμό. Να γίνουμε πρωτοπόροι και όχι να κοιτάμε πως θα αναβάλλουμε τις απαραίτητες ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις!

5. Οι μήνες περνάνε και αντί να απομακρυνόμαστε από την κατάρρευση βρισκόμαστε πιο κοντά παρά ποτέ και στην κατάρρευση και στη δραχμή. Οι τράπεζες τροφοδοτούνται με ρευστό «με φορτηγά» από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Τράπεζα Ελλάδος) για να καλύψουν τις συνεχείς αναλήψεις κεφαλαίων. Η κατάστασή τους είναι πολύ κακή. Η Έκθεση της BlackRock για την ποιότητα και τις προβλέψεις για τα δάνειά τους δεν θα είναι καθόλου ενθαρρυντική.

6. Και όμως: Στα περισσότερα τηλεπαράθυρα, όλοι οι επιφανείς παρουσιαστές «αποδίδουν» την κρίση στην προσπάθεια περιμαζέματος των ελλειμμάτων και στην πίεση των αγορών σε βάρος του «κοινωνικού κράτους». Θεωρούν δηλαδή, πως οι αγορές (οι αποταμιευτές όλου του κόσμου δηλαδή, μικροί και μεγάλοι) είναι υποχρεωμένοι να δανείζουν χωρίς όριο κάθε Κυβέρνηση, της οποίας οι, κατά κανόνα, άσχετοι με το αντικείμενο Υπουργοί μπορούν να μοιράζουν παροχές και να παριστάνουν τους Αγιοβασίληδες, χωρίς κανείς τους να σκοτίζεται πως θα αποπληρωθούν όλα αυτά!

7. Το πρόβλημα, δημιουργήθηκε επειδή, πολύ χονδρικά, κάθε χρόνο το Δημόσιο εισπράττει μόνο 55 δισ. ευρώ και ξοδεύει 80-90 δισ.. Χρόνο με το χρόνο το χρέος μαζεύτηκε και έφθασε στα 370 δισ. ευρώ, χωρίς να υπολογίζουμε τουλάχιστον 45 δισ. εγγυήσεις που έχει εκδώσει το δημόσιο για να μην κλείσουν οι κρατικές και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι αγορές τρόμαξαν, το ‘βαλαν στα πόδια, υπέστησαν τεράστιες ζημίες από την κατάρρευση της αξίας των ομολόγων τα οποία είχαν αγοράσει και σταμάτησαν να μας δανείζουν.

8. Θεωρούν δηλαδή πως οι αποταμιευτές ανά την υφήλιο έχουν την υποχρέωση να συνεχίζουν να δανειοδοτούν άσωτα πολιτικά συστήματα και Κυβερνήσεις. Να στηρίζουν αυτήν την «πυραμίδα» όσο πάει! Και όταν τρομάξουν -ομαδικά-, τότε όλοι μαζί (οι αγορές δηλαδή) να υποστούν απίθανες ζημίες...

9. ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ να επιστρέφαμε, δεν θα μπορούσαμε να εισπράττουμε 55 δισ. και να ξοδεύουμε 80-85 δισ. Κανείς μη παλαβός δεν θα μας δάνειζε. Όσοι θεωρούν πως με κάποια εξυπνάδα θα αποφύγουμε την νομοτέλεια για συμμάζεμα, προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στην Πατρίδα μας!

10. Οι αγορές έχουν ήδη χάσει τεράστια ποσά από τις επενδύσεις τους στην Ελλάδα. Όχι μόνο όσοι επένδυσαν στο Χρηματιστήριο και σε ακίνητα, αλλά κυρίως όσοι επένδυσαν σε Ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου! Όταν στο Γενικό Λογιστήριο έβλεπα τις επερχόμενες δυσχέρειες, υιοθετήσαμε τη στρατηγική της δραστικής επιμήκυνσης της μέσης διάρκειας του χρέους. Δανειστήκαμε για 20-ετείς και για πρώτη φορά στην ιστορία της Πατρίδας μας για 30-ετείς και 50-ετείς διάρκειες.... Και ξέρετε με τι κόστος; Μόνο 29 μονάδες βάσης, δηλαδή 0,29% πάνω από το αντίστοιχο κόστος δανεισμού της Γερμανίας!! Όχι 20% παραπάνω όπως απαιτούν οι αγορές σήμερα... Το όφελος της Χώρας μας από αυτό τον δανεισμό είναι σήμερα της τάξης των 15 δισ. ευρώ. Αντίστοιχα, οι «αγορές» που επένδυσαν σε αυτά το ομόλογά έχασαν 15 δισ. ευρώ! Γι’ αυτά τα δάνεια, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ «με τρέλαναν» στις Επερωτήσεις στη Βουλή, διότι, τάχα, αν δανειζόμασταν μόνο για διάρκειες 1- ή 2-ετών, το επιτόκιο θα ήταν 0,20% φθηνότερο! Αν είχαμε ακολουθήσει τις ανοησίες τους σήμερα θα μας κόστιζε η αναπλήρωση των δανείων αυτών 30% παραπάνω... Για πλήρη απολογισμό του έργου μου στο www.petrosdoukas.gr. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, την επερχόμενη κρίση δεν την προέβλεψε ούτε η Wall Street, ούτε τα golden boys, ούτε η Ευρ. Κεντρ. Τράπεζα (που αύξανε τα προεξοφλητικά της επιτόκια όταν είχε ήδη αρχίσει η κατάρρευση), ούτε η ΕΕ.]

11. Αλλά το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο τα δομικά ελλείμματα και το χρέος: Ας μην ξεχνάμε πως
(1) Η παραγωγικότητά μας είναι σχετικά χαμηλή (γι' αυτό και κανείς μα κανείς δεν επενδύει στη Χώρα μας. Γι' αυτό και οι εξαγωγές μας είναι λιγότερες και από το 1/3ο των εισαγωγών μας! Αν ήμασταν παράδεισος κερδοφορίας και αποτελεσματικότητας, προφανώς θα υπήρχε 'ουρά' επενδυτών!
(2) Συνηθίσαμε -έχουμε εθιστεί- να καταναλώνουμε πολύ περισσότερα απ' όσα παράγουμε! Οι Ευρωπαίοι αρνούνται πλέον να μας δανείζουν για να συντηρούμε μισθούς και εισοδήματα που να επιτρέπουν τέτοια ύψος συνολικής κατανάλωσης που δεν ανταποκρίνεται σε αντίστοιχης αξίας παραγωγή! Στο παρελθόν μπορούσαμε, γιατί οι αγορές είχαν μια κάπως «μυωπική» αντίληψη της κατάστασης και μας δάνειζαν. Μάλιστα υπήρχε και ανταγωνισμός για το ποιος θα μας πρωτοδανείσει, για να μην χάσουν οι τραπεζίτες «τη δουλειά» και μείνουν πίσω στα League Tables! Τώρα που οι αγορές αντελήφθησαν πως τεράστια ποσά δανείων δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν (όχι μόνο στην Ελλάδα), τα πράγματα άλλαξαν και 'φυσάν και το γιαούρτι'!

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ

12. Ο Πρωθυπουργός να αναλάβει άμεσα πρωτοβουλία σε όλη την Ευρώπη να σταματήσει κάθε συζήτηση για επάνοδο στη δραχμή. Η ψυχολογία της αγοράς καταρρέει. Κανείς στα συγκαλά του δεν θα φέρει ένα ευρώ στην Ελλάδα, όσο επικρέμεται το φάσμα της επανόδου στη δραχμή. Να περάσει το μήνυμα έχουμε φύγει από τη «Ζώνη του Λυκόφωτος» και πως θα είμαστε στη πρώτη γραμμή της νέας εποχής και όχι ουραγοί.

13. Θεωρώ πως πρέπει να την στηρίξουμε την Κυβέρνηση Παπαδήμου, έστω και αν δείχνει αργόστροφη και πλαδαρή. Δείχνει τι συμβιβασμοί γίνονται όταν αναγκάζονται τα Κόμματα να συνεργασθούν. Δεν προσπάθησαν καν να αξιοποιήσουν άριστους Έλληνες που δεν είναι μέσα στα κομματικά κυκλώματα. Πάραυτα, να την στηρίξουμε γιατί δεν υπάρχει καλύτερη επιλογή. Τον Μάρτιο λήγουν περίπου 15 δισ. ευρώ. Πώς θα βρεθούμε μέσα σε προεκλογική περίοδο αν δεν έχουν ρυθμιστεί όλα τα σχετικά με τα νέα δάνεια;

14. ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: Πέρα από την νομισματική ένωση, η Ευρώπη προχωράει και στην δημιουργία «δημοσιονομικής» ένωσης, με το κέντρο βάρους τον αποφάσεων και τον κεντρικό συντονισμό να γίνεται όχι στις Βρυξέλλες, αλλά στο Βερολίνο! Αντί να αντιδρούμε σαν ουραγοί, να κάνουμε ό,τι πρέπει για να βρεθούμε στην πρώτη ταχύτητα.

15. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να βρει τρόπο να επεμβαίνει πιο έγκαιρα στις αγορές και να ενισχύει το EFSF. Aυτό θα σήμαινε και τύπωμα χρήματος. Αλλά λιγότερο απ' όσο θα υπολόγιζε κανείς! Γιατί; Διότι όταν οι αγορές αντιληφθούνε πως η ΕΚΤ «μπορεί να τυπώσει χρήμα», θα ηρεμήσουν κάπως από μόνες τους και θα μειωθεί η ένταση των επιθέσεων στις αγορές ομολόγων. Όπως αντίστοιχα στην Αμερική με το Federal Reserve.
 Τα τελευταία δυο χρόνια, η νομισματική κυκλοφορία Μ1, έχει αυξηθεί κατά 21% περίπου στις ΗΠΑ και μόνο κατά 6% στην ΕΕ. [Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται όπως όταν μιλάμε για «επίθεση» των αγορών, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι αγορές, κυριολεκτικά, όχι μόνο δεν επιτίθενται, αλλά το βάζουν στα πόδια. Ξεπουλάνε με ζημία όσο-όσο για να μην εγκλωβιστούν με ακόμα μεγαλύτερες ζημιές. Πουλώντας όσο-όσο ρίχνουν τις τιμές και έτσι αυξάνεται η απόδοση των ομολόγων. Για να μπορεί να δανειστεί ένα κράτος πρέπει να πληρώσει επιτόκιο μεγαλύτερο από την απόδοση των ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, γιατί η ήδη υψηλή απόδοση αφορά αυτά τα ομόλογα που ήδη κυκλοφορούν στην αγορά. Αν θες να εκδώσεις και άλλα, πρέπει να πληρώσεις ακόμα παραπάνω!]

16. Να διαλαλήσουμε στις αγορές ότι θα κάνουμε ότι πρέπει να κάνουμε για να βάλλουμε σε τάξη τα δημόσια οικονομικά μας και για να βελτιώσουμε την ανταγωνιστικότητά μας. Δεν μπορεί να εισάγουμε τριπλάσια απ' όσα εξάγουμε.

17. Να συντονιστούμε με τις ενέργειες της Ιταλίας, δεδομένου ότι η κατάσταση χειροτερεύει διεθνώς. Αν η Ιταλία «πέσει», δύσκολα θα γλιτώσουμε τα χειρότερα.

18. Ο νέος Πρωθυπουργός να δημιουργήσει ένα Οικονομικό Συμβούλιο στο οποίο να συμμετέχουν αξιόλογοι Έλληνες όπως πολύ ενδεικτικά ο Αλέκος Παπαδόπουλος, οΣπύρος Θεοδωρόπουλος, ο Δημήτρης Παπαλεξόπουλος, ο Λουκάς Τσούκαλης, ο Στέφανος Μάνος, ο Ιάκωβος Γεωργάνας, ο Μιχάλης Ιακωβίδης, κ.α., οι οποίοι θα μπορούν να συζητούν μαζί του εναλλακτικές ιδέες και προτάσεις.

19. Έστω και μέσα σε αυτή την ιδιαίτερα αρνητική διεθνή συγκυρία, να εντατικοποιήσουμε την προσπάθεια να δημιουργήσουμε πλεονάσματα στη δημόσια διαχείριση, -δηλαδή να ξοδεύουμε λίγο λιγότερα απ´ όσα εισπράττουμε- ώστε έτσι να μειώσουμε την εξάρτησή μας από τους ξένους και τον δανεισμό... ΧΩΡΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΑ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΟΥΡΑΓΟΣ, ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ, ΥΠΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ.

20. Το πρόβλημα ΔΕΝ είναι τόσο τα φορολογικά έσοδα, όσο οι δαπάνες. Το Δημόσιο πρώτα ξοδεύει δεξιά και αριστερά και μετά ψάχνει να δει πως θα χρηματοδοτήσει τις δαπάνες! Αυτό έπρεπε και πρέπει να σταματήσει. Ούτε έχει, ούτε της δανείζει κανείς. Ούτε ανέχονται τα πιο νοικοκυρεμένα κράτη να ζούμε συνέχεια σε βάρος των δικών τους φορολογουμένων. Πρέπει να αντιληφθούμε πως οι «εταίροι» μας δεν πρόκειται να μας δανείζουν για να συντηρούμε υψηλά ελλείμματα, ώστε να μπορέσει η δική μας Κυβέρνηση να χαλαρώσει την προσπάθεια και να ρίξει χρήμα στην αγορά, μήπως και πάρει μπρος η οικονομία. Η οικονομία δεν θα πάρει μπρος αν δεν λυθεί το πρόβλημα της υπερχρέωσης, των ελλειμμάτων και της ανταγωνιστικότητας. Μια μηχανή που έχει «μπουκώσει» δεν πρόκειται να πάρει μπρος αν απλά χύσεις απάνω της ένα κουβά βενζίνη!
Πρέπει να «επαναλειτουργήσει» το κράτος. Η χώρα δείχνει σχεδόν «μη κυβερνήσιμη»! Μέτρα ψηφίζονται και δεν μπορούν να εφαρμοσθούν. Ο νόμος για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας δεν εφαρμόζεται γιατί ο αρμόδιος Υπουργός δεν υπογράφει τις σχετικές εφαρμογές! Και πολλοί, δυστυχώς, ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ποια είναι η φύση και η ουσία του, όπως δίδασκε ο Αριστοτέλης.

 Πηγή : tovima.gr

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Kυβέρνησε ή φύγε


Οι πληροφορίες λοιπόν δεν είναι ενθαρρυντικές. Ο κ.Παπαδήμος δείχνει υπερβολικό σεβασμό στους υπουργούς που έχουν ορίσει οι τρεις αρχηγοί. «Να φανταστείς», μου είπαν «ότι στο προηγούμενο υπουργικό συμβούλιο, ένας υπουργός ζήτησε τον λόγο για πέντε λεπτά και μιλούσε μια ώρα χωρίς ο Παπαδήμος να τολμήσει να τον διακόψει». «Και να πεις ότι έλεγε τίποτε ενδιαφέρον. Απλώς επαναλάμβανε όλες τις αερολογίες που λένε τα τελευταία 20 χρόνια όλοι οι υπουργοί». Δεν μπορούν πια να τις πουν στην κοινωνία και τις λένε μεταξύ τους. Αντίστοιχες είναι οι εικόνες που έρχονται από τα υπόλοιπα «μέτωπα». Υποχωρητικός με τον Βορίδη και τον Παπουτσή,  ανεκτικός με τον Πάγκαλο και τον Αβραμόπουλο.

Δεν ξέρω ίσως και να ζητάμε πολλά από έναν άνθρωπο που δεν είχε βρεθεί ποτέ ανάμεσα σε τόσους πολιτικούς αλλά η εποχή δεν δικαιολογεί την άμυνα. Απαιτεί επίθεση.
Χθες περπατούσα στην Πανεπιστημίου. Κάτι ξεμπρατσωμένοι τύποι μοίραζαν δόσεις στους κατάδικους της πρέζας στα Προπύλαια. Η μαφία των ναρκωτικών έχει αφήσει προ πολλού την Αχαρνών και την Πατησίων και οδεύει προς το Σύνταγμα. Απέναντι τους, στην Κοραή κάτι ψοφοδεείς δημοτικοί υπάλληλοι έδιναν κλήσεις στα παπάκια που ήταν παρκαρισμένα παράνομα. Και ποιο δίπλα ένα περιπολικό και δύο αστυνομικοί φρουρούσαν την είσοδο μιας τράπεζας αδιαφορώντας για τα εγκλήματα στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Στα ενδότερα ο πρύτανης και οι συγκλητικοί φαντάζομαι θα απολάμβαναν το καφεδάκι τους. Το ξέρω, ίσως να μην είναι το σοβαρότερο που συνέβη χθες στην χώρα, είναι όμως ενδεικτικό της εγκατάλειψής της. Και χαρακτηριστικό του νεοελληνικού μας πολιτισμού. Κάποιοι εγκληματούν, ο νόμος πιάνει μόνο «μαρίδες», οι «αρχές» σφυρίζουν αδιάφορα και οι ρήτορες περί άλλων τυρβάζουν.

Ο Παπαδήμος άμα τη εμφανίσει του απέσπασε τις θετικές γνώμες του 80% των πολιτών. Μετά από σαράντα μέρες το ποσοστό του έχει «πέσει» στο 60. Δεν είναι λίγο, έχασε όμως την δυναμική του. Ενδεικτική είναι και η δημοσκόπηση που ξεκίνησε χθες στο protagon.gr. Το 56% των χιλιάδων αναγνωστών μας θέλει περισσότερο Παπαδήμο για το 2012. Και ταυτόχρονα θέλει λιγότερο Παπανδρέου, λιγότερο Σαμαρά, λιγότερο Καρατζαφέρη. Αυτή είναι η κατάσταση και στην κοινωνία. «Υψηλά ποσοστά για την Νέα Δημοκρατία» διαφήμιζε την Κυριακή ένα «μέσο» που κάποτε έπινε νερό στο όνομα του Παπανδρέου. Και ποια ήταν τα υψηλά ποσοστά; Το 20% του κόσμου που θα ψήφιζε στις εκλογές Σαμαρά. Ο Παπαδήμος λοιπόν πρέπει να τολμήσει. Πρέπει να «σκοτώσει» τους αρχηγούς πριν τον «σκοτώσουν» εκείνοι. Πρέπει να συγκρουστεί και εν ανάγκη να αποπέμψει αυτούς που τον σαμποτάρουν ή που κοιμούνται στις καρέκλες τους. 
Δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρει, δεν είμαι σίγουρος ότι θέλει. Και ακόμη χειρότερο δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να κυβερνήσει αυτή την γαλέρα. Θέλω όμως να το ζήσω. Είναι το μόνο μη αναμενόμενο σενάριο που δείχνει να έχει κάποιο ενδιαφέρον. 

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών...του Σταύρου Θεοδωράκη

Πηγή : protagon.gr

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Νικολό Μιλανέζε: «Ευρωπαίοι όλων των κρατών ενωθείτε!»


O Νικολό Μιλανέζε,Ο συνιδρυτής και πρόεδρος της European Alternatives μιλάει στο «ΒΗΜΑ»

«Αλληλεγγύη της κοινότητας όλων των ευρωπαίων πολιτών, και δημοκρατική εκπροσώπηση μέσω υπερεθνικών, ευρωπαϊκών κομμάτων, είναι αυτό που χρειάζεται, πάνω απ' όλα η ΕΕ, για να βγει πιο δυνατή από την κρίση χρέους»
, λέει μιλώντας στο «ΒΗΜΑ» ο Νικολό Μιλανέζε, συνιδρυτής και πρόεδρος της European Alternatives, προοδευτικής οργάνωσης της Κοινωνίας των Πολιτών, με ιδέες που ασκούν επιρροή στις Βρυξέλλες.

- Πιστεύετε ότι «η Ευρώπη ως κοινότητα πολιτών» (όπως την ονειρεύθηκαν ο Ζαν Μονέ και οι άλλοι πατέρες της ενωμένης Ευρώπης), όχι μόνο σαν οικονομική οντότητα ή συνασπισμός εθνικών κρατών, είναι εφικτή σήμερα;
«Πιστεύω ότι για τους ανθρώπους στην ήπειρό μας, η ενωμένη Ευρώπη ίσως είναι μία από τις τελευταίες μορφές κοινότητας που είναι ακόμη εφικτή, όσο απίθανο και αν ακούγεται τώρα αυτό. Η ΕΕ είναι μία από τους λίγους πολιτικούς παίκτες, που είναι εν δυνάμει αρκετά μεγάλοι και ισχυροί στα συμφραζόμενα της παγκοσμιοποίησης, για να επιτρέψει τον σχηματισμό μιας γνήσιας κοινότητας πολιτών βασισμένης σε αξίες, η οποία θα κοιτάζει προς τον έξω κόσμο, θα είναι ποικιλότροπη, και την ίδια στιγμή ανοιχτή σε εσωτερική οργάνωση, αλληλεγγύη, αμοιβαία υποστήριξη και πολιτισμική ανανέωση.
Το εναλλακτικό σενάριο θα ήταν μικρές τοπικές κοινότητες, κλειστές σε όλους τους ξένους, και ανίκανες να δράσουν σε αρκετά μεγάλη κλίμακα, ώστε να επηρεάζουν παγκόσμιες αποφάσεις, έρμαια σε μια θάλασσα από ισχυρούς παγκόσμιους παίκτες, είτε αυτοί είναι επιχειρήσεις, είτε κράτη.»

- Πώς θα μπορούσε να οικοδομηθεί μια τέτοια κοινότητα των ευρωπαϊκών λαών;
«Θα χρειαζόταν, πάνω απ' όλα, η συντονισμένη προσπάθεια των ίδιων των Ευρωπαίων. Ακριβώς όπως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν δημιουργήθηκε μόνο από πολιτικούς και γραφειοκράτες δημοσίους υπαλλήλους, αλλά επίσης από χιλιάδες πράξεις ευεργεσίας και αλληλεγγύης από ευρωπαίους πολίτες, οι οποίοι συνειδητοποίησαν ότι δεν θα έπρεπε να ξαναγίνει πόλεμος μεταξύ τους. Αυτή η νέα πολιτισμική επανάσταση και ανανέωση θα πρέπει να συνοδευθεί από βαθιά αλλαγή στους θεσμούς της ΕΕ, προς μια πιο δημοκρατική αντιπροσώπευση.»

- Ποιά ερμηνεία δίνετε στο γεγονός ότι στη διάρκεια της κρίσης είδαμε διχαστικά, λαϊκίστικα στερεότυπα, π.χ. ανάμεσα σε Γερμανούς και Ελληνες, αντί για δείγματα αλληλεγγύης ανάμεσα «στους λαούς της Ευρώπης»;
«Το πιο σοκαριστικό για πολλούς από εμάς, τους εκ πεποιθήσεως ευρωπαϊστές, ήταν η επανεμφάνιση λαϊκίστικων στερεοτύπων για άλλα έθνη, και οι κυνικές επιθέσεις ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης: οι Ελληνες είναι "τεμπέληδες" και "θα έπρεπε να πουλήσουν την Ακρόπολη για να ξεπληρώσουν τα χρέη τους", έγραψαν κάποιες γερμανικές εφημερίδες. Οι Γερμανοί είναι «αυταρχικοί και θέλουν να επιβάλουν ένα νέο Ράιχ", γράφουν έντυπα σε μεσογειακές χώρες... και ούτω καθεξής.
Η ενωμένη Ευρώπη παρουσιάστηκε επί πολύ καιρό, σε πολλούς ανθρώπους, επί τη βάσει μιας αμιγώς οικονομικής λογικής, με στόχο πώς θα γίνουν πιο πλούσιοι οι πολίτες της. Αυτή ήταν βεβαίως η λογική που κυριάρχησε σε όλες τις εκφάνσεις των δυτικών κοινωνιών μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και επομένως είναι ακόμη πιο δύσκολο να την αποδομήσει κανείς.

Αλλά η ελεύθερη, ανταγωνιστική αγορά δεν αρκεί για να δημιουργήσει αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Η λογική της οικονομικής ενοποίησης, είναι μια λογική συνεργασίας στο όνομα ιδίων συμφερόντων: για όσο διάστημα η συμμετοχή στην ευρωπαϊκή συνεργασία φαινόταν να προσφέρει την υπόσχεση της ευημερίας για αρκετούς ανθρώπους, η σιωπηλή συναίνεση που απαιτείτο για την περαιτέρω προώθηση αυτής της συνεργασίας ήταν εξασφαλισμένη.

Τώρα που απειλείται αυτή η ευημερία, ο καθένας αρχίζει να υπολογίζει από την αρχή το προσωπικό του συμφέρον. Οι αγανακτισμένοι, και η μεσαία τάξη, αναρωτιούνται αν τους συμφέρει πραγματικά η συνέχιση της ευρωπαϊκής
συνεργασίας.
Ο τρόπος με τον οποίο έγινε η διαχείριση της κρίσης χρέους επιδείνωσε την κατάσταση: οι Ελληνες αναγκάστηκαν, με πολύ προφανή τρόπο, να υποφέρουν άγρια λιτότητα και να πληρώσουν βαρύ προσωπικό τίμημα. Οι Γερμανοί, πάλι, νιώθουν ότι τους ζητούν να "πληρώσουν" για προβλήματα άλλων χωρών, ενώ δεν έπαιξαν ρόλο στη δημιουργία αυτών των προβλημάτων. Τόσο οι Ελληνες όσο και οι Γερμανοί εξαναγκάζονται να νιώθουν «ηττημένοι» σε κάποιου είδους ανταγωνισμό.»
- Ποιά είναι, κατά τη γνώμη σας, τα πιο σημαντικά προβλήματα ως προς τη δημοκρατική αντιπροσώπευση και την κοινωνική ισότητα στην ΕΕ σήμερα;
«Μέχρι προσφάτως, η Ευρώπη φαινόταν σαν ένας χώρος με μια εν δυνάμει καταστροφική ανικανότητα να φανταστεί νέους τρόπους για να κάνει πολιτική, και να αναδιατάξει την κοινωνία, για να μπορούμε να ζούμε και οι 27 χώρες-μέλη μαζί. Ευτυχώς, η οικονομική κρίση και γεγονότα όπως η Αραβική Ανοιξη άνοιξαν τα μάτια σε κάποιους ευρωπαίους πολίτες για να δουν τη δυνατότητα, την ανάγκη, για πολιτικούς νεωτερισμούς, και πειραματισμούς.
Αυτό έγινε ανάγκη για πολλούς επειδή τίποτε δεν μπορεί πια να θεωρηθεί δεδομένο: ούτε η ευημερία, ούτε η δημοκρατία, ούτε η ανεκτικότητα, ούτε η αλληλεγγύη. Δυστυχώς, τα περισσότερα εθνικά πολιτικά κόμματα παραμένουν γαντζωμένα στην παλαιά τάξη πραγμάτων, σε πλήρη αποσύνδεση από αυτά τα νέα κινήματα και ανίκανα να συμμετέχουν χωρίς να φανούν δόλια, επειδή έχουν χάσει κάθε επαφή με τη βάση. Αλλά προς το παρόν, τα κινήματα πολιτών που αναζητούν κάτι καινούργιο είναι μειοψηφία. Η πρόκληση για την πολιτική στην χτυπημένη από την κρίση ΕΕ είναι να παρουσιάσει μια πειστική, μεγαλόπνοη πολιτική, με έναν τρόπο που θα εμπνεύσει τους πολίτες, και δεν θα τους φαίνεται ρηχή.»

- Πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο;
Ο μόνος τρόπος είναι να ανταποκριθεί αυτή η νέα πολιτική στις γνήσιες επιθυμίες των πολιτών για αλλαγή, να συνδυαστεί με λύσεις που θα δώσουν διέξοδο στα συναισθήματα της αδικίας και της αγανάκτησης, και να πείσει ότι δεν υπάρχουν σύνορα στο τι μπορούν να επιτύχουν άνθρωποι που συνεργάζονται.
Η Ευρώπη και τα επιτεύγματα της ΕΕ θα πρέπει να γίνουν μέρος αυτού του αγώνα, αλλά δυστυχώς, ο καρπός της συνεργασίας παρουσιάζεται συχνά σαν δηλητηριασμένος. Το πραγματικό δηλητήριο είναι αυτό το ψέμα, και το ψέμα ότι η πολιτική είναι αδύνατη, επειδή οι δυνάμεις εναντίον της είναι πολύ ισχυρές - αυτό ρίχνει τους ανθρώπους στην αγκαλιά των λαϊκιστών και των αντιδραστικών.

- Πιστεύετε ότι το κοινό νόμισμα μπορεί να επιζήσει χωρίς περισσότερη δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση στο εγγύς μέλλον;
«Κάποιες μορφές δημοσιονομικής ενοποίησης έχουν ήδη υιοθετηθεί: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα μπορεί να εγκρίνει εθνικούς προϋπολογισμούς προτού κατατεθούν στα εθνικά κοινοβούλια, το χρέος θα είναι κοινό μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας... και στις προτάσεις για τη νέα Συνθήκη, συζητείται πλαφόν στο έλλειμμα και αυτόματες κυρώσεις για τις χώρες που θα το υπερβαίνουν. Επιπλέον, εκείνοι που λαμβάνουν τις αποφάσεις στην Ευρώπη δεν έχουν αποκλείσει ρητώς και κατηγορηματικώς την έκδοση ευρω-ομολόγων ή την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε ρόλο πιστωτή εσχάτης ανάγκης. Αλλά η δημοσιονομική ενοποίηση, από μόνη της, είναι απλώς ζήτημα πειθαρχίας, είτε αυτή η πειθαρχία απαιτείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, από τα πιο ισχυρά μέλη της ΕΕ, ή από τις αγορές που επιτίθενται στις πιο αδύναμες οικονομίες της ευρωζώνης. Για να μην επιβιώσει απλώς, αλλά για να ζήσει πραγματικά το ευρώ ως κοινό νόμισμα των λαών της Ευρώπης, χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, ένα είδος πολιτικής ενοποίησης: πρέπει να υπάρξει απόφαση των λαών για την οικονομική κατεύθυνση της Ευρώπης, και όχι υποταγή στις επιταγές των αγορών ή στην οικονομική ορθοδοξία.»

- Λέτε ότι μια κοινή ευρωπαϊκή οικονομία είναι αδύνατη χωρίς γνήσια ευρωπαϊκή δημοκρατία. Θα συμφωνούσατε με την ιδέα ότι η θεραπεία για το λεγόμενο «δημοκρατικό έλλειμμα» στην ΕΕ θα μπορούσε να περιλαμβάνει τη δημιουργία ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων;
«Πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται για την ευρωπαϊκή οικονομία, όπως λαμβάνονται για κάθε άλλη οικονομία, και δεν είναι ιδεολογικώς ουδέτερες - απηχούν ένα σύστημα αξιών και προτεραιοτήτων. Ακόμη και η απόφαση να αφήσει κανείς την αγορά να αποφασίζει για τα πάντα είναι πολιτική απόφαση. Τα κρίσιμα ερωτήματα είναι: ποιός λαμβάνει τις αποφάσεις, ποιά νομιμοποίηση έχει, και ποιές αξίες υποστηρίζει.
Πιστεύω ότι το μέλλον μιας ευρωπαϊκής οικονομίας, η οποία θα είναι βιώσιμη για τους Ευρωπαίους και θα στηρίζει μια αξιοπρεπή ευρωπαϊκή κοινωνία, απαιτεί τη δημιουργία υπερεθνικών πολιτικών κομμάτων, που θα είναι σε θέση να παρουσιάσουν διαφορετικά οράματα για το κοινό καλό. Απαιτεί επίσης δημιουργία δημοκρατικών θεσμών με δικαιοδοσίες λήψεως αποφάσεων, στους οποίους το καθένα από αυτά τα πολιτικά κόμματα θα μπορεί να παρουσιάζει το πρόγραμμά του, και στους οποίους οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με διαφάνεια.»

Πηγή : tovima.gr

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Ποιος φοβάται την... κάλπη;


Άρθρο του Νίκου Χατζηνικολάου

ΑΝ Η ΑΠΕΙΛΗ ότι δεν θα εκταμιευθεί η έκτη δόση του ευρωπαϊκού δανείου προς την Ελλάδα προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου και τη δημιουργία μεταβατικού σχήματος συνεργασίας υπό τον καθηγητή Παπαδήμο, η έβδομη δόση και η νέα δανειακή σύμβαση είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν σε νέες, ασφυκτικές πιέσεις για παράταση της θητείας του και διεύρυνση της αποστολής του. Είναι κοινό μυστικό ότι ήδη εργάζονται σκληρά προς την κατεύθυνση αυτή πολιτικά, επιχειρηματικά και εκδοτικά κέντρα, ορισμένα μάλιστα εκ των οποίων είναι σε ανοικτή γραμμή επικοινωνίας και συνεννόησης με την τρόικα. Η επιδίωξή τους είναι απλή και δεν την κρύβουν. Θέλουν να ματαιώσουν την προσυμφωνημένη ανάμεσα στα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση εκλογική αναμέτρηση της 19ης Φεβρουαρίου, να ανασχηματίσουν την υπερτροφική και δυσλειτουργική κυβέρνηση Παπαδήμου, περιορίζοντας αποφασιστικά τον αριθμό των υπουργών, και να παρατείνουν τον βίο της μέχρι τη λήξη της παρούσης τετραετίας, δηλαδή για περίπου δύο χρόνια...

ΟΣΟΙ ΠΡΟΩΘΟΥΝ αυτό το σενάριο επικαλούνται λόγους εθνικού συμφέροντος. Λένε, δηλαδή, ότι η παραμονή του πρώην τραπεζίτη στην πρωθυπουργία θα εξευμενίσει τα... κακά πνεύματα της Ευρώπης, θα ενισχύσει την αξιοπιστία της χώρας μας ιδίως απέναντι στους δανειστές και... δυνάστες της και θα επιταχύνει την πραγματοποίηση των αναγκαίων, για την επιβίωση της χώρας στην ευρωζώνη, μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών. Βασικό τους επιχείρημα είναι ότι ο τεχνοκράτης Παπαδήμος θα προχωρήσει χωρίς αναστολές και δεύτερες σκέψεις στις απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων και σε όποιο άλλο μέτρο χρειαστεί, όσο σκληρό ή οδυνηρό και αν είναι, καθώς δεν θα υπολογίσει το πολιτικό κόστος, όπως συνήθως πράττουν τα κόμματα και οι αρχηγοί τους. Και τέλος, υποστηρίζουν ότι με την παράταση του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου θα δοθεί χρόνος προκειμένου να ολοκληρωθούν οι διεργασίες, που ήδη άρχισαν στο παρασκήνιο της πολιτικής μας ζωής, για τη δημιουργία νέων πολιτικών κομμάτων και κινήσεων, που θα μπορούσαν να ανατρέψουν το παρόν σκηνικό και να συμβάλουν στη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού χάρτη, με περισσότερη «υγεία» και μεγαλύτερο ενδιαφέρον...

ΟΛΑ ΑΥΤΑ τα επιχειρήματα θα είχαν ίσως κάποια βάση αν μιλούσαμε για μια πραγματική κυβέρνηση συνεργασίας, που θα στηριζόταν από τα κόμματα στη βάση μιας ευρείας προγραμματικής συμφωνίας και που θα είχε συγκροτηθεί με κριτήρια εύρυθμης λειτουργίας και αποτελεσματικότητας από έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό, έναν ηγέτη με σημαντικό πολιτικό εκτόπισμα και υψηλό κύρος. Ο κ. Παπαδήμος ούτε διαθέτει τα χαρακτηριστικά αυτά, ούτε λειτούργησε μέχρι τώρα με τον τρόπο αυτό. Μπορεί να είναι χρήσιμος στον μεταβατικό ρόλο του υπηρεσιακού κατ’ ουσίαν πρωθυπουργού, που θα διαχειριστεί την υπόθεση του κουρέματος του χρέους μας και θα προωθήσει την έγκριση και εφαρμογή της νέας δανειακής σύμβασης, αλλά δεν είναι αυτός που θα οραματισθεί την επόμενη ημέρα της χώρας και θα εμπνεύσει μια πανεθνική κινητοποίηση για την έξοδο από την κρίση και την επιστροφή στον δρόμο της ανάπτυξης. Και βέβαια, κυρίως, δεν είναι αυτός που θα υψώσει ανάστημα μπροστά στους δανειστές-δυνάστες μας και θα πει τα μεγάλα «όχι»! Ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και πρώην οικονομικός σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου υπήρξε υπάλληλός τους. Δύσκολα θα τους αντιμετωπίσει τώρα ως ισοϋψής συνομιλητής... Και ειδικά σήμερα η χώρα μας χρειάζεται περισσότερο παρά ποτέ έναν ισχυρό ηγέτη, που θα πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι η οικονομική πολιτική που μας επέβαλαν και μας επιβάλλουν είναι καταστροφική και αδιέξοδη όχι μόνο για τα δικά μας, αλλά και για τα δικά τους συμφέροντα.

ΟΣΟ για τη θεωρία του πολιτικού κόστους, που επικαλούνται όσοι θέλουν να αποφύγουν την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, φαίνεται πως ξεχνούν ότι αυτή είναι η ουσία της Δημοκρατίας. Κυβέρνηση και πρωθυπουργός χωρίς στοιχειώδη δημοκρατική νομιμοποίηση δεν μπορούν να σταθούν επί μακρόν. Πολιτική που ασκείται ερήμην της κοινωνίας είναι καταδικασμένη σύντομα να καταρρεύσει στη γελοιότητα. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος πρέπει να θεοποιείται σε βάρος των πραγματικών και μακροπρόθεσμων εθνικών συμφερόντων. Κανείς δεν λέει ότι στον βωμό του λαϊκισμού και του κομματικού καιροσκοπισμού πρέπει να θυσιάζεται η λογική και η αλήθεια. Από την άλλη πλευρά, όμως, ποιοι είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι μπορούν να αποφασίζουν πριν από εμάς για μας; Ποιοι είναι αυτοί που θεωρούν ότι μπορούν να κυβερνήσουν για δύο ολόκληρα χρόνια τη χώρα, έτσι... χωρίς πρόγραμμα; Ή, μάλλον, με το... πρόγραμμα του Ράιχενμπαχ και του Τόμσεν; Ποιοι είναι αυτοί που θεωρούν ότι ο λαός δεν πρέπει να έχει λόγο στα πολιτικά πράγματα της χώρας; Και ότι τον πρωθυπουργό μπορούν να τον επιλέγουν αόρατες και... ορατές δυνάμεις του παρασκηνίου; Δεν βλέπουν ότι με τις μεθοδεύσεις και τα τερτίπια τους έχουν ήδη υποσκάψει τη δημόσια εικόνα του εκλεκτού τους κ. Παπαδημου; Και αν δεν το βλέπουν ή αν δεν τους ενδιαφέρει, εκείνος τι κάνει; Γιατί δεν «πατάει πόδι», απαιτώντας δημόσια να εφαρμοσθούν απαρέγκλιτα όσα έχουν ήδη συμφωνηθεί; Τι περιμένει; Τι... ελπίζει; Δεν βλέπει τις δημοσκοπήσεις;

Πηγή : real.gr

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Οι δημοσκοπήσεις... φωνάζουν!

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το "ΕΘΝΟΣ"


Η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έρευνα κοινής γνώμης από την εταιρεία Marc για το «Εθνος της Κυριακής» καταγράφει με σαφή τρόπο την απαξίωση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος της χώρας (μεγάλη πτώση δικομματισμού), την ισχυρή εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του κ. Παπαδήμου, τη μεγάλη ενίσχυση της ποικιλώνυμης Αριστεράς, και το ισχυρότατο ποσοστό (75%) της κοινής γνώμης που ζητάει τη δημιουργία νέων κομματικών σχηματισμών και κυβερνήσεων συνεργασίας (62,6%)! Ολα αυτά υποδηλώνουν ότι «εγκυμονείται» μια μεγάλη πολιτική ανατροπή, απότοκος των ευθυνών των δυνάμεων εκείνων που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο. Ζητείται επειγόντως αλλαγή σε πρόσωπα, σε κόμματα, σε ιδέες, αντιλήψεις και συμπεριφορές.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν προέκυψε από τον ουρανό. Είναι γέννημα και θρέμμα ενός πραγματικού αδιεξόδου και αυτό δεν πρέπει κανείς να το παραβλέπει. Ηρθε να καλύψει ένα μείζον πρόβλημα διακυβέρνησης, που η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε απολέσει από μόνη της παρότι διέθετε, τυπικώς, απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία! Αυτό είναι σημαντικό γεγονός, γιατί δείχνει ότι η «κρίση» υπερβαίνει επί της ουσίας τα όρια μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας και είναι «χρήσιμο μάθημα» για το μέλλον. Τα πλεονεκτήματα της νέας κυβέρνησης είναι το πρόσωπο Παπαδήμος και η στήριξή της από τρία κόμματα με ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τα μειονεκτήματά της, η σύνθεσή της, (50... υπουργοί και η ποιότητα των περισσοτέρων) και ο μεταβατικός και μη προγραμματικός χαρακτήρας της. Δεν ξέρω πότε θα γίνουν εκλογές. Τα διάφορα συμφέροντα που συγκρούονται ως προς τον χρόνο ολοκλήρωσης του έργου της και την έκτασή του έχουν πολλαπλές πολιτικές εσωκομματικές και οικονομικές αφετηρίες. Εκείνο όμως που πάση θυσία πρέπει να προφυλαχθεί είναι το «μοντέλο Παπαδήμου», που σημαίνει ότι ο ισολογισμός την ημέρα της κυβερνητικής λήξης του πρέπει να είναι θετικός, γιατί ίσως αποδειχθεί πολύτιμο για το πολιτικό σύστημα μετά τις εκλογές.

Περί αυτού φωνάζουν οι δημοσκοπήσεις, για όσους βέβαια έχουν... «αυτιά να ακούνε». Από την άλλη μεριά, είναι καταστροφικό πολιτικό λάθος να «βαρύνεται» η παρούσα κυβέρνηση και πολύ περισσότερο ο ίδιος ο κ. Παπαδήμος με «υπερβολικές φιλοδοξίες» που δεν ανταποκρίνονται (καθώς δεν έχουν ωριμάσει) στο υπάρχον ευρύτερο πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον. Αυτού του τύπου οι λογικές προσφέρουν κακές υπηρεσίες και στον Παπαδήμο, και στη χώρα. Αρα, η παρούσα κυβέρνηση οφείλει γρήγορα να κάνει ό,τι έχει αναλάβει να κάνει, μαζί με όλες τις τρέχουσες κυβερνητικές αποφάσεις, και όταν ολοκληρωθούν -χωρίς μιζέριες χρόνου- να πάμε σε εκλογές. Οχι μόνο για μια χρήσιμη νέα πολιτική νομιμοποίηση των κοινωνικών ανακατατάξεων, που έχουν συντελεστεί, αλλά και για την «πολιτική εκτόνωση» της κοινωνικής οργής..



Πηγή : ethnos.gr

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Το Πρόσωπο της Χρονιάς


Άρθρο του Αλέκου Λασκαράτου

Εδώ στην Ελλάδα, τους λοιδόρησαν, τους χλεύασαν, τους απαξίωσαν, τους είπαν γραφικούς. Μιλάμε για τους «αγανακτισμένους» που στην αρχή του καλοκαιριού γέμισαν επί πολλές εβδομάδες σε καθημερινή βάση την πλατεία Συντάγματος εκφράζοντας με τον τρόπο αυτόν την αγανάκτησή τους για την κατάσταση και τα πολιτικά δρώμενα στη χώρα μας. Είχαν προηγηθεί οι Ισπανοί. Ακολούθησαν οι Ιταλοί, οι Γάλλοι και σχεδόν όλοι οι λαοί της Ευρώπης. Το κίνημα αυτό, γιατί για κίνημα επρόκειτο, ταξίδεψε υπερατλαντικά στην Νέα Υόρκη και μάλιστα στην καρδιά του καπιταλισμού, την Wall Street με το κίνημα «είμαστε το 99%»

Η αρχή όμως του κινήματος των αγανακτισμένων, έγινε στη βόρειο Αφρική, στην Τυνησία και την Αίγυπτο, με τεράστια λαϊκή συμμετοχή και μαχητικότητα και κύριο αίτημα την ανατροπή των αυταρχικών καθεστώτων που επί δεκαετίες κυβερνούσαν τις χώρες αυτές. Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα στα κινήματα της βόρειας Αφρικής και της Ευρώπης. Στα πρώτα το αίτημα ήταν η ανατροπή αυταρχικών καθεστώτων, στα δεύτερα το αίτημα ήταν να μπει φρένο στην απόλυτη κυριαρχία των αγορών πάνω στις κοινωνίες. Οι ομοιότητες βρίσκονται στο ότι τα κινήματα αυτά δεν ήταν καθοδηγούμενα και στο ευρύ φάσμα των κοινωνικών τάξεων που συμμετείχαν σε αυτά.

Από την αρχή της εμφάνισης του κινήματος των αγανακτισμένων πίστεψα ότι πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο, για κάτι πολύ σημαντικό. Την άποψη αυτή φαίνεται να συμμερίζεται και το εβδομαδιαίο αμερικανικό περιοδικό Time Magazine ένα από τα πιο έγκυρα πολιτικά έντυπα στις ΗΠΑ. Κάθε χρόνο το περιοδικό αυτό, στο τέλος της χρονιάς, και μετά από διαδικασία επιλογής επιλέγει ένα πρόσωπο ως το «πρόσωπο της χρονιάς». Συνήθως πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, την χρονιά που φεύγει. Για φέτος το Time Magazine επέλεξε τον ανώνυμο διαδηλωτή του κινήματος των αγανακτισμένων, ως πρόσωπο της χρονιάς. Η φωτογραφία στο εξώφυλλο είναι αυτή μιας ανώνυμης διαδηλώτριας από την Τυνησία ή την Αίγυπτο, με υπότιτλο «Από την Αραβική Άνοιξη στην Αθήνα, από το Καταλάβετε την Wall Street στη Μόσχα».

Στις σελίδες του τεύχους βρίσκει κανείς μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση σε βάθος του φαινομένου των αγανακτισμένων.  Υπάρχουν και συνεντεύξεις με τρεις ελληνίδες διαδηλώτριες
Η επιλογή του προσώπου της χρονιάς από το περιοδικό Time, δείχνει ότι το κίνημα των «αγανακτισμένων» δεν είναι κάτι απλό και άξιο χλεύης όπως ορισμένοι ήθελαν να μας πείσουν.

Πηγή : protagon.gr

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Η νταντά


Άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη

Έχει δικαίωμα ο Λουκάς Παπαδήμος να κάνει ανασχηματισμό; Η απάντηση αποτελείται από μία αυτονόητη κατάφαση, αλλά το θέμα συζητείται περίπου ως ταμπού. Λογικό. Κάθε πρωτοβουλία που προστίθεται στο χαρτοφύλακα του πρωθυπουργού αφαιρείται από την πολιτική ισχύ των κυβερνητικών εταίρων. Όμως ένας ανασχηματισμός από τον Λουκά Παπαδήμο δεν είναι, απλώς, αποδεκτός. Είναι και επιβεβλημένος.

Ο Παπαδήμος πρέπει να είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που, έστω ως εντολοδόχος, έκανε κυβέρνηση βάσει λίστας. Για την ακρίβεια δεν διοικεί ακριβώς κυβέρνηση, κρατάει από λουράκι ένα δυσκίνητο τέρας που προσπαθεί να διατηρήσει ισορροπίες. Αν η εικόνα δεν σε τρομάζει, τότε σου φαίνεται γελοία. Ο αριθμός των μελών της κυβέρνησης γεμίζει πούλμαν, χρειάζονται σκαμπό στο υπουργικό συμβούλιο. Όχι για να διοικήσουν, αλλά για να χωρέσουν όλοι στο ίδιο κλαδί. Αν θέλετε είναι μία κυβέρνηση που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από εκείνα που λύνει. Μέχρι στιγμής η διαχείριση Παπαδήμου μπορεί να επιδείξει τη λήψη της έκτης δόσης που, όσο σημαντική και αν είναι, δεν αρκεί για να καλύψει την υστέρηση σε όλους τους άλλους τομείς. Και κάπου εδώ τελειώνει η κατανόηση και αρχίζουν οι ευθύνες του πρωθυπουργού.

Σήμερα η σχέση του Λουκά Παπαδήμου με τους κυβερνητικούς εταίρους θυμίζει περισσότερο τη σχέση που διατηρεί η νταντά με τους γονείς των παιδιών. Η ισχύς της είναι απόλυτη, αρκεί οι γονείς να μη βρίσκονται σπίτι. Τα όρια της κυριαρχίας της είναι προσδιορισμένα με σαφήνεια, δύναται να επιπλήξει, αλλά δεν μπορεί να τιμωρήσει. Στην περίπτωση του πρωθυπουργού τα παιδιά έχουν μετατρέψει το σαλόνι σε αρένα για λόγους που όλοι γνωρίζουμε, ασχέτως αν δεν κατανοούμε και, φυσικά, δεν σεβόμαστε. Το υπουργικό συμβούλιο έχει έναν επικεφαλής και πενήντα ατζέντες. Κατά βάση αυτό συνέβαινε πάντα, αλλά μόνο και μόνο η ύπαρξη αυτής της κυβέρνησης ορίζει και την ένταση των ειδικών συνθηκών.

Ο Λουκάς Παπαδήμος οφείλει να ακολουθήσει την πρόκληση, αλλιώς σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει κανείς για να ακολουθήσει εκείνον. Είτε θα διεκδικήσει το ρόλο του πρωθυπουργού, είτε θα περιοριστεί στη θέση του αμήχανου διαχειριστή. Ακόμα και αν ο ίδιος διατηρεί προσωπική ατζέντα φιλοδοξιών, η στιγμή είναι κατάλληλη για να την ανοίξει-θα ήταν έντιμο για τον ίδιο και ξεκάθαρο για όλους μας. Βέβαια εδώ εγείρεται ένα ερώτημα ηθικής βάσης: έχει το δικαίωμα να δαγκώσει τα χέρια που τον στηρίζουν; Φυσικά και το έχει, από εκεί ξεκινάει η περιγραφή της δουλειάς που πρέπει να κάνει ο πρωθυπουργός. Ας τολμήσει λοιπόν. Ανασχηματισμός το συντομότερο δυνατό με ένα σχήμα στα μέτρα και στο μοντέλο διοίκησης που θεωρεί καλύτερο. Και στη συνέχεια ο χρόνος διάρκειας της κυβέρνησης είναι κάτι συζητήσιμο, θεωρητικά ακόμα και χωρίς τη Ν.Δ. Όμως πρώτα ο πρωθυπουργός πρέπει να πατήσει με δύναμη στο χαλί που τραβάνε κάτω από τα πόδια του. 

Πηγή : protagon.gr

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Η ώρα της μεταποίησης


Άρθρο - γνώμη της Λώρης Κέζα για το "ΒΗΜΑ"

Oλα αυτά που ακούγονται περί ιδρύσεως νέου κόμματος ανήκουν στη σφαίρα της κοπτοραπτικής. Θυμίζουν ένα φθαρμένο κοστούμι που δίδεται για φρεσκάρισμα στη μοδίστρα της γειτονιάς. Εκείνη θα βάλει μπαλώματα στους αγκώνες, θα στενέψει τους γιακάδες για να γίνουν μοδάτοι, θα κοντύνει τα μπατζάκια. Εντούτοις όποιος το φορέσει θα έχει επίγνωση ότι το ρούχο είναι μεταχειρισμένο – πόσω μάλλον αν προέρχεται από την ντουλάπα του πεθαμένου παππού. Κάπως έτσι θα γίνει και με το νέο κόμμα όπου ανακατεύονται έμπειρα στελέχη (που ευθύνονται δηλαδή για την κρίση), επαγγελματίες πολιτικοί (που δεν έχουν δουλέψει μια μέρα στη ζωή τους), φιλόδοξοι βουλευτές (που θα συμμαχούσαν με τον Σατανά) και κάποιοι που κινούνται από αλτρουισμό, αίσθημα ευθύνης, πολιτικό προβληματισμό (LOL).

Για το απόδειπνο συγκεντρώνονται διάφοροι, σε διάφορους σχηματισμούς και διαφορετικές προοπτικές. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι υπάρχει κινητικότητα της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου και των κ. κ. Γ. Ραγκούση, Άρη Σπηλιωτόπουλου, Κυριάκου Μητσοτάκη, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, Ευάγγελου Αντώναρου. Ποιος από όλους αυτούς τους κορυφαίους θα μπορούσε να ηγηθεί στο χιλιομπαλωμένο ρούχο; Θα σταθούμε μόνο σε μια επίσημη εκτίμηση, από τα έγκυρα χείλη του κ. Πάνου Παναγιωτόπουλου, τομεάρχη Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος μέσα στη Βουλή μίλησε για «κόμμα Παπαδήμου» το οποίο θα διεμβολίσει τα δυο μεγάλα κόμματα. Ο κ. Παναγιωτόπουλος είπε ότι κάπου το διάβασε αυτό και χωρίς να αναφερθεί στην πηγή, αποφάσισε να διαδώσει τη φήμη.

Όλη αυτή η κινητικότητα είναι βολική: έχουμε κάτι να ασχολούμαστε, να περνάει η μέρα. Κουβέντα να γίνεται. Εικασίες για τις προθέσεις Παπαδήμου, η πιθανότητα να «καεί» από την πρόωρη συζήτηση, η προοπτική μιας ανατροπής της τελευταίας στιγμής. Τα εσωκομματικά αίφνης απέκτησαν μεγάλο ενδιαφέρον. Πέρα από εκείνους που κινούνται στα φανερά υπάρχουν κι αυτοί που συζητούν στα κρυφά, προβληματίζονται για το μέλλον (το ατομικό τους μέλλον) και αποτελούν τον άγνωστο παράγοντα. Η επικαιρότητα γίνεται ακόμη πιο συναρπαστική επειδή καθημερινά αλλάζουν τα δεδομένα. Αρκεί ένα στρωμένο τραπέζι και ολίγοι διάσημοι συνδαιτυμόνες για να αρχίσει ένας νέος κύκλος συζητήσεων. Ωστόσο δεν γίνεται λόγος για το φθαρμένο της ιστορίας. Δεν τους λέει κανείς ότι τα παρτάλια όσο κι αν σιδερωθούν, δεν μετατρέπονται σε τόπι από καινούργιο ύφασμα.

Να πούμε και κάτι άλλο. Ο κ. Παπαδήμος ασχολείται προς το παρόν με άλλα πράγματα. Προσπαθεί να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις της χώρας όπως δηλώνει ο ίδιος. Είναι όμως πολύ βολικό για τους επίδοξους προέδρους μελλοντικών κομμάτων να χρησιμοποιούν αποπροσανατολιστικά το όνομά του. Όλα αυτά δεν αλλάζουν τα βασικά. Πρώτον: Ο κόσμος καίγεται και ορισμένοι έχουν αφιερωθεί στη σωτηρία του σαρκίου τους και στον απεγκλωβισμό τους από τα κόμματα που υπηρέτησαν με πειθαρχία. Δεύτερον: προωθείται το ανακάτεμα των προσώπων αλλά όχι η ανανέωση του προσωπικού. Τρίτον: προθυμοποιούνται να σώσουν τη χώρα εκείνοι που την κατέστρεψαν. 

Πηγή : tovima.gr

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Της ελπίδας το... σωματίδιο

Άρθρο - γνώμη του Π.Φ.Κακούρη

Δεν υπάρχει πιο ασφαλές επάγγελμα από αυτό του οικονομολόγου και του πολιτικού προϊσταμένου της οικονομικής πολιτικής μιας χώρας, όπως η Ελλάδα. Μπορούν να κάνουν άπειρα λάθη, χωρίς ποτέ να «πληρώσουν» οι ίδιοι. Πληρώνουν άλλοι.

Με άνεση μπορούν να καταστρέψουν μια χώρα και να επιμένουν στην ίδια αδιέξοδη πολιτική. Δεκαοκτώ μήνες μετά την έναρξη εφαρμογής της πολιτικής του μνημονίου, το αποτέλεσμα που βιώνουμε όλοι, είναι ένα κατεστραμμένο κράτος που δεν μπορεί να εισπράξει έσοδα, παρά τις αλλεπάλληλες έκτακτες εισφορές.

Εχουν καταρρεύσει τα ασφαλιστικά Ταμεία, έχουν οδηγηθεί στην ανεργία 400.000 εργαζόμενοι, χιλιάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο και χιλιάδες άλλες φυτοζωούν.
Οι τράπεζες δεν δανείζουν ούτε τους υπαλλήλους τους, τα νοσοκομεία δεν έχουν ούτε γάζες και τα παιδιά στα σχολεία, τέσσερις μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, δεν έχουν ακόμα βιβλία.
Είναι τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που οδήγησε την οικονομία σε βαθιά ύφεση και η οποία δεν έχει τέλος. Θυμόμαστε όλοι τον πρώην υπουργό Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, που κάθε τρίμηνο έβλεπε «φως στο τούνελ» από «πρόδρομες αναπτυξιακές ενδείξεις». Ακόμα τις ψάχνουμε. 

Σήμερα, ενώπιον του αδιεξόδου αυτού, θα περιμέναμε προτάσεις και πολιτικές ανάπτυξης, αφού χωρίς ανάπτυξη δεν μπορεί να αποδώσει καμία άλλη πολιτική.
Τι ακούμε όμως; Τα ίδια από τους ίδιους, τα λάθη των οποίων πληρώνουν οι Ελληνες πολίτες και όχι οι εμπνευστές της πολιτικής.
Ο δικός μας (πλέον) άνθρωπος, Πολ Τόμσεν, παραδέχεται ότι η ύφεση στην ελληνική οικονομία είναι μεγαλύτερη της προβλεπόμενης, τα μέτρα που ελήφθησαν μέχρι τώρα δεν πέτυχαν το στόχο τους και χρειάζονται και πρόσθετα, που θα επιτείνουν την ύφεση. Συμπληρώνει ότι δεν μπορεί να αυξηθούν άλλο οι φόροι.

Αυτό όμως δεν μας καθησυχάζει, γιατί τα ίδια είπε και τον Ιούλιο του 2010 και έκτοτε ακολούθησε «καταιγίδα». Εκτός και αν, από τότε, η τρόικα δεν ζητούσε αυξήσεις φόρων αλλά περικοπές δαπανών και η κυβέρνηση επέλεγε τις αυξήσεις των φόρων. Οπως λόγου χάρη, το χαράτσι στα ακίνητα μέσω ΔΕΗ. Ελληνικής έμπνευσης ήταν και αποτέλειωσε τα... εξουθενωμένα νοικοκυριά.

Η κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου έδωσε κάποιες, αμυδρές, ελπίδες για αλλαγή ρότας. Αποτελείται όμως κατά 80% από τα ίδια πρόσωπα της προηγούμενης κυβέρνησης, ενώ το 20% που προστέθηκε, δεν δείχνει... ορεξάτο να αναλάβει ευθύνες για μια κατάσταση που δημιούργησαν οι προηγούμενοι, ενώ έρχονται και εκλογές.
Κοντολογίς, από τις εκθέσεις του ΔΝΤ και της Ε.Ε., που προηγήθηκε, αλλά και τις πρακτικές της κυβέρνησης, δεν ανιχνεύεται ακτίνα ελπίδας. Πιο εύκολα θα βρουν οι αστροφυσικοί το «σωματίδιο του Θεού» παρά οι πολίτες αυτής της χώρας τη διέξοδο από την κρίση.

Πηγή : naftemporiki.gr
  

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Οι πολιτικοί δύσκολα φυλακίζουν φοροφυγάδες, ενώ εύκολα κόβουν μισθούς

Άρθρο του Θανάση Λυρτσογιάννη για το "ΕΘΝΟΣ"


Κοχλάζει η οργή για την απελευθέρωση των φοροφυγάδων που συλλαμβάνονται. Οι πολίτες είναι έτοιμοι να ξεσπάσουν γιατί πιστεύουν ότι εμπαίζονται με τον πλέον επαίσχυντο τρόπο και τη θεωρούν πρόσθετη απόδειξη της σαπίλας και της λαμογιάς που κυριαρχούν στον δημόσιο βίο.

Αν αυτό συμβεί, τότε η επιχείρηση «χειροπέδες» που με τόσο κόπο φέρνουν εις πέρας ΣΔΟΕ και οικονομική αστυνομία, θα γυρίσει μπούμερανγκ για το πολιτικό σύστημα.
Γιατί οι πολίτες τους πολιτικούς υποδεικνύουν ως υπευθύνους (πολλοί μιλούν για συνενοχή), γιατί με διάφορες υπεκφυγές αφήνουν ανοιχτά πόρτες και παράθυρα για τους φοροφυγάδες και συντηρούν την ατιμωρησία επωνύμων και ισχυρών οικονομικά.

Τη μία κρύβονται πίσω από την Αρχή προσωπικών δεδομένων, την άλλη από την ελαστικότητα δικαστών που σχεδόν προκλητικά στέλνουν στο σπίτι τους κλέφτες του δημοσίου χρήματος (γιατί τέτοιοι είναι όσοι παρακρατούν τον ΦΠΑ).
Αυτοί που τόσο εύκολα κόβουν μισθούς, συντάξεις, επιδόματα από τους απλούς πολίτες, καμώνονται πως δυσκολεύονται να βάλουν φυλακή εκείνους που ευθύνονται για την καταστροφή της χώρας. Οσο δεν το κάνουν τόσο θα κοχλάζει η οργή, τόσο θα πυκνώνουν οι υποψίες για συνενοχή (όμοιος ομοίω κλπ.), λένε οι πολίτες που πληρώνουν φόρους, εισφορές, χαράτσια και γονατίζουν από το βάρος που άδικα τους φορτώνουν οι πολιτικοί.

Επιτέλους, τόσο δύσκολο είναι να κλείσουν ερμητικά πόρτες και παράθυρα και να μην ξεφεύγει από τη Δικαιοσύνη ούτε ένας φοροφυγάς ή φοροκλέφτης; Ενας νόμος με ένα άρθρο είναι αρκετός. Αρκεί, βεβαίως, να υπάρχει πολιτική βούληση...

Πηγή : ethnos.gr

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Θέλουν πραγματικά τα κόμματα την κυβέρνηση Παπαδήμου;

Άρθρο - Γνώμη του Αντώνη Καρακούση για το "ΒΗΜΑ"


Η κατάσταση της χώρας παραμένει απολύτως κρίσιμη παρά τις ανάσες που προσέφερε η συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου και η έγκριση χορήγησης της έκτης δόσης.

Τα γεγονότα του περασμένου Νοεμβρίου, όλη εκείνη η απόπειρα δημοψηφίσματος, απεδείχθησαν απολύτως ζημιογόνα και άφησαν βαριά σκιά στο σώμα της χώρας. Και οι συνέπειες επίσης ήταν μεγάλες.

Η διαρροή καταθέσεων στο δίμηνο Οκτωβρίου - Νοεμβρίου υπήρξε σημαντική και επέτεινε τα προβλήματα ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας, καθώς οι Τράπεζες έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν προκειμένου να καλύψουν τις απαιτήσεις των πελατών τους σε μετρητά και σχεδόν διέκοψαν κάθε άλλη χρηματοδοτική δραστηριότητα.

Αυτή τη στιγμή, τόσο ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας, αντιμετωπίζουν οξύ ταμιακό πρόβλημα και προφανώς η έκτη δόση δεν επαρκεί ούτε για τα βασικά.

Οι συντάξεις του Δεκεμβρίου εξασφαλίσθηκαν με τα μαγικά που έκαναν οι επιτελείς του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, αλλά είναι σαφές ότι από τον Ιανουάριο τα ταμειακά προβλήματα θα γενικευθούν καθώς η οικονομία σταδιακά στεγνώνει και ως γνωστόν στην Ελλάδα τον χειμώνα δεν υπάρχουν πολλές πηγές εισροής εσόδων.

Επιπλέον είναι γνωστό πως η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών τείνει προς εξάντληση και οι επιχειρήσεις, όπως είπαμε, προσπαθούν να καλύψουν πάση θυσία τις λειτουργικές δαπάνες τους, μεταφέροντας στον χρόνο τις όποιες υποχρεώσεις, φορολογικές και άλλες, προς το κράτος.

Χωρίς περιστροφές, χρήματα δεν υπάρχουν, τα ταμεία (τα κάθε λογής ταμεία, δημόσια και ιδιωτικά) αδειάζουν και οι περισσότεροι της πολιτικής ζουν στον κόσμο τους: παλεύουν άλλοι για τη θέση του Παπανδρέου και άλλοι για την εξουσία του Σαμαρά, μη αντιλαμβανόμενοι πως η εξουσία στις σημερινές συνθήκες είναι πουκάμισο αδειανό, χωρίς καν πλανεύτρα Ελένη.

Εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι τα κόμματα κατέληξαν στη λύση Παπαδήμου με το ζόρι, επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Είχαν και έχουν το μυαλό τους στις εκλογές, παραβλέποντας όλα τα άλλα ή καλύτερα αδυνατώντας να προσεγγίσουν πόσο βαρύ και μεγάλο είναι το πρόβλημα της χώρας.

Το δυστύχημα είναι ότι σε αυτό το ιδιαίτερα δυσμενές οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον εξελίσσονται οι διαπραγματεύσεις με τους διεθνείς πιστωτές για τη ρύθμιση των χρεών μας και με την τρόικα για το οικονομικό πρόγραμμα που θα τη συνοδεύει.

Προφανώς η θέση του πρωθυπουργού κ. Λ. Παπαδήμου δεν είναι η καλύτερη. Διαπραγματεύεται για την τύχη της χώρας με όλα τα μέτωπα ανοιχτά και με τους περισσότερους των υπουργών της κυβέρνησης να ετεροαπασχολούνται, να μην είναι προσηλωμένοι στο έργο τους.

Αυτή η κατάσταση μετά βεβαιότητος δεν πάει μακριά.

Η χώρα αν συνεχίσει έτσι θα βρεθεί σύντομα ξανά μπροστά σε αδιέξοδο. Και υποθέτουμε ότι όλοι γνωρίζουν πως οι εταίροι μας δεν πρόκειται να προσφέρουν άλλη ευκαιρία και ούτε θα πολυσκεφθούν αυτή τη φορά. Θα μας αφήσουν ακάλυπτους και θα μας δείξουν την πόρτα της εξόδου.

Υπό αυτή την έννοια, τα παιγνίδια της πολιτικής δεν έχουν θέση στο παρόν περιβάλλον. Τα κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση ή θα προσφέρουν πραγματική βοήθεια στην κυβέρνηση Παπαδήμου ή θα πρέπει να προετοιμάζονται για άλλα πράγματα.

Εδώ που έχουμε φθάσει, η θέση της Αριστεράς, που αρνείται τα πάντα και διεκδικεί έξοδο από το ευρώ μοιάζει πιο έντιμη, από την μεσοβέζικη στάση των αστικών κομμάτων τα οποία υπερασπίζονται μεν την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, αλλά δεν αναλαμβάνουν πλήρως το κόστος αυτής της επιλογής.

Με άλλα λόγια, αν τα κόμματα που συγκυβερνούν δεν αποφασίσουν τι πραγματικά θέλουν για τη χώρα και δεν αναλάβουν πραγματικά πανεθνική δράση για τη διάσωσή της, οι εξελίξεις σύντομα, στο πρώτο δίμηνο του νέου έτους, θα είναι ραγδαίες.

Και τότε δεν θα αρκεί κανείς Παπαδήμος με όποια αξιοπιστία και όποιες δυνάμεις διαθέτει να τη σώσει.


Πηγή : tovima.gr

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Συμπαιγνία και συνενοχή


Άρθρο - Γνώμη του Άγγελου Αθανασόπουλου για το "ΒΗΜΑ"

Υπάρχουν κάποιες φορές που ό,τι και να πει κανείς χάνει τη σημασία του. Δεν επαρκεί για να εκφράσει αυτό που αισθάνεται.

 Αυτό ισχύει στην περίπτωση των 117 βουλευτών, νυν και πρώην, που ζητούν αναδρομικά ως και 250.000 ευρώ έκαστος διότι λένε πρέπει να πάρουν αυξήσεις ίσες με εκείνες των δικαστών.

Άνθρωποι μειωμένης ευαισθησίας, πολλές φορές και ικανοτήτων οι περισσότεροι, δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν πόσο λάθος, πόσο εκτός πραγματικότητας είναι η απαίτησή τους αυτή. Το χειρότερο είναι ότι πιθανότατα θα βρεθούν δικαστικοί που θα τους δικαιώσουν, μόνο και μόνο για να μη χάσουν μελλοντικά τα δικά τους… αναδρομικά.

Δεν είναι μόνο ότι η στιγμή είναι άκαιρη, όταν η πλειοψηφία των συμπολιτών τους πλήττεται από τη σοβούσα κρίση και βλέπει τα εισοδήματά της να καταβαραθρώνονται.

Είναι κυρίως το ζήτημα της συμπαιγνίας που πονάει. Ο κόσμος βλέπει, αλλά επειδή πιέζεται δεν μιλάει. Αποφεύγει να εκφράσει την οργή του.

Μία οργή που ξεχειλίζει όταν στελέχη κομμάτων και κυβερνήσεων που επί χρόνια ασελγούσαν επί του κρατικού κορβανά, που βόλευαν κολλητούς και ημετέρους στον – υποτιθέμενο – «Ναό της Δημοκρατίας» (ναι, στη Βουλή αναφερόμαστε), που μέσα από πολυπλόκαμα δίκτυα offshore εταιρειών διοχέτευαν μίζες και δωράκια, που είδαν το όνομά τους να πρωταγωνιστεί σε σειρά σκανδάλων (πράσινων και γαλάζιων), που δεν άφησαν καμία παρακαταθήκη από τα υπουργεία στα οποία πέρασαν, γυρεύουν τώρα και άλλα χρήματα για τα… γεράματά τους.

Το ερώτημα είναι αν οι νεότεροι συνάδελφοί τους, που τόσο ενδιαφέρον δείχνουν για τις εξελίξεις στα εσωκομματικά τους με επιστολές και ίντριγκες, θα καταλάβουν ότι πρέπει να δώσουν το παράδειγμα της αλλαγής συμπεριφοράς.

Αν σιωπήσουν, τότε θα είναι ηθικά συνένοχοι. Θα μοιάζει σαν να βάζουν πλάτη για να κάνουν τα ίδια και εκείνοι στο μέλλον – μόλις ανοίξει κάποιο παραθυράκι. Θα επιβεβαιώσουν την άποψη ότι «όλοι εκεί μέσα στη Βουλή τα κάνουν πλακάκια μόνο όταν τους συμφέρει, για την τσέπη τους». Και ξέρουμε όλοι ποια λέξη θα αρχίσει και πάλι ηχηρά να ακούγεται για τη Βουλή… Ναι, εκείνη που αρχίζει με το γράμμα «μ»…  

Πηγή : tovima.gr

Ποιοι μας τιμούν και που...